Αχ, αυτοί οι άδικοι χαμοί!

Σήμερα νοιώθω στενοχωρημένη.

Γύρω μου βλέπω θανάτους, βλέπω άδικους χαμούς αθώων ψυχών, και πονώ!
Συγγενής μου έχει χάσει συγγενή του και πήγα να τον παρηγορήσω.
-Νέο παιδί, μου, λεει, κατάνεο και το πήρε ο χάρος....
Από τι; Από την μοντέρνα ασθένεια.
Έτσι την αποκαλώ, εγώ, την ασθένεια της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.

-Και τι καλό παιδί, που ήταν, ποτέ δεν έχει βγάλει μιλιά, ποτέ δεν έχει αντιμιλήσει την μάνα του, τον παίνευε η εξαδέλφη του, εδώ...

Ναι, ίσως και γι αυτό ακριβώς να κατέληξε στα ναρκωτικά, συμπέρανα εγώ.
Επειδή δεν μίλησε και επειδή δεν αντιμίλησε όταν δεν του επέτρεψαν να παντρευτεί την καλή του και όταν δεν του επέτρεπαν ένα σωρό άλλα που αυτός ήθελε...

Με τις αδικίες γύρω μας, και από την κοινωνία αλλά και από το οικογενειακό μας περιβάλλον, αν δεν μιλήσουμε, μας πλακώνουν οι άλλες παθήσεις.
Και η χρήση των ναρκωτικών είναι μια από αυτές!

Κράξτε! Φωνάξτε! Βγείτε στο μπαλκόνι και κράξτε.
Πηγαίνετε στο δάσος και βγάλτε το παράπονό σας, φωναχτά!
Μη το αφήσετε να σας μαραζώνει και σαν το σαράκι να σας τρωει την ψυχούλα!

...πονάν τα δάχτυλά μου πατώντας τώρα το πληκτρολόγιο με δύναμη, και αυτό το παθαίνω όταν γράφω με πόνο!

Διότι πονώ με την σκέψη ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν την ζωή στα χέρια τους!
Πονώ με την σκέψη ότι οι η δύναμη των ναρκωτικών είναι πιο δυνατή απ’ την δύναμη των ανθρώπων την στιγμή που ξέρω ότι όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα λιοντάρι.
Όλοι μέσα μας έχουμε ένα μεγάλο θηρίο που όλα τα ναρκωτικά του κόσμου τα νικά αλλά που είναι τόσο δύσκολο να το βρούμε!
Αυτό με πονά! Που αδυνατεί ο καθένας να βρει το δικό του λιοντάρι!
Και όλα τα παιδιά του κόσμου που λύγισαν σ’ αυτά, τα πονώ!


Επέστρεψα στο σπίτι και ανοίγοντας το laptop βρήκα και το mail, συναδέλφου, να οργανώσουμε μια τελετή για τον άλλον άδικο χαμό!
Για τον χαμό του αρμένιου Hrant Dink στην Κωνσταντινούπολη.
Σαν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ένωσης των ξένων ανταποκριτών στην Σουηδία, ναι, μαζί με τους υπόλοιπους θέλω να οργανώσουμε μια τελετή.
Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας ώστε ελεύθερα να κράζουμε, να φωνάζουμε, να μιλάμε, να εκφραζόμαστε…!

Προχθές ακόμα είχαμε τον άδικο χαμό της ρωσίδας δημοσιογράφο...σήμερα έχουμε του αρμένιου... αύριο, να δούμε, ποιου θα ‘ναι!

(Στην φωτογραφία ένας απλός τάφος, έτσι όπως μ' αρέσουν οι τάφοι)

Τι ποτό κι αυτοί οι σουηδοί...

Χαρά οι σουηδοί σήμερα...
Ήρθε, επί τέλους, το πολυπόθητο χιόνι και έλαμψαν τα πρόσωπά τους.
Έτσι είναι! Είπα και πρωτύτερα ότι όπως εμείς το καλοκαίρι θέλουμε τον ήλιο και την ζέστη έτσι κι αυτοί τον χειμώνα θέλουν το χιόνι και το κρύο.
Πολύ κρύο... υπό του μηδέν...

Τι άνθρωποι κι αυτοί οι σουηδοί!
Τους θαυμάζω και τους εκτιμώ κυρίως στην συνεργασία τους που είναι τέλειοι και παραδειγματικοί!
Γι αυτό, άλλωστε, προτιμώ με αυτούς να συνεργαστώ παρά με έλληνες!
Sorry, πατριωτάκια, σας αγαπώ σας εκτιμώ αλλά με αυτούς η δουλειά παει ρολόι, έτσι όπως αρέσει και σε μένα!

Στο ποτό τους, όμως, ΠΑΝΑΓΙΑ μου... μακριά από αυτούς!
Δεν το μπορώ. Δεν το αντέχω.
Σαν σαύρες πέφτουν κάτω και την άλλη μέρα δεν θυμούνται τίποτα.
Αυτός που, την επόμενη μέρα, θυμάται τα λιγότερα είναι και ο «ωραίος» της παρέας... φαντάσου!
Ευτυχώς που, σίγουρα, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις...
Και εδώ είναι το παράδοξο, τις Δευτέρες, παρά την ποτοκατανάλωση όλου του σαββατοκύριακου, πάλι την δουλειά τους την κάνουν να παει ρολόι...

Έγραψα προχθές, στο σουηδικό μου blog, για την νεοεκλεγείσα δήμαρχο της Στοκχόλμης, την Kristina Axén Olin, που δημόσια αποκάλυψε το πρόβλημά της με το αλκοόλ!
Έχασε τη μάνα της, λεει, έπεσε πολύ δουλειά, λεει...
Το ότι έπεσε πολύ δουλειά το καταλαβαίνω, αφού, αν για έναν άντρα χρειάζεται ένας μήνας για να αποδείξει τις ικανότητές του, για μια γυναίκα χρειάζονται, ίσως, τρεις – τέσσερις.
Κι αν είσαι και ξένος χρειάζονται, ίσως, και έξι – εφτά.
Κι αν έχεις και την τέλεια ατυχία και είσαι και «γριά», όπως καλή ώρα εγώ που ξεκίνησα καριέρες και οράματα στα 45+, χρειάζεσαι ίσως και δυο χρόνια...

Το θέμα, όμως, είναι το άλλο.
Το γεγονός ότι αυτοί το αλκοόλ το παίρνουν ήδη μέσα από το γάλα της μητρότητας!
Μέσα από το βυζί της μάνας!
Το έχουν μέσα στο αίμα τους και στις φλέβες τους, στην κουλτούρα τους, γενικά, στην καθημερινότητά τους!

Και με τσατίζουν με τις ψευτοδικαιολογίες τους να αποδίδουν τον αλκοολισμό στο κάθε τους πρόβλημα...
Θαρρείς κι εμείς δεν έχουμε προβλήματα... γιατί εμείς δεν καταλήγουμε στο αλκοόλ;

Έτσι έγραψα και αμέσως αντέδρασε μια-ένας με σχόλιο!
-Δεν έχεις λίγη εμπάθεια, μου λεει, σαν να πρόκειται περί εμπάθειας!

Η φωτογραφία από μια εκδρομή μας, πέρυσι, στο fjällen – Jämtland (στα σύνορα μεταξύ Νορβηγίας και Σουηδίας)
Την άφησα μεγάλη για να απολαύσετε χιόνι - πατήστε την.

Ποιος έγραψε τα σχολικά βιβλία;

Κάποτε, όταν έμενα στην Αμερική, σε ένα μας φιλοσοφικό ξενύχτι με τα αδέλφια του τότε συντρόφου μου, βγάλαμε το θέμα των σχέσεων μεταξύ τούρκων και ελλήνων...

Ο μεγάλος αδελφός του είχε προλάβει να βγάλει το σχολείο στην Τουρκία, πριν η οικογένεια πάρει την μεγάλη απόφαση να μετακομίσουν σε μια χριστιανική χώρα.

(Είναι χριστιανοί αλλά γεννημένοι στην Τουρκία κι όταν είχαν φύγει για την κοντινή χριστιανική χώρα, τον Λίβανο, ο σύντροφός μου ήταν γύρω στα 10 - αργότερα είδαν και τα δεινά των εκεί πολέμων... αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

Και έλεγε, λοιπόν, ο Ηatsik (Σταύρος στα ελληνικά), ότι στο σχολείο που πήγαινε, μικρός, στην Τουρκία, τα βιβλία έγραφαν πολύ αρνητικά για τους έλληνες.

Έγραφαν ότι οι έλληνες ήταν κακούργοι και αιμοβόροι, ότι βίαζαν τις τουρκάλες, τις γυναίκες τους, ότι σφάζανε όποιον αλλόθρησκο έβρισκαν μπροστά τους, ότι ρημάζανε τα σπίτια τους, ότι απαγχονίζανε μικρούς και μεγάλους, ότι καίγανε τα σπίτια τους, ότι...ότι...
HELLO, φώναξα κάποια στιγμή, εγώ, διότι αυτά εγώ ήξερα ότι οι τούρκοι τα κάνανε! Όχι οι έλληνες!

Οι έλληνες είναι άγγελοι! Έτσι πίστευα εγώ! Αφού μας είχαν μάθει, στο σχολειό, ότι όταν μας χαστουκίζουν στο ένα μάγουλο τους σερβίρουμε και το άλλο να την φαμε κι από εκεί!
Επομένως όσο κι αν μας βιάζανε οι τούρκοι εμείς τους παρακαλούσαμε να μας βιάσουν κι άλλο!
Και ποτέ μα ποτέ, ούτε καν μας ήρθε στην σκέψη, να βιάσουμε τις δικές τους!

Το μυαλό μου είχε θολώσει... ο κουνιάδος μου το πήρε προσωπικά και νόμισε ότι μ’ αυτόν είχα θυμώσει!

Τι γίνεται μωρέ, εδώ;
Ποιος βίαζε ποιον και ποιος είναι αιμοχαρής και άγριος;

Μωρέ, ένας και μοναδικός ήταν ο συγγραφέας αυτών των βιβλίων που μεταφράστηκαν και στις δυο γλώσσες, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε χώρας;
Με μοναδικό σκοπό να φαρμακώσουν τις ψυχές των άμοιρων και άλογων παιδιών;

Όχι, εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω τι συνέβη μ’ αυτά τα σχολικά βιβλία...

Πρωθυπουργός! Ούτε καν γυμνάσιο...

Δεν σας τα ‘λεγα εγώ ότι τα σχολεία (σχολικά θρανία) πάντα δεν είναι απαραίτητα;
Να λοιπόν που η Mona Sahlin εκλέγεται σαν πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Σουηδίας. Και, ασφαλώς, σιγά – σιγά θα γίνει και πρωθυπουργός της χώρας! Ούτε καν το γυμνάσιο έβγαλε!!!

Και αν δεν ήταν και για κάποια σκάνδαλά της θα εκλεγόταν για πρόεδρος ήδη το 1995.
Την πάτησε, τότε, η απροσεξία και η τσαπατσουλιά της πληρώνοντας βενζίνη και Toblerone με πιστωτική κάρτα που ανήκε στο κόμμα κι όχι σ’ αυτήν!

Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, σοκολατάκια πλήρωσε με την κάρτα του κόμματος και αυτό της κόστισε την προεδρική καρέκλα που αναμφισβήτητα θα έπαιρνε ήδη το 1995...
Δίχως σπουδές, ούτε καν γυμνασίου, παρακαλώ!

Αν, πράγματι, θέλεις να προοδεύσεις δεν σε εμποδίζει ούτε ο διάολος! Αυτό ανακάλυψα, εγώ, την τελευταία δεκαετία της ζωής μου!

Αν o τρελός Mijailo Mijailovic, o αφιερωμένος στον φανατισμό για την αγάπη προς την πατρίδα του Σερβία, το 2003 δεν μαχαίρωνε την Anna Lindh, θα είχε αυτή σήμερα τον θρόνο! Αυτή ήταν το σίγουρο χαρτί του κόμματος...
Γιατί την έσφαξε; Αναρωτιέμαι αν το γνωρίζει κι ο ίδιος με την τύφλα που έχει!

Η κοπέλα, νέα ακόμα, έκανε μεγάλες προσπάθειες να φέρει ειρήνη και γαλήνη στα Βαλκάνια, σιγά - σιγά να έχουμε, επί τέλους, μια ενιαία Ευρώπη...
Ήταν το όνειρό της, μου εμπιστεύτηκε, λίγες μέρες πριν τον θάνατό της...

Τρέχαμε τότε, όλοι, για το δημοψήφισμα να μπούμε κι εμείς στην EMU!
Μπροστά στον αγώνα, η Anna Lindh, να πείσει τους σουηδούς να το πάρουμε κι εμείς, αυτό το ευρώ, π’ ανάθεμά το!

Εκείνες τις μέρες ήρθε και το παιδί μας, εδώ, για υποστήριξη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, και μια χαρά τα είπε όλα στα σουηδικά, όταν μίλησαν σε ένα κέντρο της Στοκχόλμης, αυτός, αυτή και ο τότε πρόεδρος του κόμματος, και πρωθυπουργός της χώρας, Göran Persson! Ο οποίος χθες απήλθε από τον προεδρικό θρόνο να τον παραδώσει στην Mona Sahlin…
(εδώ και τρεις - τέσσερις μήνες πρωθυπουργός της χώρας είναι ο "απέναντι", ο Fredrik Reinfeldt από τους μετριοπαθείς)

Δυο μέρες μετά από αυτό το τρίο, Γιώργος - Göran - Anna, έσφαξε την Anna ο σέρβος!
Και το ‘πε χθες η Mona μόλις ανέβηκε να ευχαριστήσει για την εμπιστοσύνη που της δείξανε..!
-Της Άννας είναι αυτή η μέρα... κάτι τέτοιο είπε, με μάτια γυαλισμένα από συγκίνηση, και για τον χαμό της Άννας και για την δική της επιτυχία!

Ας σταματήσω εδώ γιατί η φλυαρία μου μέχρι και για βιβλίο μπορεί να παει...

(Στην πρώτη φωτογραφία η Mona Sahlin και στην δεύτερη η Anna Lindh με το σύνθημά της ΠΕΣ ΝΑΙ στο ευρώ - η αφίσα αυτή κατέβηκε την επόμενη μέρα του θανάτου της...)

Κεφάλαια χρειάζομαι, ιδέες έχω!

Με το blog αυτό, που το διαβάζουν παγκοσμίως, ή τον μπελά μου θα βρω ή την καλή μου...
Έρχονται τηλεφωνήματα και mail και με παρακαλούν για διάφορα θέματα.

Άλλοι θέλουν να τους βοηθήσω με τα προϊόντα τους, προϊόντα από διάφορους χώρους και brunch – από τουρισμό και γαστρονομία μέχρι και ρουχισμό!
Να τα προωθήσουμε εδώ, στην Σκανδιναβία, ναι, και αργότερα ακόμα και στην Ρωσία...
Σέβομαι πολύ τους οραματιστές επειδή είμαι η ίδια οραματίστρια!

Άλλοι με παρακαλούν να τους βρω δουλειά να έρθουν να δουλέψουν εδώ!
Τους αρέσει η Σουηδία, λενε, και θέλουν να φύγουν από την ζούγκλα της Ελλάδας...

Ελεύθερος επαγγελματίας, όπως είμαι, βρε παιδιά, δίχως την πολυτέλεια του «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει» μισθού, μη με βάζετε σε πειρασμό...
Μη με βάζετε σε δουλειά αν από την αρχή, ακόμα, δεν έρθετε με κεφάλαια.

Πιστέψτε με έχω κουραστεί από τις ωραίες εμπορικές ιδέες, που το ανήσυχο μυαλό μου συνεχώς κατεβάζει, και από την τρελή μου επιθυμία να τις εξελίσσω σε επιχειρήσεις. Ειδήμονας έχω γίνει στο να τις εξελίσσω αλλά την ρουτίνα της δουλειάς δεν αντέχω και εκεί χρειάζομαι βοήθεια από υπάλληλο...

Έχω και το «πρόβλημα» να δίνω ακόμα και την ψυχή μου όταν ασχολούμαι με κάτι.... και, ειλικρινά με κούρασαν τέτοιες προσπάθειες και δεν είμαι σε θέση να δουλεύω με νέες ιδέες αν από την αρχή ακόμα δεν υπάρχουν κεφάλαια για επιδότηση, χορήγηση, επιχορήγηση... πέστε τα όπως θέλετε.

Αν δεν έχω προϋποθέσεις από την αρχή ακόμα να προσλάβω υπάλληλο, μην έρθετε, σας παρακαλώ, με νέες ιδέες!

Από δαύτες έχω η ίδια. Πολλές, πάρα πολλές!
Κεφάλαια δεν έχω!

Γιατί, μωρέ Ελλάδα, επιμένεις!

Σήμερα έτρεχα με μια κυρία που ήρθε από την Ελλάδα για δουλειές... για να προωθήσει το προϊόν της.

Να πάμε εδώ, να πάμε εκεί, να πάμε παραπέρα, να μιλήσουμε εκεί, να συναντήσουμε τον έναν...τον άλλον...
Και σκεφτόμουν την εποχή των κρασιών που επί τρία χρόνια, με πάθος και με αγάπη για την Ελλάδα μου, τα προωθούσα!
Να φανεί η Ελλάδα μας... να ακουστούν τα προϊόντα μας...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Και να ένοιωθα, ταυτόχρονα, ντροπή όταν αρμόδιοι στον χώρο του κρασιού με ρωτούσαν τι κάνουν οι αντίστοιχοι αρμόδιοι της χώρας μου!
-Πού είναι η πρεσβεία σας... τι κάνει ο εμπορικός σας ακόλουθος...γιατί δεν επικοινωνεί μαζί μας... γιατί δεν ενδιαφέρεται η Ελλάδα να προωθήσει τα προϊόντα της, αφού, όντως είναι αξιέπαινα.
Αφού τα δοκίμαζαν, οι άνθρωποι!
Τους τα παρουσίαζα με οινογνωσίες, με διαλέξεις και με τα τοιαύτα...

-Τα χέρια μου κόπηκαν να κουβαλώ βαλίτσες γεμάτες με μπροσούρες, έλεγε σήμερα η κυρία και θυμόμουν τα δικά μου κουβαλήματα, τότε, και τις δικές μου βαλίτσες, τις γεμάτες με φιάλες και μπροσούρες...
Κουβαλήματα που η πολιτεία, με συλλογικές και οργανωμένες προσπάθειες, οφείλει να κάνει. Και με δαπάνες από κρατικά κονδύλια! Ακόμα και ευρωπαϊκά...

Βαρέθηκα!

Βαρέθηκα να βλέπω τον απένταρο έλληνα να προσπαθεί μεμονωμένα...
Βαρέθηκα να βλέπω την Ελλάδα να επιμένει να παραμένει ανοργάνωτη...

-Έτσι, μου ‘ρχεται να μην ασχοληθώ πλέον μαζί σου, μωρέ, Ελλάδα...

Οι άντρες ΝΕΕΣ ψάχνουν...

-Καμιά μέρα θα στο βάψω αυτό το τσουλούφι... να ησυχάσω, μου λεει κάπου - κάπου η κομμώτριά μου, η Συμέλα, ενώνοντας αυτό το γκρίζο τσουλουφάκι που έχω στα δεξιά.
Από αυτό που είχε και η Indira Gandhi και που έχει και η Παναγιωταρέα...

Συμέλα λέγεται και η κομμώτριά μου! Από το Καλοχώρι Σερρών κι αυτή.
Τρεις - τέσσερις Συμέλες, όλο κι όλο έχουμε, στην Σουηδία, κι αυτές από το Καλοχώρι Σερρών είναι έλεγα κάποτε, αλλά όταν μια μέρα μπήκα στο Internet και έψαξα, βγήκαν κι άλλες...

- Μα, ένα χρώμα, ένα μακιγιάζ, μια σκιά, κάτι, τέλος πάντων, βάλε στα μάτια σου να κρύψεις και καμιά ρυτίδα... μου λεν άλλες, φίλες και γνωστές.

- ΟΧΙΙΙ σας λεωωω... Όπως με γέννησε η μάννα μου με θέλω, τις αποστομώνω εγώ.

Μα πώς να το κάνω αφού έτσι μ’ αρέσω! Έτσι με γουστάρω!
Λυπάμαι κύριοι παραγωγοί καλλυντικών, χρωμάτων και αρωμάτων, αλλά από μένα φράγκο δεν θα πάρετε.
Όχι πως έχουμε και κανένα προηγούμενο αλλά δεν σας παω!
Την ομορφιά που με τα προϊόντα σας δίνετε σε εμάς, τις σπάταλες γυναίκες, εγώ την βρίσκω φτιαχτή και ψεύτικη! Επιφανειακή και της ώρας! Πολύ προσωρινή!

Αλλού έψαξα, εγώ, για την αληθινή ομορφιά.
Αλλού βρίσκεται, αυτή η ευλογημένη, μα εκεί που βρίσκεται πολύ δύσκολα πηγαίνεις.
Είναι πολύ βαθιά μέσα μας, και τα βάθη και τα σκοτάδια φοβίζουν τον άνθρωπο πολύ!

-Οι άντρες νέες ψάχνουν, νέες, φωνάζουν καμιά φορά, τονίζοντας αυτό το ΝΕΕΣ, έτσι, να με φοβερίσουν ότι με τις ρυτίδες, που έχω εγώ, άντρα δεν πρόκειται να βρω... ;-)

Να ‘ναι ο Μάρτης παλουκοκαύτης;

Εκεί που είχα αποφασίσει να βάλω τα ανοιξιάτικά μου - εξ ου και το «αλλαγμένο ταγιέρ» στο blog μου - αφού, καθώς φαινόταν, ο χειμώνας δεν έλεγε να έρθει... τσακ, εμφανίστηκε!
Όχι μαλακά και ήρεμα αλλά με αέρα, καταιγίδες και χιονοθύελλες ! Και επί πλέον με υλικές ζημιές, με ρεύμα και με τηλεφωνικές γραμμές κομμένες! Ευτυχώς όχι στην περιοχή μου!
Στην νότια Σουηδία έμειναν σήμερα γύρω στις 265000 οικογένειες δίχως ρεύμα και γύρω στις 30000 δίχως τηλέφωνο!
Ούτε στην Ελλάδα να ‘μασταν!

Η αλήθεια είναι ότι αρχίσαμε να αγανακτούμε! Όχι επειδή δεν μας έκανε κρύο, τέτοια ζητάμε εμείς οι έλληνες, αλλά επειδή δεν ξέραμε αν μας το παει για άνοιξη ή για χειμώνα. Προς τα μπρος παμε ή προς τα πίσω;
Γιατί αν το παει Μάρτης γδάρτης και παλουκοκαύτης, χαθήκαμε!

Επειδή ο Χρήστος, ο αδελφός μου από την Γερμανία κλείνει τα 60 του χρόνια και σκέφτηκε να το γιορτάσει στο χωριό!
Στο Καλοχώρι Σερρών!
Καθώς φαίνεται και οι γερμανοί, όπως και οι σουηδοί, τις δεκαετίες γιορτάζουν.

Και αυτό σημαίνει ότι πάμε για οικογενειακό μάζεμα τον Μάρτιο!
Γι αυτό λεω καήκαμε αν ο Μάρτης είναι παλουκοκαύτης.

Διότι οι 89 Έλληνες πολίτες, με τους οποίους η Πολυξένη και ο Ιορδάνης Μελετλίδης συνέβαλαν στην αύξηση του πληθυσμού της χώρας, αν μαζευτούν δεν τους χωρά κανένα σπίτι!
Όσο φιλόξενο κι αν είναι και όσες καλές διαθέσεις κι αν έχει!

Μόνο θερινή διανυκτέρευση, στον μπαξέ, μας βολεύει εμάς και είθε ο Μάρτης, φέτος, να είναι ευγενικός....

Επιτρέψτε με σας παρακαλώ....

Αν τα blog είναι σαν του συγγραφέα Νίκου Δήμου, όπου επί ώρες σχολιάζουν το κάθε κείμενό του, δεν ξέρω.
Η αλήθεια είναι ότι έχω επισκεφτεί πολύ ελάχιστα κι αν κατάλαβα καλά γίνεται ένα είδος chat, μια συζήτηση.

Αν, λοιπόν, τα blog είναι έτσι, ακόμα και την επισκεψιμότητα του Νίκου να είχα, δεν θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες και να απαντώ στα σχόλια του κάθε σχολιαστή.

Όχι πως δεν θα το ‘θελα! Αλίμονο! Μα δεν γίνεται.

Αν αυτοί, που συζητούν με τις ώρες, έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και την οικονομική ασφάλεια από τους γονείς τους ή από τον μισθό μιας σίγουρη και καλοκαρφωμένης κρατικής θέσης, δεν ξέρω.

Εγώ, πάντως, τέτοιον «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει» μισθό δεν έχω επομένως πρέπει να δουλέψω...

Τα λεω αυτά για να εξηγήσω γιατί πάντα δεν απαντώ σε σχόλιά σας και με την ευκαιρία να ζητήσω και συγνώμη γι αυτό!

Άλλωστε, στα πέντε έξι χρόνια, τώρα, που κάνω καριέρα, δεν έχω κάνει και τίποτα πατώντας πάνω στα χνάρια των άλλων που προηγήθηκαν!
Ίσως επειδή ήμουν αυτοδίδαχτη ίσως επειδή είχα άγνοια του ότι, όντως, δημιουργώ (αυτό θα το εξηγήσω περισότερο άλλη φορά), τα έφτιαχνα όλα my way, που πολύ καλά το τραγούδησε και ο Sinatra.

Μα γι αυτό, άλλωστε, έγιναν όμορφα και γι αυτό τα άρεσαν αυτοί που, πράγματι, αρέσουν το διαφορετικό και πρωτότυπο!

Οι άλλοι, αυτοί που δεν τα άρεσαν διότι υπάρχουν κι αυτοί, παραμένουν στο «έτσι κάνουν άλλοι, έτσι κάναμε πάντα κι έτσι θα συνεχίσουμε να κάνουμε...»
Μια φιλοσοφία που κι εδώ, στην Σουηδία, βασανίζει τους καινοτόμους δημιουργούς, σε όλους τους χώρους, και τους καταδικάζει να κάνουν κι αυτοί «μια από τα ίδια!»

Μη με παρεξηγείτε, λοιπόν, αν δεν σας απαντώ.
Επιτρέψτε με, σας παρακαλώ, να έχω άλλο είδος blog, εγώ.

Θέλετε εσείς να ανοίξετε συζήτηση;

Μετά χαράς!

Και βέβαια να το κάνετε κι εγώ αν έχω χρόνο θα ρίχνω από κανένα σχόλιο ;-)

Αυτά για την ώρα

(Στην φωτογραφία ο «πρωθυπουργικός» μου χαιρετισμός, όπως τον αποκάλεσαν φίλοι, σε ένα πανέμορφο νησάκι στο Σκανδιναβικό Αρχιπέλαγος- Bullerbyn)

Έσπασε το Ρεκόρ, η Κυρία!

Τελευταία σκέφτομαι έντονα ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν οκταετίας περίπου. Μια στιχομυθία που μ’ έκανε να σκάσω στα γέλια... αλλά και να κλάψω!

Για μια πληροφορία τηλεφώνησα σ’ έναν έλληνα που χρόνια κι αυτός ζει στην Σουηδία αλλά που δεν βλεπόμασταν συχνά.

-Βρε, βρε Συμέλα χαθήκαμε τελείως, έκανε την συνηθισμένη παρατήρηση που σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι κάνουμε... και συνέχισε μετά
-Σε είδα τις προάλλες να κάθεσαι στην ταβέρνα με τον Κώστα...

Επόμενο είναι να ρωτήσω γιατί δεν μας πλησίασε να τα λέγαμε λιγάκι...
(Κι εδώ έπεσε η κανονιά)

-Να, είπα να μην ενοχλήσω! Θα είναι, σκέφτηκα, ο «γαμιάς» της...

Ούπς, τα καμπανάκια χτύπησαν...
Τα λαμπάκια άναψαν...
Τα γέλια ξέσπασαν...
Η τρίχα άρχισε να τεντώνεται...
Το συναίσθημα της αηδίας άρχισε να τσουρουφλίζει το μυαλό...

Με ταχύτητα φωτός έτρεχε ο νους μου να σκεφτεί και να μετρήσει με πόσους «γαμιάδες» έχω καθίσει σε ταβέρνες... σε θέατρα... σε κονσέρτα... σε σεμινάρια... σε κονφερανς...κοκ, σε όλη μου την ζωή!
Ρεκόρ, η κυρία …για το βιβλίο Guinness!

Διότι σύμφωνα με τον τύπο μας και, δυστυχώς, σύμφωνα με πάρα πολλούς άλλους τύπους, ο κάθε άντρας που κάθεται δίπλα σε γυναίκα αυτόματα είναι και ο εραστής της, για να το πω και «πολιτισμένα»...

Δεν θυμάμαι την ερώτηση που του είχα κάνει αλλά θυμάμαι την απάντησή του!
(Η δεύτερη κανονιά)

-Ε, τι ρε Συμέλα... γιατί, δηλαδή, να κάτσω με μια γυναίκα αν δεν είναι να την πηδήσω!
Ίσως είχε καταλάβει την γκάφα του, ο άνθρωπος, και την δεύτερη φορά το ‘πε λίγο πιο «πολιτισμένα»

Αυτά, λοιπόν, που σου κάνουν και να γελάς και να κλαις!

Με σαρδέλα την βγάζουν οι πλούσιοι...

Δείξανε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, στην τηλεόραση της Σουηδίας, και μ’ αυτό καταγίνομαι τις τελευταίες μέρες... γι αυτό γράφω περισσότερο στο σουηδικό blog.

Για πρώτη φορά ανοίξανε τις πόρτες, και των σπιτιών και των οικογενειών, αλλά, ακόμα, και των επιχειρήσεών τους, για την κάμερα της δημοσιότητας, η μεγαλύτερη οικογένεια της Σουηδίας στον χώρο της οικονομίας και βιομηχανίας.
Το οικογενειακό όνομα Wallenberg, που σήμερα βρίσκεται στην πέμπτη γενεά, και των οποίων οι άντρες λέγονται Peter, Marcus και Jacob ανοίξανε την καρδιά τους. Σχεδόν, δηλαδή!

Πού να την ανοίξουν όλη; Ούτε εμείς οι θνητοί το κάνουμε, πόσο μάλλον αυτοί!

Όσα και να γράψω γι αυτούς τελειωμό δεν έχουν... και δυσκολεύομαι να ξεκινήσω..

Πάντως αντίστοιχοι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν.
Ποια οικογένεια μεγαλοκεφαλαιούχοι συμβάλουν στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, θα μου πεις για ποια βιομηχανία μιλάμε, τώρα, αλλά έστω στην οικονομία της Ελλάδας;
Υπάρχει τέτοια οικογένεια; Να έχει κρατήσει πέντε γενεές; Έστω τέσσερις; Έστω τρεις...;

Με βρίσκω τελείως αδιάβαστη…
Της ίδιας της χώρας μου την οικονομία δεν ξέρω και ξέρω της Σουηδίας, και αυτό με υποτιμά!

Για έναν Κοσκοτά μόνο έχω ακούσει μα αυτόν τον κυνηγήσανε, ποιοι, δεν ξέρω! Πάντως μόνο αρνητικά έχω ακούσει γι αυτόν, παλιά!

Θα μου πεις και για τους Wallenberg ακούς θετικά, στην Σουηδία;

Ασφαλώς όχι!
Για πλούσιους τους θεωρούν, αν και ποτέ δεν κατατάχτηκαν μέσα στους 100 πλουσιότερους της χώρας...
Και τους πλούσιους τους μισούμε γενικά, τους φθονούμε, τους καταδικάζουμε, τους πυροβολούμε με το μίσος μας, κι αν είναι δυνατόν τους τουφεκίζουμε κιόλας...

Αυτό, πάντως, που μου ‘κανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι ένας από τους παλιούς Wallenberg (της τρίτης γενεάς) δεν καταλάβαινε την ερώτηση του ρεπόρτερ, αν αγαπά τα λεφτά!
-Τι εννοείς, ρωτούσε ο παππούς, τα λεφτά είναι ένα μέσο πληρωμής, απαντούσε...
Σε κάποιο σημείο και με κάπως λυπημένο ύφος είπε, μάλιστα, και το εξής:
-Το ξέρω ότι δεν θα το πιστέψει κανείς αλλά χρόνια «σαρδελοβδομάδα» έχουμε!
(kronisk sillvecka =με σαρδέλα την περνάμε)

Εσείς το πιστεύετε;
Εγώ ναι!

(Στην φωτογραφία με τον Jacob Wallenberg, τον έναν από την πέμπτη γενεά)

Αχ, άμοιρες μάνες...

20 000 αμερικανίδες μάνες ακόμα θα κλάψουν!
Αχ, τι πικρό και καυτό δάκρυ έχει να πέσει... τις λυπάμαι τις άμοιρες...

Ίσως δεν είναι ακριβώς 20 χιλιάδες, ίσως τα μισά από αυτά τα, τρελά νεαρά και άμυαλα, παιδιά δεν έχουν μάννα και ίσως γι αυτό παίρνουν την απόφαση να κατέβουν στο Ιράκ ...
Αλλά, κι έτσι να ‘ναι, πάλι 10 χιλιάδες μάνες θα κλάψουν για τα βλαστάρια τους…
Λίγες είναι; Και πόσες άλλες κλάψανε και πόσες άλλες συνεχώς κλαινε; Κι όχι μόνο εκεί...

Ποια έλεγε πρόσφατα, αχ, γιατί να ξεχνώ έτσι εύκολα, ότι αν κυβερνούσαν γυναίκες πόλεμοι δεν θα υπήρχαν!
Χρειάζεται, άραγε, να κάνω και αναφορά;

Εγώ η ίδια δεν το ισχυρίζομαι;
Εγώ η ίδια δεν κηρύσσω ότι εμείς οι γυναίκες πονάμε αλλιώς!
Ότι εμείς τα πονάμε τα παιδιά μας και δεν τα αφιερώνουμε στον βωμό της θυσίας;
Ότι εμείς δεν κάνουμε πλύση εγκεφάλου στα ίδια τα σπλάχνα που γεννήσαμε;
Ότι εμείς δεν τα ποτίζουμε με αιμοχαρή αισθήματα για να σκοτώνουν παιδιά που άλλες μάνες, επίσης, με πόνο γέννησαν;
Ότι εμείς δεν τα τυφλώνουμε με αιμοβόρες τάσεις και διαθέσεις για να σκοτώνουν με φανατισμό ... και με φανατική πίστη να θυσιάζονται;
Για τι; Για την πατρίδα; Για την θρησκεία;
Ε, όχι δα!
Όχι, βρε αθεόφοβοι, που εσάς πρέπει να κάψει ο Θεός, αν υπάρχει και αυτός!
Εσάς που διαποτίζετε με αμαρτωλές φανατικές ιδέες τα νεαρά και αθώα μυαλά των παιδιών!
Εσείς, μωρέ, είστε οι αμαρτωλοί...

Ας παει ο ίδιος ο Bush να θυσιαστεί... αντί να κάνει μασάζ στην πλάτη της Angela Merkel!
Γιατί δεν παει αυτός; Γιατί δεν παν τα παιδιά ή τα εγγόνια του;

Αλήθεια, έχει ψάξει κανείς αν τα εγγόνια ή τα συγγενικά του παιδία πανε στον βωμό, στο Ιράκ;

Θεέ μου, την δεύτερη φορά...

...πώς, πώς...θα ξαναγαπήσω... θα ξαναγαπήσω!
Και βέβαια θα ξαναγαπήσω...
Και θα λαχταρήσω και θα ξαναγαπήσω!
Γιατί να μην ξαναγαπήσω;

Αλλά αυτή τη φορά θ’ αγαπήσω πλούσιο άντρα...
Γιατί;
Απλούστατα για να ξεφύγω από την γκαντεμιά της φτώχιας και δεν χρειάζεται να δηλώσω καμιά πολύπλοκη και πολυφιλοσοφημένη απάντηση!

(Είδατε, στο κείμενο που έγραψα ότι θέλω να παντρευτώ πλούσιο κανείς δεν έγραψε σχόλιο...αναρωτιέμαι γιατί)

Όσο, εμείς οι γυναίκες, το σχολάζουμε, έτσι, στην πλάκα, όλα είναι μια χαρά!
Αν, όμως, το πούμε δημόσια, πω, πω, πω... παναγιά μου!
Τι ψώνιο δε σου λενε, τι ονειροπαρμένη δε σου λενε, τι αλλοπαρμένη δε σου λενε...
Αλίμονό σου έτσι και το πεις ανοιχτά!

Γιατί ρε παιδιά;
Εγώ στα νιάτα μου δεν το ‘λεγα το παραμύθι να παντρευτώ πλούσιο... συστηματικά και μεθοδικά τον απέφευγα...
Ήρθα, λοιπόν, και το λεω τώρα!
Γιατί, όμως, με καταδικάζετε, έτσι, δίχως λόγο!

Άλλωστε, ποιος λεει ότι θέλω τα λεφτά του!
Να τα βράσω τα λεφτά του!
Να μπω πάλι στην εξάρτηση της συντήρησης από άλλον, αυτό που ήμουν επί 17 χρόνια μέχρι που πήρα το κινητό μου, και κάποια απομεινάρια της αξιοπρέπειάς μου,... και την έκανα;

Ε, όχι δα!

Νου και μυαλό έχω για ν’ αποκτήσω, από τέτοια, κι εγώ η ίδια!
Τα δικά του θα λειτουργήσουν μόνο σαν ένα βοηθητικό μέσο και τίποτε άλλο...

Διότι δεν θα επέτρεπα να υποτιμήσω τον εαυτό μου θεωρώντας τον ανίκανο και ακατάλληλο να κερδίζει ο ίδιος χρήματα!

Αυτά για την ώρα... υπάρχουν πολλά, επί του θέματος, στην πηγή της έμπνευσής μου!

¤Στην θολή, δυστυχώς, φωτογραφία είμαι με τον Jacob Wallenberg, ένας από τους πλουσιότερους της Σουηδίας! Το όνομα Wallenberg τα λεει όλα...
Όχι δεν του «ζήτησα το χέρι»... είναι παντρεμένος ;-)

Του κεφαλιού μου, κύριε, κάνω!

-Μεταξύ μας, μη βάζεις φωτογραφίες σου στο blog, μου ‘πε πρόσφατα ένας φίλος.
-Μα γιατί, αυτό ακριβώς αρέσει τους αναγνώστες μου, ρώτησα!
-Ναι, αλλά βλέπεις σε άλλα blog να έχουν φωτογραφίες τους, απάντησε αυτός ρωτώντας!

Η αλήθεια είναι ότι αυτοδίδακτη, όπως είμαι, μια ζωή, δεν προσέχω πολύ πώς κάνουν οι άλλοι και κάνω όπως λεει το ένστικτό μου και όπως ορίζει η λογική μου στην κάθε περίπτωση.
Και στην προκειμένη περίπτωση, επειδή δεν ήξερα πού υπήρχαν άλλες φωτογραφίες, και αφού είχα στο αρχείο μου αρκετές δικές μου, ξεκίνησα προσωρινά να βάζω τέτοιες. Κάτι που στην συνέχεια έχει εντυπωσιάσει πάρα πολλούς!

Τώρα τι κάνεις!
Όπως τον Αίσωπο με το γαϊδούρι το εγγονάκι και τον παππού, που μια τον λέγανε να ανεβάσει το μικρό που κουράζεται να περπατά, μια τον λέγανε να τον κατεβάσει και να ανέβει αυτός, μη περπατά γέρος άνθρωπος, και μια του λέγανε να περπατάν και οι δυο να μείνει ελαφρύ το καημένο το γαιδουράκι!

Το ξέρετε το παραμύθι...

Ποιον να ακούσεις, τώρα;
Και πώς να πράξεις;
Και γιατί, γενικά, να ακούσεις κάποιον;

Γιατί, δηλαδή, να είμαστε όλοι ομοιόμορφοι; Δεν κατάλαβα!
Δεν είναι κουραστικό και βαρετό να μοιάζουμε όλοι;
Εννοώ, όλα τα blog;

Και, στο κάτω – κάτω, γιατί, κύριε, να ακούσω εσένα και να μην κάνω του κεφαλιού μου, άμα το παμε κι έτσι!
Γιατί να μην κάνω όπως εγώ θέλω και όπως εγώ γουστάρω;

Γιατί, μια ζωή, άλλοι να θέλουν να με κατευθύνουν;
Γιατί αυτή η καταπίεση, μωρέ, που ακόμα και στα 52 (53 σε λίγο), σαν τον εφιάλτης ακολουθεί;
Μα πότε, τέλος πάντως, θα νοιώθουμε ελεύθεροι και ωραίοι;

Όχι ρε φιλαράκι! Εγώ αποφασίζω, εγώ πράττω κι όποιος δεν γουστάρει να με βλέπει να μην με διαβάζει!

Άλλωστε, το περιεχόμενό μου θέλω να δείτε κι όχι την εμφάνισή μου!

(Φοιτήτρια, είμαι, στην φωτογραφία - σ’ ένα σεμινάριο, ούτε που θυμάμαι σε ποιο...)

Αυτά!

Θα παντρευτώ! ΧΑ - ΧΑ ;-)

Είπα στα βιαστικά να γράψω δυο λόγια για τα απρόβλεπτα δρώμενα, εδώ, στην Σουηδία, γιατί πρέπει να τρέξω για δουλειές...!


Businessman ψάχνει για γυναίκα, γράφει στην αφίσα, που βλέπετε, και που χθες δημοσίευσε η απογευματινή εφημερίδα της Σουηδίας expressen.se

(Τώρα το Businessman δεν ξέρω αν απαραίτητα σημαίνει και πλούσιος...)

Πριν καλά – καλά καταλάβω τι συμβαίνει βρέθηκα ξαφνικά να «ενδιαφέρομαι» για την αγγελία του ΤΥΠΟΥ αυτού που δεν ξέρω καν ποιος είναι, πώς είναι, πως τον λενε, τι κάνει, με τι ασχολείται... κλπ. Ανώνυμος θέλει να είναι ο Τύπος!

Το παιχνίδι, ωστόσο, από την φύση του έχει πλάκα και λεω να το παίξω! Κι όπου παει!

Άλλωστε εγώ, τώρα, την συντροφική ζωή την βλέπω και λίγο σαν συνεταιρική ζωή.
Και στην αγάπη και στις ασχολίες και στις business και στις διαχειρίσεις των δραστηριοτήτων ή των ενδιαφερόντων...κλπ

Στο κάτω - κάτω δούλεψα και πολύ, μα πάρα πολύ για να μάθω δυνατά να λεω:
ΝΑΙ ΡΕ, θέλω να παντρευτώ πλούσιο άντρα, που από μικρή με μάθανε ότι αυτοί είναι άπιστοι στις γυναίκες τους, σαν να μην είναι οι φτωχοί άπιστοι!

Πέρασα πολλά και διάφορα για να μάθω δυνατά να λεω: ΝΑΙ ΡΕ, τα θέλω τα ρημάδια τα λεφτά, που από μικρή με μαθαίνανε να τα μισώ και να τα αποφεύγω
Τα θέλω, αναθέματά τα, που μια ζωή τα φοβόμουν!
Τα θέλω, να πάρει η ευχή, που με μάθανε ότι προκαλούν πρόβλημα, σαν μην προκαλεί η φτώχεια πρόβλημα...(η αλεπού που έβλεπε τα σταφύλια άγουρα όταν δεν έφτανε να τα πιάσει... για να τα απολαύσει)

Από την άλλη, πάλι, ποιος λεει ότι πλούτος είναι μόνο τα λεφτά;
Αυτός πλούσιος στα λεφτά εγώ πλούσια σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ κι έτσι συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον!

ΑΜ ΠΩΣ, έλεγε κι ο Βέγγος!

Αυτά!

Να δούμε, λοιπόν, τι θα δούμε....

Τα ακαταλαβίστικα μπλα -μπλα!

Με την ευκαιρία του «διαγωνισμού κειμένων», στο blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου, έστειλα κι εγώ ένα κειμενάκι!
Δεν ξέρω τι θα βγει απ’ αυτό, δεν ξέρω καν με τι κριτήρια θα κρίνει διότι, εγώ, πράγματι γράφω διαφορετικά από τους αναγνώστες του!

Τα κείμενα του Νίκου στο blog τα καταλαβαίνω, εντάξει, είναι απλά και αντιληπτά γραμμένα!
Τα σχόλια, όμως, τουλάχιστον μερικά από αυτά, δεν καταλαβαίνω ντιπ για ντιπ τι εννοούν!

Καμιά φορά έχω την εντύπωση ότι μερικοί γράφουν για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό!
Γράφουν για να τους διαβάσει κάποιος συγκεκριμένος ή κάποιοι συγκεκριμένοι!
Μόνο γι αυτούς γράφουν και θέλουν μόνο αυτοί να τους διαβάσουν!
Ή, τουλάχιστον, μόνο αυτοί να τους αντιληφθούν!
Κάνουν, δηλαδή, σαν ένα είδος επίδειξης! Σαν έναν διαγωνισμό! Σαν ένα κάτι τις δεν ξέρω κι εγώ τι....

Και πάντα όταν σκέφτομαι αυτό θυμάμαι έναν πιτσιρικά που είδα στην κρατική τηλεόραση της Σουηδίας.

Ήταν ένα πάνελ από πέντε έξι πιτσιρικάδες, γύρω στα δέκα χρονών, για να κάνουν debate με πολιτικούς!

Και ρώτησε, λοιπόν, ο ένας από αυτούς στον πολιτικό: γιατί όταν μιλάτε εσείς εμείς δεν σας καταλαβαίνουμε αφού, πράγματι, θέλουμε να σας καταλάβουμε...

Και τι απάντησε ο πολιτικός στον μικρό;

«Έχεις δίκαιο... ξέρεις, καμιά φορά εμείς οι ενήλικοι... εμείς οι πολιτικοί... κάνουμε πως ξέρουμε πολλά... μιλάμε για να δείξουμε ότι ξέρουμε πολλά... δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις είναι ότι εμείς δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε...»

Κάπως έτσι ήταν η απάντησή του!
Μπορεί να τα μάσησε λιγάκι ο άνθρωπος αλλά, έτσι, νέτα σκέτα τα είπε!

Κι εγώ, λοιπόν, κάπως έτσι τους βλέπω αυτούς που γράφουν και μιλούν ακαταλαβίστικα και που, με απλά λόγια, λενε μηδέν! Ένα μεγάλο τίποτα λενε!

Εγώ, πάντως, επαναπαύομαι στον θαυμασμό αναγνωστών και στο ότι γράφω με γνησιότητα και ομορφιά, όπως αυτοί λενε, και ελπίζω και στο δώρο από τον Νίκο Δήμου για το απλό, το ειλικρινές, το αντιληπτό, το αληθινό και βιωματικό κειμενάκι μου!

Αυτά και καλή μου τύχη!

Δεν μου μπήκε καθόλου καλά...

....το 2007

Χάλια, με ημικρανίες στο κρεβάτι με βρήκε!
Και με τα βεγγαλικά να με ενοχλούν και να επιδεινώνουν την κατάστασή μου...

Αναρωτιέμαι γιατί δεν τα απαγορεύουν αυτά τα ρημάδια!
Στην Αμερική, που κατά τ’ άλλα θεωρείται «αιμοχαρής» χώρα (σύμφωνα με τα φιλμ που τόσο μας επηρεάζουν), αλλά και σύμφωνα με την οπλοφορία που θεωρείται μια απλή καθημερινότητα, τα πυροτεχνήματα είναι αυστηρά απαγορευμένα.
Τουλάχιστον όταν ζούσα εκεί, ήταν, και φαντάζομαι να συνεχίζει να είναι.
Νά, κάτι ακόμα από την Αμερική που επίσης μ’ αρέσει!
Είπα και πρωτύτερα ότι κάποια πράγματα από την Αμερική μ’ αρέσουν ιδιαίτερα!

Ενώ στην Σουηδία, που θεωρείται πρότυπο ειρήνης και που κατά τ’ άλλα είναι αυστηρή σε θέματα ασφαλείας, μας βασανίζουν κάθε χρόνο με αυτά τα χαζά και μας βάζουν σε κινδύνους...
Παρά το γεγονός ότι έχουμε υλικές ζημιές, τραυματίες, ακόμα, και θανάτους, και ανθρώπων και σπιτικών ζώων, συνεχίζει το παράλογο πανηγύρι των βεγγαλικών που, μάλιστα ξεκινά καμιά εβδομάδα πριν την αλλαγή του χρόνου!

Κι έτσι, λοιπόν, με ημικρανίες, με μοναξιά και με τον πόλεμο της Βαγδάτης έξω από το παράθυρό μου, μου μπήκε!
Το 2007!

Άραγε πώς θα μου βγει;

(Τροχάδην παω σε δεύτερο κείμενο, μη χάσω και το άλλο πανηγύρι... τον διαγωνισμό στο blog του Νίκου Δήμου!
Σιγά μη βγει το δικό μου κείμενο, δηλαδή, όταν όλοι, εκεί μέσα, γράφουν στα: ΕΛΛΗΝΙΚΑ!
Τι ελπίδες να έχω εγώ, η δόλια, που γράφω στα: απλά ελληνικούδια...)