Tuesday, May 29, 2007

Η δεύτερη σήμερα – so far so good!


Σήμερα δεν χόρευα πηγαίνοντας για την χημειοθεραπεία μου έτσι όπως έκανα στην πρώτη χημειοθεραπεία, πριν τρεις εβδομάδες.
Εκείνη τη μέρα πρωί - πρωί χόρευα ακούγοντας μουσική από το ελληνικό ραδιόφωνο ΤΟ ΝΤΕΡΤΙ.
Έτσι μου ‘ρθε και το έκανα, προφανώς, επειδή με έτρωγε η αγωνία για το πώς θα ήταν και πώς θα αντιδρούσα σε μια τέτοια θεραπεία για την οποία παντού αρνητικά ακούς! Τόσο αρνητικά που σου έρχεται να μη τις κάνεις.
Να ευχαριστήσεις τους γιατρούς για το καλοσυνάτο ενδιαφέρον τους να σε κάνουν καλά και να πας να κάνεις μόνο τις εναλλακτικές θεραπείες. Και να αφήσεις στην άκρη αυτά τα δηλητήρια που στο κάτω - κάτω προληπτικά σου τα χώνουν στο κορμί σου!
Και πώς να ξέρουμε μετά ότι αυτά βοήθησαν και δεν μας ξαναχτύπησε την πόρτα ο καρκίνος;

Ρισκάρεις, όμως, όταν σου δίνουν την εντύπωση ότι θα την ξαναπατήσεις αν δεν κάνεις όπως σου λενε;
Πατάν στην Αχίλλειο πτέρνα και άντε μετά εσύ πες το όχι! Όχι, βέβαια, πως όλοι το κάνουν και εσκεμμένα!

Πριν 4-5 μέρες μου σερβίρισε ο ογκολόγος μου, Tommy Fornander, και το επιδόρπιο της υπόθεσης:
Ένα μήνα μετά τις χημειοθεραπείες μου θα ξεκινήσω μια δεύτερη θεραπεία, HERCEPTIN λέγεται, για ένα ολόκληρο χρόνο, παρακαλώ, και αυτή σε ορό και ανά 3 εβδομάδες αλλά με μηδαμινές παρενέργειες....
Προληπτικά και αυτή!

Σου λεει, αυτή εδώ χαμπάρι δεν παίρνει από τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας, ακόμα και βόλτες μας κόβει την ίδια μέρα μετά την θεραπεία, και μας κάνει και νούμερα μη θέλοντας να πάρει τα χάπια που τις δίνουμε κατά των παρενεργειών, προληπτικά και αυτά, ας τις ρίξουμε κάνα δυο θεραπείες ακόμα. Αντέχει αυτό το σκληραγωγημένο πλάσμα!
Από το Καλοχώρι Σερρών είναι κι έχει περάσει πόνους και πονάρες... αυτά τα ψιλά γράμματα θα την πειράξουν;

Κι έτσι, προληπτικά, θα την κάνουμε κι αυτήν την θεραπεία.

Την λέξη προληπτικά πολύ την ακούω τελευταία στις σχέσεις μου με γιατρούς και θεραπείες.... και είναι τέλεια! Κανείς δεν μπορεί να συμπεράνει αν πράγματι τα προληπτικά μέτρα βοήθησαν...

Thursday, May 24, 2007

Periklis Resor - Stockholm!


Δεν υπάρχει Σουηδός να μην έχει ακούσει για το Periklis Resor (Τα ταξίδια του Περικλή) και να μην έχει ταξιδέψει με την εταιρία αυτή στην τουριστική μας Ελλάδα!
Τουλάχιστον οι λίγο μεγαλύτεροι διότι εδώ και μερικά χρόνια η εταιρία Periklis Resor δεν λειτουργεί πια.

Ο Περικλής Αντωνόπουλος είναι ο μεγάλος entrepreneur που κατά την δεκαετία του 70 ίδρυσε την εταιρία αυτή κ' έτσι «έκανε την χάρη» στην Ελλάδα και τις έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη για να καταναλώσει το πουγκί των διακοπών του στα νησιά της και να πλουτίσει τουs εκεί καταστηματάρχες και εμπόρους!
Και με το concept των Charter ταξιδιών να αναπτύξει την τουριστική βιομηχανία της χώρας!
Την μοναδική, άλλωστε, βιομηχανία της Ελλάδας και είναι αξιολύπητο που ακόμα δεν έχουν βρεθεί μερικοί δραστήριοι και σοβαροί για να αναλάβουν την περαιτέρω αναβάθμιση και εξέλιξη αυτής της βιομηχανίας που έχει να δώσει στους έλληνες και στην Ελλάδa "μπόλικο ψωμί" ακόμα!

Αυτός, λοιπόν, ο Περικλής που οι Έλληνες της Σουηδίας τόσο αγάπησαν αλλά και που αυτός τόσο ζεστά έχει αγκαλιάσει, βρίσκεται τη στιγμή αυτή 3 μέτρα βαθιά στη γη.
Όχι ένα, ούτε δυο αλλά τρία. Έτσι είναι οι οικογενειακοί τάφοι - τους φτιάχνουν στο βάθος και όχι στο πλάτος γι αυτό, άλλωστε, ποτέ δεν χρειάζεται να τους βγάλουν για να τους μεταφέρουν.... χώρος υπάρχει πάντα!

Σταθήκαμε κοντά του παρέα στην ελληνική εκκλησία, σήμερα, όπου αποχαιρετίστηκε χριστιανικά, μάλλον ορθόδοξα γιατί και οι σουηδοί χριστιανοί είναι, μετά τον ακολουθήσαμε στα νεκροταφεία της Solnas για να του πούμε το τελευταίο αντίο και από εκεί κατεβήκαμε στην εκκλησία Oscarskyrka για να φάμε κάτι για τη μνήμη του.

Και αποχαιρετώντας την οικογένειά του, τα παιδιά και τα εγγόνια του χάρηκα ιδιαίτερα όταν μου είπαν ότι το ένα από τα μικρά εγγονάκια φέρει το όνομά του! Και το επώνυμο!
«Α, ένας μικρός Περικλής Αντωνόπουλος, τι καλά που ίσως συνεχιστεί η ιστορία που ο πατέρας σου ξεκίνησε», μερίμνησα να μη ξεχάσω να πω στον γιο του συχωρεμένου, στον Χρίστο.
Είθε!
Να είσαι καλά εκεί που πήγες Περικλή!
Κρίμα που δεν μπορείς να μας πεις πώς περνάς εκεί γιατί, το ξέρω, θα το 'κανες με ΜΕΓΑΛΗ ευχαρίστηση και θέλοντας πάντα να κερνάς εκείνο το ουζάκι!!!

Sunday, May 20, 2007

Να μας λείψουν τα φλερτ σας...


Κάτι δεν παει καλά! Κάτι δεν καταλαβαίνω! Τόσα χρόνια δεν μου την «πέφτανε» και τώρα... πέφτουν τα φλερτ αβέρτα!
Με το κιλό!
Έλα Θεέ και Κύριε!
Τι άλλο έμελλε να δούμε!

Βλέπω άντρες που ενώ ποτέ παλιά δεν σήκωναν το βλέμμα τους να με δουν ξαφνικά τώρα μας βγαίνουν και ενδιαφερόμενοι εραστές!

Καλά ρε παιδιά τόσα χρόνια τι κάνατε; Πού ήσασταν;
Δέκα είναι τα ρημάδια!
Δεν είναι ούτε ένα ούτε δυο τα χρόνια που τριγυρνάμε άνευ συντρόφου! Solo! Νέτη - σκέτη!
Τώρα με είδατε όλοι σας;
Και δεν είναι τίποτα με φέρνουν και σε δύσκολη θέση! Ποιον από όλους να διαλέξω;

Μπα, κάτι συμβαίνει...!

Και το πιο αστείο είναι ότι μας φλερτάρουν και οι τέτοιοι... κατάλαβες;
Οι έτσι... οι "κουσουρεμένοι".
Βγάλαμε το βυζί μας, δηλαδή, και νόμισαν ότι "κουσουρέψαμε"!!!
Έλα βρε μ-ο-ι-ν-ί στον τόπο σου!
Πού ΄σαι βρε Χάρη να μας τα πεις γιατί δεν έχω τα διαλυτικά στο laptop μου!

Ίσα – ίσα τώρα είναι που ανέβηκαν οι μετοχές μου, τώρα που πήρα και ΤΟΝ τίτλο!
Τον επιτιμητικό τίτλο ΑΜΑΖΟΝΑ, που σύμφωνα με τον μύθο – ο μόνος μύθος που μ’ αρέσει – αυτές οι μονόστηθες γυναικάρες και πολεμίστριες κατάγονταν από τον Εύξεινο Πόντο.
Πόντια, Αμαζόνα και με ένα βυζί, δηλαδή, έγινα... αντί για «πόντια και με έναν ομάτ»!

Να μας λείψουν τα φλερτ σας, καλοί μου κύριοι!
Κρατήστε τα για πάρτι σας....

Friday, May 18, 2007

Ένα ΠΑΡΤΙ μα τι ΠΑΡΤΙ!


Σήμερα νοιώθω μια ιδιαίτερη έμπνευση και, τι μου ‘ρθε, έφτιαξα άλλο ένα blog σαν να μη μου ‘φταναν τα δυο που ήδη έχω.
Το χωριό μου σκεφτόμουν, για το οποίο δημιουργήθηκε το blog, και το πολύτιμο κομμάτι γης που κάποτε, πριν 32 χρόνια, με βρισιές και με άχτι είχα αφήσει πίσω μου ρίχνοντας, ασφαλώς, και την γνωστή ΜΑΥΡΗ πέτρα.

Ποιος, άραγε, ήταν ο πραγματικός λόγος που μ' έφερε στο σημείο να πω το ΜΕΓΑΛΟ ΑΙΣΙΧΤΙΡ και να φύγω από εκεί;
Να ‘ταν η φτώχεια μας, να ‘ταν η αγανάκτηση από τον πατέρα μου, η αγανάκτηση από την καλλιέργεια των καπνών, η αγανάκτηση από τους αγροίκους χωριανούς που με το που με ‘βλεπαν να μιλώ με αρσενικό ξεκινούσαν τον πόλεμο φέρνοντάς με αντιμέτωπο με τον αιώνιο εχθρό, τον ίδιο τον πατέρα μου;

Με ποιους αρσενικούς, δηλαδή, να μιλούσα που στο χωριό μου όλο κι όλο κανα δυο τρεις θα υπήρχαν. Και εκείνοι ακατάλληλοι...

Και μια και θυμήθηκα τους αρσενικούς του χωριού μου ας γράψω για το ιστορικό μας ΠΑΡΤΙ!

Ο Σταμάτης, παπά γιος και μορφονιός, συχωρεμένος σήμερα, είχε οργανώσει ένα πάρτι - σπάνιο φαινόμενο για τον καιρό εκείνο τα πάρτια...!
Το δικό μας σπίτι που πάντα προσέφερε μπόλικα θηλυκά και που αναπόφευκτα έλκυε και τα βλέμματα των περαστικών, κυρίως των αρσενικών, τον καιρό εκείνο είχε στην διάθεση για πάρτι τρία κομμάτια.
Εμένα, την επόμενή μας, την Ρίκα (Φρειδερίκη και βαφτισιμιό της τότε βασίλισσάς μας... αμέ...) και την τελευταία στην σκάλα των 13 αδελφών, την Μαρία.

Επόμενο ήταν να παραχωρήσουμε τις θηλυκές μας παρουσίες και μάλιστα να παραβιάσουμε τους "κανόνες της καλής συμπεριφοράς" και να κάνουμε στο πάρτι την νεανική βλακεία, να καπνίσουμε.

Και το γεγονός σαν να έχει δημοσιευτεί στην τοπική εφημερίδα και πρωί- πρωί είχε αρχίσει το μακελειό με ήρωες τον πατέρα μου και εμάς, τις τρεις χάριτες, τις κόρες του.

Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να σηκώσω χέρι αλλά η Ρίκα δεν καταλάβαινε τίποτα και δώστου τα χέρια και τα πόδια σε ένα τρικούβερτο παιχνίδι που ούτε καν οι καλές διαθέσεις του Spielberg θα κατάφερναν να σκηνοθετήσουν την τέλεια σκηνή....

Ζωντανή την κουβαλώ την σκηνή στο μυαλό μου ίσως επειδή την ίδια ώρα περνούσε από τον δρόμο ο Δεσπότης με το επιτελείο του για να παν στην εκκλησιά....

Έπρεπε και αυτοί εκείνη την ώρα να περάσουν;;;;

Saturday, May 12, 2007

Μια ηρωίδα Αμαζόνα!


(Είπαν πως με το κυκλάμινο είμαι πολύ όμορφη γι αυτό άφησα την φωτογραφία με το προηγούμενο κείμενο περισσότερο...)

Για την πρώτη μου χημειοθεραπεία θα σας πω αλλά πρώτα θα ήθελα να πω πως παίρνω την άδεια από τον εαυτό μου και αυτοαποκαλούμε Αμαζόνα και πως στο εξής έτσι θα με παρουσιάζω.
Και ιδού ο λόγος, σύμφωνα με την Βικιπαίδεια:
Οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Μυθικός λαός κυνηγών και πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό του πολέμου Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά. Το όνομά τους προέρχεται κατά μία εκδοχή από το στερητικό άλφα και τη λέξη μαζός που σημαίνει στήθος, επειδή ακρωτηρίαζαν ή συνέθλιβαν το δεξί στήθος των κοριτσιών τους για να διευκολύνουν το χειρισμό του τόξου......
Πολεμίστριες είμαστε είτε το θέλαμε είτε όχι να ακρωτηριαστεί ο μαζός μας!

Πάμε, λοιπόν, στην χημειοθεραπεία της Τρίτης που με τόσο μεράκι την είχα ξεκινήσει εκείνη τη μέρα θαρρείς και για κάποιο πανηγύρι, από αυτά που πηγαίναμε σαν μωρά, ετοιμαζόμουν....

Με συνοδεία τις κοπελιές των δυο γιων μου καταφθάσαμε στο νοσοκομείο Söder Sjukhus, όπου στεγάζεται το ογκολογικό τμήμα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Karolinska.

Για να μην τα πολυλογώ ήρθε η υπεύθυνη νοσοκόμα, Carin Gustafsson, έβαλε στο δεξί μου χέρι τις σύριγγες, τους ορούς και τα τοιαύτα ενώ ταυτόχρονα μου έδινε συμβουλές για τα μετέπειτα...για παρενέργειες, για την χρήση φαρμάκων που θα έπαιρνα μαζί μου στο σπίτι... κλπ.

Μου ‘βαλε τελικά τις κορτιζόνες μου, τα Flouracil, τα Epirubicin και τα Cyclofosfamid μου και μετά από περίπου τρεις ώρες διαδικασία σηκώθηκα και περπάτησα γύρω στα 400 μέτρα για να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι... σαν να μη συνέβη τίποτα!

Το μόνο που με ενδιέφερε, μάλιστα, ήταν το φαγητό.
Πεινούσα σαν λύκος και μόλις έφτασα στο σπίτι έφαγα, επίσης σαν λύκος, σούπα από σολομό με ψωμάκι από βρώμη και σίκαλη, ζυμωμένο από ίδια μου τα χεράκια, παρακαλώ, πασαλειμμένο με χόμους.

Πήρα και έναν υπνάκο, αφού με την αγωνία μου μάτι δεν είχα κλείσει την προηγούμενη νύχτα και με το που σηκώθηκα πήρα τον δρόμο για την καθημερινή μου βόλτα.
Συνοδευόμενη από μια ελαφρά "γεύση" σαν αυτή που έχουμε μετά από μια επίσης ελαφρά μέθη.
Αυτό ήταν το μόνο που αισθάνθηκα μετά την θεραπεία πού τόσο με τρομάξανε για παρενέργειες, για ζαλάδες, για εμετούς και πόνους...και αν με τον ίδιο τρόπο περάσω και τις επόμενες πέντε θεραπείες μου θα είμαι η τέλεια πολεμίστρια.

Μια ηρωίδα Αμαζόνα!

Tuesday, May 8, 2007

Άκου πρωί - πρωί τι γίνεται!


Ετοιμάστηκα για την πρώτη χημειοθεραπεία.
Σήμερα θα μπει μέσα στο κορμί μου η πρώτη από τις έξι δόσεις δηλητηρίων και εμένα αυτό μ’ ενοχλεί περισσότερο από ότι η ίδια η εγχείριση, η αφαίρεση του μαστού μου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται και για εσάς και για μένα!

Εγώ που ούτε καν ασπιρίνη έχω βάλει μέσα στο κορμί μου θα υποστώ τώρα όλα τα δηλητήρια... εις το όνομα της επιστήμης! Να αυτό με ενοχλεί!

Άλλο, όμως, ήθελα να πω... με βλέπω πώς συμπεριφέρομαι, τώρα, πριν ξεκινήσω για το νοσοκομείο.

Ήρθε προχθές η Όλγα, μια συγγενής μου, και με το έτσι θέλω μου ‘βαλε, στο laptop, τον ραδιοφωνικό σταθμό ΤΟ ΝΤΕΡΤΙ.
«Τέλεια λαϊκά βάζουν εκεί.. από τα παλιά καλά λαϊκά», μου είπε.
«Σιγά μην ακούσω σκυλάδικα», διαμαρτυρόμουν εγώ, (το Δεύτερο Πρόγραμμα βάζω συνήθως), ξεχνώντας τα ξενύχτια που έκανα, σαν νέα.
Την έβρισκα σε κάποιο διασκεδαστικό κέντρο μέχρι να κλείσει αυτό για να πάρω από εκεί το προσωπικό, και τ’ αφεντικό, και να πάμε στην επόμενη διασκέδαση μέχρι που κάποια στιγμή, το πρωί, κατέφθανα στο σπίτι μου.
Αυτή ήταν η νυχτερινή μου ζωή πριν κάποιες δεκαετίες κι εμένα, την αλανιάρα και ξενύχτισα, μου κακοφάνηκε τώρα που ήθελε η Όλγα να βάλει τα «σκυλάδικα»!

Αυτόν τον ραδιοφωνικό σταθμό έβαλα τώρα, που λετε, και το έριξα στον χορό!
Μα τι κέφι, τι κακό! Έτσι, ούτε καφές, ούτε ούζο ούτε και κρασί χρειάστηκε να ανάψουν οι χορευτικές μου διαθέσεις.
Να ‘ναι το δηλητήριο που με περιμένει στο νοσοκομείο που με έκανε να μερακλωθώ πρωί - πρωί;

Μέχρι και τα λουλουδάκια μου χάιδεψα και πότισα που διαφορετικά δεν είμαι και απ’ αυτές που χαϊδεύουν και μιλούν με τα λουλουδάκια....

Monday, May 7, 2007

Και ο καφές στον κάλαθο αχρήστων!


Τι άλλο έκοψα με το που μου χτύπησαν οι γιατροί την καμπάνα, το μεσημέρι της 8 Μαρτίου, με το ΑΚΟΥ ΚΥΡΑ ΜΟΥ, ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ ΕΧΕΙΣ....!
Έτσι εν ψυχρώ μου το ‘πε, ο αθεόφοβος, ο γιατρός Markus Holmberg!

Εκτός από αυτά που έγραψα χθες έκοψα ακόμα και τον καφέ!
Γίνεται να κόψεις τον καφέ που κάθε πρωί, τουλάχιστον για μένα, μου ήταν απαραίτητος;
Τι απαραίτητος, δηλαδή, διότι στο μυαλό μου ήταν απαραίτητος και όχι στον οργανισμό μου!
Και όλες οι συνήθειές μας είναι ένα κόλλημα του μυαλού μας και τίποτα άλλο.

Ασφαλώς κόβεται και ο καφές, και δεν παν να λενε οι άλλοι ότι δίχως αυτόν δεν μπορούν να ξυπνήσουν!
Κουραφέξαλα όλα αυτά τα δήθεν μου... και τα τάχα μου....
Όλα κόβονται η θέληση να υπάρχει και η απόφαση να παρθεί!

«Ε, τώρα, ρε Συμέλα τιμωράς τον εαυτό σου...», μου είπε πρόσφατα η Μαρία, ομοιοπαθείς κι αυτή, επειδή δεν δέχτηκα να με κεράσει καφέ και γλυκό σε μια εκδήλωση όπου μόνο αυτό μπορούσαν δυο κυρίες να κάνουν.
Μόνο καφέ και κανένα γλυκό ή ζαχαρωτό θα μπορούσαν να πάρουν αφού δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί.

Ε, όχι και τιμωρώ τον εαυτό μου....ίσα κι ίσα τον αγαπώ και τον προσέχω γι αυτό και τον κρατώ μακριά από τέτοιες προκλήσεις που μάθαμε δεκαετίες τώρα να νομίζουμε ότι είναι η καθημερινότητά μας! Και η πραγματικότητά μας!
Από πού κι ως πού ο καφές μας κάνει καλό;
Αν καθίσεις και σκεφτείς ούτε ένα θρεπτικό στοιχείο θα βρεις σ’ αυτόν τον καφέ αλλά σαν βλάκες τον πίνουμε απλά και μόνο επειδή τον μάθαμε.
Και επειδή τον πίνουν οι άλλοι!
Αλλά και επειδή τον βλέπουμε παντού, στο σπίτι μας, στον δρόμο μας, στο γραφείο μας, στην θεία μας, στην ξαδέλφη μας, στον γκόμενό μας... κι έτσι απο συνήθεια τον παίρνουμε!

Δεν μπορείς να ξυπνήσεις κυρία ή κύριέ μου;
Τράβα έξω να τρέξεις ένα μισάωρο να δεις πώς ξυπνάς!
Έστω και να περπατήσεις!
Έλα, όμως, που οι γιατροί θα μείνουν άνεργοι αν εμείς μάθουμε να κάνουμε υγιεινή ζωή!
Πώς θα ζήσουν αυτοί, ντε;

Sunday, May 6, 2007

Κομμένο το Lifestyle μου... μα ακόμα ΥΠΑΡΧΩ!


Τι άλλαξα από τις 8 Μαρτίου, από τότε που έμαθα για τον καρκίνο που φώλιαζε μέσα στον αριστερό μου μαστό. Από πότε φωλιάζει εκεί; Κανείς δεν ξέρει. Πριν λιγότερο από ένα χρόνο είχα παει για μαστογραφία και μου είχαν πει πως όλα ήταν ρόδινα και ωραία. Άντε τώρα να βρεις απάντηση στο ερώτημα: πότε μου επισκέφτηκε και από πότε τον έτρεφα κιόλας!

Κατ’ αρχάς περπατώ περίπου μια ώρα καθημερινά είτε βρέχει είτε χιονίζει. Ευτυχώς που ανοιξιάτικα με βρήκε το κακό επομένως με βοηθά και ο καιρός στην νέα μου δραστηριότητα!
Έκοψα την τηλεόραση, μόνο τις ειδήσεις βλέπω και εκείνο όχι πάντα. Σήμερα, ας πούμε, ούτε ξέρω τι γίνεται στην Γαλλία, αλλά υποψιάζομαι πως ο Sarkozy θα την φαει την Royal… σιγά μη ψηφίσουν οι Γάλοι γυναίκα!

Έκοψα τις εφημερίδες. Ούτε Svenska Dagbladet ούτε Dagens Industri ούτε Dagens Nyheter που κάθε πρωί έρχονταν μέχρι το σπίτι μου και με την επιθυμία μου να τις διαβάσω όλες ερχόταν και εδραίωνε μέσα μου το στρες με όλο του το μεγαλείο!

Στην διατροφή έκοψα το επιτραπέζιο αλάτι και χρησιμοποιώ μόνο θαλασσινό.
Και αν θέλω ακόμα πιο έντονη γεύση βάζω ακόμα πιο πολύ λεμόνι!
Έκοψα τελείως την ζάχαρη και ασφαλώς τα ζαχαρωτά - όχι πως ήμουν και κανένας μανιακός καταναλωτής τους! Παράξενο, σαν μικρό μου έλειπαν τόσο μα σαν μεγάλη ποτέ δεν με έλκυσαν!
Έκοψα τα γαλακτοκομικά - το έγραψα και νωρίτερα αυτό.
Πάει και το λίγο κρέας που κάπου – κάπου έτρωγα.
Όσο για τα αλλαντικά εδώ και δεκαετίες τα απεχθάνομαι.
Μου είχε πει μια μέρα ένας ξάδελφός μου, που επίσης έμενε στη Στοκχόλμη, ο Ηλίας, που σήμερα δεν υπάρχει πια: να ‘βλεπες ξαδέλφη πώς έριξαν ολόκληρο το βόδι (κεφάλι, πόδια, ουρά, κοιλιά, κέρατα, μάτια, αυτιά...) μέσα σε κάποιο μηχανικό εξοπλισμό και... από την άλλη μεριά έβγαιναν τα korv = λουκάνικα... από τότε μαχαίρι κομμένα τα αλλαντικά!

Αλλά πάνω απ’ όλα έκοψα το στρες.
Τώρα γίνεται να κόψεις το στρες, δηλαδή το Lifestyle σου;
Διότι στρες σημαίνει ζωή. Στρες για μένα είναι η καθημερινότητά μου, είναι η αναπνοή μου. Και αν κόψω την αναπνοή μου είναι σαν να κόβω τη ζωή μου.
Επομένως έκοψα τη ζωή μου!

Είναι σαν να πήρα ένα ψαλίδι και έκοψα την ίδια μου τη ζωή αλλά επειδή βλέπω πως ακόμα αναπνέω υποψιάζομαι πως κάτι συμβαίνει! Και αυτό θέλω να ψάξω!
Θέλω να ψάξω τι είναι αυτό που θέλει να δώσει και το μήνυμα ότι αν και κόβουμε το στρες, δηλαδή το lifestyle μας, δεν παύουμε να ζούμε!

Saturday, May 5, 2007

Έμπνευση στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης...


(Όχι, μη νομίζετε ότι πέσανε τα μαλλιά μου, απλά προετοιμασίες κάνω... θα πέσουν, όμως, πού θα παει; σε κάνα μήνα θα το δούμε κι αυτό)

Μου γράφει ανιψιά μου από Ελλάδα και λεει ότι η σόγια, που τόσο την παινεύω, ίσως μας βγει και καρκινογόνα!
Άλλο πάλι τούτο...
Αλλά και τι να πιστέψουμε αφού οι έρευνες γίνονται πάντα σύμφωνα με την παραγγελία αυτών που κάτι θέλουν να κερδίσουν από αυτήν;
Πώς να ξέρουμε ποια έρευνα είναι ανεξάρτητη από κάθε συμφέρον για να την πιστέψουμε ακόμα και με κλειστά τα μάτια;

Πάντως μια απλή και λογική σκέψη είναι ότι οι ασιάτες, γιαπωνέζοι και κινέζοι, προσβάλλονται από καρκίνο, μαστού και προστάτη, σπανιότερα από εμάς τους δυτικούς....
Αυτό το common sense εμένα μου αρκεί για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα και σύμφωνα με αυτό το απλό στοιχείο επιμένω να λεω ότι η σόγια είναι προτιμότερο από τα γαλακτοκομικά για διατροφή.

«Ε, τι να κάνω» απάντησα κι εγώ στην ανιψιά μου.
«Άφησα το Καλοχώρι (Σερρών) με τα καθαρά του χώματα κι έφυγα για να γνωρίσω τον κόσμο, τον μεγάλο και τρανό, και τώρα μου ‘ρχετε να επιστρέψω εκεί και να καλλιεργήσω την διατροφή μου. Έτσι, για να ξέρω τι τρωω!!!

Δύσκολο είναι νομίζετε;
Αλλαγή της πραγματικότητάς μου θα κάνω και εύκολη καθώς είμαι στις αλλαγές ασφαλώς και θα το μπορέσω!
Όχι απαραίτητα και αποκλειστικά στο δικό μου Καλοχώρι να αράξω αλλά σε οποιοδήποτε Καλοχώρι αρκεί να είναι μακριά από τις μολύνσεις των μεγάλων πόλεων!

Για την ώρα ψάχνω τις C-βιταμίνες μου έξω από το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, όπου χθες με φίλες και με «πανεπιστημιακή έμπνευση» μαζέψαμε και τσουκνίδες και ραδίκια και λάπατα....

Ορίστε να φαμε της φύσης την τροφή μαζεμένα και μαγειρεμένα από τα χεράκια μου ;-)

Wednesday, May 2, 2007

Και νέα και λαχταριστά θα τα κάνουν...


- Να πας να παραγγείλεις περούκα, να την έχεις στο σπίτι, γιατί δεν ξέρεις πότε θα αρχίσει η πτώση των μαλλιών, μου είπε η νοσοκόμα η υπεύθυνη των χημειοθεραπειών μου εκ των οποίων την πρώτη θα την φαω την Τρίτη στις 8 Μαίου! – άσε, δε θέλω να το σκέφτομαι ακόμα...

- Ωχ, ωχ... θα ‘χουμε και τέτοια, γαμώτο, αντέδρασα εγώ σαν να μην το ‘ξερα ήδη, αλλά να, το είχα ξεχάσει.
Ή μάλλον δεν ήθελα να το σκεφτώ επομένως σοκαρίστηκα πάλι όταν μου το θύμισε.

Ευτυχώς μας τα παραχωρούν και δεν επιβαρύνουν το οικονομικό μας που αυτόματα γίνεται άθλιο ειδικά όταν είσαι ΝΕΟΣ στην καριέρα, ελεύθερος επαγγελματίας και frilans αλλά κυρίως όταν απεχθάνεσαι την ρουτίνα και την μούχλα του οκτάωρου!

Αχ, να τον πάρει και να τον σηκώσει αυτόν τον καρκίνο!
Αχ, πόσο με νευριάζει.... αλλά δεν μπορώ να του σηκώσω φωνή.
Όχι ακόμα γιατί τον φοβάμαι. Τον φοβάμαι γιατί δεν τον γνωρίζω.

Όχι δεν τον γνώρισα ακόμα...
Άλλα ίσως είναι και όπως επιμένει να λεει ο μικρός μου γιος «είχες καρκίνο, μαμά, τώρα δεν έχεις, τώρα τον βγάλανε οι χειρούργοι».
Ναι, ίσως είναι κι έτσι επομένως μη νευριάζω για ζημιές που δεν μου έχει κάνει αλλά που φοβάμαι μήπως μου κάνει.

Όσο για το κομμάτι από τη θηλυκή μου ταυτότητα, που ήδη έχει απολεσθεί, ε, δεν θα τα βάψω και μαύρα, να πάρει η ευχή.
Στο κάτω - κάτω υποσχέθηκαν να μου βάλουν άλλο.
Ένα νέο, στητό και λαχταριστό πράμα θα κολλήσουν εκεί και επί πλέον θα σιάξουν και το άλλο. Ε, να μην είναι ομοιόμορφα;
Να τα αφήσουν το ένα να κοιτάζει στο πάτωμα και το άλλο στο ταβάνι;

Tuesday, May 1, 2007

Αν μάθαινα ν' αγαπώ περισσότερο...


Ήθελα να επιστρέψω σ’ αυτό που μου ‘πε η φίλη μου, η Βέρα.
Αυτό, το ότι δεν σέβομαι το κορμί μου και το ότι αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου δεν θα επέτρεπα στους γιατρούς να μου αφαιρέσουν ολόκληρο τον μαστό, αυτό το θυλικώτατο κομμάτι μιας γυναίκας.

Ανησύχησα λιγάκι μ’ αυτό επειδή εγώ πίστευα ότι αυτό ακριβώς είχα καταφέρει να κάνω, το έτος 2000, τότε που περνούσα την πρώτη μου κρισ-άρα!

Είδα σε όνειρό μου, τότε, ότι με μάλωνα.
Ότι μάλωνα τη Συμέλα (εμένα) η οποία είχε βαρεθεί και ήθελε να τα παρατήσει όλα και να φύγει...
Καθόταν μπροστά σε ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό τραπέζι και κάποια δουλειά έπρεπε να κάνει εκεί μα αυτή, η Συμέλα, είχε βαρεθεί και έκανε να σηκωθεί από την καρέκλα της και να φύγει. Έκανε, μάλιστα, με βαρεμάρα και το «ουφ, μωρέ...άσε μας τώρα...»

Και ήρθε τότε η άλλη η Συμέλα, η δραστήρια και η εργατική, η άφοβη και η τολμηρή και της είπε: «Για πού το ‘βαλες, κυρά μου; Δεν έχει να πας πουθενά αν δεν τελειώσει αυτή η δουλειά», και της έδειχνε πάνω στο πελώριο τραπέζι όπου υπήρχαν αμέτρητες, σκόρπιες και ασυνάρτητες λέξεις. Λέξεις, γράμματα και προτάσεις και όλα ακαταλαβίστικα.
«Όλο αυτό μαζί θα το κάνουμε κείμενο αντιληπτό», της έλεγα και χτυπούσα στο τραπέζι, πάνω στις μη αναγνώσιμες λέξεις και προτάσεις.

Όταν είχα ξυπνήσει, τότε, και άρχισα να κολλώ τα κομμάτια του πάζελ, για να δώσω μια εξήγηση σ’ εκείνο το τόσο σημαδιακό όνειρο, ένοιωθα έναν παράξενο λυγμό να βγαίνει από τα βάθη του εσωτερικού μου κόσμου!
Από τα βάθη της ψυχής μου έβγαινε ένα μείγμα από κλάμα, γέλιο, χαρά και ευτυχία – τον ίδιο λυγμό νοιώθω ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι αυτό το όνειρο!

Αντιλαμβανόμουν, στον ξύπνο, ότι επρόκειτο να δουλέψω, και να δουλέψω πολύ. (εκείνο τον καιρό έκανα τα πρώτα μου βήματα στο γράψιμο ανίδεη ότι αργότερα θα εξέδιδα βιβλίο και θα δημοσίευα χρονογραφήματα σε διάφορες εφημερίδες).

Με θυμόμουν στο όνειρο να παροτρύνω για δουλειά ακόμα και την «βαρεμένη» την Συμέλα και με αγαπούσα. Με αγαπούσα και με θαύμαζα....ναι, εμείς την αγαπάμε την δουλειά - δεν την μισούμε - ίσως επειδή από μικρά μας μάθανε στην σκληραγωγία!

Να, εκεί πίστεψα ότι με αγάπησα και έκτοτε θαρρώ πως με αγαπώ και έρχεται τώρα η Βέρα και θέλει να μου αλλάξει τα πιστεύω μου.
Λες να ‘ναι όπως τα λεει η Βέρα;
Και τι θα έκανα, δηλαδή, αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου;

Ξέρω- ξέρω! Ξέρω τι θα λέγανε οι γνώστες!
Θα μάθαινα, θα λέγανε, να αγαπούσα και τους άλλους και αναμφισβήτητα θα μάθαινα να αγαπώ και έναν άντρα, κάτι που απουσιάζει από τη ζωή μου εδώ και δέκα χρόνια.

Η καριέρα, βλέπετε, με έφαγε και δεν με επέτρεψε να σκεφτώ άντρες, συντροφικότητες, παρέες, σεξοιστορίες ...κλπ. Ε, ουδείς τέλειος!