Τώρα κάνουμε παιδιά, εμείς, εδώ!

Είμαι καλά, γι αυτούς που αναρωτιούνται και ανησυχούν...

Μια χαρά την πέρασα και την τρίτη χημειοθεραπεία και πάμε για την τέταρτη για να αποτελειώσω απ’ αυτές κατά τα τέλη του Αυγούστου.
Και να κατέβω, μετά, στην Ελλάδα όχι τόσο για μπάνια και θάλασσες, που συνήθως αυτά συνδυάζουν με την Ελλάδα, αλλά για να απαλύνω το σοκ μου και να με ανταμείψω για την ταλαιπωρία που πέρασα, και περνώ, από τις 8 Μαρτίου τότε που άκουσα τον χειρούργο, Markus Holmberg, να με καρφώνει την διάγνωση: έχεις καρκίνο μαστού!

Ωραία πέρασα και στην γιορτή του μεσοκαλόκαιρου, στις 22 Ιουνίου, στη μεγαλύτερη γιορτή των σουηδών.
«Τώρα κάνουμε εμείς παιδιά», μου εξήγησε μια σουηδέζα θέλοντας να μ’ ενημερώσει περισσότερο περί της γιορτής τους...
32 χρόνια ζω στην Σουηδία και αυτό το πράγμα πρώτη φορά το ακούω!
Σοκαρίστηκα για τα καλά διότι εγώ ξέρω ότι τέτοιες μέρες οι περισσότεροι σουηδοί πίνουν σε σημείο που σέρνονται σαν τις σαύρες...
«Μα πώς είναι δυνατόν να μπορεί ο άνθρωπος να το κάνει... κ’ εκείνο, στην φάση της μέθης που βρίσκεται», αναρωτήθηκα εγώ...

Η απορία μου δεν σταμάτησε εκεί και θέλοντας να πικάρω και λίγο περισσότερο ρώτησα και το άλλο «Η μήπως εννοείς ότι όπου βρίσκουν... πηδάνε; διότι μου μένει αδιανόητο το φαινόμενο - γιατί δεν σπέρνουν τον σπόρο τους και άλλες μέρες και τον σπέρνουν αυτήν την συγκεκριμένη μέρα;»

Και σαν περισσότερη επιβεβαίωση είπε, η κυρία, και το άλλο: «Δεν ξέρεις ότι τον Μάρτιο έχουμε τις περισσότερες γέννες;»

Όχι δεν το ‘ξερα! Άκουσα, ωστόσο, ότι 40% από τους δηλωμένους πατέρες δεν είναι οι πραγματικοί πατέρες των παιδιών....

Ακούς εκεί πράματα; Μέχρι τώρα πίστευα πως μόνο η μάνα είναι 100% σίγουρη για το τίνος παιδί κουβάλησε στην κοιλιά της.

Σήμερα αναρωτιέμαι αν και αυτή το γνωρίζει!!!

-------------------------------------------------------------------
Για μια εβδομάδα ίσως δεν ξαναγράψω λόγω επίσκεψης από την Ελλάδα, συγκεκριμένα από την Κρήτη. Το νούμερο 12 αδελφή μου, η Φρειδερίκη, κατέφθασε για παρέα!
Επανέρχομαι συντόμως...

Η τρίτη σήμερα - παρά το σκάνδαλο!

Δεν μπόρεσα να αποφύγω την έμπνευσή μου πρωί – πρωί, σήμερα, παρά το γεγονός ότι ξεκινούσα για την τρίτη μου χημειοθεραπεία.

Είχα διαβάσει για ένα σκάνδαλο που έγινε με τον υπουργό εργασίας, τον Sven Otto Littorin, και ανήμπορη να αντισταθώ στον πειρασμό ξεκίνησα τελείως απρόβλεπτα να γράφω, για το σουηδικό μου blog, με αποτέλεσμα να ψιλο-καθυστερήσω για την θεραπεία μου...

Οι πανεπιστημιακές του σπουδές, λεει, στηρίζονται σε ένα ανύπαρκτο πανεπιστήμιο εν ονόματι Fairfax University στην Lousiana της Αμερικής!
33000 κορόνες (περίπου 3500 ευρώ) κοστίζει αυτό το συγκεκριμένο πτυχίο από αυτό το συγκεκριμένο ανύπαρκτο πανεπιστήμιο, διαβάζω σε εφημερίδες...!
Είναι δυνατόν να μη το σχολιάσω αφού θα μπορούσα κι εγώ να είχα παραγγείλει κάποιο πτυχίο την στιγμή που βομβαρδίζομαι από e-προσφορές;
Εδώ που τα λεμε και 2-3 πτυχία αν παράγγελνα δεν θα ‘ταν άσχημα!
Στο κάτω – κάτω αξίζει να επενδύσεις γύρω στις 100000 κορόνες και καλού κακού ας υπάρχουν τα πτυχία εκεί!

Κι έτσι έφτασα στο νοσοκομείο τρέχοντας και με την γλώσσα απ’ έξω...
Ε, είμαι και πολύ τυπική στα ραντεβού μου - όταν λεμε στις 10.00 εγώ είμαι εκεί στις 09.57. Είναι ένα πλεονέκτημά μου που αναμφισβήτητα το έχω κληρονομήσει από τους σουηδούς και είμαι πανευτυχής γι αυτό!!!

Μετά την χημειοθεραπεία, λοιπόν, επέστρεψα σπίτι κι όπως και τις άλλες φορές έφαγα πολύ επειδή πεινούσα πολύ, πήρα μετά έναν υπνάκο, αφότου σηκώθηκα πήγα και στον κήπο μας, που σιγά – σιγά παίρνει την μορφή ενός μπαξέ, πότισα αυτά που φύτεψα χθες, μεταφύτεψα και κάποια φυτά που έπρεπε να αραιώσουν, έκανα κι άλλες δουλίτσες και μόλις τώρα επέστρεψα σπίτι....

Πάντως στην υπεύθυνη νοσοκόμα, στην Carin Gustafsson, έχω πει σήμερα ότι δεν είμαι το «καλό κοριτσάκι» που θα ήθελαν να είμαι διότι τα φάρμακα, τα προληπτικά κατά των παρενεργειών που επιμένουν να παίρνω μετά από κάθε χημειοθεραπεία, δεν τα παίρνω!
Μα αφού νιώθω καλά, επιμένω να της λεω... ε, και σε κάποια φάση μου είπε: αφού μέχρι τώρα δεν τα χρειάστηκες ούτε και αυτή τη φορά θα χρειαστείς αλλά ούτε και τις επόμενες τρεις φορές...(3 μου έμειναν)

Επιτέλους!!!
Επιτέλους δέχτηκε την απάρνησή μου!!!
Μα είναι αδιανόητο να τρως χάπια (τα τρων τα χάπια εδώ - δεν τα πίνουν) δίχως να τα χρειάζεσαι....
Φανταστείτε να έπαιρνα 6 φορές, 5 ειδών χάπια επί 3 μέρες, δηλαδή 18 μέρες, για να δηλητηρίαζαν ακόμα πιο πολύ τον εσωτερικό μου κόσμο.... ε, όχι δα!!!

Ο επιμένων νικά, λοιπόν!

Και Ιεροτελεστία και Εικονοπλασία!

Ξεκίνησα ένα Σάββατο, πριν περίπου μήνα, για τη Συμέλα, την κομμώτρια μου.
Ναι, Συμέλα λέγεται κι αυτή και είναι και αυτή από το Καλοχώρι Σερρών!
Είχαμε σκεφτεί να ψήσουμε και να φαμε έξω, στην αυλή τους, και μετά να κόψει το μαλλί μου... αλλά δεν επρόκειτο για οποιοδήποτε κόψιμο, επρόκειτο για ξύρισμα!

Τα δυο προηγούμενα πρωινά βλέποντας μέρος του μαλλιού μου πάνω στο μαξιλάρι είχα τσατιστεί τόσο που αποφάσισα να το αποχωριστώ τελείως και να το ξυρίσω... αντί να το βλέπω στα μαξιλάρια, στα τραπέζια, στα πατώματα, ακόμα και μαγειρεύοντας στο φαγητό μου!

Το ‘πα και το ‘κανα, λοιπόν, και ανέβηκα στην Akalla, βόρεια της Στοκχόλμης, εκεί όπου πρόσφατα είχε εγκατασταθεί το ζεύγος Συμέλα – Ντίνος!

Ψήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, είπαμε, γελάσαμε και ήρθε η ώρα!
Το ξέρω ότι θα σας φανεί απίστευτο αλλά το ξύρισμα του μαλλιού εμένα μου έφερνε περισσότερη αγωνία απ’ ότι το «ξύρισμα» του μαστού μου δυο μήνες πρωτύτερα!

Βάζοντας η Συμέλα την καλλιτεχνία και την μαστοριά της πάνω μου ορκίζονταν ταυτόχρονα πως αν είχα πρόβλημα, στο να απόφασίσω να ξυριστώ, θα ξύριζε και αυτή το δικό της για καθαρή ηθική συμπαράσταση!
Αυτό θα πει να έχεις κομμώτρια... να θυσιάζεται και για πάρτι σου!

Αυτό που δεν ήξερα, και που η Συμέλα μου το είχε κρατήσει για έκπληξη, ήταν το ειδικό μπάνιο που μου είχε ετοιμάσει και που δεν ήταν όποιο και όποιο... Jacuzzi το λενε;
Και τις μπουρμπουλήθρες του είχε και τον ειδικό του φωτισμό είχε και την μουσικούλα του είχε και όλα αυτά τα απόλαυσα για αρκετή ώρα.
Τόση όση χρειάστηκε για να προλάβω να κάνω και μια άσκηση με την νοητική εικονοπλασία που μόλις τότε είχα διαβάσει στο βιβλίο του ζεύγους Simonton ”get well again = γίνε ξανά καλά”.

Στην εικονοπλασία μου, μέσα στο Jacuzzi, είδα Άγιους Γεώργηδες. Πολλούς τέτοιους να τρέχουν πάνω στα άλογά τους και με τα κοντάρια τους να σκοτώνουν το θηριό αλλά να συνεχίζουν μετά να τρέχουν και να φεύγουν!
Από πίσω έρχονταν μετά μια άλλη φάλαγγα, ναι, σαν φάλαγγες εμφανίζονταν οι Άγιοι με τα άλογά τους, και με το κοντάρι του ο καθένας σημάδευε στο θηριό να το σκοτώσει.

Αφού περάσανε 4 -5 - 6 φάλαγγες, πετώντας άλλοι βέλη κι άλλοι κοντάρια πάνω του το σκότωσαν, τελικά, το θηριό!
Και συνεχίζοντας τα άλογα να τρέχουν σέρνανε μαζί τους και το σκοτωμένο, πλέον, θηριό κι έτσι το βγάλανε έξω από το περιφραγμένο μέρος - Έξω από το κορμί μου!

Και εκεί μέσα στο συνωστισμό των αλόγων, των Αγίων και των φαλαγγών... εκεί που στην εικόνα έβλεπα το σκοτωμένο θηριό να εξαφανίζεται ανοίγει η πόρτα του μπάνιου και μπαίνει η Συμέλα με ένα ποτήρι σαμπάνια...

«Θα το γιορτάσουμε», φώναξε με το πλατύ της χαμόγελο, εννοώντας το ξυρισμένο μου κεφάλι!
«Και βέβαια», απάντησα εγώ εννοώντας το σκοτωμένο θηριό - τον καρκίνο - που οι Αη Γιώργηδες - τα λευκά μου αιμοσφαίρια - είχαν σκοτώσει και πετάξει μακριά.

Τον είχαν βγάλει έξω από το κορμί μου!!!

Τς,τς, τς...Κοίτα τι πήγαν και είπαν!

«Καλέ τι έγινε με τη Συμέλα - έμαθα ότι έκανε μετάσταση...», ρώτησε μια κυρία την αδελφή μου μεταφέροντας, ταυτόχρονα, την πληροφορία που... «είχε μάθει».

Μόλις κατέφθασε από τη Στοκχόλμη στη Θεσσαλονίκη, είχε επισκεφτεί οικογενειακά της πρόσωπα εδώ, και είχε την καλοσυνάτη διάθεση να μεταφέρει τα ΝΕΑ στην οικογένειά μου.

Εγώ, εν τω μεταξύ, δεν είχα καν ιδέα ότι η συγκεκριμένη κυρία βρισκόταν στη Στοκχόλμη – περιττό να πω ότι ούτε βρεθήκαμε μα ούτε και τηλεφωνηθήκαμε!

Τώρα από πού, αυτή η κυρία, είχε ακούσει το ΝΕΟ, πότε το είχε ακούσει και πώς το είχε ακούσει, άγνωστο!
Λεει ποτέ ο άνθρωπος πώς, πότε και από ποιόν μαθαίνει «το μαντάτο» κυρίως όταν αυτό είναι αρνητικής φύσεως; ασφαλώς όχι

Τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές των ανθρώπων εμένα, βασικά, με φέρνουν γέλιο - τόσο γέλιο που αν εγώ ήμουν η αδελφή μου θα της είχα απαντήσει: ναι, είδες τι μας έχει κάνει ο άτιμος ο καρκίνος, και θα έδινα στην γυναίκα την ευκαιρία να χαρεί η να λυπηθεί ή να νοιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα γούσταρε.
Διότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι ο άνθρωπος νοιώθει τα δυο συνηθισμένα συναισθήματα: την λύπη και την χαρά!
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γαρ, και άγνωστες οι αδυναμίες και οι επιθυμίες της.

Το μόνο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν με ενοχλούσε είναι ο κίνδυνος μήπως η οικογένειά μου πίστευε ότι η μετάσταση όντως αληθεύει και ότι εγώ αποφεύγω να τους το ανακοινώσω!

«Καρφί δε μου καίγεται διαφορετικά, ίσα - ίσα το διασκεδάζω» έλεγα χθες στην φίλη μου και αυτή, με το ειρωνικό της στυλ, συμπέρανε: δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, ρε Συμέλα, αυτή η γυναίκα πήγε σίγουρα και συνάντησε τον ογκολόγο σου και αυτός της το εκμυστηρεύτηκε!!!

Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, μεταστάσεις δεν υπάρχουν.

Απεναντίας, ο σκελετός και οι πνεύμονές μου χαίρουν πλήρης υγείας!
Ο δε οργανισμός μου με ευχαριστεί που δεν τον επιβαρύνω ούτε με υπερβολική μάσα - ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, ούτε με λίπη, ούτε με κρέατα, ούτε με ζάχαρες, ούτε με επιτραπέζια αλάτια, κυρίως δε όχι με γαλακτοκομικά, κάτι που εγώ θεωρώ έναν από τους λόγους που οι μαστοί μας προσβάλλονται από το σύγχρονο, πλέον, «συνάχι» - τον καρκίνο!

Ελάτε εδώ για σκανδιναβικές διακοπές....

Διάβασα στο blog του Νίκου Δήμου για τον προβληματισμό του «πού θα πάτε διακοπές» και επειδή έλαβα και μια πρόσκληση σήμερα σκέφτηκα να σας προτείνω εγώ πού να πάτε!
Να ανέβετε στη Σκανδιναβία και να απολαύσετε ένα δροσερό και «ευγενικό» καλοκαίρι!
Ε, δεν είναι και πάντα απαραίτητο να σας τσιγαρίζει ο ήλιος στο αρχιπέλαγος της Ελλάδας!

Έλαβα, λοιπόν, σήμερα, και εγώ αλλά και άλλοι συνάδελφοι - Ξένοι Ανταποκριτές στη Σουηδίας, την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε για δεύτερη χρονιά το Archipelago Raid.
Πρόκειται για έναν αγώνα με σκάφη Catamaran που διεκπεραιώνετε στο αρχιπέλαγος της Σκανδιναβίας και ανάμεσα στα περίπου 100000 νησιά της.

Ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται ως εξής:
The race is known as one of the longest non-stop, extreme sailing and orienteering competitions in the world. It brings out some of the best sailors and adventurers worldwide to brave the beauty of the Stockholm, Åland and Finnish arcipelagos.

Πέρυσι ήμασταν περίπου 20 συνάδελφοι και από ένα Pressboat παρακολουθούσαμε το raid αυτό, για πέντε ολόκληρες μέρες....
Δεν περάσαμε και άσχημα διότι με την ευκαιρία αυτή είδα νησιά και νησάκια που διαφορετικά δεν νομίζω να τα έβλεπα...

Λίγα από την περυσινή μας περιπέτεια:
Περίπου έτσι είναι τα νησιά της Σκανδιναβίας! Δεν είναι πανέμορφα με τόσο πράσινο και με τα όμορφα και χαρακτηριστικά τους κόκκινα σπιτάκια;
Εμένα πολύ μ’ αρέσουν! Δε λεω, και τα δικά μας, με τα κατάλευκα σπιτάκια, με εκφράζουν αλλά εκείνη την ξέρα δεν αντέχω να βλέπω...

Και εδώ είναι όπως φαίνονταν τα Catamaran από το σκάφος μας, ανά διαστήματα διότι πολλές φορές τους χάναμε.

Εμείς παίρναμε τον εύκολο δρόμο ενώ αυτοί έπρεπε να περάσουν και ανάμεσα από βράχους, ανάμεσα από Σκύλα και Χάρυβδη, δηλαδή, αλλά συναντιόμασταν σε διάφορα γεύματα και διανυκτερεύσεις...

Δεν συνηθίζουμε να ακούμε το «Αχ τι κρίμα που γεννήθηκα τόσο νωρίς », κυρίως όταν πρόκειται για καμιά μικρούλα γκόμενα ή αντίστοιχο γκόμενο;
Ε, λοιπόν, εγώ σ’ εκείνο το περιπετειώδες ταξίδι άκουσα το αντίθετο!

Βλέποντάς με συνάδελφοι εδώ ξεφώνησαν το εξής: Καλή μας Συμέλα, εσύ μάλλον πολύ αργά γεννήθηκες.... έπρεπε να είχες γεννηθεί κάποια χρόνια πρωτύτερα... τότε που ο Ωνάσης σας κατακτούσε τον κόσμο... έπρεπε να σε είχε ανακαλύψει ο Κροίσος των αιώνων και να ‘σαι σίγουρη ότι ούτε η Τζάκυ ούτε η Μαρία Κάλλας θα τον συγκινούσαν!!!

Μη πείτε τώρα ότι είμαι ψώνιο και φαντασμένη διότι την φαντασία με τον Ωνάση δεν την έκανα εγώ! Δημοσιογράφοι από Πολωνία, Γερμανία, Τουρκία και Σουηδία την έκαναν!
Εγώ νίπτω τας χείρας μου και μεταφέρω μόνο τα λόγια τους...

Εδώ η συνέντευξή μου στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Πατήστε την εικόνα, δίπλα, να διαβάσετε την συνέντευξη που στις 3 Ιουνίου του 2007 έγραψε η Γιώτα Βαζούρα για το Πρώτο Θέμα.

Ατελείωτες οι μέρες στη Σκανδιναβία...

Παει ο περίπατός μου, σήμερα, και κάνει και τόσο ωραίο καιρό!
Με δέσανε στο σπίτι οι πληγές που παρουσιάστηκαν στις πατούσες μου και αν αυτό είναι καμιά παρενέργεια από τις χημειοθεραπείες ή από τα, σχετικά καινούργια, σανδάλια που φορούσα στον χθεσινό μου περίπατο δεν ξέρω.

Το θέμα είναι ότι παρέμεινα στο σπίτι κι ότι είναι ακόμα απόγευμα που αυτό σημαίνει ότι πολλές ώρες ακόμα θα είμαι μέσα.
Οι καλοκαιρινές νύχτες είναι ατελείωτες, εδώ, το ίδιο και οι χειμερινές αλλά από την αντίθετη πλευρά - το καλοκαίρι δεν νυχτώνει ποτέ και τον χειμώνα δεν ξημερώνει ποτέ.

Και οι δυο περιπτώσεις είναι κουραστικές για κάποιον που είναι ασυνήθιστος.
Πήγαμε χθες βράδυ να ποτίσουμε τον κήπο, στο κέντρο της Στοκχόλμης, και η Καίτη που ήρθε από την Μύκονο να επισκεφτεί την φίλη μου, Μαρία, δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι πιάσαμε μεσάνυχτα, η ώρα ήταν 23.30, και εμείς ακόμα καθόμαστε στον κήπο με το φως της ημέρας.

Στις 22 Ιουνίου, όμως, αρχίζει η κάθοδος. Αρχίζουν να μικραίνουν οι νύχτες και να... μάλλον λάθος τα λεω - αρχίζουν να μεγαλώνουν οι νύχτες και να μικραίνουν οι μέρες, εννοώ.
Αρχίζουμε, δηλαδή, να βαδίζουμε προς το φθινόπωρο και όταν αρχίζει αυτή η κάθοδος πιάνουν τα μελαγχολικά σε πολλούς!
Την δε 22 Ιουνίου, σαν μεσοκαλόκαιρο, την γιορτάζουν οι σουηδοί πομπωδώς και γίνεται το «έλα να δεις» με την κατανάλωση των ποτών!
Σαν σαύρες σέρνονται, τέτοιες μέρες, θαρρείς και κάποιος θα τους πάρει το ποτό από το σπίτι και θα τους το στερήσει, ας πούμε το επόμενο σαββατοκύριακο...μονομιάς το θέλουν κι όχι λίγο-λίγο!

Κάτι απερίγραπτο συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους όσον αφορά την ποτοποσία αλλά όσο αλκοόλ και να καταβροχθίσουν το σαββατοκύριακο την Δευτέρα θα είναι στην ώρα τους στη δουλειά τους και στα καθήκοντά τους!
Είμαι σχεδόν 33 χρόνια στη Σουηδία και ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι σε σχέση με το αλκοόλ!
Είναι απίστευτο!

Πολλά κακά στο στενό μας περιβάλλον!

(Συνιστώ πρώτα να διαβάσετε το προηγούμενό μου κείμενο )

Μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία έτρεξε μια φίλη μου, η Τασούλα, φορτωμένη με φρούτα και λαχανικά, να με δει.
Παλιά είχε συνοδεύσει την εξαδέλφη της, Κική, που τώρα δεν υπάρχει πια, σε όλων των ειδών τις θεραπείες και ξέρει τι εστί χημειοθεραπεία.

Και αφού τα είπαμε και γελάσαμε και τα ξαναείπαμε και ξαναγελάσαμε «φτου – φτου – φτου», φώναξε! «Φτου μη σε ματιάσω, δέκα ώρες περάσανε και ακόμα χαμπάρι δεν πήρες από παρενέργειες!»

Το ήξερε ότι ακόμα δεν είχα πάρει και αυτά τα χάπια, που είναι προληπτικά κατά των παρενεργειών, και συνέχισε να λεει βγάζοντας και τα συμπεράσματά της: Μα και γιατί να μη νοιώθεις καλά; Μόνη είσαι και κανενός μαλακίες δεν ακούς! Τι να έκανε και η καημένη η εξαδέλφη μου που ξεκινώντας το πρωί για θεραπεία τους ειδοποιούσε στο σπίτι να μη μαγειρέψουν φαγητό με δυνατές μυρωδιές... και όταν επέστρεφε σαν τους είχε πει να πάρουν όλα τα σκόρδα από το μαγαζί και να τα βάλουν στο φαγητό!!!! Και να ‘ταν μόνο αυτό; Πόσες άλλες μαλακίες άκουγε, ακόμα και περί κομματικών!

Θα γράψω εδώ κι ένα περιστατικό:
Καμία εβδομάδα μετά την διάγνωση του καρκίνου μαστού ήμουν σε συγγενικό σπίτι και ακούγοντας του Καζαντζίδη το «Ίσως αύριο χτυπήσει του θανάτου η καμπάνα και για μένα, κάπως έτσι το λεει» είδα τα βλέμματά τους να πηγαινοέρχονται μεταξύ τους και να στέλνουν τα υπονοούμενα μηνύματα σε στιλ «μη μας ξεφύγει τώρα τίποτα... ή πώς κάνουμε τώρα... ή λες να χτυπήσει και γι αυτήν η καμπάνα!»

Χθες η άλλη με το κλάμα της άνοιξε τον τάφο μου....

Ε, δεν ξέρω εσείς τι λετε αλλά εγώ πολλές φορές έχω συμπεράνει ότι η μοναξιά λειτουργεί και σαν θεραπευτής.
Μπορεί η λέξη μοναξιά να τρομάζει αλλά για μένα προσωπικά υπήρξε μια ευκαιρία να δυναμώσω και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δίχως κανενός κρητική ή σχόλιο να επηρεάζει τις επιλογές και τις αποφάσεις μου!

Ναι, υπεύθυνα και άφοβα δηλώνω ότι προτιμώ την μοναξιά από την επιρροή των γονέων, των αδελφών, των ξαδέλφων, των συγγενών, των γειτόνων και όλων όσων υπάρχουν στον στενό κύκλο και δεν παει να ακούγεται απάνθρωπο και αντιδογματικό!
Είναι ταυτόχρονα και αληθινό διότι τα μεγάλα κακά συμβαίνουν ακριβώς μέσα στις οικογένειες και στο στενό μας περιβάλλον, αλλά πού να τολμήσουμε να το αναγνωρίσουμε νομίζοντας ότι κατηγορούμε ή ενοχοποιούμε την ίδια μας την οικογένεια... ;

Αμάν, τον τάφο μου άνοιξε αυτή!!!

Είπα να περάσω για λίγο από την Μαρία, χθες, κάνοντας την καθημερινή μου βόλτα.
Και για να κάνω ένα διάλειμμα αλλά και για να την αποχαιρετήσω γιατί τέτοιο καιρό πολλοί έλληνες μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και κατεβαίνουν για 5 – 6 μήνες. Πάντα αναρωτιέμαι γιατί αφήνουν το σκανδιναβικό δροσερό και "ευγενικό" καλοκαίρι και προτιμούν τον βάναυσο καύσωνα της χώρας μας....τέλος πάντων!

Ήξερα ότι η Μαρία θα καθόταν στην αυλή με παρέα. Κάθε 2- 3 πολυκατοικίες, εδώ, έχουν την αυλή τους με πράσινο, πολύ και βαθύχρωμο πράσινο, με παγκάκια και τραπέζια και τα τελευταία χρόνια πολλές φορές και με μια ψηστιέρα με σκοπό να τα χαίρονται όλοι οι ενοικιαστές.

Με το που έφτασα, λοιπόν, στην αυλή και είδα από μακριά ότι η παρέα με είδε σήκωσα το καπελάκι, που φορούσα, και για να χαιρετίσω αλλά και για να τους προειδοποιήσω ότι η Συμέλα, αυτή την φορά, σας έρχεται δίχως μαλλί... μη σοκαριστούν κιόλας!
Όχι, δεν έπεσε το μαλλί μου αλλά πριν πέσει, αν πέσει, το ξύρισα... λιγότερο ψυχοφθόρο μου φάνηκε έτσι!

Ένα ποτπουρί από εθνικότητες καθόντουσαν στην παρέα, δυο ελληνίδες, η Μαρία και η Βούλα, ένας σοκολατί χρώματος από USA, μια ταϊλανδέζα και μια φιλανδή τσιγγάνα με τα χαρακτηριστικά και φαρδιά τους φορέματα!

Με το που έφτασα στο τραπέζι, και, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενο, σηκώθηκαν να με προσφέρουν την καλύτερη θέση, βλέπω την Βούλα να πατά τα κλάματα βλέποντας το κεφάλι μου!

«Έλα Χριστέ και Κύριε δεν πεθάναμε κιόλας ρε Βούλα», πήγα να της πω μα δεν βγήκε λέξη.
Μου ‘ρθαν και μένα οι λυγμοί – δεν αντέχω να βλέπω άνθρωπο να κλαιει.
Να, αυτά δε μ’ αρέσουν εμένα. Αυτά είναι που ενοχλούν και εμένα και προφανώς και άλλους με διάφορες παθήσεις, και όχι απαραίτητα μόνο καρκίνο!
Αυτά δεν αντέχουμε διότι μας θυμίζουν και την ασθένεια και τον κίνδυνο που διατρέχουμε....

Συνήλθαμε, ευτυχώς, νωρίς και περάσαμε μια ευχάριστη βραδιά με διάφορες κουλτούρες και συνήθειες... και με την ώρα συχώρεσα και την Βούλα που έγινε η αιτία μαζί να ανοίξουμε τον τάφο μου....

Μωρέ μια χαρά τη βγάζω εγώ...

Μη Συμέλα... όχι εσύ Συμέλα... εγώ θα τα πλένω Συμέλα... τι θα φας Συμέλα.... τι θα πιεις Συμέλα... έλα κάτσε Συμέλα...

1- Η Μαρία, με τον μπαξέ / κήπο στην καρδιά της Στοκχόλμης, μου δίνει όλο το ελεύθερο να φυτέψω τα ζαρζαβάτια μου....στο κάτω – κάτω τα τρωμε μετά μαζί!
Καλά, εδώ, σαν Αμαζόνες και οι δυο μας, έχουμε όλη την κατανόηση, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια....

2- Με καλέσανε τις προάλλες σε μια γιορτή μια οικογένεια από τη Συρία.
Πολυκοσμικοί έχουμε γίνει και έχουμε απλώσει τα πλοκάμια μας παντού οπότε δεχόμαστε οποιαδήποτε πρόσκληση - άσε που έχω και την περιέργεια να βλέπω και να μαθαίνω και από διάφορους λαούς και κουλτούρες...

Η κορούλα τους αποφοίτησε πριν μια εβδομάδα από το γυμνάσιο και τέτοια πράγματα τα γιορτάζουμε εδώ, στη Σουηδία, έτσι για να ανθεί το εμπόριο και η υπερβολική κατανάλωση!

Και εκεί με βάλανε να κάτσω στα καλύτερα, να φαω και να πιω τα καλύτερα και να νοιώσω σαν βασίλισσα! Ούτε καν το πιάτο μου με άφησαν να παω στην κουζίνα!!!

3- Καλεσμένη ήμουν προχθές και σε μια ελληνική οικογένεια, με τον γιο τους που αποφοίτησε από το γυμνάσιο, και η γιορτή έγινε στην αίθουσα της ελληνικής κοινότητας στο Rinkeby, για όσους ξέρουν από Στοκχόλμη.

Ούτε ένα πιάτο με άφησαν να κουβαλήσω.
«Απα πα πα πα Συμέλα... είσαι και εγχειρισμένη» - έκανα πρόσφατα και την εγχείρηση με την «πεταλούδα», από όπου θα μπαίνει ο ορός των θεραπειών μου, επομένως είναι και η άλλη μου πλευρά τώρα ευαίσθητη!

Κι έτσι όπου παω με έχουν στα όπα – όπα!
Τέτοιο σέρβις ποτέ στη ζωή μου δεν είχα!
Πάντα εγώ ήμουν η μαγείρισσα και η «σερβιτόρα» των άλλων άλλοτε επειδή το "απαιτούσαν" οι καταστάσεις και άλλοτε επειδή κάθομαι "σε καρφιά» και δεν μπορώ να μένω με σταυρωμένα τα χέρια!
Όταν βλέπω ότι κάτι πρέπει να γίνει αντί να ψάχνω άλλους αρπάζω την υπόθεση στα χέρια μου στα γρήγορα να τελειώνουμε από αυτό!

Αλλά τώρα αλλάζει το σκηνικό, τώρα είμαι καρκινοπαθείς, τώρα με σερβίρουν άλλοι και σκέφτομαι να το «εκμεταλλευτώ» μέχρι όπου παει!

Ίσως είναι και αυτό ένα μέρος της αλλαγής της ζωής μου που πρέπει να κάνω!!!

Ο κήπος στην καρδιά της Στοκχόλμης!

Στο κέντρο της Στοκχόλμης, στο Tantolunden γι αυτούς που την γνωρίζουν, υπάρχει μια απέραντη έκταση με πάρκα, δέντρα κλπ.
Εκεί υπάρχει και ένας χώρος τεμαχισμένος σε μικρούς κήπους τους οποίους με έναν μικρό ετήσιο οβολό μπορείς να ενοικιάσεις και να καλλιεργήσεις λαχανικά, να φυτέψεις λουλούδια ή να κάνεις οτιδήποτε θέλει η ψυχούλα σου!

(Δύσκολο να το εξηγήσω διότι κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα δε νομίζω να υπάρχει)

Εκεί έχει έναν μικρό κήπο και η ομογενής Μαρία α., Αμαζόνα κι αυτή εδώ και 7 χρόνια!
Αυτή η Μαρία, μάλιστα, πριν περίπου τρεις μήνες, όταν άκουσε ότι κι εγώ διαγνώστηκα με καρκίνο μαστού, έτρεξε να με συμπαρασταθεί.
«Να με δεις με ένα βυζί.... μη σου ‘ρθει ταμπλάς όταν σου το αφαιρέσουν γιατί εγώ αυτό έπαθα όταν με είδα στον καθρέπτη μετά την εγχείρηση...» μου είπε τότε και ήρθε αμέσως στο σπίτι μου.

Έκτοτε έχει γίνει το στήριγμά μου και πάντα σ’ αυτήν τηλεφωνώ πρώτα όταν έχω ερωτηματικά και ανησυχίες.

Πηγαίνουμε συχνά στον κήπο της, kolonilott όπως τον λενε, και μεταξύ άλλων κάνουμε και την ψυχική και την πνευματική μας ανάρρωση!
Το ίδιο κάναμε και χθες, που είχε πανέμορφο καιρό, και αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα, εκτός από τα λουλουδάκια της που ως τώρα μόνο τέτοια φροντίζει, να κάνουμε και κάτι ακόμα!
Να φυτέψουμε πχ. και λίγα λαχανικά.
Να βάλουμε τις πατατούλες μας, τα καροτάκια μας, τα κρεμμυδάκια μας, τις τομάτες, τα αγγουράκια κλπ.
«Και μελιτζάνες και πιπεριές, αχ και τέτοια θέλω», επιμένω εγώ να λεω παρά τις προσπάθειές της να με πείσει ότι τέτοια στη Σουηδία δε γίνονται.

Και να που έφτασα στην φάση, παρά την αγανάκτηση και τις βρισιές φεύγοντας πριν τριανταεπτά χρόνια από το χωριό μου, να μου φανούν χρήσιμες κι εκείνες οι γνώσεις... μα τίποτα δεν παει χαμένο!

Αργότερα, λοιπόν, κατά το φθινόπωρο, ορίστε να φαμε λαχανικά από δική μας παραγωγή σε ένα πάρκο στην καρδιά της Στοκχόλμης!

H συνέντευξή μου στο "ΘΕΜΑ" της Κυριακής.

Η Γιώτα Βαζούρα από το ΘΕΜΑ επικοινώνησε χθες με mail και μου ζήτησε μια συνέντευξη με θέμα το blog μου και την δημοσιοποίηση της ασθένειας μου, του καρκίνου μαστού, ας το πω κιόλας να μη νομίζουν ότι φοβόμαστε ή ότι ντρεπόμαστε!

Τις προάλλες, σε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό – δεν θυμάμαι σε ποιόν - μιλούσαν περί νόσων και άκουσα τον δημοσιογράφο να λεει «μακριά από εδώ»... εννοώντας τον καρκίνο!

Σιγά ρε μάγκα και ποιος είσαι εσύ και διώχνεις τον καρκίνο μακριά;
Και, στο κάτω - κάτω, γιατί μακριά από σένα και κοντά σε μένα;
Ποιος είσαι εσύ και «δε θα σου ‘ρθει ο καρκίνος»;
Και με χρυσά κουταλάκια να τρως, κύριε, θα σου ‘ρθει, αν είναι να ‘ρθει!
Και του παντοκράτορα ο γιος ή ο αδελφός να είσαι θα σου ‘ρθει, αν είναι να ‘ρθει!

Εδώ που τα λεμε ο καρκίνος είναι ο μόνος που δεν κάνει εξαιρέσεις και γι αυτόν τον συγκεκριμένο λόγο "τον παω"!
Έτσι, να μην ήμαστε άπληστοι και πάντα να θέλουμε οι ΑΛΛΟΙ να παθαίνουν το «κακό» θαρρείς και οι ίδιοι δώσαμε στον Θεό «το φακελάκι»!

Και μια και ήρθε το φακελάκι στη συζήτηση η μια από τις ερωτήσεις που μου ‘γραψε η Γιώτα, γραπτή έγινε η συνέντευξη και είχα και τόσα τρεχάματα χθες που τελικά από την αίθουσα των Ξένων Ανταποκριτών της Σουηδίας έστειλα τις απαντήσεις και μάλιστα στα greklish αφού εκεί δεν υπάρχει ελληνική γραμματοσειρά, αφορούσε την άμοιρη Αμαλία, της οποίας η κηδεία γίνεται σήμερα...

Ξέχασα να τις γράψω ότι αυτό το κακό με το φακελάκι και με τους ρεντίκολο γιατρούς δεν το βιώνουμε εμείς, εδώ πάνω στην Σουηδία, και μου 'ρχεται κομμάτι δύσκολο να το διανοηθώ!
Είχα και την τύχη να μη χρειαστούμε ποτέ τις υπηρεσίες της Υγείας, τις φορές που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, και δεν μπορώ να μπω στο νόημα αυτό!

Έτυχε, ωστόσο, πριν μερικά χρόνια να ακούσω μια συζήτηση μεταξύ μιας προϊσταμένης ενός τμήματος νοσοκομείου και μιας συγγενή ενός ασθενή της!
Ήμουν στην Αθήνα, στο σπίτι της προϊσταμένης, που είναι γνωστή και από τα μέρη μου, και εκεί που τα λέγαμε χτυπά το τηλέφωνο!

Η συγγενής καθώς φαινόταν ήταν πολύ ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες της προϊσταμένης και ήθελε οπωσδήποτε να τις φέρει ένα δοχείο λάδι!
«Μα κυρία μου μη το συζητάτε... μα τη δουλειά μου κάνω...», έλεγε η φίλη μου θέλοντας και να την ξεφορτωθεί για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την συζήτησή μας μα δεν τα κατάφερνε!
Η κυρία συνέχιζε με ενοχλητική επιμονή να θέλει να φέρει το λάδι της!
Εγώ είχα αγανακτήσει από την ανένδοτη συμπεριφορά της μα δεν μπορούσα να κάνω και κάτι....

Ε, τώρα, ποιος μωρέ φταιει;
Και αυτός που τα δίνει δεν φταιει;
Εδώ μιλάμε για νοοτροπία των ελλήνων κι όχι παίξε γέλασε....

Διαβάστε "TO ΘΕΜΑ" της Κυριακής (03.06.07) και τη συνέντευξή μου εκεί!