Wednesday, October 31, 2007

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ


Αύριο, στις 1 του Νοέμβρη, αφήνω την Στοκχόλμη και μέσω Μιλάνου κατεβαίνω στην Θεσσαλονίκη.
Δυο νύχτες αργότερα συνεχίζω για το Καλοχώρι Σερρών, το χωριό μου, και λίγο αργότερα για την Έδεσσα, όχι μόνο για τις ομορφιές της αλλά για να επισκεφτώ και την αμέσως προηγούμενη στην σειρά, το νούμερο 10, αδελφή μου που κατοικεί εκεί.

Αργότερα θα προχωρήσω πιο βορειοανατολικά για να επισκεφτώ την ανεψιά μου, Πολυξένη, που ο μεγάλος έρωτας προς τον Θοδωρή την οδήγησε στην Αλεξανδρούπολη για να κατοικήσει εκεί.

Αφότου τελειώσω από την Βόρεια Ελλάδα (προτιμώ να την αποκαλώ έτσι παρά Μακεδονία) συνεχίζω για τη Νότια Ελλάδα, για την Αθήνα, για να επιστρέψω από εκεί στην Στοκχόλμη.

Σκέφτομαι να «πάρω άδεια» και από το Laptop καθώς και από το Internet επομένως δεν θα ανεβάζω κείμενα.
Τα βιώματά μου, ωστόσο, θα σας τα διηγηθώ εφόσον επιστρέψω – μετά τις 27 του Νοέμβρη.

Κάτι που θα ήθελα, τώρα που θα βρίσκομαι στην Ελλάδα, είναι να έρθω σε επαφή με τον ελληνικό μπλογκόκοσμο και αν γίνεται κάποια εκδήλωση, ή οτιδήποτε άλλο στον χώρο αυτό, ρίξτε μου ένα τηλεφώνημα στο 6976-520083 να παρευρεθώ κι εγώ.
Σας ευχαριστώ!

... και καλή διαμονή στην Ελλάδα μου... μου εύχομαι.

Saturday, October 27, 2007

ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ STORYTELLER?


Το να λες παραμύθια έγινε πλέον επάγγελμα. Stοrytelling, σου λεει!
Ναι, ναι και καλοπληρωμένο κιόλας.
Η Σουηδία είναι η πρώτη χώρα που έχει καθιερώσει την διήγηση του παραμυθιού σε επάγγελμα, που δεν ξέρω και πως να το αποκαλέσω... Παραμυθάς;
Αυτά είναι επαγγέλματα! που θέλουν οι γονείς τους γιους γιατρούς και δικηγόρους και τις κόρες δασκάλες και νοσοκόμες....

Εκεί ήμουν σήμερα.
Σ’ έναν διαγωνισμό διήγησης παραμυθιού!
Στο Fabula Storytelling!
Οκτώ άτομα έλαβαν μέρος και το καταπληκτικό είναι ότι η μια από αυτούς ήταν ελληνίδα!
Και όχι μόνο ελληνίδα αλλά και χωριανή μου, παρακαλώ.... βρε τι βγάζει αυτό το Καλοχώρι Σερρών!

Η Κυριακή Χριστοφορίδου (στην φωτογραφία), βέβαια, είναι γεννημένη στο Göteborg της Σουηδίας αλλά ο πατέρας της, ο Ιορδάνης, είναι γεννημένος περίπου 20 βήματα πιο πέρα από το πατρικό μου σπίτι, επομένως δεν ήμαστε μόνο χωριανοί αλλά και γείτονες!

(Από περιέργεια, τώρα που θα κατέβω, θα μετρήσω να ξέρω πόσα ακριβώς βήματα απέχουν τα σπίτια μας.)

Η κοπέλα, την οποία προσωπικά δεν γνώριζα αλλά στο Facebook πρόσφατα βρεθήκαμε, έχει ήδη βγει πρώτη στην περιοχή του Göteborg, και όλης της δυτικής Σουηδίας, και θα συναντούσε τώρα τους νικητές από τις άλλες περιοχές της χώρας!

Δυστυχώς, αυτή την φορά πρώτη δεν βγήκε.
Σημασία όμως έχει, και αυτό που εμένα εντυπωσίασε, η διαφορετικότητα του επαγγέλματος της κοπέλας και το πείσμα της να μην γίνει αυτό που οι γονείς της απαιτούσαν!
Όχι, δεν μου ‘πε τι ήθελαν οι γονείς της να γίνει αλλά δεν χρειάζεται και να μου το πει, καμιά δασκάλα, το πολύ – πολύ κανέναν γιατρό, θα την ήθελαν!

Σημασία επίσης έχει ότι την καλούν σε συνέδρια και σε διάφορες εκδηλώσεις και με μισής ή μιας ώρας παραμύθι τσεπώνει τα 600-800 ευρώ!

Not bad!

Wednesday, October 24, 2007

ΝΑ ΤΙ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΑΙ!


Πολλοί αναγνώστες αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν με καρκίνο μαστού να φαίνομαι τόσο διαυγής, τόσο ήρεμη και ευχάριστη - τουλάχιστον στα κείμενά μου.
Μου το ‘πε ο ένας μου το ‘πε ο άλλος και αποφάσισα κι εγώ σήμερα να ανησυχήσω!
Ολόκληρος όγκος δυόμισι εκατοστών βρέθηκε μέσα μου να μην περάσω κι εγώ τις ανάλογες στενοχώριες μου... κι έτσι αποφάσισα να στενοχωρηθώ!

Σκέφτηκα τις σχέσεις μου με τα παιδιά μου που με το σοκ του καρκίνου κατά κάποιον τρόπο έχουν αλλάξει και αργούν να ομαλοποιηθούν, σκέφτηκα τον διαολάκο τον καρκίνο μήπως αρχίσει να μου ξανακάνει παιχνιδάκια, σκέφτηκα μήπως η θεραπεία Herceptin, που πριν δυο εβδομάδες ξεκίνησα, μου επιφέρει καμιά ανωμαλία στην λειτουργία της καρδιάς, κυρίως επειδή εδώ και κάνα - δυο μήνες καπνίζω κανονικά... σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα και ΝΑΙ, ανησύχησα!
Και ανησύχησα και στενοχωρήθηκα.
Καπάκι μου φάνηκε και η μοναξιά βαριά και ασήκωτη και... άστα να πάνε!

Και τι κάνεις, λοιπόν, όταν στενοχωριέσαι;
Βγήκα λιγάκι να περπατήσω μα το σκοτάδι, στην Σουηδία, μας πλακώνει αρκετά νωρίς τώρα επομένως δεν περπάτησα παραπάνω από 20 λεπτά... και η στενοχώρια να επιμένει!
Επέστρεψα, λοιπόν, πήρα την φιάλη που πρόσφατα μου έδωσε μια κουμπάρα μου - μια φιάλη με ποτό από κράνα ανακατεμένο με τσίπουρο, έβαλα το μπουφάν και την κουκούλα και στο μπαλκόνι κατέβασα ήδη μερικά ποτήρια σε συνοδεία με μερικά τσιγάρα...

Αυτό έκανα και παω τώρα πάλι να το ξανακάνω... γι αυτό, λοιπόν, μη με παροτρύνετε να στενοχωριέμαι!!!

Αλήθεια εσείς πώς κάνετε όταν στενοχωριέστε;

Tuesday, October 23, 2007

Ε, ΘΑ ΒΓΩ ΕΓΩ ΕΞΩ...


Τον Αύγουστο είναι η εποχή που οι σουηδοί τρωνε τις καραβίδες αλλά εμείς, εγώ η Μαρία και η αδελφή της, η Συμέλα που είναι εδώ επίσκεψη από την Αθήνα, τις φάγαμε χθες. Τώρα βόλεψε τώρα τις φάγαμε - σιγά μη γίνουμε σκλάβοι των πολλών και διαφόρων πολιτισμών...

Και εκεί πάνω που σπάζαμε τα καβούκια τους για να ρουφήξουμε τα ντελικάτα ζουμιά και τα κατανόστιμα μεδούλια τους βγήκε η συζήτηση του προηγούμενού μου post, του καπνίσματος και των συνηθειών των ελλήνων.
Για την ανησυχία μου που θα πνιγώ στην μπόχα και στους καπνούς των καπνιστών, τώρα που θα κατέβω στην Ελλάδα, που όλοι οι έλληνες φοβούνται να ανοίξουν παράθυρα...κλπ.

Με τα καραβιδοζουμιά στο στόμα, στα δάχτυλα και στα χέρια προσπαθούσαμε να βρούμε μια λύση για το «πρόβλημά» μου...

Το ότι δεν γίνεται να τους βγάζω έξω από το σπίτι τους για να καπνίσουν, έτσι όπως εμείς καπνίζουμε, το ξέραμε όλες.
Τι το περάσαμε - κουμάντο στο σπίτι σου, κυρά μου, που μας ήρθες από την Σουηδία και μας πλασάρεις τις παράξενες και μυστήριες συνήθειές σας....εμείς, στην Ελλάδα, έτσι καπνίζουμε τα δηλητήριά μας τι κι αν έχουμε μικρά μωρά και αδιάθετους δίπλα μας...

Και η Μαρία συνηθισμένη, ως επιστήμων, να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα, ξεστόμισε: ε, θα βγαίνεις εσύ έξω μια που εμείς από τον βορά δεν φοβόμαστε το κρύο όπως οι έλληνες.... και σκάσαμε στα γέλια....

Monday, October 22, 2007

ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΑΚΑΠΝΙΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;


27 ολόκληρες μέρες θα είμαι στην Ελλάδα - από τις 1 μέχρι τις 27 Νοεμβρίου.
Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καλοχώρι Σερρών, Έδεσσα, Αλεξανδρούπολη... και όπου αλλού καταλήξω!

Να, όμως, που οι καπνιστικές συνήθειες των ελλήνων μου διέφυγαν τελείως πριν αποφασίσω να κατέβω τέτοια εποχή! Τώρα που όλοι αμπαρώνονται μέσα στα σπίτια τους και που παρά τους 10-15-20 βαθμούς κλείνουν ερμητικά τα παράθυρα και τις πόρτες!
Χειμώνας, σου λεει!
Με την εποχή παει ο έλληνας κι όχι με την θερμοκρασία!

Και όλοι, μα όλοι στην οικογένειά μου καπνίζουν.
Ακόμα κι εγώ άρχισα τώρα...
ε, έχω κι εγώ τις ανωμαλίες μου - ναι, ναι, το ξέρω, με καρκίνο μαστού δεν πρέπει να καπνίζω αλλά μόνο όταν το αποφασίσει η ψυχοσύνθεσή μου θα το (ξανά)κόψω ότι κι αν λετε εσείς!

Ναι, αλλά εγώ μπορεί να καπνίζω δεν το κάνω, όμως, μέσα στο σπίτι μου!
Ένας άγραφος νόμος μας έχει κάνει, εμάς, εδώ στην Σουηδία, να καπνίζουμε στο μπαλκόνι (έξω) παρά τους ακόμα και –20 βαθμούς!

Και σκέφτομαι, τώρα, πού στην Ελλάδα να βρω μια καθαρή γωνίτσα, μια γωνιά δίχως καπνίλα και μπόχα για ν' αράξω μια στιγμούλα;

και μια και μιλάμε γι αυτό, το τσιγάρο, ας βάλω το μπουφάν και την κουκούλα να βγω στο μπαλκονάκι μου να κάνω κανένα...

Saturday, October 20, 2007

ΚΑΙ ΦΛΕΡΤ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ....


Έχω γράψει και παλαιότερα ότι με την διάγνωση του καρκίνου μαστού έκοψα «μαχαίρι» το υστερικό κυνήγι της ενημέρωσης, και όχι μόνο!
Σταμάτησα τις συνδρομές των εφημερίδων Dagens Industri, Dagens Nyheter και Svenska Dagbladet όπου καθημερινά μελετούσα αναλύσεις και ρεπορτάζ επί 4 με 6 ώρες, έβγαλα τα καλώδια από την τηλεόραση και στο laptop δεν βάζω πλέον την ελληνική τηλεόραση.
Σήμερα, αν κατά λάθος πέσει στα χέρια μου μια εφημερίδα, νοιώθω την αδρεναλίνη και το στρες να ανεβαίνουν στο κατακόρυφο και την αφήνω αμέσως.
Οι τίτλοι των ειδήσεων στο Internet με αρκούν και με περισσεύουν... τουλάχιστον για την ώρα.

Και κάνοντας χθες την βόλτα μου έκανα ένα διάλειμμα στην Μαρία και τον Σπύρο στο σπίτι των οποίων η τηλεόραση παίζει ασταμάτητα άσχετα αν την παρακολουθούν ή όχι.
Αυτό, άλλωστε, γίνεται σε πάμπολλα σπίτια είτε ελληνικά είναι αυτά είτε σουηδικά....

Και χαζεύοντας το κουτί να και μια σειρά στο NET με έλληνες συνταξιούχους σε γηροκομείο.

Φάση είχαν τα γεροντάκια..... δεν ξέρω τι λετε εσείς αλλά εμένα μ’ άρεσε πάρα πολύ η ζωή τους εκεί.
Και αν είναι να ζήσω κι εγώ τα τελευταία μου χρόνια με τέτοιον τρόπο θα προτιμούσα να καταλήξω σε γηροκομείο παρά σε σπίτι ενός παιδιού μου για να βάζω το ανδρόγυνο σε διχόνοιες και φασαρίες.

Και τα φλερτάκια τους είχαν, τα γεροντάκια, και τους έρωτές τους ζούσαν... έχουμε, δηλαδή, ελπίδες να τα ζήσουμε και αυτά :-)

Και αναρωτιέμαι γιατί φαγώνονται οι έλληνες σώνει και καλά να ζήσουν τα τελευταία τους χρόνια μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους!
Τη στιγμή που όλοι αυτοί έχουν την δική τους ζωή με τα δικά τους τρεχάματα και τις δικές τους ασχολίες...

Friday, October 19, 2007

ΚΙ ΑΛΛΑ ΓΛΥΠΤΑ!!!

1- Ένας παππούς με την κατσίκα (Allan Runefelt )
2- Μια θεία (Liss Eriksson)
3-Ένας κύριος με ισλανδική μπλούζα (Ivar Johnson)


















































Tuesday, October 16, 2007

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ - VÄSTERTORP


Μετά την διάγνωση του καρκίνου μαστού ξεκίνησα συστηματικά την πεζοπορία, μια ώρα καθημερινά, αν και τελευταία έχω χαλάσει το πρόγραμμά μου και περπατώ σχεδόν σποραδικά...

Έτσι, τελείως κοντά στο σπίτι μου, ανακάλυψα έναν θησαυρό!
Βρήκα ένα μικρό πάρκο που, εκτός από την μικρή πισίνα για παιδάκια, έχει και μερικά γλυπτά και αγάλματα.

Με εντυπωσίασαν και εδώ και καιρό σκέφτομαι να τα φωτογραφίσω για να τα ανεβάσω στο blog μου. Τελικά τα κατάφερα σήμερα!
























Όλα τα γλυπτά είναι δωρισμένα από τον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής Hägerstensåsen, από το νότιο προάστιο της Στοκχόλμης όπου μένω από τις 16 Μαρτίου του 2007.

Ανεβάζω μόνο τα 3 τώρα.
Τα υπόλοιπα αργότερα.

Monday, October 15, 2007

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙ!


Αλλά επί τέσσερις - πέντε ώρες περπατούσαμε με την Άννα, την γειτόνισσά μου, στο δάσος κάπου γύρω από την IKEA, στα νότια προάστια της Στοκχόλμης, Kungens Kurva.
Κάποτε είχε ακούσει ότι σ’ εκείνα τα μέρη υπάρχουν kantareller, ένα είδος μανιταριού που μας αρέσει τρομερά, και ξεκινήσαμε παίρνοντας και το πικ-νικ μας στις τσάντες.

Άγνοια και οι δυο από μανιτάρια άλλα είδη δεν τολμούσαμε να μαζέψουμε διότι αν δεν τα γνωρίζεις καλά ο κίνδυνος για δηλητηρίαση είναι μεγάλος.

Τι κι αν είμαι από χωριό αυτό το είδος δεν το γνωρίζω - στο μάζεμα των σαλιγκαριών δεν με πιάνει κανένας αλλά τα μανιτάρια δεν τα μαζεύαμε στο χωριό, θυμάμαι.
Προφανώς δεν γνωρίζαμε ότι και αυτά είναι τέλεια διατροφή.

Κι έτσι έμεινα με την όρεξη!
Δεν πειράζει, όμως, ο δρόμος για την Ιθάκη είναι το ίδιο ενδιαφέρον όσο και η ίδια η Ιθάκη διότι τρώγοντας το πικ-νικ μας πετούσαμε τα κουκούτσια των ελιών και σημαδεύαμε να πάνε σε καλό μέρος μπας και πιάσουν και φυτρώσουν κανα-δυο ελαιόδενδρα... στην Σουηδία!!!
Άξιζε το ταξίδι μας, βέβαια, όχι μόνο σαν γυμναστική αλλά και σαν απόλαυση διότι αυτά τα πανέμορφα κόκκινα και τουρκουάζ πράγματα που βρέθηκαν μπροστά μας πώς αλλιώς θα τα βλέπαμε;
(Η Άννα εδώ προσπαθεί αλλά μάταια)

Friday, October 12, 2007

ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΣΤΟ HERCEPTIN!


Στις 10 του Οκτώβρη, δηλαδή προχθές, ξεκίνησα την νέα μου θεραπεία που λέγεται HERCEPTIN και επειδή μου ήταν κομμάτι δύσκολο να σας εξηγήσω τι ακριβώς είναι αυτό παρακάλεσα τον φίλο μου Στέλιο, που ειδικεύεται στην νευροογκολογία, να μας τα εξηγήσει με όσο πιο απλά λόγια γίνεται!

Και ιδού τι μας λεει:

Herceptin είναι το εμπορικό όνομα της φαρμακευτικής ουσίας Trastuzumab. Η κύρια ένδειξή του είναι καρκίνος του μαστού. Ο τρόπος δράσης του εν συντομία είναι ο εξής:

Έχει αποδειχθεί ότι σε ένα ποσοστό περίπου 25-30 % των ασθενών με καρκίνο του μαστού, παρατηρείται πάνω στην επιφάνεια των καρκινικών κυττάρων υπερβολικός αριθμός ενός υποδοχέα με το όνομα HER-2. Έτσι ενώ φυσιολογικά θα έπρεπε σε κάθε κύτταρο να υπάρχουν μέχρι μερικές χιλιάδες τέτοιοι υποδοχείς, στους ασθενείς που αναφέρονται παραπάνω, ο αριθμός των υποδοχέων HER-2 σε κάθε καρκινικό κύτταρο ξεπερνάει τα 2 εκατομμύρια. Το αποτέλεσμα των υπεράριθμων υποδοχέων είναι το καρκινικό κύτταρο να λαμβάνει σήματα που του λένε να διπλασιάζεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, γεγονός που κλινικά σημαίνει αύξηση του όγκου.
Πολύ εύκολα μπορεί να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι αν καταφέρουμε και μπλοκάρουμε αυτούς τους υποδοχείς, τότε το κύτταρο θα πάψει να δέχεται σήματα για διπλασιασμό γιατί στην επιφάνεια του ναι μεν θα υπάρχουν όλοι αυτοί οι υποδοχείς αλλά πλέον θα είναι μπλοκαρισμένοι και βουβοί που ισοδυναμεί με το να μην υπάρχουν.
Το Herceptin που είναι προϊόν της προηγμένης τεχνολογίας των μονοκλονικών αντισωμάτων κάνει ακριβώς αυτό: Ενώνεται με τους «κακούς» υποδοχείς χωρίς να τους ενεργοποιεί, αντίθετα τους μπλοκάρει και το κύτταρο αφού δεν δέχεται πλέον τα σήματα αυτά για διπλασιασμό «φέρεται» περισσότερο σαν ένα φυσιολογικό κύτταρο παρά σαν καρκινικό.


Τον υπερευχαριστώ για την εξήγηση και επανέρχομαι με περισσότερα...

Για την ώρα ψάχνω παρέα να πάμε σε δάσος για να μαζέψουμε μανιτάρια. Είναι το νοστιμότερο ντελικατές που γνωρίζω - μετά τα τουρσιά, που η ίδια κάνω, και τα σαλιγκάρια!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Wednesday, October 10, 2007

Τα λέμε μέσω MAIL…SMS…MMS...BLOG…FACEBOOK...MSN...KINHTOY...ΣΤΑΘΕΡΟΥ


Ήρθε χθες στο σπίτι μου το Colletaki.
Η Colette Van Luik, δημοσιογράφος στην κρατική τηλεόραση της Σουηδίας, SVT. Αυτή που έγινε η αιτία πριν περίπου ένα χρόνο να αρχίσω κι εγώ να ασχολούμαι με blog.
«Να γράφεις, να γράφεις, με τα τόσα που γνωρίζεις θα χαρούν και θα ωφεληθούν οι αναγνώστες σου και πρώτα απ όλους εγώ» μου είπε τότε!
«Τι κι αν δεν γράφεις τα σουηδικά αλάνθαστα – ποιος τα ξέρει τέλεια» επέμενε, κιόλας, και από τότε γράφω!
«Να που σήμερα τα έκανες τέσσερα» έκανε την παρατήρησή της χθες λογαριάζοντας και του Μετανάστη όπου πρόσφατα μπήκα στην, ας το πούμε, συντακτική επιτροπή του!

Φάγαμε με το Colletaki (στην φωτογραφία) τα ήπιαμε, τα είπαμε και, ε, να μην κάνουμε και το uppdate;
Και στα καλά καθούμενα βρέθηκα και με Facebook... σαν να μην είχα αρκετά να κάνω με τα τέσσερα μου blog!
«Θα αποκτήσεις εκεί νέους φίλους αλλά θα βρεις και παλιούς όπως έκανα εγώ...» έλεγε το Colletaki κι εγώ σκεφτόμουν τους κιλκισιώτες, και γενικά τους μετανάστες της ηλικίας μου, που δεν ξέρουν καν να πατήσουν το κουμπί να ανοίξει ένα laptop... άραγε ποιούς παλιούς φίλους θα βρω;

Αχ, βρε Colletaki, σε μπελάδες με βάζεις έλεγα από μέσα μου εγώ αλλά ας είναι, δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει κι αυτό, Συμέλα, σκεφτόμουν!

Αυτά, που λετε, με το Colletaki που χθες, μεταξύ άλλων, μου ανακοίνωσε και το ότι δυο μέρες πρωτύτερα παντρεύτηκε!
Ναι, έτσι τσάκα – τσάκα πήγε με τον καλό της, τον Elias, στο δημαρχείο της Στοκχόλμης και κάνανε τον πολιτικό γάμο τελείως μόνοι!

Και φεύγοντας, το κορίτσι μας από εδώ, με αποχαιρέτησε λέγοντας το: και τα λεμε μέσω Facebook τώρα... ή μέσω mail και sms, έτσι όπως μέχρι τώρα συνηθίζαμε!
Ή και μέσω κινητού ή και σταθερού - αυτά τα είπαμε τελευταία!

«Α και μέσω MSN», φώναζα εγώ, χλευαστικά, θα έλεγα, και κατεβαίνοντας αυτή τα σκαλιά απάντησε επίσης χλευαστικά «Αχ, ναι το ξεχάσαμε αυτό....»

Αυτά με τον μοντερνισμό της τεχνολογίας και με την πληθώρα των προϊόντων και των υπηρεσιών της!

Monday, October 8, 2007

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΕΥ» ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ;


Ακαθορίστου φύλλου καθώς και άγνωστης προέλευσης το όνομα Malve που είδα γραμμένο πάνω σε παιδικό καρότσι!
Βέέέβαια, στους δρόμους της Στοκχόλμης τελευταία βλέπουμε πινακίδες και πάνω σε παιδικά καρότσια - όχι μόνο πάνω σε οχήματα. Μόνο που στα καρότσια δεν γράφει νούμερα αλλά το όνομα του παιδιού στο οποίο ανήκει το καρότσι.

Malve έγραφε σ’ ένα καρότσι που είδα τις προάλλες! Να μη θύμωνα που εκείνη την ώρα δεν είχα την φωτογραφική μηχανή να ανέβαζα μια φωτογραφία τώρα;

Άκου εκεί όνομα! Πού είναι τα παλιά καλά παραδοσιακά ονόματα των σουηδέζων;
Πού είναι το όνομα Gunvor; Πού είναι η Gunilla και η Lillemor; Πού πήγε το όνομα Kerstin;
Πού να ακούσουμε τώρα τέτοια ονόματα; Μόνο σε μεγάλης ηλικίας κυρίες τα βλέπουμε αυτά τα ονόματα!

Σήμερα ακούμε ονόματα σαν Fillipa, Viktoria, Jennifer, Angelina!!!
Έλα χριστέ και κύριε! Πάει και η Σουηδία!
Τα "αστέρια" του Hollywood δεν την άφησαν ούτε αυτήν ανεπηρέαστη!

Όχι πως η Ελλάδα παει πίσω σ’ αυτά!

Που πήγαν, σας πούμε, τα ΕΥ-ονόματα;
Πού είναι οι Ευγενίες και οι Ευθυμίες; Οι Ευθαλίες και οι Ευλαμπίες;
Ακούσατε εσείς τα ονόματα Ευδοκία και Ευφροσύνη τα τελευταία χρόνια;
Πού, τέλος πάντων, πήγαν όλες αυτές οι παλιές και καλές ΕΥΤΥΧΙΕΣ;

Friday, October 5, 2007

ΚΙ ΑΛΛΑ ΝΟΥΦΑΡΑ....

Κάποιοι αναγνώστες μου τρελάθηκαν με τα νούφαρα και σκέφτηκα ότι ίσως θέλατε να δείτε μερικά ακόμα, σε άλλο χρώμα τώρα και από άλλο μέρος της Σουηδίας.


Είναι από έξω από το πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και είναι και φρέσκα, μόλις χθες έβγαλα αυτές τις συγκεκριμένες φωτογραφίες!

Εγώ στην Ελλάδα νούφαρα δεν έχω δει. Θα μου πεις στο Καλοχώρι Σερρών τι να δεις αλλά και τώρα που ταξιδεύω και σε άλλα μέρη της χώρας μας πάλι δεν βλέπω.
Σίγουρα, όμως, για να υπάρχει ένα τραγούδι με νούφαρα, δεν το θυμάμαι τώρα, θα υπάρχουν κι εκεί.


Με τα νούφαρα θυμάμαι πάντα μια παρέα με τρεις – τέσσερις ελληνίδες κυρίες που συνάντησα στο μεγάλο πολυκατάστημα στο κέντρο της Στοκχόλμης, στο ΝΚ.

Τις άκουσα να μιλούν μεταξύ τους ελληνικά και κατάλαβα ότι πρόκειται για τουρίστες - ΜΠΑΜ κάνουν οι έλλληνες τουρίστες και τα καλοκαίρια ακούς εδώ κι εκεί τέτοιους!
Τα' παμε λιγάκι, καταχάρηκαν που συνάντησαν μια ελληνίδα, καταχάρηκα κι εγώ!
Πάντα χαίρομαι όταν βλέπω έλληνες, εγώ, θαρρείς και είναι κάποια μέλη της οικογένειάς μου!

Με ρώταγαν για το ένα με ρώταγαν για το άλλο μέχρι και σε πιο εστιατόρια θα ήθελαν να τις προτείνω να φάνε εκείνο το βράδυ ήθελαν.
Με όλες τις ερωτήσεις τους τα πήγα μια χαρά αλλά στην ερώτησή τους πού να πανε να δουν νούφαρα κόλλησα!!!

Τότε δεν ήξερα καν τι είναι νούφαρο!
Sorry κυρίες μου! Τώρα έπρεπε να σας είχα συναντήσει!

Tuesday, October 2, 2007

Τι είναι Mistel και Iscador;


Ιδέα δεν είχα γι αυτά! Τα έμαθα στο Vidarklinik και, όπως σας υποσχέθηκα, επανέρχομαι στο θέμα αυτό μιας και πολλοί θέλουν να μάθουν περισσότερα για την ανθρωποσοφιστική κατεύθυνση που ασκούν στην κλινική αυτή όπου είχα την τύχη να απολαύσω επί τρεις εβδομάδες.
(Για δυο εβδομάδες είχα παει αλλά αδιαθέτησα και έμεινα τρεις)

Η κλινική αυτή είναι δημιούργημα του αυστριακού Rudolf Steiner (1861- 1925) που μεταξύ άλλων ήταν και ένας αξιόλογος βοτανολόγος εξ ου και τα πολλά βότανα που και καλλιεργούν και χρησιμοποιούν εκεί.

Όπως έχω γράψει και σε άλλα μου post στο Vidarklinik εκτός από την παραδοσιακή ιατρική ασκούν και διάφορες εναλλακτικές θεραπείες και αποβλέπουν στην ολότητα του ανθρώπου και όχι μόνο στις σωματικές παθήσεις του! Διότι η πνευματική και η ψυχική πλευρά του ανθρώπου είναι το ίδιο σημαντικές με την σωματική!

Στην διατροφή απουσιάζει το κρέας, ψάρι υπάρχει μια φορά την εβδομάδα και τα περισσότερα από τα τρόφιμα καλλιεργούνται στο ίδιο το ίδρυμα και, φυσικά, οικολογικά.
Διότι εκτός από τις νοσοκομειακές/θεραπευτικές δραστηριότητες διαθέτουν στο concept αυτό και εκπαιδευτικά προγράμματα, γεωργικές ασχολίες με πολλών ειδών δημητριακά, κτηνοτροφικά και άλλα...

(Σε μια βόλτα που είχα κάνει τότε είδα κάποιους να τσαπίζουν λαχανικά... τι το ‘θελα και πήγα εκεί; Θυμήθηκα τα νιάτα μου και μου ήρθε η διάθεση να τσαπίσω κι εγώ! Και το ‘κανα! Ζήτησα να τσαπίσω για λίγο και φυσικά δεν το αρνήθηκαν)

Ο πρώτιστος σκοπός της κλινικής είναι με ανθρωποσοφιστικούς τρόπους να σταματήσουν την εξέλιξη του καρκίνου και ακριβώς αυτόν αφορά το mistel.
Το mistel είναι ένα φυτό, ένας ξενιστής.
Είναι ένα φυτό δίχως ρίζες που ζει πάνω σε άλλα δέντρα και τρέφεται από αυτά.
Από τον καρπό αυτού παρασκευάζουν το προϊόν iscador που, καθώς λένε, εμποδίζει την εξέλιξη του καρκίνου.
Έχει την ιδιότητα να κρατά μια ορισμένη θερμοκρασία στο σώμα, σχετικά ζεστή, κάτι που απωθεί τον καρκίνο διότι αυτός καλοπερνά σε κρύα σώματα.
Γι αυτό όταν ανεβάζουμε πυρετό, μέχρι 38 βαθμούς, πρέπει να χαιρόμαστε αντί να τρέχουμε πανικοβλημένοι σε γιατρούς



Ιούλιο μήνα ήμουν στην κλινική, που βρίσκεται στην Järna κοντά στο Södertälje, γι αυτούς που γνωρίζουν από Σουηδία, και αν και ο καιρός δεν είχε βοηθήσει πολύ, κατάφερα να κάνω τις εξερευνητικές μου βόλτες και μεταξύ άλλων να φωτογραφήσω κάποια φανταστικά πράγματα όπως τα βότανα και τα νούφαρα στις φωτογραφίες!

Έχετε δει ποτέ νούφαρα;
Δείτε τα τώρα!

Όσα και να γράψω για την κλινική υπάρχουν κι άλλα να γράψω.
Θαρρώ, όμως, πως εδώ τελειώνει το κεφάλαιό της, εκτός κι αν προκύψει κάτι και εμπνευστώ πάλι να γράψω... θα φανεί.





Monday, October 1, 2007

Var så god och ta = Be my guest = Πάρε ότι θέλεις!

Πήρα χθες την κάμερά μου και το ‘ριξα και στην οδοιπορία και στο ψάξιμο. Έψαχνα κάτι! Κάτι το συγκεκριμένο ήθελα να φωτογραφήσω μα δεν το έβρισκα.
Λες να έχει περάσει η εποχή των μήλων και δεν έβρισκα εκείνο το καλάθι; Εκείνο το γεμάτο με μήλα καλάθι που μερικοί σουηδοί κρεμούν έξω από τον φράχτη του σπιτιού τους και για τους περαστικούς γράφουν το: var så god och ta = πάρε όσα θες!

Δεν τα κατάφερα να σας δείξω μια τέτοια, για μένα, πολύ όμορφη εικόνα όπου ο σουηδός ενώ δεν τα θέλει πια τα μήλα δεν τα αφήνει και να σαπίζουν πάνω στην πρασινάδα του κήπου του την στιγμή που ξέρει ότι κάποιοι άλλοι τα θέλουν!
Τα μαζεύει, γεμίζει το καλαθάκι, το κρεμά προσεκτικά στον φράχτη δίπλα στην εξώπορτά του, και κρεμά και την επιγραφή: «πάρε όσα θες», που επίσης μερίμνησε να γράψει! (Η φωτογραφία με το καλάθι δεν είναι δική μου)
Δεν είναι καλή και ανθρώπινη η κίνηση; Εγώ είχα κατασυγκινηθεί όταν πριν δεκαετίας πρωτοείδα αυτήν την εικόνα στο Mälarhöjden σε μια περιοχή νότια της Στοκχόλμης.

Μέχρι και εκεί πήγα χθες σιγουρότατη πως μπορεί αλλού να μην έχει αλλά εκεί σίγουρα θα έχει! Μα δεν υπήρχε ούτε εκεί και ρώτησα την γειτόνισσα, που εκείνη την ώρα ήταν έξω, και έμαθα ότι η γιαγιά, που κρεμούσε το καλάθι στον φράχτη, έχει πια πεθάνει.....

Ελαφρύ να είναι το χώμα της.....


Έσκασα, ωστόσο, να τρωω μήλα χθες και μάλιστα κατευθείαν από την μάννα την μηλιά!
Μπορεί καλάθι να μην βρήκα αλλά μηλιές βρήκα μπόλικες και ενώ τα μήλα στα ράφια των σούπερ μάρκετ ποτέ δεν με συγκινούν πάνω στις μηλιές με τρελαίνουν και δεν χορταίνω να τα τρωω!!!

Μικρά στο χωριό «κλέβαμε» κυδώνια, ρόδια, κεράσια, φουντούκια κλπ.
Καλά και τα δικά σου αλλά τα ξένα, να πάρει η ευχή, είναι καλύτερα!