MY MESS, ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ...

Η φωτογραφία βγήκε πριν από το ταξίδι στην Νέα Υόρκη.
Το θέμα χειροτέρεψε τώρα αλλά δεν έχω την κάμερά μου να βγάλω νέες φωτογραφίες!

Άλλοι τόσοι σωροί από χαρτιά, φακέλους και διάφορα, που φαίνονται πάνω στο τραπέζι, έχει και κάτω από το τραπέζι!
Έχει και πάνω στα άλλα τραπέζια (κουζίνας και σαλονιού), έχει και πάνω σε καρέκλες, έχει και σε άλλες γωνιές στο πάτωμα αλλά έχει και στην βιβλιοθήκη!

Και όλα αυτά μαζεύτηκαν μετά από την μετακόμισή μου σε αυτό το σπίτι, στις 16 Μαρτίου του 2007.
Ούτε χρόνος, δηλαδή, αλλά με την υπόθεση του καρκίνου στον μαστό έχει μαζευτεί πράμα εδώ... !

Και το απεχθάνομαι το χαρτομάνι.
Να τα στοιβάζω δεν μ’ ενοχλεί αλλά να τα τακτοποιώ και να τα αρχειοποιώ το σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο - γι αυτό ένοιωθα πάντα την ανάγκη από μια γραμματέα!

Και στο φινάλε τι είναι;
Μια απόφαση είναι και τίποτα άλλο!
Είναι μια απόφαση να τα αρπάξεις και να τα κάνεις να σε φοβηθούν αυτά και από μόνα τους μετά να κατατάσσονται.
Η απόφαση λοιπόν λείπει.

Από τότε που επέστρεψα από την Νέα Υόρκη, από την Τρίτη, όλο βρίσκω κάτι για να καταγίνομαι μόνο και μόνο να αποφύγω το χαρτομάνι αυτό που βλέπετε.
Ή το ρίχνω στον ύπνο με την δήθεν δικαιολογία ότι ακόμα δεν συνήλθα από την διαφορά ώρας...

Και το ποστ αυτό γι αυτό το γράφω, για να αποφύγω και πάλι την δουλειά....
βοήθειααα.... δώστε μου μια κλωτσιά!!!

Μια κλωτσιά χρειάζομαι - μια κλωτσιά για να ξεκινήσω... και μετά όλα θα πάνε ρολόι

ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ - ΜΑΝΧΑΤΑΝ!

Τώρα αν εννοήσουμε ότι Νέα Υόρκη είναι το Μανχάταν, διότι πολλοί έτσι την βλέπουν, τότε μπορώ να πω ότι την Νέα Υόρκη την έχω περπατήσει ΟΛΗ!
Την έχω φαει με το κουταλάκι – έτσι δεν το λενε;
Και κατά μήκος και κατά πλάτος!
Περισσότερο μόνη και με τα πόδια αλλά και με παρέα τον Jιmmy και την Μαίρη με το αμάξι!

Τι νομίσαμε, δηλαδή, είναι το Μανχάταν;
Ένα μικρό και μακρόστενο νησάκι είναι με μερικά avenues που το διασχίζουν κατά μήκος και κάποια streets στο κατά πλάτος!

Ένα νησάκι κατάμεστο από απρόσωπους και κρύους ουρανοξύστες και με μια κατασκευή μετρό σαν ζούγκλα που αυτό σημαίνει ότι το νησάκι, εκτός του ότι το βαραίνουν οι ουρανοξύστες, είναι και κενό από κάτω. Κενό, άδειο, empty, εύκαιρο (ποντιακά) πώς το λενε – υπόγεια είναι φαγωμένο με το διαδίκτυο του μετρό!

Να μην έχεις την αίσθηση ότι όπου να ‘ναι βουλιάζει και μαζί με αυτό βουλιάζεις κι εσύ;

Η φίλη και αναγνώστρια Κωνσταντίνα με παρακαλά να ανεβάσω περισσότερες φωτογραφίες από την Νέα Υόρκη, διότι, όπως λεει, αυτή από την Αθήνα δεν το έχει κουνήσει...
Και ευτυχώς που πολλές από τις φωτογραφίες μου τις έχω περάσει στο USB και τις έχω σώσει διότι πολλές παραμένουν στην κάμερα που έχω ξεχάσει στο Lufthansa αεροπλάνο!

Και μην ξεχνάτε ότι οι ουρανοξύστες είναι βγαλμένες από την μέση και πάνω διότι ολόκληρες μου ήταν αδύνατον να τις φωτογραφίσω.
Και κάπου – κάπου ανάμεσα στα κρύα και άψυχα αμερικάνικα κτίρια έβλεπα και κάποια ευρωπαϊκού στυλ ζεστά και ομορφούλικα...αλλά αυτά είναι μέσα στην κάμερα!



Φωτογραφία 1: γωνία Wall Street και Broadway, καλός συνδιασμός - το ένα θυμίζει χρηματιστήρια και κεφάλαια και το άλλο πολιτισμό και θέατρα...

Φωτογραφία 2: ένας από τους πολλούς απρόσωπος ουρανοξύστες, δεν θυμάμαι πού.

Φωτογραφία 3: η εκκλησία Trinity (η Αγία Τριάδα, αν δεν κάνω λάθος) που είναι μπροστά στα μεγαθήρια του Wall Street.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ…

Γι αυτούς που ανησυχούν και θέλουν να μάθουν εάν έφτασα ή εάν έμεινα στην Νέα Υόρκη ή σε κανέναν... ωκεανό, ναι, έφτασα!
Έφτασα μια χαρά, κοιμήθηκα και μερικές φορές προσπαθώντας, με τις 6 ώρες διαφοράς, να συνέλθω όσο γίνεται γρηγορότερα και ανώδυνα, έκανα και την έκτη κατά σειρά θεραπεία Herceptin, μαγείρεψα και μια κατσαρόλα φασολάδα.. τι; δεν σας αρέσει η φασολάδα;
Την αποθύμησα όσο τίποτα άλλο καθώς όσπρια, λαχανικά, φρούτα και ψάρι αποτελούν την διατροφή μου εδώ και σχεδόν χρόνο και δεν ξέρω γιατί στην Νέα Υόρκη δεν έχω φαει φασολάδα...

Ξέρετε, όταν πηγαίνουμε κάπου επίσκεψη συμβαίνει αυτό που συνέβαινε και με την μάνα μου όταν πηγαίναμε στο χωριό μετά από χρόνια στο εξωτερικό:
Για να μας ευχαριστήσει, η κακομοίρα, έπρεπε οπωσδήποτε να μας προσφέρει κρέας ή κάτι τις πολυτελείας ενώ εμείς, τουλάχιστον εγώ, προτιμούσα εκείνα τα μαύρα λάχανα που έκανε όταν ήμουν μικρή...
Ή εκείνα τα πισία, που ξέρουμε εμείς οι πόντιοι... διότι το κρέας και τα πολυτελή φαγητά, αποτελούμενα από ποιος ξέρει τι, με συγκινούν λιγότερο απ’ ότι τα μαύρα λάχανα ή από μια καλομαγειρεμένη φασολάδα!

Έφτασα λοιπόν, για να επιστρέψω στο θέμα, σώα και αβλαβή αλλά μου λείπει ένα μου κομμάτι!
Η φωτογραφική μου κάμερα έχει μείνει μέσα στο αεροπλάνο και ψάχνω τώρα την Lufthansa για να βρω μια άκρη αλλά ακόμα δεν την βρήκα...

Μη με συκοφαντήτε για ´ερωτευμένη´ επειδή την ξέχασα διότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει...

ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ...

.... μού εύχομαι!
Σε τρεις και μισή ώρες, με ακρίβεια στις 21.25 ώρα Νέας Υόρκης, πετώ από το αεροδρόμιο JFK και μέσω Φρανκφούρτης φτάνω στην Στοκχόλμη κάποια στιγμή αύριο, Τρίτη, το απόγευμα.
Από αύριο – μεθαύριο, λοιπόν, θα τα λέμε από την βάση μου, την Στοκχόλμη...

Βe good!

ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ!

Ο Αρχιμανδρίτης, Πάτερ Ιάκωβος, σε ένα από τα βραδινά «παρακάθια» στο σπίτι της Μαίρης, που με φιλοξενεί στο Queens της Νέας Υόρκης, μας διηγήθηκε πώς καλογέρεψε και μεταξύ άλλων μας απήγγειλε κι ένα ποίημα που ο ίδιος είχε γράψει... τότε.
Όχι, ποτέ δεν το είχε γράψει αλλά το θυμόταν σαν να το είχε κάπου γραμμένο...
Κάποια στιχάκια του μάλιστα, μας τα τραγούδησε και σε μουσική 'Ερωτόκρητου'...

Γλυκό μοναστηράκι μου
Όταν σε βάζει ο νους μου
Γονείς κι αδέλφια λησμονώ
Και όλους τους δικούς μου

Όταν φυσά η γέφυρα
Στα υψηλά της μέρη
Χαίρε εφραίνων έρημος
Των μοναχών λημέρι

Φεύγω μανούλα μου γλυκειά
Και πάω να μονάσω
Δώσε μου την ευχούλα σου
Τους κόπους μου μη χάσω

Μη κλαις μανούλα μου γλυκειά
Και δως μου την ευχή σου
Και πες πως δεν με γέννησες
Δεν είμαι πια παιδί σου

Εις την επίγειον ζωήν
Τα πάντα ματαιότης
Δόξα, τιμή και χρήματα
Πλούτη και ωραιότης

Τι καρτερείς λοιπόν ψυχή
Τι άσκοπα ρεμβάζεις;
Στις μετανοίας την οδό
Ψυχή γιατί στενάζεις;

Ας είχα άπειρες ψυχές
Για να τις θυσιάσω
Για να σταθεί πολύ ψηλά
Το τιμημένο ράσο

Σου στέλνω σώμα να χαρείς
Δεν θέλω να δακρύσεις
Σου στέλνω τον καλόγερο
Να μην τον λυσμονήσεις

Μη με κοιτάς, μη μου μιλάς
Μη μου κρατάς κακία
Να σου μιλήσω δεν μπορώ
Είμαι φωτογραφία

Εγώ και η Μαίρη συγκινηθήκαμε ακούγοντάς τον, θαρρώ πως και κάποια δάκρυα ήθελαν να βγουν – δεν ξέρω για την Μαίρη αλλά εγώ ένοιωθα σαν να το είχα γράψει η ίδια τον καιρό που εγώ άφηνα μάννα, αδέλφια, φίλους και συγγενείς στο Καλοχώρι Σερρών για να πάω σε ξένη γη και σ' άγνωστα μέρη...

Είδες, λοιπόν, πως και οι καλόγεροι νοιώθουν σαν ξενητεμένοι;
Ή και αντίθετα – πως και οι ξενητεμένοι νοιώθουν σαν καλόγεροι;

ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ BLOOMINGDALES ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ...

Δεν γινόταν να επισκευτώ την Νέα Υόρκη και να μην πάω έστω μια βόλτα στο Bloomingdales, επομένως η σημερινή μου εξόρμηση ήταν αυτή.

Βέβαια αυτά που βλέπεις στο πολυτελέστατο αυτό πολυκατάστημα τα βλέπεις και σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης.
Το αντίστοιχο στην Σουηδία λέγεται ΝΚ (Nordiska Kompaniet), στην Ελλάδα δεν ξέρω...

Παπούτσια σαν αυτά στην φωτογραφία πριν δεκαπενταριά περίπου χρόνια τα φορούσα κι εγώ σήμερα, όμως, τα αφήνω για άλλες γυναίκες...

Το ίδιο κάνω και για τα σουτιέν – γι’ αυτά υπάρχει και λόγος... τουλάχιστον για ένα διάστημα... αλλά ας τα αφήσω τώρα αυτά.

Και αφού περπάτησα με τις ώρες βλέποντας πράματα και θάματα και αφού σύγκρινα τις τιμές μεταξύ Σουηδίας, Αμερικής και Ελλάδας (αυτό, άλλωστε, το κάνω παντού και πάντα) κάθισα κατακουρασμένη σ’ ένα πολυτελέστατο κάθισμα, έβγαλα το τετράδιό μου από την τσάντα κι έγραψα γύρω στις 30 φορές το εξής:

I’ am healthier, I’ am stronger and younger than yesterday!

Κάποτε μου είχε πει ένας καρκινοπαθής αυτό να το επαναλαμβάνω καθημερινά και στο Bloomingdales της Νέας Υόρκης, στο Lexington Avenue, καθώς ξεκουραζόμουν έκανα το σημερινό μου μάθημα....

Είμαι και υγιέστερη και δυνατότερη και νεότερη από χθες... YES I AM!

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΜΕ...

Με τον Αντωνάκη (στην φωτογραφία) τα έχω βρει!
Έχουμε συμφωνήσει κάθε φορά που θα πετώ για την Νέα Υόρκη, διότι αυτό ίσως συμβεί, να αναλαμβάνει την ευθήνη ώστε να προσγειώνομαι με ασφάλεια και σιγουριά!
Και, φυσικά, με την ίδια ασφάλεια να απογειώνομαι, κιόλας, κατά την αναχώρησή μου από την Νέα Υόρκη.
Διότι ο Αντώνης μόλις πρόσφατα προσελήφθει στο αεροδρόμιο LA GUARDIA και σε λίγες μέρες στον πύργο του αεροδρομίου αναλαμβάνει την υπηρεσία προσγείωσης και απογείωσης των αεροσκαφών!

Πού τον βρήκα τον Αντώνη;
Τον άκουγα να ψέλνει στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης, στο 72 street του Queens, και στο τέλος της λειτουργίας ο Αρχιμανδρίτης Πάτερ Ιάκωβος (στην φωτογραφία) ανακοίνωσε το γεγονός στο κοινό με την παράκληση να μη τον χάσει αλλά να συνεχίσει τις Κυριακές να έρχεται στην λειτουργία για να ψέλνει.

Καλή σταδιοδρομία του ευχόμαστε και να μας προσέχει ιδιαίτερα...

WALL STREET… WORLD TRADE CENTER ΚΛΠ...

Και ήρθε η ώρα να δούμε φάτσα - ταράτσα κι εκείνο για το οποίο μόνο διάβαζα σε έντυπα και εφημερίδες ή άκουγα σε ραδιόφωνο, εκείνο για το οποίο τα τελεταία δυο - τρια χρόνια μανιακά μελετούσα και που ούτε καν σε όνειρό μου τολμούσα να δω πώς θα είναι στην πραγματικότητα...
Εκείνο για το οποίο διαβάζοντας το όνομά του, και με την σκέψη μόνο να βρεθώ κοντά του, αισθανόμουν δέος και ανατριχίλα.

Εσάς ίσως δεν σας αγγίζουν καν ονόματα σαν το Wall Street, Dow Jones ή Nasdaq αλλά εμένα το άκουσμά τους και μόνο με προκαλούν δέος!

Και μια και βρέθηκα εκεί γύρω και ανέπνευσα τον ίδιο αέρα με αυτούς που κυραρχούν στον κόσμο των μεγαλοκεφαλαίων και της διεθνής οικονομίας επισκέφτηκα και τις «τρύπες», που μόνο κάποια βήματα απέχουν από εκεί.

Ξέρετε για ποιές «τρύπες» λεω, εκείνες που πριν κάποια χρόνια τις γέμιζαν τα δύδημα και που τώρα χτίζουν νέα, πιο ψηλά και πιο εντυπωσιακά κτήρια!
Αλλά και πιο ασφαλή... μη ξαναγίνει κανένα περιστατικό και επιστρέψει ο εγκληματίας στον τόπο του εγκλήματός του για να χτυπίσει για δεύτερη φορά....

Αυτά για την ώρα από την μεγαλούπολη της Νέας Υόρκης...

(στην πρώτη φωτογραφία είμαι μπροστά στο New York Stock Exchange - και μου θυμίζει τον παλιό καλό καιρό που κατεβαίναμε από τα χωριά στην Θεσσαλονίκη για να βγούμε φωτογραφία μπροστά στον λευκό πύργο...
στην δεύτερη δίπλα στο τέος WTC και μπροστά σ’ έναν τοίχο όπου μνημονεύουν τα θύματα)

SHOPPINGTHERAPY ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ...

Όπως οι περισσότερες γυναίκες έτσι κι εγώ επί ώρες έκανα κάποτε το λεγόμενο shoppingtherapy και προετοιμάστηκα σήμερα να κάνω το ίδιο με την διαφορά ότι τώρα θα το έκανα στους δρόμους και στα μαγαζιά της Νέας Υόρκης.

Και με τον χάρτη στο χέρι πήρα το metro από το Queens, όπου φιλοξενούμαι, για το Manhattan - Down Town, έτσι για να ξεφύγω και λιγάκι από την Astoria, το greek town, όπου πλεον έχω μάθει και τα streets της και τα avenues της!

Από την μια μεριά με ελκούσαν οι βιτρίνες με τον ρουχισμό- άντε να δω μήπως κανένα πχ. παλτό μας βολέψει περισσότερο ως αναφορά τις σουηδικές ή τις ελληνικές τιμές -, από την άλλη τα παπούτσια - άντε να δω μπας και κάνουμε μια καλή μπίζνα με κανα ζευγάρι μπότες-, από πιο πέρα τα ανδρικά - να μη δω κάτι για τους γιους ή και κάτι για τον τάδε αδελφό, α ναι, και για τον τάδε ανηψιό... και πιο πέρα τα παιδικά, να μη ψάξω και κάτι και για τα τάδε ή τα άλλα παδάκια των ανηψιών...
Α, και τις αδελφές; τις έχω αδικήσει αυτές και... όπως βλέπετε όσο θα πετυχαίνατε εσείς να πάρετε δώρα για μια ομάδα των 100 ατόμων τόσο κατόρθωσα κι εγώ να ικανοποιήσω τα γύρω στα 100 οικογενειακά μου άτομα.

Ταυτόχρονα να φροντίσω να φωτογραφίσω κάποιον ουρανοξύστη ή κάτι τις με ενδιαφέρον... να μη ξεχνιόμαστε κιόλας, δεν βρισκόμαστε και όπου - όπου, στην ΜΕΓΑ Νέα Υόρκη βρισκόμαστε και δεν το κάνουμε αυτό καθημερινά!

Α, και να μην χανόμαστε! ΔΕΝ πρέπει να ξεχνώ κάπου - κάπου να ανοίγω τον χάρτη ανα πάσα στιγμή να ξέρω περίπου πού βρίσκομαι για να έχω στο νου μου και τα τρένα του metro διότι την επιστροφή μου στο σπίτι την έβλεπα όλο και πιο σύντομη!

Να δω και το τάδε προιόν πόσο κοστίζει να δω και το άλλο και.... ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ τα παράτησα όλα πήρα το τρένο νούμερο 7 κι έφυγα για το Queens!

(οι σημερινές φωτογραφίες δεν επεξεργάστηκαν ακόμα...για την ώρα δέστε αυτήν σε αμερικάνικο σπίτι!)

ΤΑ ΖΩΝΙΑΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ

Στην ίδια πολυκατοικία που με φιλοξενεί η Μαίρη, στο Queens της Νέας Υόρκης, μένει και ο κρητικής καταγωγής Πάτερ Ιάκωβος και κάπου - κάπου τα λεμε.

Σήμερα αφού φάγαμε και αφού τα είπαμε και αφού τραγουδήσαμε ωραία παραδοσιακά, φωλκλορικά και δημοτικά τραγούδια και λίγο πριν μας αφήσει έφτασε και το κάτωθι sms στο κινητό μου που μας άφησε με γέλια:

Δεν φταίνε τα Ζωνιανά
φταίει η μάνα φύση
εμείς κουκιά εσπείραμε
και εβγήκε το χασίσι!

Καλό ε;

ΤΟ QUEENS ΚΑΙ Η ASTORIA ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

"Σ αυτήν εδώ την περιοχή από την εγκληματικότητα και την πορνεία δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι πριν μερικά χρονάκια" μου λεει επανειλημένα ο Jimmy στο σπίτι που με φιλοξενούν, στο Queens της Νέας Υόρκης.

Απ’ ότι βλέπω και, εφόσον με διαβάζετε το βλέπετε κι εσείς, η εγκληματικότητα έχει σταματήσει γιατί και βράδυ έχω ξεμυτίσει από το σπίτι και, επί πλέον, έχω κυκλοφορήσει και με μετρό αρκετά αργά το βράδυ! Και τελείως μόνη!

Στην δε Astoria, στο greek town της Νέας Υόρκης, εάν δεν μου έλεγαν τίποτα θα πίστευα πως ακόμα περπατάς σαν να βρίσκεσαι στην Αθήνα.
Τα μαγαζιά που περνάς, και κυρίως τα εστιατόρια, έχουν ελληνικότατα ονόματα.

Οι ιδιοκτήτες τους, ωστόσο, που κάποτε και εργάζονταν και κατοικούσαν στο μέρος αυτό επέλεξαν σήμερα μόνο να εργάζονται και μετακόμισαν για να κατοικήσουν σε διάφορα προάστεια πιο έξω.

Η δε Ιωάννα, μια συχωριανή και αναγνώστριά μου που συνάντησα εδώ, με διάφορα επιχειρήματά της λεει πως η αλλαγή αυτή δεν έπρεπε να γίνει!
Πως η μικρή Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει έτσι όπως ήταν για αιώνες... επιμένει να ισχυρίζεται με νοσταλγία για τους παλιούς καλούς καιρούς...

XAIRETISMATA APO THN NEA YORKH...

Ola pigan kala me to taksidi mou apo Stokxolmi gia Nea Yorki, tin Pempti stis 10 Ianouariou, kai apo to PC tis Marinas, pou den exei elinikous xaraktires, sas stelno ta xeretismata mou... etsi gia na min yparxei ypopsia oti stin poli tou Michael Bloomberg mas plakose kanenas egklimatias!

Me tin proti efkeria tha sas grapso perisotera - kai me elinikous xaraktires.

Me perimenoun tora na pame sto Macy's gia psonia ... ta leme argotera

…ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ!!!

Διάβαζα προχθές κάπου ότι η εγκληματικότητα στην Νέα Υόρκη έχει μειωθεί κατά... έγραφε εκεί ένα νούμερο αλλά δεν το θυμάμαι!

Α ωραία, ήταν η πρώτη μου σκέψη - να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο, δηλαδή!
Να μην φοβάμαι τις 20 μέρες που θα τριγυρνώ μεταξύ Νέας Υόρκης, New Jersey και ίσως και Maryland - Washington DC!

Πριν παω να ζήσω στο New Jersey της Αμερικής, 1986 -1988, είχα την εντύπωση ότι στο δρόμο θα περπατώ με τα μάτια «14» και πάντα με επιφύλαξη μη μου ‘ρθει καμιά βολίδα από το πουθενά!

Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συνέλθω από την υστερική εκείνη φοβία μου και να συνειδητοποιήσω κατά πόσο μας έχουν επηρεάσει οι βλακείες που μας σερβίρισαν, και προφανώς σερβίρουν ακόμα, στην τηλεόραση αλλά και σε φιλμ!

Παρακάτω διάβαζα, στο προχθεσινό κείμενο, ότι τα λόγια έρχονταν από τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, Michael Bloomberg.
Ε, καλά, αυτό έλειπε να ισχυριστεί ο κύριος ότι η εγκληματικότητα στην πόλη του έχει αυξηθεί!!!

Θα το δούμε όμως...
Σκοπός μου είναι να σας ενημερώνω από εκεί και αν δείτε ότι για 3-4 μέρες δεν γράφω τίποτα αρχίστε να υποψιάζεστε...

Το επόμενο post μου, λοιπόν, από την πόλη του BIG APPLE.

BYE!!!

ΕΝΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ....

Ένα χαριτωμένο παραμυθάκι θα σας πω με ήρωες τους: 1- OMX (Σκανδιναβία) 2- NASDAQ (Αμερική) 3- DUBAI (το λεει η λέξη) και 4- LSE (Λονδίνο).

Αν και βρίσκομαι στην «αποτοξίνωση» από την υστερική παρακολούθηση της ενημέρωσης και από την, επίσης, υστερική μελέτη της διεθνούς οικονομίας μου άρεσε σήμερα το παραμυθάκι που μου είπε το νέο μέλος στην Ένωσή μας, από Ισραήλ αυτός.

Καιρό τώρα υπήρχε ένα νταλαβέρι μεταξύ αυτών των ηρώων, ποιος/ποια θα πάρει ποιον/ποια, αλλά δεν ήξερα τελικά ποιο ήταν το αποτέλεσμά τους - μπήκα στην αποτοξίνωση και έχασα την συνέχεια!

Πρόκειται περί χρηματιστηρίων και πάνω κάτω, λοιπόν, έγιναν τα πράγματα ως εξής:

α) Το DUBAI αγοράζει πάνω από 50% από το OMX.
(μη ρωτάτε τι είναι αυτά τα % - μετοχές είναι προφανώς αλλά μην πάμε στο βάθος....ας παραμείνουμε στο παραμύθι)

β) Το DUBAI «δίνει» μετά – χαρίζει, το έλεγε αυτός -, το OMX στο NASDAQ.
Και επί πλέον δίνει στο NASDAQ και άλλα 20% από τον εαυτό του....

δ) Το NASDAQ, ευχαριστημένο από την ευγενή κίνηση του DUBAI, «δίνει» με την σειρά του πίσω, στο DUBAI, το 19,90 % από τον εαυτό του και επί πλέον δίνει και το 28% από το LSE που είχε στην κατοχή του.

Καταλάβατε τίποτα; Ούτε εγώ!

Αυτά τα «δίνω» και «χαρίζω», όσον αφορά τα χρηματιστήρια, εμένα με βάζουν σε σκέψεις... αλλά ας το αφήσουμε αυτό – άλλωστε δεν κάνει να σκέφτομαι πολύ!

ε) Και σήμερα οι ονομασίες έχουν ως εξής:
NASDAQ με OMX ονομάζονται The NASDAQ OMX Group!
Το DUBAI ονομάζεται NASDAQ DUBAI

Αυτά κι άλλα πολλά, που λεει και ο φίλος μου, ο συγγραφέας Γιώργος Σκούρτης, με την παγκοσμιοποίηση και με τα ευτράπελά της...

(ας ετοιμάζω τώρα και καμιά βαλίτσα για το αυριανό μου ταξίδι...)

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ

Έκανα σήμερα μια εμπορική κατασκοπία, όπως το ‘λεγε και ο κ. Κοντόπουλος, ο τέως εμπορικός ακόλουθος της Σουηδίας, όταν έκανα συγκρίσεις τιμών σε διάφορα μαγαζιά και προϊόντα.
Και έρευνα αγοράς θα το έλεγα... αλλά και τα ψώνια μου έκανα ταυτόχρονα.

Η πρώτη μου στάση ήταν το PUB.
Όχι, ούτε περί μπιραρίας πρόκειται ούτε περί καφετερίας.
Είναι δυο μεγάλα πολυκαταστήματα των 4 - 5 ορόφων που στον τελευταίο όροφο του ενός κτηρίου μαζεύονταν οι έλληνες και έπιναν τον σαββατιάτικό τους καφέ τον καιρό που είχα έρθει εγώ στην Σουηδία.

Με πήρε ένα σαββατιάτικο πρωινό η νύφη μου, η Μαργαρίτα, η γυναίκα του νούμερου 6 αδελφού μου, Θανάση που τότε ζούσαν εδώ, και με ανέβασε με τις ηλεκτρικές σκάλες εκεί πάνω.
Σαστισμένη εγώ από την χλιδάτη πολυτέλεια γύρω μου, και φοβισμένη από τα ηλεκτρικά σκαλοπάτια, την κρατούσα σφιχτά στο μανίκι... μη με πάρουν αυτά παραμάζωμα - πού να είχα δει τέτοια πράγματα πρωτύτερα εγώ;
Ε, αναμνήσεις και αυτές... πέρασαν από τότε 33 ολόκληρα χρόνια!
Άστα να πανε...

Συνεχίζοντας την κατασκοπία μου κατευθύνθηκα προς την Sveavägen και, τελείως χαμένη στις σκέψεις μου, σχεδόν πάτησα πάνω σ’ αυτήν την πλάκα στην οποία γράφει: '

Σε αυτό το σημείο φονεύτηκε ο πρωθυπουργός της Σουηδίας OLOF PALME - στις 28 Φεβρουαρίου 1986.

Είχαμε κοιμηθεί σε φίλους, τότε, στις 27 Φεβρουαρίου και τα παιδιά μου, μικρά τότε, είχαν ξυπνήσει νωρίς το πρωί.
Άνοιξα κι εγώ την τηλεόραση για να τους απασχολήσω και έμεινα με το τηλεκατευθυνόμενο στο χέρι ακούγοντας τις έκτακτες ειδήσεις!
Έπρεπε να ξυπνήσω και τους υπόλοιπους για να αντιληφθώ το τι είχε συμβεί.
Για συνειδητοποίηση δεν μιλώ - γι αυτό χρειάστηκα μερικές μέρες ακόμα...

Με σεβασμό έκανα μερικά βήματα πίσω, σήμερα, και με την ευκαιρία πήρα και μερικές στάσεις για να σας τις δείξω!

Δεκαοχτώ χρόνια αργότερα φόνευσαν την υπουργό εξωτερικών Anna Lindh!

Αυτά για την ώρα!

(Το γλυπτό στην πρώτη φωτογραφία βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην είσοδο του PUB)

ΚΑΛΑ ΕΦΑΓΕ... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΥΤΗΝ!

Φάγαμε και τα βαρένικα και επιστρέψαμε με μερικά γραμμάρια λίπος παραπάνω διότι τα βαρένικα, όπως βλέπετε στην φωτογραφία νούμερο 3, αφότου βράσουν περιχύνονται με αρκετό βούτυρο.

Μη νομίζετε, ούτε εγώ τα γνωρίζω αυτά τα φαγητά και σαν η πιο παλιά της σημερινής παρέας εγώ όφειλα να τα γνωρίζω κι όχι οι νεότεροι όπως η Μαριάννα που με τόση μαστοριά τα έφτιαξε.

Τι είναι μήπως, σκέτο αλεύρι και νερό τα ζυμώνεις, όπως κάνεις για ψωμί, τ’ ανοίγεις, τα κόβεις σε κομματάκια και σε άλλα βάζεις τυράκι σε άλλα όχι.
(Αντί για τυρί βάζεις και κιμά ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η φαντασία σου)
Τα βράζεις μετά, τα περιχύνεις με ζεστό βούτυρο και... ορίστε να φαμε.

Συνοδεύεται με αηράνι, κοινώς ταν, ή με γιαούρτι αλλά και με τουρσί παει μια χαρά!
Ειδικά με το δικό μου που το φτιάχνω τέλειο και το λατρεύουν όσοι το έχουν δοκιμάσει...

Αυτά με το τυρί λέγονται βαρένικα κι αυτά δίχως λέγονται γουλαχλία!
Έτσι, να μαθαίνουμε και καμιά ποντιακή συνταγή!
(Στις φωτογραφίες φαίνονται ανακατεμένα και τα δυο είδη)

Να, με τέτοια και με κάτι αλλιώτικα ζούσαν οι παλιοί μας μα έλα που εμείς τώρα μάθαμε ότι το αλεύρι όχι μόνο δεν είναι θρεπτικό αλλά είναι και καταστροφικό!

Διότι εκτός του ότι βγάζουν τον φλοιό από το σιτάρι, δηλαδή τις θρεπτικές ουσίες, προσθέτουν στο αλεύρι και διάφορες ουσίες για να το διατηρήσουν λευκό, καθαρό κλπ.
Επομένως ότι γίνεται από λευκό αλεύρι καλά είναι να το αποφεύγουμε όσο μπορούμε περισσότερο!


Και λίγα για το «κουτσομπολιό» που ξεκίνησα στο προηγούμενο ποστ, ο Κώστας που κατέφθασε με την μεγάλη ελπίδα να... φαει καλά, ΔΕΝ έφαγε.... του φάνηκε χοντρούλα!

Δεν φτάνει ο τύπος που την ήθελε νέα την ήθελε και μοντελάκι, κατάλαβες;
Έφαγε, ωστόσο, βαρένικα!

Αυτά

Η ΗΛΙΚΙΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΡΑ;

Η Μαριάννα είναι ένα νέο κορίτσι που πρόσφατα ήρθε στην Στοκχόλμη για να ξεκινήσει την ζωής της.

Ο δε Κώστας είναι ένας από τους παλιούς έλληνες που έκανε μια προσπάθεια να μετακομίσει στην πατρίδα Ελλάδα αλλά που κάτι δεν πήγε καλά και επέστρεψε για να κάνει την ζωή του από την αρχή!
Είναι αυτός που πάντα όταν τον βλέπω μου λεει «δεν είναι για ‘μας η Ελλάδα, Συμέλα – την πουστιά του έλληνα εμείς, εδώ πάνω, δεν την έχουμε στο πετσί μας...»

Η Μαριάννα θα μαγειρέψει σήμερα βαρένικα και με κάλεσε, από την περασμένη εβδομάδα ήδη, να παω να φαω.
Αν και πόντια έπρεπε ίσως τα βαρένικα να τα ξέρω - ομολογώ ότι πρώτη φορά θα τα φαω...

Σ’ ένα πολυκατάστημα συνάντησα σήμερα τον Κώστα και αφού τα είπαμε και αφού λύσαμε και το πρόβλημα της απατεωνιάς του έλληνα (στην Ελλάδα) και πήγαμε να χωρίσουμε ανάφερα ότι σήμερα επρόκειτο να φαω βαρένικα!

Τι το ‘θελα και το ‘πα!
Εκτός του ότι ο Κώστας σαν εργένης έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει γι αυτήν την Μαριάννα είναι επίσης και πόντιος αλλά και γνώστης των βαρένικα επομένως ήταν αδύνατον να μην τον καλέσω, εγώ, για να πάμε στην Μαριάννα να φαμε - αφού πρώτα τις τηλεφώνησα για να πάρω το ΟΚ!

Και αφού πλέον χωρίσαμε, για να βρεθούμε αργότερα στην Μαριάννα, μου τηλεφωνά, ο Κώστας, και με παρακαλά να μη πω στην Μαριάννα την ηλικία του.... να λεω, και τώρα αλλά και πάντα, ότι είναι μόλις 54 ετών!!!
Εν τω μεταξύ ιδέα δεν έχω πόσο ετών είναι!

Αχ, βρε καλοί μου άνθρωποι γιατί φοβόσαστε την ηλικία;
Μωρέ γιατί δεν καταλαβαίνετε ότι και να την κρύβετε εκείνη θα φανεί;
Ακόμα δεν μάθατε ότι ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται;

Και.... αν πιστέψατε ότι η ηλικία είναι αυτό που μετρά κάνετε λάθος!

Παω τώρα για βαρένικα.....

ΑΠΟ ΕΔΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ...

Η ημέρα αυτή είναι ιδιαίτερη για μένα - γιόρταζε ο πατέρας μου - και θα μπορούσα επί ώρες να γράφω για παιδικά μου βιώματα αλλά θα αναφερθώ σ’ αυτό που πριν λίγο είδα δορυφορικά από το ΕΡΤ world.

Κατ’ αρχάς είμαι ακόμα με πονοκέφαλο γι αυτό δεν πήγα στην εκκλησία της Στοκχόλμης που συνήθως τέτοια μέρα πηγαίνω, περισσότερο για να θυμηθώ τον πατέρα μου.

Κι άνοιξα το laptop μου, παρά τα προβλήματά του, για να ακούσω εκείνο το «Εν Ιορδάνη βαφτιζομένου σου Κύριε...»
Ιορδάνης ο πατέρας μου... και τι δεν μου θυμίζει αυτή η ψαλμωδία!

Ήθελα, λοιπόν, να την ακούσω έστω δορυφορικά κι έπεσα σε μια λειτουργία από μια εκκλησία Αγίου Γεωργίου, που αν κατάλαβα καλά κάπου στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι.

Διότι μετά την λειτουργία η πομπή συνέχισε για την κατάδυση του τιμίου σταυρού στον Κεράτιο κόλπο - στον Βόσπορο δηλαδή!

Δεν θα αναφερθώ στις γυμνές κορμάρες που μου φάνηκε πως ήταν εκεί πιο πολύ τον ανδρισμό τους να εκθέσουν παρά τον σταυρό να πιάσουν αλλά σ’ αυτό που μ’ εντυπωσίασε όσο τίποτα άλλο!
Και μου ‘κανε μάλιστα να γελώ - δεν ξέρω γιατί - διότι άλλοι ίσως θα έκλαιγαν, το σίγουρο είναι ότι θα θύμωναν! «Τούρκοι» θα γίνονταν...

Μακάρι κι άλλοι από εσάς να το είδαν και να το πρόσεξαν!

Από την μια πλευρά, της ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης, η δική μας πομπώδης πομπή, οι δικοί μας παπάδες με του ύμνους και τις ψαλμωδίες και από την ΑΛΛΗ πλευρά, ίσως κι από την άλλη πλευρά του Βοσπόρου, ακουγόταν ιμάμηδες να ψέλνουν στα τζαμιά τους!!!
Δυνατά, θαρρείς και αντίπραξη στους χριστιανούς ήθελαν να κάνουν...

Ενώ άκουγες την δική μας τελετή άκουγες ταυτόχρονα και από κάπου την δική τους και ήταν φαινόμενο να ακούς τους χριστιανούς από εδώ και τους μουσουλμάνους από εκεί να ενώνουν τις φωνές, τις προσευχές και τις παρακλήσεις τους για τον έναν και αυτό Θεό!

Καλό;

Καλό.... καλό, εμένα μου φάνηκε αστείο!

ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΑ BLOG ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ;

Το κεφάλι μου πονά!
Και σαν να μην έφτανε αυτό έχω και το πρόβλημα του laptop μου που ολοένα και δίχως ειδοποίηση κλείνει.
Έτσι, στα καλά καθούμενα κλείνει και χάνω κείμενα που δεν είχα προλάβει να αποθηκεύσω...

Κλείνει κυρίως όταν επισκέπτομαι άλλα blog.
Όταν πχ. επισκέπτομαι το PRESS-GR, το Πρεζα TV ή το ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, πριν ακόμα προλάβω να διαβάσω μια παράγραφο κλείνει!
Ενώ στο blog του Νίκου Δήμου πάμε καλύτερα!

Σαν αίνιγμα δεν ακούγεται;
Μα γιατί; Υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ τους;

Α, δεν αντέχω να το σκεφτώ τώρα... θα το σκεφτώ μετά το ταξίδι!
Τώρα το κεφάλι μου πονά!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΓΙΑ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ!!!

Πόσοι από εσάς blogers - συνμπλόγκερς έχετε λάβει πρόσκληση από αναγνώστη σας;
Και μάλιστα από αναγνώστη που ζει σε χώρα μακρινή - πολύ μακριά από την χώρα που εσείς ζείτε και αναπνέετε;
Και πες πως λάβατε τέτοια πρόσκληση πόσοι την έχετε δεχτεί;
Πόσοι, δηλαδή, έχετε κάνει ένα ταξίδι προς το άγνωστο, προς τον άγνωστο αναγνώστη και προς την άγνωστη χώρα;

Κάτι τέτοιο μου συμβαίνει εμένα αυτή την εποχή!

Η αναγνώστριά μου, Μαίρη από την Νέα Υόρκη, μετά από μια μικρή αλληλογραφία που είχαμε, με προσκαλεί στην μεγαλούπολη ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, στην USA!
Την δέχτηκα, ασφαλώς, την πρόσκληση και στις 10 Ιανουαρίου αναχωρώ για εκεί!

Δεν την γνωρίζω την Μαίρη, όχι - θα την γνωρίσω εκεί. Έχουμε άλλωστε κάποια κοινά επομένως θα έχουμε πολλά θέματα για συζήτηση, για ψάξιμο, για ανάλυση κλπ.

Μη πείτε τώρα πως είμαι θεότρελη και αλλοπαρμένη, όπως έλεγαν φίλες πριν ένα χρόνο που ένας αναγνώστης από την Αθήνα θα ανέβαινε με την οικογένειά του στη Στοκχόλμη και ήθελε να βρεθούμε.
Ασφαλώς και βρεθήκαμε και περάσαμε και θαυμάσια!
Αν όμως άκουγα τις φίλες και γνωστές θα απέρριπτα την πρότασή του φοβούμενη μη με κακοποιήσει, μη με βιάσει, μη με... τι;
Σαν τι, δηλαδή, να έκανε ο άνθρωπος;

Μα γιατί να υπάρχει τέτοιος φόβος μεταξύ ανθρώπων;
Δεν μάθαμε ακόμα πως ο φόβος μεγαλύτερο φόβο προκαλεί;
Πως η κακία μεγαλύτερη κακία επιφέρει;
Πως η τρομοκρατία περισσότερη τρομοκρατία γεννά, κοκ;

ΔΕ ΜΑΣ ΣΚΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΦΟΒΕΡΕΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ...

Ήρθε και το χιόνι, για τα σουηδικά δεδομένα, ελάχιστο θα το έλεγα αλλά έστω και αυτό!

Καιρό τώρα το περιμέναμε που μαύρα τα θεωρούν τα Χριστούγεννα, οι σουηδοί, αν δεν γίνουν μέσα στο κατάλευκο χιόνι.

Μαυρίλα και αραχνιά, λοιπόν, τα Χριστούγεννα φέτος αλλά και πέρυσι...για πρόπερσι δεν θυμάμαι!

Σήμερα, όμως, που εγώ ετοιμάζομαι να βγω για δουλειές μας βρήκε το ξημέρωμα με γύρω στα 10 εκατοστά χιόνι - και ακόμα ρίχνει...

Μωρέ καλά δεν είμαι εδώ μέσα στην ζεστή γωνίτσα - τι να τρέχω τώρα έξω στα κρύα, να γλιστρώ από ‘δώ, να πέφτω από ’κεί και στα καλά καθούμενα να σπάσω και κανένα κεφάλι περπατώντας!

Με φαντάζεστε να γλιστρώ και να πέφτω; Κρίμα που δεν γίνεται να αυτοφωτογραφίζομαι να σας κάνω να γελάτε βλέποντάς με να κατρακυλώ τα σκαλιά ή κάποια κατηφόρα...

Ωστόσο εμάς, εδώ, τα χιόνια και τα κρύα δεν μας σκιάζουν.
Έχουμε μάθει να τα περπατάμε και να τα σκιάζουμε εμείς...

Επομένως παίρνω σε λίγο το μετρό - ίσως και να περπατήσω μέχρι την στάση του λεωφορείου για να χαρώ και το χιόνι - παίρνω μετά το λεωφορείο και μετά το τρένο για να παω στο Flemingsberg, ένα νότιο προάστιο της Στοκχόλμης.
Εκεί είναι η Αστυνομική Υπηρεσία που πριν 3-4 εργάσιμες μέρες άφησα αίτηση για κανονικό διαβατήριο, διότι το e-id μου που λειτουργεί σαν διαβατήριο ισχύει μόνο στις Schengen χώρες, και παω τώρα να το παραλάβω!

Είπα ότι ετοιμάζομαι για ταξίδι - για μακρινό ταξίδι!
Θα επανέλθω σ’ αυτό...

(Στην φωτογραφία το μπαλκονάκι όπως έχει αυτή την στιγμή)

ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ...

Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στον νούμερο 9 αδελφό μου, Βασίλη Μελετλίδη, που πλέον δεν υπάρχει.

Αγαπημένε μου αδελφέ σου στέλνω τις ευχές μου για την σημερινή σου γιορτή!

Αν και έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια που στο κυκλαδικό νησί, Δονούσα, ξαφνικά και λίαν περιέργως άφησες την ψυχούλα σου ακόμα δεν κατάφερα να πω ότι ήμαστε 12 αδέλφια.
Δεν αντέχω να το λεω - συνεχίζω να επιμένω να λεω ότι ήμαστε 13 διότι συνεχίζεις να είσαι ένα κομμάτι της οικογένειας μας.

Ήθελα να σου πω πόσο λυπάμαι που το κίνημα των blog ξεκίνησε μετά τον χαμό σου - ξέρω ότι αν ήσουν εδώ θα έγραφες.
Ω ναι, θα έγραφες, θα αποκάλυπτες και θα ξέσπαγες!
Το ξέρω ότι θα μάθαινες την χρήση του υπολογιστή μόνο και μόνο να χειρίζεσαι το blog για να γράφεις - και θα έγραφες, και θα έγραφες, και θα έγραφες....
Και θα έβριζες, και θα έβριζες, και θα έβριζες αφού κανείς δεν θα ήξερε από πού έρχονται οι βρισιές που ξέρω θα έγραφες...

Τι ΠΡΕΖΑ TV και τι PRESS-GR , κοντά στα δικά σου καυτά κείμενα τα δικά τους δεν θα φτουρούσαν!

Κι εσύ θα την έβρισκες που ανώνυμα θα λύσσαγες αυτούς που ήθελες να λυσσάξουν.
Κι εγώ θα χαιρόμουν που κατάφερα να σου μάθω να χειρίζεσαι υπολογιστή και blog – κάτι μου λεει ότι εγώ θα σου τα μάθαινα... κατάλαβες;

Αχ, τι κρίμα!
Τι κρίμα που δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστείς και να αδειάσουν από μέσα σου οργή, πικρίες και παραχωμένα άχτια να απολάμβανες κι εσύ την γλύκα της εκκένωσης!

Και γράφοντας σιγά - σιγά ίσως αντιλαμβανόσουν πως, όσο και να το ‘θελες, τον κόσμο εσύ δεν θα τον άλλαζες!
Πως εσύ μόνο τον εαυτό σου θα άλλαζες!
Ναι, αυτό σ’ έφαγε εσένα!
Η μανία σου να θέλεις τον κόσμο δίκαιο και σύμφωνα με τα μέτρα σου σαν σαράκι σε έτρωγε για χρόνια... και σ’ έφαγε!

Καλά να είσαι εκεί που είσαι! Πού να ξέρω; Εκεί ίσως τα λες....