ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ....

Αυτούς τους είδατε;
Δέστε τους τώρα!
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να επιλέξουν οι Αμερικάνοι αφού μπορούν απλά να συνδυάσουν;

ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΟΟΟΟΟ Μ' ΑΚΟΥΣ;

ΔΕΝ ΘΑ ΗΣΥΧΑΣΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ!!!

ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΜΑΣΑΖ...

Σήμερα ήμουν γενναιόδωρη με τον εαυτό μου! Πολύ γενναιόδωρη μάλιστα!
Σήμερα μου 'κανα δώρο ένα μασάζ - και τι μασάζ!

Πρωτύτερα ήμουν στον οδοντίατρο για να κολλήσει για πέμπτη φορά, ή για έκτη - έχω χάσει τον λογαριασμό - μια γέφυρα (με τρία δόντια) που από τον καιρό των χημειοθεραπειών πέφτει και δεν κάνει να γίνει μεγάλη επέμβαση για να μπει σταθερά.
Που αυτό σημαίνει ότι κάθε λίγο και λιγάκι πέφτει και... τώρα πάλι καλά! Τώρα τουλάχιστον έχω μαλλιά :-)
Πού να με βλέπατε εκείνον τον καιρό δίχως μαλλιά και δίχως δόντια!
Και τα μπροστινά, κιόλας, να πάρει η ευχή!

Μπορεί τους εμετούς και τις ζαλάδες να τις γλίτωσα με τις χημειοθεραπείες αλλά κάτι παρενέργειες σαν μαύρισμα, και πέσιμο, νυχιών και πέσιμο γέφυρας (δοντιών) δεν τις γλίτωσα!



Και είπα σήμερα να με ανταμείψω, για τα όσα πέρασα και περνώ, και πήγα στις αδελφές Χριστίννα και Θεοδώρα που μεταξύ άλλων κάνουν και μασάζ στο Narvavägen 24 κάπου στο κέντρο της Στοκχόλμης.

Με την χαλαρωτική μουσική - Deep Blue έγραφε στο δισκάκι που αποφάσισα κι εγώ να αποκτήσω -, και με το κλασικό σουηδικό μασάζ απολάμβανα το κάθε δευτερόλεπτο των 70 λεπτών που αφιέρωσε η Χριστίνα σε όλο μου το ταλαιπωρημένο και κουρασμένο κορμί!

Σύντομα θα το ξανακάνω...
Άλλωστε ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο απ' όλα αυτά τα περιδέραια θα πάρω επομένως σύντομα θα πάω για άλλη μια δόση περιποίησης, και αγοράς!

Αυτά από την Στοκχόλμη την ίδια ώρα που εσείς τρώγατε τον τραγανιστό μπακαλιάρο...

ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΔΩ..

Κι έτσι ήρθε ο χειμώνας για τα καλά στην Σουηδία που μέχρι τώρα μας είχε καλο- κακομάθει στους άνω του μηδέν βαθμούς.
Από την Παρασκευή, Μεγάλη Παρασκευή για τους σουηδούς, χιονίζει σχεδόν ασταμάτητα και η θερμοκρασία είναι πολύ πιο κάτω από το μηδέν - αυτή την στιγμή στην Στοκχόλμη έχουμε μηδέν βαθμούς και το χιόνι πέφτει ασταμάτητα.

Ωστόσο οι αλλαγές του κλίματος, που μας τρομάζουν με την ιδέα και μόνο, φέρνουν μαζί τους και τις ευχάριστες εκπλήξεις!
Τις προάλλες διάβασα σε εφημερίδα, δε θυμάμαι σε ποια, ότι τα καρπούζια θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν ακόμα κι ε΄δω, στην Σουηδία!
Χαρά οι σουηδοί... δεν νομίζω να υπάρχει σουηδός να μην αρέσει αυτό το φρούτο που μόνο στις διακοπές τους στις μεσογειακές χώρες το τρώει!
Κατά διαστήματα βλέπεις να πουλιέται και καμιά φέτα στα σούπερ μάρκετ εδώ αλλά άλλο είναι να σπάσεις/κόψεις ένα καρπούζι και να το τρως στην Ελλάδα κι άλλο να βλέπεις μια φτωχική και κακόμοιρη φέτα τυλιγμένη σε ζελατίνα...


Παλαιότερα είχα διαβάσει ότι με τις καιρικές αλλαγές θα μπορούσαν οι σουηδοί να καλλιεργήσουν και καπνό!
Στα χωριά μου, στον νομό Σερρών, η καλλιέργεια του καπνού έχει σταματήσει - η Ευρωπαϊκή Ένωση προτιμά να χρηματοδοτεί τους εκεί γεωργούς παρά να καλλιεργούν αυτό το δηλητήριο... με το οποίο έχω γαλουχηθεί κι εγώ!
Λες να μεταφερθεί η καλλιέργειά του στην Σκανδιναβία;

Πολλές οι αναμενόμενες αλλαγές αλλά πόσες θα προλάβουμε εμείς να δούμε;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ!

Πριν 13 περίπου χρόνια μου 'ρθε ξαφνικά να κόψω το τσιγάρο! Εύκολο είναι;
Ένα βράδυ βλέποντας στην τηλεόραση ένα πρόγραμμα για την πάθηση του εμφυσήματος είπα ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ κόψιμο!

Άρχισα το κομπολόι.
Άλλοι το έβλεπαν για μαγκιά μα εγώ το έπαιζα για να μην πιάσω το τσιγάρο!
Έλα όμως που μου 'γινε εξάρτηση και το κομπολόι...

Μετά από κάποια χρόνια άρχισα να μαθαίνω το chating και το κομπολόι μπήκε στο συρτάρι...
Επί ώρες ήμουν μπροστά στον υπολογιστή και διασκέδαζα με το chating.

Πάνω σ' εκείνον τον πυρετό άρχισα να ετοιμάζω την εταιρία μου, το catering με ελληνικά φαγητά, και ο χρόνος για chating περιορίστηκε και σιγά-σιγά εξαφανίστηκε...

Σήμερα και καπνίζω, το ξανάρχισα να το πάρει και να το σηκώσει, και μπλογκάρω!
Με βρίσκω με δυο εξαρτήσεις παρακαλώ κι όχι μόνο με μια!
Δεν είμαι μόνο σ' αυτό το blog, γράφω σε άλλα 3 εκ των οποίων το ένα είναι σουηδικό!

Κι έρχεται η ερώτηση πώς να κάνω τώρα για να τις κόψω;
Αν όχι και τις δυο εξαρτήσεις τουλάχιστον την μια!

Τι μου απέμεινε στην ζωή ν' αρχίσω τώρα να κάνω κόβοντας έτσι κάποια από τις εξαρτήσεις μου;

TESTING....TESTING....

Αυτό το κείμενο είναι δοκιμαστικό να δω αν όντως οι λεπτομερείς οδηγίες που μου έστειλε με mail η ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ για να κατεβάσω τον ορθογράφο του Firefox ισχύει...

Για πρώτη φορά κατεβάζω μόνη πρόγραμμα κι ενώ ακουγόταν σαν βουνό ήταν πανεύκολο...
Ναι, όντως κοκκινίζουν οι λανθασμένες λέξεις τώρα που γράφω κατευθείαν στον κειμενογράφο...

Απίστευτο!!!
Μα γιατί φοβόμουν να το κάνω νωρίτερα που μου το ζητούσε ο Πλάτανος;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ ΠΛΑΤΑΝΕ...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΓΑΛΗ ΨΥΧΑΡΑ!!!!

Το επόμενο που θα μάθω είναι το ανέβασμα youtube βίντεο στο blog μου... μη με δουλεύεται - δεν το ξέρω αλλά θα το μάθω, πού θα πάει;

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ Η ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Πάσχα στην Σουηδία τώρα και χθες το πρωί, ενώ περιμέναμε την Άνοιξη, μας βρήκε το ξημέρωμα με χιόνια και καταιγίδες - στην δεύτερη φωτογραφία, που έβγαλα χθες, φαίνονται οι χιονονυφάδες την δε βελανιδιά μου την είχαν κλαδέψει μια - δυο μέρες πρωτύτερα!

Μπερδεύτηκαν οι Σουηδοί που αντί για Καλό Πάσχα άρμοζε το Καλά Χριστούγεννα περισσότερο την στιγμή, μάλιστα, που τα Χριστούγεννα τα είχαμε περάσει τελείως πράσινα... Και γενικά όλο τον χεμώνα που ποτέ δεν είχε 6 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Χθες όμως είχε!

Είναι περιττό να σας πω τι κούραση και αγανάκτηση είναι να γιορτάζεις το Πάσχα εις διπλούν - μια με το σουηδικό και μια με το ελληνικό, όπως κάνουμε εδώ κάθε χρόνο! Εκτός από την χρονιά, κάθε τέσσερα χρόνια, που πεύτει μαζί!

Από εκεί να καταλάβουμε την ασυννενοησία των εκπροσώπων του Θεού να γιορτάζουμε την Ανάστασή του ταυτόχρονα....διότι, αν κατάλαβα καλά, περί αυτού πρόκειται και τίποτα άλλο!

Happy Easter λοιπόν σας εύχομαι, ένα μήνα νωρίτερα, αφού με την παγκοσμιοποίηση δεν τις γλυτώνουμε και τις τέτοιου είδους επιδράσεις!

Η σημερινή μου κάρτα είναι από το χιουμοριστικό αυτό blog!

... και δεν ξήπνησες ποτέ!

Δεν γινόταν να μην δημοσιεύσω αυτό που ο Αρκούδος έγραψε!

March 20th, 2008 στις 04:40pm

Εκατο χιλιάδες κόσμος στην πορεία της Τετάρτης. Η μεγαλύτερη πορεία, μετά την μεταπολίτευση. Δεν θα το μάθεις, βέβαια, διότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι. Ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, αλλά, όσος χαμός και να γίνει, δεν θα μάθεις τίποτα.

Αλλά, απο την άλλη, τι σημασία έχει;

Αυριο το πρωΐ, θα ξυπνήσεις σε ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς. Δεδομένης της απουσίας του μεγενθυτικού φακού που ονομάζεται τηλεόραση, οι εκατό χιλιάδες δεν θα γίνουν ποτέ δύο εκατομμύρια. Θα μείνουν -μόνο- εκατό χιλιάδες, θα φωνάξουν για τόσους, και δεν θα ακουστούν ποτέ.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις με νέα δεδομένα. Θα έχεις εργαστεί για πολλά, για πολύ - και θα πάρεις λίγα, λιγότερα απο όσα αξίζεις. Κάποιοι άλλοι, γνωστοί - άγνωστοι, έπαιξαν τα χρήματά σου - και έχασες.

Μην απελπίζεσαι, αδελφέ: έτσι και αλλιώς δεν θα κέρδιζες με τίποτα.

Αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι τώρα, με ύφος χιλίων καρδιναλίων θα απαγγείλουν το ποίημα που θα στερήσει εσένα απο το μέλλον που δικαιούσαι, και αυτούς θα τους χορτάσει το πλεόνασμα του ιδρώτα σου. Όπως ισχύει πάντα, αν δουλεύεις για δέκα και παίρνεις τέσσερα, τα έξι δεν χάνονται - μην ανησυχείς. Θα γίνουν λιμουζίνα κάποιου, θα του ανοίξουν τον δρόμο στην Β. Σοφίας, ή θα γίνουν αφίσες ηλεκτρονικά debate και δωράκια σε δημοσιογράφους με παλάτια.

Δεν χάνεται το χρήμα σου, θα αξιοποιηθεί.

Στο μεταξύ, εσύ θα ζήσεις με τέσσερα. Βέβαια, θα ζήσεις μίζερα και φτωχά - αλλά μην ανησυχείς: το μέλλον αυτών που θα σου πουν πως θα ζήσεις καλύτερα με τα τέσσερα είναι εξασφαλισμένο. Δεν θα χρειαστεί -καν- ποτέ να πάρουν σύνταξη: το τόσο θράσσος είναι σπάνιο στις μέρες μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις χωρίς μέλλον. Θα δουλέψεις, θα υποχρεωθείς να δώσεις ένα κομμάτι του μισθού σου, και κάποιος άλλος πάλι θα αγχωθεί να δει πόσο πήγε η μετοχή του μέλλοντός σου. Θα φας ένα γιαούρτι για μεσημεριανό και λίγο ζουμί για βράδυ. Θα πληρώσεις την μισή σύνταξή σου για φάρμακα (αρρώστησες προσπαθώντας να δουλέψεις λίγο παραπάνω για το καινούργιο ελικόπτερο του αφεντικού σου) την άλλη μισή στο νοίκι, και την άλλη μισή… ποιά άλλη μισή; Ας μην φας.

Οι κάτοικοι των παραθύρων στις οκτώ είναι αρκετά χορτασμένοι για όλους μας.

Αυριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις νεκρός. Θα σε κρατήσουν βέβαια στην ζωή όσο χρειάζεται για να αγοράσουν καινούργιο κουστούμι, φτιαγμένο αποκλειστικά για αυτούς, στην Ιταλία. Γράφει ωραία στο γύρισμα, δεν τσαλακώνει. Είσαι το κουστούμι τους, η σαμπάνια τους, το καινούργιο τους αυτοκίνητο. Και όσο χρεώνεις τα όνειρά σου στην πιστωτική, τους είσαι χρήσιμος δούλος. Και τους θαυμάζεις για την ποιότητα της ζωής τους και το γούστο τους.

Είτε έμαθες για τους εκατό χιλιάδες είτε ήσουν στους εκατό χιλιάδες, αύριο το πρωΐ θα ξυπνήσεις αδικημένος.

Θα έχεις φωνάξει, ουρλιάξει, βραχνιάσει να ακουστεί η φωνή σου, να ακουστούν τα δικαιώματά σου, να μην είσαι πια η πουτάνα του κάθε θρασύδειλου που λέει “μα δεν το καταλαβαίνουν οτι δεν γίνεται αλλιώς” ενώ ξέρει καλά οτι γίνεται και αλλιώς, αλλά θα αλλάξει η δική του ζωή, και του κατεστημένου του - και δεν το θέλουμε αυτό, σωστά;

Θα έχεις πονέσει απο την αδικία. Θα έχεις απελπιστεί απο την αδυναμία.

Θα έχεις κουραστεί να αμύνεσαι.

Μα, να σου πω κάτι; Δεν θα έχεις ξυπνήσει.

Γιατί δεν άκουσες τόσες φωνές, λίγους μήνες πριν, όταν όλοι αυτοι σε χρειάζονταν για να πάρουν την άδειά σου και να συνεχίσουν να ζουν την ζωή σου. Και τους την έδωσες απλόχερα, παρότι όλοι πίστευαν οτι δεν μπορεί πάλι να ξεγελαστείς - αλλά το ακριβό κουστούμι, η διαφήμιση prime time, τα όμορφα λογότυπα και τα γυαλιστερά χαμόγελα, όλα αυτά που αγοράστηκαν ή πιστώθηκαν με το μέλλον σου, σε έκαναν για άλλη μία φορά να μην ξυπνήσεις.

Θα απορήσεις τώρα με το θράσος τους να μιλάνε εξ’ ονόματί σου, λες και ξέρουν πόσο κάνει ένα εισιτήριο - αλλά μην ξεγελιέσαι, εσύ πότισες αυτό το θράσος με τον ιδρώτα σου.

Αγόρασες με την ψήφο σου το μέλλον σου. Καμμένο, πουλημένο σε πολυεθνικές, χωρίς δικαιώματα, χτυπημένο απο ζαρτινιέρες και παρακολουθούμενο με ευλογίες μεγαλοεταιριών. Εξι μήνες πριν, αν φώναζες για όλα αυτά που πιστεύεις, θα σε ακούγανε τρομοκρατημένοι.

Θα ξυπνάγανε αυτοί με κρύο ιδρώτα.

Αλλά (αυτοί που αποκαλείς πιστά κύριοι) σε ξαναζαλίσανε, σε μπερδέψανε, νόμιζες οτι ήσουν η προτεραιότητά τους, εσύ - όχι ο γείτονας, ξεχνώντας πως αν βοηθηθείς εσύ, και κάποιος άλλος όχι, δεν θα βοηθηθεί κανείς.

Εμείς, και αυτοί.

Δεν ξεκόλλησες ποτέ απο τους δύο, νόμιζες οτι είχες να διαλέξεις μόνο “μαύρο” ή “άσπρο” - τους έδωσες τυφλή εμπιστοσύνη, τα κλειδιά για την ζωή σου, το μέλλον σου, και την αξιοπρέπειά σου.

Και ξαφνικά, αναρωτήθηκες τώρα, τι πήγε στραβά και γελάνε στα γραφεία τους και στις καρέκλες τους αυτοί που δεν έζησαν ποτέ τον ελάχιστο -ούτε μισθό, ούτε σύνταξη, μόνο- ανθρωπισμό.

Και αναρωτήθηκες πως είναι δυνατόν να είναι όλοι αυτοί αναίσθητοι, οταν εσύ τους έδειξες περίτρανα οτι δεν αξίζει να ασχοληθούν με άτομα σαν και σένα, με μηδενική αξιοπρέπεια.

Έξι μήνες πριν, κοιμήθηκες.

Και έτσι, δεν ξύπνησες ποτέ.

ΥΓ: Συμπληρωματικά παραθέτω κομμάτι από mail που μου 'στειλε φίλη και αναγνώστριά μου:

...που να με έβλεπες προχθές Τετάρτη που όλη η Ελλάδα παρέλυσε από την απεργία. Σέρρες, πλατεία Ελευθερίας, βροχή, μαζεμένος κόσμος και εγώ απύφθυνα χαιρετισμό και το φχαριστήθηκα όσο τίποτε 'αλλο. Γκάζωσα για την ακατανόμαστη κυβέρνηση και έγινε πραγματικότητα ένα μου όνειρο: να μιλήσω και εγώ μπροστά στους απεργούς σαν εκπρόσωπος σωματείου. Ή είμαι Γενική Γραμματές του Σωματείου μας Κεντρικής Μακεδονίας (έξι νομούς εκπροσωπούμε παρακαλώ) ή δεν είμαι!!! Πανό, ιστορίες κ.λ.π. Πολύ ωραία πράγματα. Βρήκα το στοιχείο μου.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΣΤΗΣΩ...

... Από εδώ ένα μικρό μόνο μέρος από τα γύρω στα 100 άτομα του Μελετλιδέηκου (κοινώς Πατηρέηκου - γιατί τον φώναζαν Πατήρη τον πατέρα μου ίσως γράψω άλλη φορά)!
Οι φωτογραφίες βγήκαν πριν περίπου 20αετίας και είναι η μοναδική φορά στην ιστορία μας που με την δική μου πρωτοβουλιά κατάφεραν να μαζευτούν όλα τα αδέλφια - από ανήψια και εγγόνια ξέχασέ το, αυτό μάλλον δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!


Εδώ τα 13 αδέλφια με τους γονείς, με τον αείμνηστο Ιορδάνη με τα 13 παιδιά - έτσι τον γνώριζαν απανταχού -, και με την Πολυξένη (κοινώς Πουλίτσα) που όταν γελούσε, και παρά τα δεινά της γελούσε από τα βάθη της ψυχούλας της, και οι πονεμένοι ένοιωθαν ανακούφηση!

Και εδώ τα θυλικά... οι τσούνες, όπως μας έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου!
Πάντα από αριστερά προς τα δεξιά - οι πάνω είναι: Η Κυριακή, που σήμερα έχει τον ρόλο της μάνας μας, η Αναστασία και η Δέσποινα, και οι κάτω: ΕΓΩ η Συμέλα, η Φρειδερίκη και η Μαρία.



Και εδώ τα καμάρα του πατέρα μου - όσα αγόρια και να του 'δινε ο Θεός άλλα τόσα ήθελε!!!
Από αριστερά προς δεξιά, οι πάνω είναι: Ο Πολυχρόνης, ο Γιώργος, ο Νίκος και ο Γιάννης.
Από δεξιά προς αριστερά τώρα (έτσι πάνε ηλικιακά) οι κάτω είναι: Ο Θανάσης, ο Χρίστος και ο Βασίλης (ο συχωρημένος μας!)

Τώρα ήρθε η ώρα να σας συστηθώ - sorry για την καθηστέρηση και επίσης sorry για τα τραγικά λάθη - για τα απλά λάθη δεν ανησυχώ, (γράφω κατευθείαν στον κειμενογράφο και δίχως ορθογράφο...)

Οι φωτογραφίες που βλέπετε έχουν σκαναριστεί στην Νεα Υόρκη πρόσφατα που ήμουν στην φίλη μου την Μαίρη και ευτυχώς που τις είχα μαζί μου!

"Όσες έχεις σκανάρισέ τες" επέμενε η Μαιρούλα, την τελευταία μέρα πριν φύγω από εκεί για εδώ, κρίμα που δεν είχα πολλές μαζί μου.

Αυτά για σήμερα για την BIG FAT GREEK-PONTIAN FAMILY - MY FAMILY!

ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ;

Έγινε την Κυριακή η σύνδεση του νέου λαπτοπ – δηλαδή του νέου γραφείου, διότι για μένα, όπως και για πολλούς άλλους το λαπτοπ είναι το γραφείο μας!
9 ώρες δουλεύαμε με τον Jonas και τελικά κάναμε και το χατίρι της ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ που καιρό τώρα μ’ έχει φαει με το Firefox.
Μα είναι πιο καλό, μα δεν κατεβάζει ιούς, μα είναι ευκολότερο στην χρήση, μα το ένα μα το άλλο κι επιτέλους το ‘βαλα.

Κι εκτός του ότι νοιώθω σαν πρωτάρης μ’ αυτό – όσο να ‘ναι νέο πράγμα είναι και οτιδήποτε νέο απαιτεί χρόνο να το συνηθίσεις - έχω κι ένα άλλο μπέρδεμα!

Στο νέο Packard Bell λαπτοπ δεν υπάρχει το Office Paket, αυτό που διαθέτει και τον διορθωτή των ελληνικών, κι αυτό που έχω στο παλιό μου, Fujitsu Siemens λαπτοπ, είναι τόσο παλιό που δεν αξίζει ο κόπος να το μεταφέρω στο νέο.

Μέχρι λοιπόν να λύσω αυτό το πρόβλημα θα λειτουργεί και το παλιό μου λαπτοπ μόνο και μόνο για να γράφω τα ελληνικά κείμενα.
Διότι συμβαίνει το εξής παράξενο: Στις εκθέσεις που γράφαμε στο γυμνάσιο θυμάμαι ότι δεν έκανα ιδιαίτερα λάθη - και τι δεν θα 'δινα να είχα μια διορθωμένη από τον καθηγητή έκθεση για να δω πώς έγραφα και τι λάθη έκανα...!

Μα τώρα βλέπω πολύ κόκκινο στα γραπτά μου και αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί από τον καιρό εκείνο μέχρι πρόσφατα που ξεκίνησα να γράφω.
Εγώ έχω ξεχάσει τα ελληνικά ή τα ελληνικά έχουν αλλάξει;

Η ΣΟΥΗΔΙΚΗ ΜΠΛΟΓΚΟΣΦΑΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟ LAPTOP...

Σήμερα στην σουηδική μπλογκόσφαιρα διαδίδεται το παιχνίδι με τις 123 σελίδες του βιβλίου που διαβάζουμε ή του βιβλίου που βρίσκεται κοντά μας.
Αυτό το παιχνίδι που η Φουρτούνα κάποτε μου έχει στείλει και που μου άρεσε τόσο που σκέφτηκα να το μεταδώσω και στους σουηδούς και από σήμερα προχωρά και στην Σουηδία με ξεκίνημα το Sveriges bästa blogg = to καλύτερο blog της Σουηδίας

Σήμερα θα κάνω και το άλλο.
Θα συνδέσω το καινούργιο μου laptop Packard Bell που εδώ και ένα μήνα περίπου αγόρασα αλλά που ακόμα δεν αξιώθηκα να το βάλω μπρος.

Περιμένω τον μέντορά μου, τον Jonas, να με βοηθήσει.
Καλοί ήμαστε κι εμείς οι αυτοδίδακτοι αλλά οι ειδικευμένοι είναι ακόμα καλύτεροι διότι αν από την αρχή κάτι δεν γίνει σωστά μέχρι να έρθει η ώρα να πετάξεις το laptop στραβά θα σου πηγαίνει. Και θα σου σπάει τα νεύρα! Έτσι όπως μου κάνει το Fujitsu Siemens εδώ και πέντε περίπου χρόνια και που από σήμερα θα μπει στον κάλαθο αχρήστων...

Ο μουσακάς και τα τοιαύτα του γεύματος είναι έτοιμα και περιμένω...

Ορίστε να φαμε ;-)

«ΣΥΖΥΓΟΣ» = ΖΥΓΟΣ ΜΕ ΒΟΔΙΑ;

Η λέξη ζυγός στο λεξικό του Τεγόπουλου-Φυτράκη εξηγείται ως 1- ζυγαριά, πλάστιγγα 2- εγκάρσιο ξύλο στο αλέτρι ή στην άμαξα όπου ζεύονται τα βόδια ή τα άλογα 3- σκλαβιά, δουλεία 4- παράταξη κατά μέτωπο στην ίδια ευθεία 5-διπλός, αριθμός που διαιρείται ακριβώς δια του δυο.

Και αναρωτιέμαι εγώ, που γράμματα πολλά δεν ξέρω, ποια από αυτές τις έννοιες με το (συν) μπροστά κάνουν την λέξη αυτή που όλοι ξέρουμε που άλλοι φοβούνται κι άλλοι χαίρονται «Σύζυγος»;

Διότι εμένα η λέξη αυτή μου θυμίζει αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία!

Λείπουν τα εγκάρσια ξύλα από τα πλάγια, στην φωτογραφία, αλλά η ζυγός αυτός αποτελεί ένα γεωργικό εργαλείο με το οποίο προσωπικά έχω δουλέψει στο χωριό.
Εγώ τραβούσα τα βόδια, τα οποία ήταν ζεμένα στον ζυγό αυτό, ευθεία εμπρός και ο πατέρας μου ή ένας αδελφός μου κρατούσε το αλέτρι, που ακολουθούσε πίσω από τα βόδια, για να οργώσουμε το χωράφι.

Βάζαμε, λοιπόν, τους λαιμούς των βοδιών μέσα στον ζυγό, κοντά – κοντά το ένα με τ’ άλλο, και αλίμονό τους αν έβγαιναν από εκεί.
Έτσι ακριβώς μπαίνουν και οι άνθρωποι στον ζυγό, τόσο δίπλα που ενοχλεί ακόμα και η ανάσα, και αλίμονό τους έτσι και κάνουν να ξεφύγουν!

Εγώ που έχω ζήσει το ζέψιμο των ζώων και είδα μπροστά στα μάτια μου τον βούρδουλα που έτρωγαν, έτσι και έκαναν έστω μια προσπάθεια για ελευθερία, εγώ αντιλαμβάνομαι καλύτερα και το «ζέψιμο» των ανθρώπων!

Όλη αυτή η θεωρία μου ΑΝ η λέξη «σύζυγος» προέρχεται από το «συν» και αυτόν τον «ζυγό»... για ποιόν άλλον ζυγό να εννοούμε;.

Διαβάστε και κάτι που προσωπικά βίωσα ΕΔΩ

ΤΗΣ ΕΦΑΓΑΝ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΤΗΣ ΑΜΟΙΡΗΣ...

Στο σπίτι που μένω τώρα μένω από πέρυσι τις 16 Μαρτίου και η αγέρωχη βελανιδιά που βλέπετε στις φωτογραφίες βρίσκεται ακριβώς μπροστά στο σπίτι μου, απέναντι από την κύρια είσοδο και το μπαλκόνι.

Με άλλα λόγια αυτή με βλέπει αν καμιά φορά ξεχάσω να βάλω ρούχα και τριγυρνώ έτσι όπως με γέννησε η μάνα μου...καλώς ή κακώς αυτήν έχω απέναντι...

Αμέσως μετά ήρθε η μαστεκτομή (στις 27 Μαρτίου) και η επίσκεψη της νούμερο 8 αδελφής μου η οποία την έχει ερωτευτεί κυριολεκτικά! Την βελανιδιά!

Την ερωτεύτηκε τόσο που τον Νοέμβριο που κατέβηκα πήρα μαζί μου βελανίδια για να τα φυτέψει στο χωριό.
Ποιος ξέρει ίσως γίνουν κι εκεί βελανιδιές που βγάζει βελανίδια...

Το δέντρο αυτό το έχω δει σε όλες του τις φάσεις!
Φωτογραφία 1 – η ανοιξιάτικη βελανιδιά, έτσι όπως είναι και τώρα και όπως την έχει δει η αδελφή μου και την ερωτεύτηκε.
Φωτογραφία 2 – η καλοκαιρινή με το πλούσιο φύλλωμά της.
Φωτογραφία 3 – η φθινοπωρινή με το κίτρινο και καφέ της ντύσιμο...
Λείπει η χειμωνιάτικη βελανιδιά - αυτήν την φάση περίμενα αλλά την κακομοίρα φέτος δεν την άφησαν να ντυθεί στα λευκά....

Η 8η ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ...

Η νοσοκόμα Marie Lagerström (στην φωτογραφία) με βοήθησε χθες να πάρω την 8η θεραπεία Herceptin στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου της Στοκχόλμης Söder Sjukhus (SÖS) .
Και μια μαθητευόμενη που είχε μαζί της βρήκε την ευκαιρία να μας φωτογραφήσει.

Από την αρχή των θεραπειών μου ακόμα για να μη μου τρυπούν τις φλέβες του χεριού κάθε φορά τοποθέτησαν (με εγχείρηση) λίγο πιο πάνω από τον δεξί μαστό ένα μηχανηματάκι - μια βαλβίδα το λεγόμενο Port á cat.
Ξέρω ότι το χρησιμοποιούν και στην Ελλάδα αλλά δεν ξέρω πώς λέγεται.


Στην πρώτη φωτογραφία μόλις η Marie τρύπησε την βελόνα να μπει στην βαλβίδα αυτή για να περάσει μετά ο ορός.
Στην δεύτερη φωτογραφία με συγχαίρει για την παλικαριά μου... που ούτε γκιχ δεν έκανα!!!

Όχι πως πονά κάθε φορά που τρυπούν το δέρμα αλλά η σκέψη και μόνο σου φέρνει τα ανάλογα πονάκια....

Αυτά για την ώρα - παω τώρα στο σουηδικό blog...

ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ...

H Φουρτούνα με καλεί σ' ένα παιχνίδι που πολλές φορές είδα στον μπλογκόκοσμο αλλά που εγώ δεν έτυχε να παίξω....

Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι οι εξής:
- Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
- Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
- Βρες την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία) της σελίδας.
- Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

Πιάνω το κοντινότερο βιβλιαράκι το «Πιτσιμπούργκο» της Σώτη Τριανταφύλλου, που η ίδια η Φουρτούνα μου ‘χει στείλει χθες από την Χίο, αλλά σελίδα 123 δεν υπάρχει...

Τεντώνομαι πιο πέρα και πιάνω ένα βιβλίο με τον Δαλάι Λάμα σε μια συζήτησή του με την γερμανίδα συγγραφέα Felizitas von Schönborn.

Eρώτηση της συγγραφέως: Αλήθεια, μπορεί να υπάρξει κόσμος χωρίς βία; Μήπως πρόκειται για ουτοπία;
Απάντηση του Δαλάι Λάμα: Δυστυχώς η οργή, το μίσος και η βία «συμμετέχουν» και στις σύγχρονες ένοπλες συρράξεις, στη Μέση Ανατολή, στη Νοτιοανατολική Ασία ή στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Οι περισσότερες αναταραχές προκαλούνται επειδή δεν σεβόμαστε και δεν αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου...

Από περιέργεια, και ξεφεύγοντας λιγάκι από τους όρους, τεντώνομαι πιο πέρα να δω την σελίδα 123 του βιβλίου που άμεσα θ’ αρχίσω να διαβάζω, την Κβαντική Θεραπεία του Deepak Chopra!

Χα!!! Στη σελίδα 123 τελειώνει κεφάλαιο και αρχίζει νέο στην σελίδα 125...και υπάρχουν μόνο τέσσερις περίοδοι!

Τύχη ή ατυχία, δεν ξέρω...

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΟ KONSERTHUSET...

Πήγα τελικά ν’ αγοράσω μια φωτογραφική κάμερα αφού στην «κυρία» Lufthansa δεν βρήκαν, λεει, αυτήν που είχα ξεχάσει τις προάλλες που επέστρεφα από Νέα Υόρκη

Και δεν ξέρω γιατί κατέληξα σ’ εκείνο το συγκεκριμένο κατάστημα της αλυσίδας Expert στο Hötorget, στο κέντρο της Στοκχόλμης!

Σ’ εκείνο ακριβώς το κατάστημα έχω βιώσει τον πρώτο μου έρωτα στην Σουηδία... βρε, τι έμελλε να θυμηθώ σήμερα!
Στο ίδιο κατάστημα εργαζόταν ο νέος σουηδός, τότε - δεν θυμάμαι καν το όνομά του - και πήγαινα εκεί για να τον δω και να γλυκάνει η ερωτευμένη μου καρδούλα.

Και το μυστήριο είναι ότι ο πωλητής σήμερα (στην φωτογραφία) του έμοιαζε....

Μου ‘παν τότε ειρωνικά δυο ελληνίδες, νέες κι αυτές στην Σουηδία, «Μωρέ σουηδό πήγες και βρήκες... τους κρύους»
Την λέξη κρύος για τους σουηδούς πρώτη φορά την άκουσα τότε - όχι πως το είχα αντιληφθεί στον τύπο!
Αλλά και πώς να το ήξερα... είχα μήπως να συγκρίνω και αναρωτιέμαι αυτές από πού το είχαν βγάλει εκείνο το συμπέρασμα...

Το κατάστημα συστεγάζεται στο πελώριο κτήριο όπου μεταξύ άλλων παίζονται τα μεγαλύτερα κονσέρτα και λέγεται Konserthuset
Έξω ακριβώς από το κατάστημα και μπροστά στο Konserthuset υπάρχει το εξαιρετικό γλυπτό της φωτογραφίας που λέγεται Orfeusgruppen και είναι έργο ενός από τους μεγαλύτερους γλύπτες Carl Milles.

Ποιος έλληνας πέρασε από εκεί δεν φωτογραφίστηκε μπροστά του;

ΠΝΙΓΟΜΑΙ!!!! ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Πνίγομαι – πνίγομαι – πνίγομαι!
Σας λεω πνίγομαι στα κείμενα, στις λέξεις, στα λόγια, στις έννοιες, στα σχόλια... όταν εσείς τρέχετε για Καθαρά Δευτέρα και για λαγάνες και δεν αναβαθμίζεται τα blog σας για να έχω να διαβάζω ξεκινώ εγώ ένα καινούργιο blog!!!

Ετούτο: www.metrobloggen.se/simelas

Παναγιά μου πόσα έγιναν τώρα; Πέντε – έξι, ούτε κι εγώ ξέρω!
Έχω χάσει τον λογαριασμό!
Μαζόχας μωρέ έχω γίνει – από τη μια κουράζομαι κι από την άλλη δεν τα παρατάω για να κρατήσω μόνο ένα, έτσι όπως κάνουν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι!

Όλη τη μέρα χθες «όργωνα» στον σουηδικό και στον ελληνικό μπλοκόκοσμο και δεν θυμάμαι καν αν είχα φαει!
Αν το ‘ξεραν οι αδελφές μου θ’ άρχιζαν: θεότρελη, ανεύθυνη εμείς λέμε να βάλεις κιλά κι εσύ χάνεις... ευτυχώς δεν ξέρουν από ιντερεντ και δεν με διαβάζουν...

Μάλλον πρέπει ν’ αλλάξει η κατάσταση!
Μάλλον θα λάβω μέτρα για δραστικές αλλαγές... δεν παει άλλο έτσι!

Για την ώρα φεύγω - πολλές προετοιμασίες για την ετήσια γενική συνέλευση της Ένωσής μας που σύντομα θα έχουμε...

Καλή Καθαρή Δευτέρα...

Uppdate: Πάλι πρέπει να πατήσεις την εικόνα για να δεις... κρίμα!

ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ...

Ξέχασα χθες να προσφέρω στις γυναίκες ένα τριαντάφυλλο κι έσπευσα τώρα να το προσφέρω αν και κομμάτι καθυστερημέννα!

Δεν πειράζει - Κάλιο αργά παρά ποτέ ;-)

Το βρήκα κάπου και μ' άρεσε τόσο που δεν άντεξα να μη το πάρω να το δώσω πιο πέρα...

Άντε και του χρόνου με υγεία γυναίκες!!!!

Uppdate: δεν το βλέπω να ανθίζει και με στενοχωρεί... αλλού που το είδα άνθιζε και ήταν πανέμορφο - αν συνεχίσει να είναι "θυμωμένο" ίσως το βγάλω!

Uppdate 2: Πατήστε το το τριαντάφυλλο για να σας ανθίσει!

ΠΩ, ΠΩ, ΠΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ...ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!

Είχα αποφασίσει φέτος, και κάθε χρόνο, να την γιορτάσω την χθεσινή μέρα, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Και είπα το ΝΑΙ σε φίλες που θέλανε να πάμε στην ταβέρνα του Κώστα, του Συνοδυνού, ενός αγαπητού έλληνα ταβερνιάρη στην Στοκχόλμη.

Δεν θυμάμαι καν πότε είχα βγει τελευταία φορά..
Μα τι γυναίκες! Ω, τι πολλές γυναίκες! Ναι, μου διέφευγε ότι τέτοια μέρα γίνεται γυναικοθάλασσα....
Ε, υπήρχαν και κάποιοι ελάχιστοι άντρες που τους βρήκα όπως τους είχα αφήσει, τότε που έβγαινα, αν και πιο γηρασμένους, χοντρούς, φαλακρούς και βάλε...!

«Καλά, άντρες δε θα δούμε σήμερα» ρωτούσα έτσι μεταξύ σοβαρού και αστείου... μια φορά αξιώθηκα να βγω να μη δω και καμιά αρσενική ψυχή;

«Άσε μωρέ τα κοπρόσκυλα, άσε να μας αφήσουν ελεύθερες να το γιορτάσουμε και να χορέψουμε με την ησυχία μας» , φώναξε μια από την παρέα μας...

Εγώ, πάντως, θα προτιμούσα και για την χθεσινή μέρα και για πάντα αλλά και για οτιδήποτε άλλο την ποικιλία.
Εδώ μια βουλευτίνα έχει ξεκινήσει πρόσφατα ένα κόμμα «το φεμινιστικό κίνημα» και της το ‘πα και αυτής: αν είχες και άντρες ίσως γινόμουν μέλος σου...
Τα μονόχνοτα και μονόπλευρα δεν τα μπορώ....
Ωραίες ήμαστε οι γυναίκες, δε λεω, αλλά μας στολίζει και η παρουσία των ανδρών!
Το καλό να λέγεται...

Αλλά της αδελφής μου μια παλιά κουβέντα δε μ ‘ άφηνε ούτε λεπτό χθες....
Πέρυσι που είχε έρθει η νούμερο 7 αδελφή μου να με βοηθήσει, όταν έκανα την μαστεκτομή, έτσι πάλι στην πλάκα είπα το «μα έναν άντρα δεν θα βρούμε...»
Και φώναξε τότε αυτή «αναθεμάσε, με δυο τσιτσία κι έβρες άντρα και αράφς ατώρα με το ένα τσιτσί να βρίξατον = βρε χαμένη, με τα δυο βυζιά δεν βρήκες άντρα και περιμένεις τώρα με ένα βυζί να τον βρεις...»

Αχ αχ αχ κακιές γλώσσες ;-)

ΣΤΙΣ 10:15 ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ....

Πάει ο πρώτος χρόνος!

Σαν σήμερα πέρυσι, στο νοσοκομείο της Στοκχόλμης, Sant Görans, ο χειρούργος Markus Holmberg μ’ είχε αφήσει παράλυτη καρφώνοντάς μου την διάγνωση "όγκος στον αριστερό μαστό!"

Δυο – τρεις ώρες πρωτύτερα είχα γράψει στο blog μου ότι την ημέρα αυτή – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας - δεν την θυμάμαι καν επομένως ούτε και την γιορτάζω.
Ότι σαν γυναίκα ίσως όφειλα και να την υποστηρίξω και να την γιορτάσω κι ότι αν κάποια μέρα «τιμωρηθώ» γι αυτή την αμέλειά μου θα το αντιμετωπίσω τότε... και ακούγοντας την διάγνωση από τον χειρούργο ένοιωσα μια καυτή και εκδικητική «τιμωρία» να λούζει όλο μου το κορμί!

«Δε με παρατάς κι εσύ, μωρέ, πιτσιρικά που θα ‘ρθεις να μου πει τέτοιες βλακείες...» ήταν η αντίδρασή μου όταν βγήκα από το γραφείο του και είχα αποφασίσει την επόμενη μέρα να παω για second opionion!
Ήμουν τόσο σίγουρη ότι ο νεαρός γιατρός, των 28-30 ετών, είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος και ήθελα να παω σε άλλον... μα αντί γι αυτό αποφάσισα για ολική μαστεκτομή.

Στις 27 Μαρτίου έγινε η μαστεκτομή, ενάμιση μήνα αργότερα ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες και αφού τελείωσαν αυτές ξεκίνησε μια σειρά από νέες θεραπείες, οι Herceptin... και ο καιρός περνά άλλοτε με τον φόβο μη μου ξανακτυπήσει την πόρτα ο καρκίνος και άλλοτε με την ακράδαντη πίστη πως αυτά εμένα δεν με πτοούν...
Άλλοτε πάλι ζω με την σκέψη ότι εγώ και «αυτός» θα διανύσουμε χέρι – χέρι, παρεούλα, την υπόλοιπή μου ζωή δίχως ούτε εγώ να ενοχλώ αυτόν αλλά ούτε και αυτός εμένα!

Έκτοτε έχω διαβάσει αμέτρητα βιβλία σχετικά με το θέμα, βιβλία για διατροφή, για εναλλακτικές θεραπείες κλπ., και έχω πειστεί ότι μόνο με την κλασσική ιατρική δεν αντιμετωπίζουμε τον καρκίνο.

Ότι η ψυχική, η πνευματική και η διανοητική πλευρά του ανθρώπου είναι το ίδιο σημαντικές όσο και η σωματική – ίσως και σημαντικότερες!
Επομένως μια ολική θεραπεία του ανθρώπου είναι άκρως απαραίτητη και προσωπικά δεν αρκούμαι μόνο στις προτάσεις του ογκολόγου μου, Tommy Fornander, στο ογκολογικό τμήμα της Karolinka που θεωρείται από τα καλύτερα του κόσμου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις κι επειδή οποιοσδήποτε μπορεί να προσβληθεί θα πρότεινα στους ομοιοπαθείς, αλλά και σε όλους, να ψάξετε να δείτε τι συμβαίνει και στον εσωτερικό σας κόσμο!
Να ψάξετε τις βαθιές ρίζες του καρκίνου μαθαίνοντας έτσι καλύτερα τον ίδιο σας τον εαυτό και μαθαίνοντας ταυτόχρονα να τον αγαπάτε!
Παράλληλα να μάθετε να συγχωρείτε και τους άλλους αλλά πρώτα τον εαυτό σας.

Αυτά ταυτόχρονα με τις θεραπείες της παραδοσιακής ιατρικής και βοηθούμενοι από κοινωνικούς λειτουργούς ή από ειδικούς σε θέματα ψυχολογίας.
Μη ξεχνάτε ποτέ ότι οι αρνητικές μας σκέψεις είναι ο μεγαλύτερός μας εχθρός!!!

Μη φοβάστε να συζητήσετε το θέμα σας με ομοιοπαθείς και μη.
Έχετε πολλά να κερδίσετε ανταλλάσσοντας σκέψεις, ανησυχίες, φοβίες, προτάσεις κλπ...

Ένας καρκινοπαθείς αποκτά μια πιο ευαίσθητη και ανθρώπινη αντιμετώπιση των συνανθρώπων του επομένως γίνεται και πιο διαθέσιμος απλώνοντας μεγαλόκαρδα το χέρι για βοήθεια.
Πιάστε αυτό το χέρι και χρησιμοποιήστε την βοήθεια που σας προσφέρουν.

Και μη ξεχνάμε το πιο σημαντικό:

Χτυπώντας την πόρτα μας ο καρκίνος θέλει κάτι να μας πει δίχως αυτό να είναι απαραίτητα ο θάνατος!
Ένα μήνυμα μας φέρνει!
Ας ψάξουμε να το βρούμε και να συμμορφωθούμε ανάλογα!

Καλημέρα από Στοκχόλμη!

Και χρόνια πολλά στις γυναίκες... ναι, θέλω να την γιορτάσω τη σημερινή μέρα...

ΠΑΡΑ ΤΡΙΧΑ ΦΟΝΙΑΣ, ΕΓΩ....

Όχι, δεν χόρευα μέχρι τώρα για τα "άψογα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων" όπως μου γράφει και γιατρός αναγνώστρια διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ!


Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολύ ένα τρομερό επεισόδιο της ζωής μου και ίσως είναι καλά να το μοιραστώ μαζί σας.

Ήμουν, λεει, γύρω στα 8 με 10 ετών και με την νούμερο 12 αδελφή μου ήμασταν σ’ ένα μεγάλο ρέμα στην δροσιά του οποίου τα πρόβατά μας ξεκουράζονταν τα καυτά καλοκαιρινά μεσημέρια.
Περιμέναμε εκεί τον νούμερο 7 αδελφό μας να έρθει για να αρμέξει τα πρόβατα πριν τα βγάλει πάλι για βοσκή.

Στην κουφάλα μιας γέρικης πλατανιάς ο αδελφός μου είχε κρεμασμένο ένα όπλο – ένα από αυτά που κουβαλούσε μαζί του σε περίπτωση που κάποιο αγρίμι (λύκος) επιτεθεί στο κοπάδι.

(Γι αυτά τα όπλα ίσως γράψω άλλη φορά... υπάρχουν πολλά επεισόδια στο Μελετλιδέηκο με πρωταγωνιστικό ρόλο τα όπλα αυτά!)

Σε κάποια φάση, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, πιάνω εγώ το όπλο και σημαδεύω την αδελφή μου προσπαθώντας, μάλιστα, να πατήσω και τον κόκορα!!!

Ήθελα να δω πώς δουλεύουν εκείνα τα ρημάδια τα φονικά κατασκευάσματα;
Δεν ξέρω! Δεν ξέρω πόσα καταλαβαίνει ένα 8άχρονο μωρό!
Σήμερα ίσως καταλαβαίνουν περισσότερα αλλά και πάλι δεν ξέρω...

Μα ο κόκορας ΔΕΝ πατιέται!
Προσπαθώ πάλι τίποτα αυτό...

Αλλάζω κατεύθυνση και σημαδεύω τώρα στο γαιδουράκι, που ανέμελα έβοσκε πέντε έξι μέτρα πιο πέρα, μα ο κόκορας πάλι ΔΕΝ πατιέται!

Με απορία και με περιέργεια (από μικρό με κυνηγά η περιέργεια) ερευνώ τον λόγο που δεν καταφέρνω να πατήσω τον κόκορα και με κατευθυνόμενο το όπλο προς το έδαφος γίνεται το μοιραίο!

Ένα εκρηκτικό ΜΠΑΜ ακούγεται και η γης κάτω από τα πόδια μας τραντάζει.... μαζί κι εγώ κι η αδελφή μου και το γαιδουράκι πιο πέρα!!!

Το φαντάζεσαι μια ζωή να κουβαλάς στην συνείδησή σου τον χαμό μιας αδελφής σου;;;;;

Εγώ αδυνατώ να το φανταστώ....

Τι θέλει τώρα αυτή η ιστορία κι έρχεται στο μυαλό μου;

EEEE... ΔΡΟΜΟ ΑΛΛΑΞΕ ΚΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ....

Leukocyter 4, 0
Hemoglobin 132
Trombocyter 121 (λίγο χαμηλά αλλά σύμφωνα με τον ογκολόγο μια χαρά!)
S-Kreatinin 61
S-Kalium 3,8
S-ASAT 0,55
S-ALAT 0, 41
B-SR (nl) 8
S-Kobalamin 208
S-Folat 14
B-HB 123
S-TSH 1,14
S-fritt T4 11
S-CRP 0, 4

Τι σας γράφω τώρα, ε;
Τα νούμερα αυτά, αγαπητοί μου, είναι τα αποτελέσματα από διάφορες εξετάσεις που μόλις τώρα πήρα και οι γιατροί αναγνώστες μου ας λάβουν θέση!
Πάμε καλά; Τι λετε;

Εγώ λεω πως πάω μια ΧΑΡΑ και με τον ήλιο που μας λούζει στην Στοκχόλμη σήμερα λεω να το γιορτάσω....

Αβάντι μαέστρο και πάμε για χορό....
Να βάλω και την Χάρις Αλεξίου (εεεε... δρόμο άλλαξε κι ο δρόμος και τραβά για τον γκρεμό μα ‘χει κι ο γκρεμός δρομάκια και μπορώ να τα πατώ...), που μου χάρισε η Φουρτούνα στο Αιγαίο...

Το ξέρεις εσύ, το ξέρεις ότι και τα δρομάκια τα πατώ – και δρομάκια και μονοπατάκια έμαθα να περπατώ όταν φύλακα τις γίδες στα βουνά και στους γκρεμούς....
Είδες πως και οι παιδικές ταλαιπωρίες μας βγαίνουν τώρα χρήσιμες;

(... στο ‘πα να μη με τρομάζεις σαν γεννιέμαι απ’ την αρχή γιατί θα γενώ αγρίμι κι όχι αθάνατο παιδί....)
Ευχαριστώ για το τραγούδι σου Φουρτούνα μου!!!

ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΕ ΛΕΣΒΙΕΣ ΩΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!!!!

Και μια και στο προηγούμενο κείμενο αναφέρθηκα σε λεσβίες, και όπως φαίνεται από mail έβαλε φωτιά στην φαντασία των αναγνωστών, θέλω να σας πω ότι ο μεγαλύτερος φόβος των γυναικών είναι να μην θεωρηθούν λεσβίες!!!
Πω, πω, πω πες της ότι άλλο θες μα όχι λεσβία....να φταιει, άραγε, ο φόβος της πλήρης αποκάλυψης μιας βαθιάς αλήθειας... δεν ξέρω παιδιά!
Δεν το έχω μελετήσει! Ειδικός δεν είμαι! «Αμαρτία» δεν παίρνω...

Η υποψία του λαού ότι η σκέτη και νέτη γυναίκα έχει κάποιο κουσούρι δεν τις φοβίζει τόσο όσο η υποψία μη θεωρηθούν λεσβίες...

Δε λεω, το ίδιο σίγουρα συμβαίνει και με τους άντρες αλλά γι αυτούς υπάρχουν και οι εναλλακτικές....

Ένας πχ. σόλο και μόνος άντρας εκτός από την υποψία μήπως είναι πούστης μπορεί να είναι και εγκληματίας, μπορεί και κακοποιός, ίσως και έμπορος ναρκωτικών αλλά μπορεί και κατάσκοπος!

Η γυναίκα μόνο λεσβία!

Συζητούσα τις προάλλες με κάποιες σόλο γυναίκες με θέμα: ξαναζευγαρώνουμε ή όχι;
Και φωνάζει κάποια με την ερώτησή της: «Καλά την σερβιτόρα του θα κάνεις... να του κάνεις το τσαγάκι....;»
Η άλλη πάλι σχολίασε με το «Στο πορτοφόλι σου συνέταιρο θέλεις»

Ε πια.... αυτές οι προκαταλήψεις βρε παιδιά!!! Ηρεμήστε πια....
Απ την στιγμή που ο άνθρωπος έχει κάνει το κοινωνικό του «καθήκον» και εφόσον τα παιδιά που έχει φέρει στον κόσμο έχουν ήδη πετάξει από την φωλιά τι θέλει πλέον;
Μια παρεούλα θέλει...

Μη φοβάστε ωρε λεβέντες και μη τα παίρνετε κατάκαρδα!
Να ξέρετε ότι εμείς και σας αγαπάμε και σας λαχταράμε απλά... δε βγαίνουμε για κυνήγι...

ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΜΑΖΟΝΕΣ!!!

Η Δήμητρα, η φίλη που μου έγραψε για την γρίπη των αγριόπαπιων, παλιά έχει κάνει στην Σουηδία και μαζί έχουμε «φαει ψωμί και αλάτι», που λεμε.
Και σε σχολεία πήγαμε μαζί και πόνους αντιμετωπίσαμε μαζί και ανησυχίες ανταλλάξαμε μεταξύ μας...

Εδώ και χρόνια τώρα κατοικεί στο χωριό της, στον νομό Σερρών, και προσπαθεί να «αλλάξει τον κόσμο» με τις διάφορες δραστηριότητές της...
Επιτυχία στους αγώνες σου, σου εύχομαι φιλενάδααααα!!!

Καιρό είχαμε να τα πούμε με την Δήμητρα, ακόμα και ιντερνετικά, και πρόσφατα μου εξέπληξε με ένα της μειλ. Και στην έντονη αλληλογραφία μας που προέκυψε της είχα γράψει έναν εφιάλτη όνειρο που είδα προχθές...

Το σενάριο του ονείρου μου: Ήμουν ξαπλωμένη στον σοφά, σε σπίτι μιας φίλης, και όπως φιλοσοφούσαμε άγγιξα κάτι στο στήθος μου ανάμεσα σους μαστούς... έτσι όπως είχα αγγίξει και τον όγκο πριν ακριβώς ένα χρόνο! Μα σαν το ‘πιασα καλά ήταν ένα πράμα ίσα με τρία καρύδια μέγεθος!

Το πράμα «από τρία καρύδια» γέμιζε την παλάμη μου κι εγώ αναρωτιόμουν πώς γίνεται, στο μέγεθος που βρίσκεται, να μην το είχα αντιληφθεί νωρίτερα...
Μόλις ξύπνησα, και το ‘κανα ευθέως, τα χέρια μου αυτόματα πήγαν εκεί μα μόνο κόκαλα έπιασαν... έτσι όπως χάσαμε και κάποια κιλά...
«Καρύδια» ευτυχώς δεν έπιασα...

Και η απάντηση της Δήμητρας έχει ως εξής:

Ρε Συμελάκι τί φοβάσαι? Έχεις δείξει και έχεις αποδείξει πόσο δυνατή και θαρραλέα είσαι!!! Λεβέντισσα είσαι που έπιασες το πρόβλημα απ΄ τα μαλλιά και το τσάκισες!!! Πλάκα μου κάνεις? Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να σου μοιάσουν?
Όταν για πρώτη φορά διάβασα για τον καρκίνο και την μαστεκτομή στην οποία υποβλήθηκες έπαθα σοκ, το ομολογώ. Σιγά - σιγά όμως και διαβάζοντας τα πάντα, όλα όσα έγραφες, άρχισα και ‘γω, μέσω εσού, να το αντιμετωπίζω όπως έκανες και εσύ.
Μην κολλάς πολύ - πολύ στα όνειρα. Είναι δυνατόν μετά από τέτοια δοκιμασία να μην έχεις εφιάλτες? να μην έχεις φοβίες?
Το σημαντικό όμως ποιο είναι? Το σημαντικό είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ που το αντιμετωπίζεις και πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος.
Μεγάλη υπόθεση η απομυθοποίηση και η δύναμη να αντιμετωπίζουμε φόβους και "κακά" πράγματα.
Εάν δεν το έχεις καταλάβει, σου λεω ότι είσαι ηρωίδα. Και όλα αυτά δεν είναι παπαριές, όλα αυτά τα απέδειξε η Συμέλα.

Και από λιθάρι να είμαστε φτιαγμένες, εμείς οι ΑΜΑΖΟΝΕΣ, τέτοια λόγια τα χρειαζόμαστε! Μας δίνουν φως - μας δίνουν ψυχή!
Μας ανυψώνουν και μας εξυψώνουν!

Μας σπρώχνουν για πιο πέρα... διότι, ΝΑΙ, έχουμε ζωή μπροστά μας και θέλουμε να την ζήσουμε!
Δεν θέλουμε να τα παραδώσουμε τα όπλα!
Όχι ακόμα! Όχι σε αυτή την ηλικία!
Όχι ρε γαμώτοοοο!

Ευχαριστώ φιλενάδα!!!

Αξίζεις ένα You made my day Award - κρίμα που δεν έχεις blog να σου το στείλω!

Και ΝΑΙ, Σ' αγαπώ και δημόσια!

Έτσι, να τα λέμε τα σ' αγαπώ και μεταξύ γυναικών δίχως να φοβόμαστε μη μας πάρουν για λεσβίες...

Αυτά κι άλλα πάρα πολλά!

Καλό Σαββατόβραδο σε όλους και όλες...