Great Britain - Grand Hotel!

Ήρθε χθες, στην Στοκχόλμη, ο "επίκουρος" με την γυναίκα του και τον γιο του!
Από το blog με γνώρισε, ο άνθρωπος, Ιάκωβο τον λενε κανονικά, και μια και σκόπευαν να ανέβουν, γιατί να μην βρεθούμε, σκέφτηκε...
Πολύ λογικό!

Να, όμως, που μια φίλη μου, ναι και καλά, ήθελε να μου βάλει ψύλλους στ’ αυτιά!

-Και ποιος είναι, και ποιοι είναι, και πού τους ξέρεις, και αφού δεν τους ξέρεις, και αφού ποτέ δεν τους είδες...

-Ηρέμησε χριστιανή μουυυυ....!
Σαν τι μπορεί, δηλαδή, να με κάνουν;
Θα με φάνε; θα με σκοτώσουν; θα με βιάσουν; ομαδικά; έτσι, πατέρα, μάνα, γιος...;

Μα, για να συνέλθουμε, λεω εγώ!
Για να σταματήσουμε να φοβόμαστε έτσι παράλογα και μυστήρια!
Για να μαζέψουμε τα αγκάθια μας γιατί βγάζοντάς τα έξω, όπως τον σκαντζόχοιρο, προκαλείς και τον άλλον και τα βγάζει, μετά, κι αυτός... και τότε είναι που ξεκινά ο πόλεμος των φόβων, των παρεξηγήσεων, των μισών...

Τους πήγα, λοιπόν, σ’ ένα κινέζικο.
Ήταν το παράπονό του, πριν ακόμα ανέβει, ότι στα κινέζικα της Ελλάδας χορτασμός δεν υπάρχει!

Και φάγαμε, και φάγαμε, και ξαναφάγαμε, και σκάσαμε, και από πάνω φάγαμε και επιδόρπιο...
Με 45 ευρώ, παρακαλώ, σκάσαμε 4 άτομα!

Τι το ‘θελα, όμως, και πήρα κρασί, μετά, στο Grand Hotel που ήθελαν να παν και να δουν πώς είναι κι εδώ τα μεγάλα και τρανά ξενοδοχεία.

(Μ’ ένα ποτήρι κρασί πονά σήμερα το κεφαλάκι μου...με δυο ή με τρία τι θα έκανε, αναρωτιέμαι...)

-Μα τι εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί είναι όλοι, εδώ, αναρωτιόνταν οι έλληνες (από Ελλάδα)!
-Πού να πας στο Great Britain, στην Αθήνα... πρώτα θα γίνει "σκανάρισμα" από όλους και ΑΝ μπεις, μετά, για το ποτό σου...

Ε, έτσι ήμαστε εμείς, εδώ!
Χαμογελαστά και ευγενικά εξυπηρετούμε τον τουρίστα πελάτη, και το χρήμα του να μας αφήσει αλλά και να μας ξανάρθει!

Άντε, με το καλό να μας μπει!
Το 2007!

Αιωνία η μνήμη.... αθάνατε νεκρέ!

+ ;-)

Πώς λεμε, ούτε στον εχθρό μου το εύχομαι!
Έτσι, έτσι!
Έτσι ένοιωσα μόλις άνοιξα το laptop και τον είδα με το σκοινί γύρω στο λαιμό!

Ναι, γαμώτο, τον πόνεσε η ψυχή μου!
Πέστε ότι θέλετε αλλά εγώ τον πόνεσα!
Όσο κτηνώδεις και να ‘ταν οι πράξεις του εγώ πάλι τον πόνεσα!
Όσο απάνθρωπος κι αν υπήρξε εγώ αυτή την στιγμή τον πονώ!

Σοκαρίστηκα μόλις είδα την φωτογραφία του... και εκείνο το σκοινί εκεί, βρε παιδί μου!!

Το συζητούσαν, βέβαια, αυτές τις μέρες, έχουν πει ότι ίσως και πριν την αλλαγή του χρόνου να γίνει το «κακό», αλλά κάπου, έλεγα, μήπως και αλλάξει το σκηνικό!
Μήπως, όπως συνήθως συμβαίνει σε φιλμ, το τελευταίο δευτερόλεπτο συμβεί κάτι και έχουμε αλλιώτικες εξελίξεις και αλλιώτικα νέα σήμερα...

Διότι εδώ, που τα λεμε, δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι ο ακαριαίος θάνατος είναι και η χειρότερη τιμωρία για ένα κτήνος σαν κι αυτόν... αλλά τι να τον πεις, τώρα, τον άνθρωπο! Τον συχωρεμένο!

Κτήνος ξεκτήνος το κεφαλάκι του το ‘χει φαει το σκοινί της τιμωρίας!
Της τιμωρίας που οι πολιτισμένοι δημοκρατικοί αποφασίζουν!
Τέτοιοι, δηλαδή, που κάνουν και τέτοια και χειρότερα αλλά... με πολιτισμένο τρόπο!
”Made in USA” ή ”made ιn…κάπου αλλού”!

Κάπως έτσι έκανα και τότε, πριν καλά-καλά αρχίσει ο πόλεμος στο Ιράκ!!
Εδώ ο Bush έμπαινε στο Ιράκ για σκοτωμούς κι εγώ, μέχρι να αρχίσει το πανηγύρι των βομβών, που με τόση ευχαρίστηση τα νέα παιδάκια των αμερικάνων είναι εξασκημένα να πετούν, έλπιζα μπας και αλλάξει το σκηνικό.
Μπας και γίνει κάτι άξαφνο, κάτι απρόσμενο και απρόβλεπτο, και με ειρηνικό τρόπο επιλύσουν τα προβλήματα!
Μπααα!

Ας μαζέψω, λοιπόν, κι εγώ, τις ειρηνικές μου διαθέσεις και παω στην κουζίνα να κάνω τον πρωινό μου καφέ που με το σοκάρισμά μου τον ξέχασα κιόλας....

Αιωνία σου η μνήμη, λοιπόν, Saddam Hussein!

Αναλαμπές στην Στοκχόλμη!

Νοιώθω μια παράξενη παιδική χαρά σήμερα...
Να ‘ναι ο ήλιος και η λιακάδα;
Μα δεν είναι, σήμερα, η πρώτη μέρα με λιακάδα!

Φέτος ούτε χιόνια μας έφερε ο Θεούλης, ακόμα, ούτε κρύα...και οι σουηδοί είναι όπως το ψάρι στην στεριά...

Περιμένουν, οι φουκαριάρηδες, το χιόνι, να πανε για σκι.
Ολόκληρη εβδομάδα αφιερώνει, ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα, για να πάνε τα παιδιά για σκι!

Ναι, βέέέβαια, έχουμε εδώ και τις χειμερινές διακοπές..
Τις φθινοπωρινές, τις χειμερινές, τις θερινές, τις των Χριστουγέννων, τις του Πάσχα... και παει λέγοντας.

Έτσι, όλες τις εποχές χρειάζονται τα παιδιά διακοπές αλλά κυρίως τον χειμώνα! Αυτές είναι οι πιο Άγιες!

Πώς λεμε εμείς: αν δεν κάνω τα μπανάκια μου δεν νοιώθω να πέρασε χρονιά, έτσι και οι σουηδοί λενε: αν δεν κάνω τα σκι-άκια μου δεν νοιώθω να πέρασε χρονιά ολόκληρη...
Έτσι είναι αυτά!

Έγραφε σήμερα στην εφημερίδα, DN, (βλέπετε; έμαθα σήμερα να linkάρω) ότι υπάρχουν σουηδοί που τους πιάνει η κατάθλιψη αν δεν δουν το κάτασπρο εκείνο χιόνι!

Δεν με εκπλήσσει καθόλου!
Τα ίδια δεν λέμε κι εμείς όταν δεν βλέπουμε ήλιο;

Αλλά κάτι άλλο μου συμβαίνει εμένα σήμερα, μιας και αυτά δεν τα πολυ-πιστεύω... διότι εγώ δεν νομίζω η ευτυχία έγκειται στον ήλιο... στο χιόνι... στην βροχή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!

Μα τι να μου συμβαίνει και νοιώθω, έτσι, πανέμορφα;
Κάτι περίεργο, κάτι απερίγραπτο νοιώθω...

Λες να μου συμβει κάτι το ιδιαίτερο σήμερα;
Μα και γιατί σήμερα;

Τα κλείνω όλα και φεύγω έξω.... να δω... να ακούσω... να σκευτώ... να προκαλέσω την μοίρα μου...να φέρω και νέα...

Καλή μου επιτυχία ;-)

Η φωτογραφία από εκδρομή μας σε απέραντα και ατελέιωτα χιονομέρη της Σουηδίας με τον επίσης ατελίωτο ήλιο....

Στην αποτυχία ΝΑΙ στην απραξία ΟΧΙ!

Το ότι και οι αποτυχίες είναι «επιτυχημένες» προσπάθειες το ήξερα.
Μην φιλοδοξούμε, δηλαδή, μόνο να πετυχαίνουμε σε προσπάθειές μας διότι τότε πιο δύσκολα θα παίρνομαι βήμα για νέες εξορμήσεις!

Ασφαλώς η επιτυχία είναι το ιδανικό αλλά πάντα να έχουμε και την περίπτωση της αποτυχίας, κάπου, στο σκεφτικό μας!

Εδώ, στην Σουηδία, με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούν να κρύψουν τις αποτυχημένες τους επιχειρήσεις, αυτές που μπήκαν σε πτώχευση κλπ., ή οποιεσδήποτε προσπάθειες, που δεν πήγαν και τόσο καλά!
Κακώς!
Πολύ κακώς, διότι η προσπάθεια μετρά κι όχι μόνο η επιτυχία!
Διότι και από την αποτυχία ακόμα συσσωρεύουμε εμπειρίες που αργότερα, σε επόμενα βήματά μας, μας φαίνονται χρήσιμες!

Δυστυχώς μόνο ένα πολύ διαυγές μυαλό μπορεί να αντιληφθείς κάτι τέτοιο και τέτοια μυαλά πολλά δεν υπάρχουν!!

Το διάβαζα σήμερα σε ένα περιοδικό που εκδίδεται από την σουηδική οργάνωση «οι επιχειρηματίες»
Μου άρεσε το κείμενο αλλά δεν με εξέπληξε αφού την φιλοσοφία αυτήν την έχω εδώ και καιρό και προσπαθώ, μάλιστα, να την διαλαλώ.
Ακόμα και στα παιδιά μου προσπαθώ να το μεταδώσω αλλά και σε άλλους...

Εμένα με ενοχλεί η απραξία κι όχι η αποτυχία!

Αυτό που με εξέπληξε, ωστόσο, στο κείμενο, είναι το γεγονός ότι στην Αμερική γράφουν πίσω από την visiting card τις αποτυχημένες επιχειρήσεις ή προσπάθειές τους!

Μπράβο τους!
Να, κάτι τέτοια κάνουν και τους παω, τους ανθρώπους!
Όσο να ‘ναι έχουν κι αυτοί πολλά καλά.
(Αργότερα θα αναφέρω κι άλλα τους καλά που βίωσα όταν ζούσα εκεί...)

Κι εγώ, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα παραγγείλω νέες κάρτες, θα γράψω πίσω ότι την ιδέα του ΓΥΡΟΥ (αυτόν τον γύρο με πίτα κλπ...) τον έφερα εγώ, εδώ, στην Σουηδία... αλλά τον πούλησα μετά σε τούρκους, για peanuts!
Το 1977 ήταν θαρρώ, ξεχνώ πολύ εύκολα...

Και σήμερα το προτιμούν οι σουηδοί ίσως το ίδιο συχνά όπως το Mac Donalds!

Αυτά κι άλλα πολλά!

Σήμερα είμαι τιμωρημένη...

Χθες, μετά το γεύμα, εκείνο της γαλοπούλας που έλεγα, έγινε και η διανομή των δώρων - μια συνήθεια που για κάποια χρόνια την είχα σταματημένη αλλά μπήκαν τώρα και οι κοπελιές των γιων μου στη ζωή μας και ξανά αλλάζουμε στις νόρμες...

Οι γιοι μου θέλουν, λεει, να με τιμωρήσουν και σαν τιμωρία μου φέρανε δώρα βιβλία.

Δεν γνωρίζω τον λόγο αλλά από τότε που εγώ άρχισα να γράφω κάτι δεν πάει καλά με την ανάγνωση άλλων βιβλίων. Δεν διαβάζω άλλα βιβλία, αν και αυτό ακριβώς όφειλα, ίσως, να κάνω!
Αλλά κάτι που πρόσφατα μου είπε ο σκηνοθέτης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, κάπως με ηρέμησε - ούτε αυτός βλέπει άλλα φιλμ...

Στο στιχάκι πάνω στο δώρο, ναι, σαν ποιητές γράφουμε και στιχάκια, γράφει ο μεγάλος μου κάπως έτσι: για να τείνεις το βλέμμα και το ενδιαφέρον σου και σε κάτι άλλο εκτός από το laptop... εννοώντας να ασχοληθώ και με άλλα κι όχι μόνο με το γράψιμο.

Γι αυτό, λοιπόν, μέχρι να διαβάσω τα δύο βιβλία, δώρα μου, δεν θα ασχοληθώ με το γράψιμο!

Κι αυτά, τα φουκαριάρικα, από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου, γύρω στο 2000, δεν με βλέπουν να ξεκολλώ από αυτό!

Στην εκκλησιά της Στοκχόλμης!

Οι εντυπώσεις μου από την εκκλησία, σήμερα, όπου κατάφερα να παω με τον έναν, μόνο, γιο και με την κοπελιά του, είναι μια δυσάρεστη και μια ευχάριστη!

Ας αρχίσουμε από την δυσάρεστη για να σας αφήσω με γλυκιά γεύση τελειώνοντας με την ευχάριστη!

Το δυσάρεστο!

Δεν είναι ότι πρώτη μου φορά το βλέπω ή ότι πρώτη μου φορά το σκέφτομαι! Το έχω ξανασκεφτεί το θέμα και παλαιότερα… αλλά επειδή ποτέ δεν κοινωνώ, τι να κοινωνήσω αφού δεν πείθομαι ότι η επιτυχία και η ευτυχία έγκειται σ’ αυτό, ποτέ δεν το έχω κάνει «θέμα»!

Σήμερα, λοιπόν, που είδα τον κόσμο για να κοινωνήσει, μου ξανάρθε η σκέψη!
Εκείνο εκεί το κουταλάκι, βρε παιδιά, είναι δυνατόν να μπαίνει σε 100 - 200 – 300 στόματα και να μην έχουμε διαμαρτυρηθεί ποτέ;
Ή μήπως έχουν γίνει διαμαρτυρίες αλλά εγώ δεν τις έχω ακούσει;

Άντε, να το πάρει το ποτάμι που από μικρά μας μάθανε ότι πρόκειται για το αίμα του Χριστού, που κι αυτό και μόνο όφειλε να μας τρομάζει – τι, vampyr ήμαστε και πίνουμε αίματα...
Τώρα όμως που μεγαλώσαμε, και υποτίθεται σκεφτόμαστε ελεύθερα, αν είναι δυνατόν να μην αμφισβητήσαμε, έστω λόγω υγείας, τον τρόπο αυτής της πράξεως!

Να πάρει η ευχή, μα τόσο μας τυφλώνει η πίστη και δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε κάποιες απλές πραγματικότητες;

Πού ξέρω, εγώ, τι ασθένεια κουβαλά ο καθένας και θα ρισκάρω, εις το όνομα της πίστης στον πανάγαθο, να την φορτωθώ κι εγώ γλύφοντας το ίδιο κουτάλι;

Νισάφι πια!
Κάντε κάτι υπεύθυνοι της θρησκείας γιατί άλλοι λαοί όμορφα και παστρικά την μοιράζουν την κοινωνία!

Το ευχάριστο!

Όσες χώρες και χωριά κι αν περπάτησα σαν την γλυκιά φωνή του ψάλτη μας, του Ανάσταση, στο Καλοχώρι Σερρών, δεν έχω ξανακούσει!

Αλλά και του Νικόλαου, στην Στοκχόλμη, είχε καλά βυζαντινά ακούσματα, δυστυχώς, όμως, τον χάσαμε νωρίς!

Και σήμερα, δόξα τον πανάγαθο, είδα και μια κοπέλα στο σμήνος των περίπου 8 – 9 ανδρών στο ψαλτήριο!

Μπράβο της, όποια και να ‘ναι!
Μπράβο της που τόλμησε να παει κόντρα με το ρέμα!

Δεν κατάφερα να τη δω να τη ρωτήσω κάποια πράγματα... με την πολυκοσμία και με τα 1002 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ που, έτσι από καθαρή συνήθεια, σκορπάμε εδώ κι εκεί, μου ξέφυγε η κοπέλα και την έχω χάσει!
Θα ήθελα να σας έγραφα τους λόγους που την έκαναν να μπει σε αυτό το σμήνος, νέων και γέρων, που προσπαθούν να δείξουν την καλλιφωνία τους σ’ εμάς, τους έλληνες εκκλησιαζόμενους στην Στοκχόλμη!

Αυτά κι άλλα πολλά!

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Το Πρώτο μου Δώρο!

Μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα ήθελα, όλο κι όλο!
Τίποτα παραπάνω!
Μα δεν το ‘χα!
Πρωί – πρωί, κατά τις 03.00 ή 04.00, που σηκωνόμασταν να παμε για το «σπάσιμο» του καπνού, η μόνη μου επιθυμία ήταν να περπατώ για το χωράφι τρώγοντας μια φέτα με βούτυρο και μαρμελάδα!

Και μου λες, εσύ, για χριστουγεννιάτικα δώρα και για χριστουγεννιάτικα τραπέζια...!
Και δεν ήταν τόσο η φτώχια, σκέφτομαι, τώρα, μεγάλη, όσο το κακό management του οικονομικού της οικογένειας, αλλά τι να λεμε τώρα...

Από τέτοια κατάσταση οικογένειας βγήκα, λοιπόν, και ένα πρωινό του Μάρτη, του 1975, αφού πρώτα έμεινα στην Γερμανία για 6 μήνες, έφτασα στην Σουηδία.

Τα Χριστούγεννα, δεν θυμάμαι αν ήταν του ίδιου έτους ή του επόμενου, η αδελφή μου, η Ρίκα, που ήδη ζούσε εδώ και ήταν αρραβωνιασμένη με σουηδό ήταν καλεσμένη στην μάνα του αρραβωνιαστικού της.

Δεν θυμάμαι τι και πώς, πάντως την παραμονή - διότι αυτήν γιορτάζουν οι σουηδοί - βρέθηκα κι εγώ στο σπίτι αυτό! Στην συμπεθέρα, με άλλα λόγια!

Με το που μπήκα στο σπίτι με θάμπωσε το δέντρο, όχι τόσο το στόλισμά του όσο τα πακέτα με τα δώρα από κάτω!

Λίγο πιο πέρα με περίμενε άλλη έκπληξη! Το στρωμένο τραπέζι!
Το καταφορτωμένο από λογίων - λογιών λιχουδιές!

Δεν άργησε πολύ να πέσει η τρίτη έκπληξη! Αυτή η ιεροτελεστία της μοιρασιάς των δώρων! Το διάβασμα των στοίχων πάνω σε κάθε δώρο πριν την παράδοσή του.
Το να περιμένουμε να ανοίξει ο καθένας το δώρο του, να πει το ευχαριστώ του, να φιλήσει αυτόν που το δώρισε για να πάμε, μετά, στο επόμενο δώρο!

Και κάποια στιγμή άκουσα και το όνομά μου!
Wow! Δώρο για μένα;

Χαρά, εγώ!
Ποτέ παλαιότερα δεν είχα δει δώρο και μάλιστα τυλιγμένο έτσι χαριτωμένα!

Ένα μακρόστενο γυάλινο σταχτοδοχείο - κάπνιζα τότε - σε μπλε χρώμα και κάτω, στον πάτο του, υπήρχε χαραγμένο ένα ολόκληρο γυμνό κορμί!

Γυναικείο ή ανδρικό ;-)

Έκτοτε γιορτάζω τα Χριστούγεννα με αυτόν τον τρόπο, κυρίως όταν τα παιδιά ήταν μικρά και η οικογένειά μου ήταν σύμφωνα με την νόρμα μαμά – μπαμπάς – παιδιά!

Σήμερα, που η νόρμα είναι διαφορετική και τα παιδιά 24 και 22 ετών, δεν ξέρω καν αν τα γιορτάζω!

Γι αύριο, πάντως, λεω να πάμε μαζί στην εκκλησιά!
Έτσι, για να δούμε και καμιά ψυχή!

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Τα 20, 30, 40, 50, 60...

Σήμερα είναι η μέρα της τεμπελιάς.
Έτσι, τεμπέλα νοιώθω σήμερα!
Δεν θέλω να γράψω, δεν θέλω να σκεφτώ, δεν θέλω να αναλύσω, δεν θέλω να σχολιάζω... με άλλα λόγια μου ‘ρχεται να το κλείσω, το laptop, και να την κάνω...

Και πράγματι θα... «την κάνω» σε λίγο αν και σήμερα είναι «η μέρα πριν της μέρας», που το λενε και οι σουηδοί!
Δηλαδή, η μέρα πριν την παραμονή γιατί, εδώ, για την παραμονή γίνονται όλα!

Εγώ, όμως, θα τα κλείσω και θα φύγω!
Θα παω στο Rinkeby, σε ένα βόρειο προάστιο της Στοκχόλμης, όπου κάποτε μένανε σχεδόν μόνο έλληνες. Τα τελευταία χρόνια μένουν σχεδόν μόνο Σομαλοί ή μαύροι!

Εκεί, λοιπόν, γιορτάζει η Χριστίνα τα 30 της χρόνιαααα!

Και με την ευκαιρία να πω ότι εδώ γιορτάζουμε γενέθλια και όχι ονομαστικές εορτές, όπως στην Ελλάδα, που σε καταδικάζουν καθημερινά να αγοράζεις δώρα!

Τα οποία, συνήθως, δεν αξιοποιούνται, κιόλας, αφού σήμερα από όλα τα καλά έχουμε στο σπίτι! Ακόμα κι από όλα τα κακά ;-)

Αφότου μεγαλώσουμε, λοιπόν, και πλέον, δεν ήμαστε παιδιά, γιορτάζουμε τις δεκαετίες!
Τα 20, που συνήθως οι γονείς τα γιορτάζουν αφού μένουμε ακόμα σπίτι, τα 30, που αν έχουμε «τύχη» και γίνουμε ανεξάρτητοι τα γιορτάζουμε μόνοι, τα 40, που αν πάλι έχουμε "τύχη" και γίνουμε οικονομικά καλοκρατούμενοι τα γιορτάζουμε και σε εστιατόριο με πολλούς καλεσμένους, τα 50, που σίγουρα γίναμε πλούσιοι καλούμε τους αγαπημένους μας ακόμα και σε άλλη χώρα (και αν η Ελλάδα είχε έξυπνη πολική τουρισμού αυτούς τους πλούσιους θα τους μάζευε εκεί), τα 60, που μια και ανοίγουν οι δρόμοι προς την σελήνη ίσως παμε τους καλεσμένους μας εκεί...

Για τα 70 και τα 80 θα επανέλθω γιατί, βλέπω, έφυγα πολύ μακριά...

Γνωστό το χαρακτηριστικό μου, άλλωστε, να τρέχω...

Εγώ στην τριαντάρα, μόνο, θα παω που και στην μάνα της μένει ακόμα!

Άντε και καλά να περάσουμε...


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Περιμένοντας το παιδί μας!

«Με το καλό να μας έρθεις στη γη», γράφει σε πανό, βλέπω στην τηλεόραση που ταυτόχρονα παρακολουθώ...
Το με «Με το καλό να μας έρθεις», το έχουμε ξανακούσει, αλλά αυτό το «στη γη», εγώ πρώτη φορά το ακούω..

Πήγε, ο σουηδός αστροναύτης Christer Fuglesang, με το Discovery και με την παρέα του στο διάστημα, έκανε εκεί τι έκανε βίδωσε, ξεβίδωσε, έσφιξε, ξελάσκαρε βίδες, καλώδια κλπ... (δεν τα ξέρω και καλά αυτά) και τώρα επιστρέφουν για να προσγειωθούν! Πού; Κανείς ακόμα δεν ξέρει!
Αν είναι να ξέρει κάποιος, με ανθρώπινη φύση, θα ‘ναι αυτοί στην Nasa αλλά κανείς εκεί δεν ξέρει, επομένως μόνο ο καιρός το ξέρει!

Και ενώ ήταν να προσγειωθούν πριν καμιά ώρα, θα καθυστερήσουν 90 λεπτά, λεει, για να κάνουν άλλη «μια βόλτα» τον γύρω του κόσμου... για να συνέλθει και ο καιρός και να προσγειωθούν!

Το πού, πάλι δεν το ξέρουμε γιατί σε μιάμιση ώρα, μέχρι να κάνουν την βόλτα τους, πολλά ντερντίπια μπορεί να κάνει ο καιρός...

Κι εγώ εκπλήσσομαι με το ενδιαφέρον μου που, παλιά, ποτέ τέτοια θέματα δεν με ενδιέφεραν!

Στην Florida επιθυμούν και αποσκοπούν την προσγείωση κι αν δεν γίνεται εκεί πανε τότε για την California!

Στην χειρότερη, στην χειρίστη περίπτωση πάνε για το New Mexico!

Επανέρχομαι με νεότερα..

Ώρα 23.15

Τακτοποιούν τον διάδρομο προσγείωσης... σε 16 λεπτά προσγειώνεται το Discovery..
Το πιο δραματικό σημείο είναι αυτό εδώ, λενε...
Δεν άκουσα ακόμα σε ποιο σημείο ετοιμάζουν τον διάδρομο, να ‘ναι στην Καλιφόρνια;
3,5? χιλιόμετρα μάκρος έχει ο διάδρομος προσγείωσης...αν άκουσα καλά...
Από το Χιούστον έρχεται και μέσω Φλόριντας φτάνει... άρα στην Καλιφόρνια γίνεται, και από το Χιούστον το βλέπουν τώρα το Discovery…

Επανέρχομαι.

Ώρα 23.20

1000 χιλιόμετρα την ώρα τρέχει...
το περιμένουμε... με αγωνία!
Πράγματι κι εγώ αγωνιώ...

Δείχνουν τώρα πώς τα διαστημόπλοια προσγειώνονται υπό κανονικές συνθήκες...
Οκτώ λεπτά μείνανε...

Ο ανταποκριτής από την USA, με αγωνία και αυτός, ανταποδίδει τα γεγονότα.
Μιλά κάπου-κάπου με έναν τύπο, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου διαστήματος, σουηδός, αλλά με ελληνικό όνομα Johan Marcopοulos…θα τον ψάξω κάποια φορά να τον ρωτήσω από κι ως πού το ελληνικό όνομα;

Επανέρχομαι...

Ώρα 23.28

Σε τρεισήμισι λεπτά είναι στην γη...
Χαρά όλοι... μόνο μια προσπάθεια έχουν ... αλλιώς; Τι γίνεται δηλαδή, αλλιώς;

Δεν τους προλαβαίνω κιόλας που μιλάν γρήγορα....και θέλω και να βλέπω κι εκεί και στο πληκτρολόγιο....

Το βλέπουμε ήδη στην οθόνη, είναι απίστευτο!
Απίστευτοοοοο!

Τέτοιο πράμα πώς έχει φτιάξει ο άνθρωπος;
Πώς έχει σκεφτεί τέτοια θηρία το ανθρώπινο μυαλό.... μα τι θηρίο είναι ο άνθρωπος!!!

ΝΑΙΙΙΙΙΙ

ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΙΙΙΙ
ΤΟ ΒΛΕΠΩΩΩΩΩ!!!

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!

ΣΑΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΓΙΝΕ ΤΩΡΑ!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ! ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ!

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΩΡΑ...
ΩΡΑ 23.32, ΩΡΑ ΣΟΥΗΔΙΑΣ, ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΤΟ DISCOVERY… στο Kennedy Space Center στην Florida, τελικά! Και ομαλότατα όσο ποτέ άλλοτε!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006, ΩΡΑ 23.32, ΣΟΥΗΔΙΚΗ ΩΡΑ (1 ΩΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ)

Παν μέτρον άριστον, κυρίες...

Γιά να συνέλθουμε, βρε παιδιά!
Γιά να συμμαζευτούμε γιατί το παρακάναμε!

Καλά, δεν φάγαμε ολόκληρο τον χρόνο για να φαμε τα Χριστούγεννα;
Κατοχή, δηλαδή, όλες τις μέρες για να σκάσουμε στο φαγοπότι τώρα;

Ε, όχι πια.
Ρεντίκολο γίναμε! Όχι στους άλλους αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας!

Λοιπόν, παω εγώ τώρα να ψωνίσω για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι!
Και τα μόνα που θα πάρω είναι μια γαλοπούλα και λίγος καπνιστός σολομός.
Κι αυτό επειδή αρέσει στα παιδία μου - εγώ και αυτά τα δυο θα ‘μαστε, βασικά, αφού οι κοπελιές τους λείπουν!

Τίποτα άλλο δεν παίρνω! Εκτός, βέβαια, την πατάτα, το σαλατικό, το φρούτο, τον ξηρό καρπό, το καρύδι.... μόνο και μόνο για να μου θυμίσει τα καρύδια στα χωράφια μας, που εγώ η ίδια τα τίναζα... και να το τρωω, έτσι, σκέτο με ψωμί!

Αυτά μόνο και δεν παραμιλώ! Το εννοώ!
Δεν θα με κάνουν κουμάντο, εμένα, οι έμποροι, οι παραγωγοί, οι τρελές διαφημίσεις και τα υπερφορτωμένα ράφια στα μαγαζιά!

Ας ξεγελάσουν τους ασυνείδητους καταναλωτές... όχι εμένα!

Παν μέτρον άριστον, αγαπητοί κύριοι!
Παν μέτρον άριστον, αγαπητές κυρίες!

Αυτά κι άλλα πολλά...

(Στην φωτογραφία είναι ένα λιτό πιάτο που μας τρατάρανε σε μια εκδρομή σ’ ένα νησάκι στον αρχιπέλαγος της Σκανδιναβίας – δε θυμάμαι το όνομα του νησιού)


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Στην Σουηδία, παρακαλώ, αυτά!

Έχετε ποτέ σκεφτεί πώς θα ‘ταν, ξαφνικά, εκεί που οδηγάτε, νύχτα, να εξαφανιστεί ο δρόμος;
Όχι δίχως προειδοποιήσεις να στρίψει απότομα, που συνήθως γίνεται στην Ελλάδα, αλλά να εξαφανιστεί τελείως. Και εσύ να πέφτεις... στο σκοτάδι του κενού!

Αυτό συνέβη στην Σουηδία. Χθες!

Γι αυτούς που ξέρουν από Σουηδία έγινε κάπου στο Mölndal του Bohuslän!
26 άτομα βρέθηκαν μέσα στο σκοτάδι και σ’ έναν γκρεμό που ούτε σε φιλμ του Hollywood βλέπεις!

Ευτυχώς, δίχως θανάτους ή σοβαρά τραύματα!

Τι φταιει; Ποιος ξέρει! Και τι σημασία έχει, άλλωστε, τη στιγμή που πιστεύαμε ότι στην Σουηδία, τέτοιες πρόχειρες κατασκευές, δεν συμβαίνουν...

Διάβαζα χθες στην Καθημερινή ότι κάποιος κύριος, ο Lloyd C. Blankfein, ο διευθύνον σύμβουλος του επενδυτικού ομίλου Goldman Sachs σπάει το ρεκόρ των αμοιβών, σε Δ.Σ., με τα 53,4 εκατομμύρια δολάρια!
Να, με κάτι τέτοια συγκρίνονται και οι δικοί μας, οι σουηδοί αντίστοιχοι, και ολοένα απαιτούν περισσότερα. Την στιγμή που το ταμείο ανεργίας μειώνεται όλο και περσότερο για τον άνεργο φουκαριάρη, δημιουργώντας, έτσι, ένα άλλο σκοτεινό χάσμα!

Στην Σουηδία, παρακαλώ, αυτά...

Διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα www.dn.se ότι θα διοχετεύσουν σε όλη την Στοκχόλμη, και άσχετα αν θέλουμε ή όχι, την ταχύτατη σύνδεση Internet με fiber - πώς τα λενε..., 100 mbits και άνω!
Όλοι ανεξαιρέτως θα πληρώνουν 4 ευρώ μηνιαίως εκτός από αυτό που ήδη πληρώνουμε στον προμηθευτή μας, που στην δική μου περίπτωση είναι 25 περίπου ευρώ μηνιαίως.
Εμένα, βασικά, με συμφέρει!

Τα δίνω ευχαρίστως για να τρέχει γρήγορα το Internet, καθότι αυτό είναι και η δουλειά και το χόμπι μου.

Αλλά αυτοί που δεν έχουν καν υπολογιστή;

Ας πούμε οι άνεργοι τα γεροντάκια κλπ;

Αυτά κι άλλα πολλά, στην Σουηδία, που καμιά σχέση πλέον δεν έχει με την παλιά, με εκείνη που ξέραμε και που πολλοί νοσταλγούν...
Και που πολλοί ευελπιστούν να ακούσουν όταν με ρωτούν για την ονειρεμένη αυτή χώρα...

(Στην φωτογραφία καλλιέργειες ειδικών σιτηρών για την παραγωγή της absolut vodka)

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Επιστράτευση κατά της φτώχειας!

(θα μπορούσε να ‘ταν καθαρότερη η φωτογραφία)

-Είσαι εδώ ή φεύγεις ταξίδι για τον γύρο του κόσμου, αναρωτιούνται φίλοι και γνωστοί με την «καχυποψία» στο μυαλό...

θα σας το εξηγήσω αμέσως!

Ο κύριος με τον οποίο φωτογραφίζομαι δεν είναι ένας «όποιος κι όποιος»!
Είναι κάτι παρόμοιο με τον Muhammad Yunus, αυτού που πρόσφατα πήρε το βραβείο Νobel ειρήνης, και που στο Μπαγκλαντές βοηθά πάμπολλες φτωχές γυναίκες δίνοντας δάνεια με ελάχιστους τόκους. Καμιά φορά και δίχως τόκους.

Ο κύριός μας στην φωτογραφία λέγεται Percy Barnevik, ένα όνομα που δεν περνά απαρατήρητο. Κυρίως όχι ασχολίαστο!
Πριν 3-4 περίπου χρόνια πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε από εδώ για να ζήσει στο Λονδίνο!
Επειδή σαν Διευθύνων Σύμβουλος μιας τεράστιας βιομηχανικής εταιρίας, τότε, και με την ιδιαίτερα ευνοϊκή συμφωνία είχε κατοχυρώσει πάμπολλα λεφτά για τα συντάξιμά του.

Κάτι που τον έχει στιγματίσει, κυρίως από αυτούς που δεν παραδέχονται ότι κάποιος άλλος έχει το δικαίωμα να κερδίζει πολλά λεφτά... τον τρωμε με την ζήλια και την γρίνια μας!

Η φωτογραφία είναι βγαλμένη στις 13 Δεκεβρίου 2006, τη μέρα που μαζί με τον Muhammad Yunus είχαν σεμινάριο, εδώ, στην Στοκχόλμη.

Χθες, που πήραμε μαζί ένα lunch, είδα μια φλόγα στο βλέμμα του που εύκολα δεν την εσβήνεις! Κι ενώ είχα ετοιμάσει να του παρουσιάσω κάποιες άλλες, επιχειρηματικές προτάσεις, η φωτιά στο βλέμμα του με καθήλωσε για να ακούσω τον χείμαρρο που έβγαινε από τις δικές του επιθυμίες!

Τα λεφτά εκείνα, για τα οποία έχει ακούσει κάθε λογιών συκοφαντίες, τα μοιράζει σήμερα στις φτωχές γυναίκες στο Tamil Nadu στην νότια Ινδία.

Με την προτίμησή του να βοηθάμε τους φτωχούς, ώστε μόνοι τους να βοηθηθούν «help to selfhelp», με το project του Hand in Ηand (www.hihseed.org) και με το σύνθημα: Mass-Mobilisation of Downtrodden People into Entrepreneurship and Economic Growth, προσπαθεί να επιστρατεύσει όλους τους πλούσιους με σκοπό να καταπατήσει, και αν είναι δυνατόν, να εξαφανίσει την φτώχια!

-Δεν είναι ότι δεν υπήρχε η θέληση για βοήθεια!

Ωστόσο, δεν υπήρχε ο σωστός τρόπος εκτέλεσης της βοήθειας και όλοι ξέραμε από καιρό ότι οι έρανοι και οι αποστολές χρημάτων, εκεί κάτω, δεν βοηθούν όσο θα θέλαμε, επιμένει να λεει σε κάθε του σεμινάριο και κονφεράνς ο Percy Barnevik!

(Εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο, φίλοι και γνωστοί, να «υποψιάζονται» εισιτήριο για ταξίδια... όταν με βλέπουν με δαύτον)

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Αμερικάνοι ή Παπαστράτος

Ήμασταν παρέα μαζεμένοι στον Τηλέμαχο και στην Παρθένα Μυρονίδη!
Πόντιοι από το Κιλκίς και οικογενειακοί φίλοι χρόνια πολλά!

Με όλα τα ελληνικά κανάλια στην τηλεόρασή τους, αυτοί, τον συγγραφέα Νίκο Δήμου σκεφτόμουν που πρόσφατα μου ‘πε πως δεν βλέπει ελληνική τηλεόραση!

-Να ‘βλεπες, Νίκο, σκεφτόμουν, τους εδώ έλληνες που προτιμώντας τις φασαρίες στα παράθυρα των ελληνικών καναλιών δεν ξέρουν τι τους γίνεται στην χώρα που ζουν, στην Σουηδία, και χάνουν τα σουηδικά πολιτισμένα debate...

Τέλος πάντων...

Δεν αντέξαμε τον χαμό, τις φωνές, τα βρισίδια και τις φασαρίες των καλεσμένων στο κανάλι και πριν προλάβουμε να την κλείσουμε νάτην!
Εμφανίστηκε η τύπισσα!
Η καρακάξα με το τσιγάρο στο χέρι και με το καμπανιστό μπλα - μπλα της!

Ειλικρινά τα είχα χαμένα! Δεν αντιλαμβανόμουν τον σκοπό της εμφάνισής της.
Μα πώς είναι δυνατόν το κανάλι να επιτρέπει μια τέτοια εικόνα, να μην σέβεται το κοινό, τα παιδιά, τους νέους!
Πώς είναι δυνατόν αυτή, η ίδια, να δίνει τέτοιο παράδειγμα στα δικά της παιδιά, αν έχει, κιόλας, αναρωτιόμουν!

-Της μάνας της το μ...., και μου λεει μετά ότι ο Καραμανλής τα παίρνει από τους αμερικάνους, φώναζε ο Τηλέμαχος κατακόκκινος από το κακό του!
-Αυτό το τσόκαρο από πού τα παίρνει; Από τον Παπαστράτο; συνέχισε να φωνάζει!

Και να φανταστείς κόκαλο ΠΑΣΟΚ, ο Τηλέμαχος, και παρόλα αυτά υποστήριξε τον Καραμανλή...! Πού να ‘ταν και ΝΔ!

Κανέλλη την λένε αυτήν;

Απαράδεχτη η τύπισσα!

Αλλά πιο απαράδεχτο το κανάλι που την επιτρέπει να κακαρίζει με τα τσιγάρα της και με τα χασίσια της στο χέρι...

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Αχ, αυτή η ακαταστασία μου!

Τον συγγραφέα Γιώργο Σκούρτη σκεφτόμουν, τώρα, πριν κάτσω να γράψω αυτό το κείμενο! Τον οποίο, το 2003, με την έκδοση του βιβλίου μου, συνάντησα και μου ‘πε «Άντε, μπας και γίνεις μια νέα JK Rowling και γράψεις μια νέα, στυλ Harry Potter, σειρά... κι αυτή, σαν κι εσένα, αργά ξεκίνησε...».
Το ‘πε επειδή είχα καταλάβει ότι η «πάρλα» της γραφής μου, που πρόσφατα είχε ξεκινήσει, σταματημό δεν είχε!

Πολύ πριν ξεκινήσω εγώ να γράφω είχα διαβάσει, θαρρώ πως ήταν στο βιβλίο του «αυτά κι άλλα πολλά», το εξής: «Θες θέματα; Πήγαινε να κάτσεις σε μια καφετέρια και χάζευε γύρω σου να δεις πόσα θέματα θα σου ‘ρθουν»

Κι εγώ, λοιπόν, σήμερα, έχω ήδη διαβάσει χίλιες δυο σελίδες εφημερίδων - πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ντόπια, ευρωπαϊκά, διεθνή νέα - κι όμως έμπνευση να γράψω ένα post στο blog μου δεν μου ‘ρθε!
Χμ...όχι, λάθος το είπα!
Η έμπνευση που μου ‘ρθε είναι τόσο δυνατή που αν κάτσω και ξεκινήσω να γράφω μάλλον θα είναι το ξεκίνημα... ενός βιβλίου!

Ποιος το ‘λεγε, πριν πενταετίας, ότι με την ανάγνωση εφημερίδων και μόνο θα μου ερχόταν η ζαλάδα της έμπνευσης, με την θεότρελη της διάθεση, να κολλήσω μπροστά στο πληκτρολόγιο και να θέλω ασταμάτητα να γράφω... να γράφω... να γράφω...

Το αποφεύγω όμως!
Βέέέβαια! Και ξέρετε με ποια δικαιολογία;
Ότι κάποια στιγμή πρέπει να ‘ρθει και η δική μου σειρά να συγυρίσω το σπίτι - γραφείο μου! Όσο να ‘ναι έρχονται και γιορτές...

Να μαζέψω, να συμμαζέψω, να πετάξω, να τακτοποιήσω, να στοιβάξω, να κατατάξω, να χρονολογήσω κλπ. χαρτιά, εφημερίδες, αποκόμματα, φωτοτυπίες, βιβλία, εγχειρίδια, visiting cards!

Αχ, αυτές οι τελευταίες με βασανίζουν!

Με κουράζουν να τις βλέπω παντού γύρω μου!
Με βασανίζουν πιο πολύ από όλη την υπόλοιπη ακαταστασία μου και επειγόντως πρέπει να τις κατατάξω!

Ανεβάζω λοιπόν, τα μανίκια μου, δένω τα μαλλιά μου ... και εμπρός δουλειά!

Δουλειά χαρά!

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Τα Τολμώ μου, τα Μπορώ & τα Θέλω μου!

Ενώ σχολιαστές σχολιάζουν το κείμενό μου «η απομυθοποίηση του μύθου» σκέφτομαι κάτι που μου συνέβη σε λεωφορείο στην Αθήνα!
Και που το έχω γράψει για την αθηναϊκή εφημερίδα metro-rama.

Είχαμε μια μικρή συζήτηση με έναν ηλικιωμένο κύριο και κατεβαίνοντας τις σκάλες για να φύγει πρόλαβε να μου πει «Τρία διπλώματα έχω.... και τι τα έκανα:»
Την απάντησή μου «Εσύ τι έκανες για να τα αξιοποιήσεις», δεν την άκουσε.
Είχαν ήδη κλείσει οι πόρτες του λεωφορείου...

Την άκουσε όμως μια κυρία, συνεπιβάτισσα, και αντί γι αυτόν απάντησε αυτή με την στερεότυπη απάντηση που, απανταχού μεταξύ ελλήνων, ακούς!

«Εδώ, κοπέλα μου αν δεν έχεις μέσον δεν κάνεις τίποτα...»

Αναρωτήθηκα τότε εγώ, μεγαλόφωνα για να ακούσει κι αυτή, γιατί εγώ, που δεν γνώριζα κανέναν - μα κανέναν, είχα μέχρι τότε εκδώσει βιβλίο, είχα δημοσιεύσει απόψεις μου στην μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας, metro, που με την ευκαιρία να πω ότι πρόκειται για διεθνή εφημερίδα με ξεκίνημα και με τα κύρια της γραφεία στην Στοκχόλμη!
Και αυτά μέσα σε χρονικό διάστημα 1-2 χρόνων...

Δεν τα λεω για να παινευτώ αν και θα ‘πρεπε και αυτό να κάνω! Γιατί όχι;
Τα λεω για να ακούσετε την απάντηση αυτής της κυρίας εκεί όπου κρύβεται όλο το μυστικό!


"ΕΣΥ, ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ" καμιά 70 αυτή 45+ εγώ, επομένως "κοπέλα" ήμουν γι αυτήν "ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΣΑΙ!!!"

Αυτό, λοιπόν, τα λεει όλα!
Δραστηριοποίηση και ταυτόχρονα απομυθοποίηση του μύθου «μέσου», που σε κάνει να τα περιμένεις από άλλους!

Αυτά είναι τα απαραίτητα στοιχεία στον άνθρωπο!
Τα πτυχία και οι αξίες πολλές φορές αποδείχτηκαν σαν δευτερεύοντα προσόντα!

Τα ΤΟΛΜΩ, τα ΜΠΟΡΩ και τα ΘΕΛΩ σαν πρωτεύοντα!

Περισσότερα ζωντανά παραδείγματα θα ακολουθήσουν.

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Θόλωσε τα νερά ο Yunus!

Ο άνθρωπος ήρθε στην Σκανδιναβία για να απονεμηθεί το Nobel Ειρήνης και βρήκε τον μπελά του!
Τουλάχιστον εδώ, στην Σουηδία, άρχισαν οι διχόνοιες και τα μαλώματα με θέμα τα οικονομικά!

Πόσο θετική, τελικά, υπήρξε αυτή η ιδέα του Mohammad Yunus στον υπόλοιπο κόσμο, που η πολιτική της οικονομίας είναι τόσο φιλελεύθερη;

Να δανείζει η τράπεζα κεφάλαια με ελάχιστο τόκο ή να μη; Ιδού το ερώτημα!

H Grameen Bank του, με τον σχεδόν φιλανθρωπικό σκοπό να δανείζει με ελάχιστους τόκους, μπορεί να έκανε καλό σε τόσες και τόσες γυναίκες θόλωσε, όμως, τα νερά των τραπεζών της δυτικών κρατών και τους έχει κάνει να νοιώθουν σαν το ψάρι στην στεριά...

Ίσως για πρώτη φορά, οι έξυπνοι της δύσης, να κατάλαβαν ότι οι καλύτεροι πελάτες μιας τράπεζας είναι οι φτωχοί και όχι, όπως πάντα πίστευαν, οι πλούσιοι!

Ακόμα και ο απλός μαθηματικός όρος, ότι οι φτωχοί αποτελούν το μεγαλύτερο νούμερο του πληθυσμού, αυτό αποδεικνύει!

Έπρεπε, ωστόσο, να έρθει ο ρασοφορεμένος Mohammad Yunus μέχρι από το Μπαγκλαντές για να το αποδείξει στους πολύξερους, τους ειδήμονες και τους πολυσπουδαγμένους δυτικούς!

Για να τους αποδείξει και το άλλο!

Ότι οι γυναίκες είναι πιο κατάλληλες επιχειρηματίες από τους άντρες πράγμα που εξηγεί γιατί δανείζει τα κεφάλαια σε αυτές!
Το προσέξατε; Στο Μπαγκλαντές ανακαλύφθηκε αυτό! Εκεί που η γυναίκα θεωρείται η πιο καταπιεσμένη και υποτιμημένη από αλλού!

Και το άλλο; που με στενοχώρησε κιόλας;
Το ότι στον κάθε άνθρωπο υπάρχει κρυμμένη η επιχειρηματικότητα αλλά κάποια άλλα πράγματα του λείπουν για να την βάλει σε λειτουργία, το γνωρίζω και το λεω συνεχώς!

Το βλέπω, άλλωστε, στους περισσότερους ανθρώπους!

Έπρεπε, όμως, να έρθει αυτός εδώ, στην Σκανδιναβία, για να μας το αναγγείλει!

Και να πάρει και το βραβείο...

Δεν είναι άδικο;

Εννοώ, αν το είχα αναγγείλει εγώ ίσως και να το έπαιρνα εγώ το βραβείο ;-)

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Η απομυθοποίηση των μύθων!

Όχι, δεν είμαι εγώ στην φωτογραφία αν και το πηλίκιο αυτό το "ζηλεύω"... και θα ‘θελα κάποια μέρα κι εγώ να το φορέσω...

Είναι η Ιωάννα Ραφαιλίδου από το χωριό μου, από το Καλοχώρι Σερρών, που μαζί κάποτε, παλιά, πηγαίναμε στο γυμνάσιο Κάτω Ποροίων.
Που, όπως κι εγώ, έτσι κι αυτή, θέλοντας να απαλλαχτεί από τον ζυγό γονέων, γειτόνων, συχωριανών, γυναικών, ανδρών, παπάδων, δασκάλων, καθηγητών... και, γενικά, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ, έδωσε την «κλωτσιά» όχι μόνο στο χωριό μας αλλά και σ’ όλη μας την χώρα κι έφυγε για την Αμερική.
Και που έκτοτε ζει στην Νέα Υόρκη και που αργότερα, το 1985-1986, όταν εγώ με τον τότε σύντροφό μου και τα παιδιά μας ζήσαμε για ενάμισι χρόνο στο New Jersey της Αμερικής, την είχα επισκεφτεί.
Και που, σήμερα, κάπου – κάπου σχολιάζει τα κείμενά μου.

Της ζήτησα να μου γράψει λίγα για τις σπουδές της. Γιατί;
Γιατί προσωπικά θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν θέτουν όρια στην ηλικία, που κάνουν «σάλτα» και μπαίνουν σε νέους δρόμους, που απομυθοποιούν του μύθους, που συνεχώς εξελίσσονται... κάτι, δηλαδή, που κι εγώ συνεχώς κάνω!

και μου έγραψε αυτά:

Οταν προκειται να παρουσιασω τον εαυτο μου, βρισκομαι παντα σε δειλημα.

Δεν μπορω να βρω κατι αξιολογο να χαρακτηρισω τον εαυτο μου.

Και αντιθετως ακουω αλλους ανθρωπους να εκθειαζουν τα προσοντα μου και νοιωθω οτι αποδεκτης ειναι καποιος αλλος και οχι εγω.

Οταν ελαβα την υποτροφια των $ 2,500.00 απο το εκπαιδευτικο τμημα του Κουηνς Κολλετζ, καθως και απο το τμημα Βυζαντινων Μελετων και Ελληνικης Γλωσσας ενοιωθα πως καποιος αλλος μεσα σε μενα ηταν ο αποδεκτης.

Γιατι τα γραφω ολα αυτα?

Ισως για να στειλω το μηνυμα οτι μπορεις να καταφερεις κατι στην ζωη σου και δεν ειναι ποτε αργα φτανει να εργαστεις ακουραστα και να μην παραιτηθης απο τον στοχο σου.

Μεγαλωμενη με καποια παλια νοοτροπια οτι η εκπαιδευση ειναι μονο για τους νεους, στην αρχη ενοιωθα καπως αβολα αναμεσα σε νεα παιδια στο πανεπιστημιο αλλα μετα οταν εβλεπα οτι τα νεα παιδια πηγαινουν αλλα τα περισσοτερα δεν ξερουν ακομη τι θελουν, ενω εγω ειχα ενα στοχο, να παρω το πτυχιο μου και οχι με οποιο και οποιο βαθμο, αλλα με διακρισεις.

Αποφοιτησα με τις καλυτερες διακρισεις απο το Queens College of New York majoring: Elementary Education, Comparative Literature and Byzantine and Modern Greek Studies.
I also got my license to teach in Public Schools in New York State.

Joanna Rafailidis

Σε ευχαριστώ Ιωάννα και εύχομαι, έστω μερικοί, να λάβουν το μήνυμα που με το σημερινό δημοσίευμα θέλω να δώσω...

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

Ο λαός γέλιο θέλει...

Ήρθε mail από την Ξένια, μια ανιψιά μου από την Ελλάδα, και μεταξύ άλλων λεει...

(...) ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΤΙ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ.
ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

(...) ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΝΕΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΟΥ BLOGAROUN ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΙNTERNET ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΕΝ ΣΚΑΜΠΑΖΟΥΝ ΑΝ ΠΑΡΩ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ!!
ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!

ΡΙΞΤΟ ΣΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΣΕ ΑΣΤΕΙΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΠΛΑΚΕΣ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΙΚΑΝΤΙΚΑ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ......

ΧΙΟΥΜΟΡ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ΝΑ ΓΕΛΑΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ΝΑ ΧΑΡΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ΝΑ ΜΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕΡΦΑΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΟΙ ΑΛΛΟΙ !


... και, λεω, εγώ, η Συμέλα, αν όλοι ήθελαν το γέλιο και την χαρά την στενοχώρια και την λύπη ποιος θα την αντιμετώπιζε;

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου)

12 γυναικείες εντολές

Η Gunvor Engström, η διευθύνων σύμβουλος της Οργάνωσης Företagarna (Οι επιχηρηματίες), με την οποία πολλές φορές έχω συζητήσει και για την οποία έχω κάνει αναφορά και σε άρθρο μου στο «Πρώτο Θέμα», περνά δύσκολες στιγμές.

Η γυναίκα έχει δουλέψει πολύ, όχι μόνο να μεριμνήσει να μπουν περισσότερες γυναίκες στον εμποροβιομηχανικό χώρο, σε Διοικητικά Συμβούλια, σε business κλπ, αλλά έχει δουλέψει και με προσπάθειες ώστε τα θέματα αυτά, οικονομία, business, επιχειρήσεις κλπ., να μπουν σαν μάθημα στα σχολεία!
Ήδη στα δημοτικά σχολεία για να μη φοβάται το παιδί ούτε να τον απεχθάνεται αυτόν τον χώρο!

Να εξοικειωθεί στην ιδέα να ξεκινήσει μια επιχείρηση, να μπει στην νοοτροπία της προσεχτικής δαπάνης των οικονομικών κλπ.

Μετά από τρεισήμισι χρόνια στην θέση αυτή, η Gunvor Engström, αφήνει την σκυτάλη και ποτέ, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν ξέρεις αν η ίδια παραιτείται ή αν οι άλλοι την «παρατούν»!

Συνέπεσε, μάλιστα, πριν έξι μήνες, να παραλάβει την σκυτάλη σαν Πρόεδρος στην συγκεκριμένη Οργάνωση, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της σκανδιναβικής αεροπορικής εταιρίας SAS, ο Jan Carlzon.
Που ξέρω ότι πολλοί, και στην Ελλάδα, τον γνωρίζουν...έτσι τουλάχιστον μου είπε σε γεύμα που μαζί πήραμε πριν περίπου ένα χρόνο.
Ο οποίος ειλικρινά εκφράζει την λύπη του που η Gunvor Engström φεύγει από εκεί!

Τώρα διάβασα ένα ρεπορτάζ για την κυρία αυτή και σε κάποιο σημείο, σαν μια μαχαιριά να μπήκε στα στήθια μου!
Σαν να το έχω πει εγώ η ίδια. Σαν να το έχω γράψει εγώ η ίδια!
Ακριβώς όπως το έχουν γραμμένο έτσι συνηθίζω κι εγώ να το λεω!
Μα τόση σύμπτωση;

«Οι άντρες νοιώθουν στενάχωρα κοντά σε δυναμικές γυναίκες. Την προτιμούν μαλακή, απαλή, χαριτωμένη, χαμογελαστή... κλπ» έγραφε...

Παίρνω, λοιπόν, τώρα την ευκαιρία να απευθυνθώ στους άντρες αναγνώστες μου, γενικά σε όλους τους άντρες, και τους παρακαλώ, έτσι απευθείας, δίχως συντάκτες και αρχισυντάκτες ενδιάμεσα:

Σας ικετεύω, λοιπόν:
... μη μας θέλετε μόνο σαν στολίδια και μπιμπελό πάνω σε μπαούλα και σε σκρίνια.
...μη μας θέλετε μόνο με κόκκινα νύχια, με βαμμένα μάτια και μαλλιά, με ψιλά τακούνια, με αεράτα φουστανάκια.
...μη φαντάζεστε μόνο την εικόνα ανάμεσα στους μηρούς μας.
...μη μας καταδικάζετε επειδή τα έργα μας, σύμφωνα με τα στερεότυπα, μοιάζουν με ανδρικά.
... μη φοβάστε να μας προτείνετε ένα γεύμα.
... μη φοβάστε ένα πιθανόν ΟΧΙ μας.
... μην προσδοκείτε να «πηδήσετε» στην πρώτη συνάντηση... αφήστε το φρούτο να ωριμάσει κι από μόνο του να πέσει.. κι αν δεν έχει πέσει δεν χάλασε κι ο κόσμος!!!
... μην ελπίζετε στο σωματικό άγγιγμα... δείτε και τις άλλες χάρες στην απέναντί σας.

όσο για τον επαγγελματικό χώρο.
... μην κρύβεστε πίσω από τον «μαντρότοιχο» του σκουρόχρωμου κουστουμιού σας.
... αφήστε τον λεπτό σας εαυτό, το «γυναικείο» σας κομμάτι, ελεύθερο – σας εγγυούμαι ότι αυτό μας αρέσει.
... ακούστε προσεκτικά τις προτάσσεις μας που συνήθως εμπεριέχουν γυναικείες εμπειρίες, εμπειρίες και από άλλους χώρους που, επομένως, αποτελούν απαραίτητα στοιχεία για την συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνία...
...δείτε τον πλούτο μας, τον «άνθρωπο» γυναίκα..

αμήν!

Ιστορία τα 13 αδέλφια!

Πέρυσι τα Χριστούγεννα είχα πάει με τους γιους μου σε αδέλφια μου στην Γερμανία.
Σε κάποια φάση προσπαθήσαμε να μετρήσουμε τα μέλη ολόκληρης της οικογένειάς μας, μα μπερδευόμασταν...!
Εκεί με παρακάλεσαν να συντάξω μια λίστα που κάπου - κάπου ανανεώνω, ακολουθώντας το «αυξάνεστε και πληθύνεστε» του πανάγαθου μας!
Και τώρα, με την ευκαιρία τον Ιωάννη που η ανιψιά μου, Ζωή, από την Έδεσσα, μόλις πριν 11 μέρες έφερε στη ζωή, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω την λίστα σαν σημερινό post!

Οικογένεια Ιορδάνη & Πολυξένης ΜΕΛΕΤΛΙΔΗ
Καλοχώρι Σερρών (σύνολο- εν ζωή- 89 άτομα)

Κόκκινο (Αδέλφια)
Μπλε (Γαμπροί και Νύφες)
Πράσινο (Ανίψια)
(Συμπεριλαμβάνονται οι σύντροφοι των ανιψιών με τα παιδιά τους)

1- Κυριακή- Τάκης (άτομα 12)
Φιφή– Βασίλης (Νατάσσα & Δημήτρης)
Ρούλα – Γιάννης
Χρήστος – Χρύσα (Δημήτρης & Φωτεινή-Κυριακή)

2- Πολυχρόνης - + Ελένη (άτομα 7)
Γιάννης – Σούλα (Πολυχρόνης & Θωμάς)
Ιορδάνης (Νικολάκης)

3- Γιώργος – Πόπη (άτομα 6)
Κώστας – Κατερίνα (Γεωργία)
Ελένη

4- Νίκος – Δέσποινα (άτομα 13)
Ευθήμης – Γεωργία (Νίκος & Αλεξία)
Πολυξένη – Νίκος (Νίκος & Μαρία)
Βαρβάρα – Γιώργος (Ιωάννα)

5- Γιάννης - Μάρω (άτομα 10)
Τάσος – Λιούτα (Γιάννης & Κώστας)
Πολυξένη – Γιάννης (Βάσω & Κωνσταντίνα)

6- Θανάσης – Ρίτα (άτομα 9)
Κώστας - Μαρία
+ Ιορδάνης - Τασούλα (Μαργαρίτα & Θανάσης)
Λάζαρος - Νατάσσα

7- Χρήστος - Θεοδώρα (άτομα 5)
Έφη
Ιορδάνης
Στάθης

8- Avαστασία (άτομα 8)
Στάθης – Μάρθα (Χρήστος & Αναστασία)
Γιώργος – Όλγα (Δήμητρα)

9- + Βασίλης

10- Δέσπω– Δημήτρης (άτομα 10)
Λίτσα (Πόπη & Δήμητρα)
Ζωή – Κώστας (Ιωάννης)
Πολυξένη - Θεόδωρος

11- Συμέλα (άτομα 3)
Jimmy
Denny

12- Ρίκα – Γιώργος (άτομα 2)

13- Μαρία – Κυριάκος (άτομα 4)
Ανέστης
Πολυξένη


Σύνταξη: Συμέλα Μελετλίδου
(To νούμερο 11) Ιανουάριος 2006

Δουλειά χαρά...

Η αναγνώστρια, Γιάννα από την Αμερική, με ένα της σχόλιο, άθελά της με πήγε δυο χρόνια πίσω και σκέφτηκα τον Κώστα Συνοδινό!
Τον μεγάλο και σπουδαίο έλληνα εστιάτορα της Στοκχόλμης, που πολλά βράδια χάρισε, και σ’ εμάς τους έλληνες αλλά και στους σουηδούς, χορό, γλέντι, διασκέδαση...και πολύ Ελλάδα!

Είχε διαβάσει, ο Κώστας, μια συνέντευξη μαζί με τα συγχαρητήρια για τα γενέθλιά μου που η μεγαλύτερη εφημερίδα της Σουηδίας, DN (Dagens Nyheter), είχε δημοσιεύσει την ημέρα που έκλεινα τα 50 μου!

«Δεν σε παραδέχομαι» φώναξε, μόλις με είδε, μετά από εκείνη τη μέρα, και, όσο να ‘ναι, ανησύχησα... δεν ήξερα πού το πήγαινε!
«Κάτι σπουδαίο παρέλειψες στην συνέντευξη», συνέχισε αυτός... «έπρεπε να τους το πεις ότι ήσουν βοσκοπούλα...»

Το έλεγε, ο Κώστας, με μεγάλο ενθουσιασμό και, πράγματι, ήταν κρίμα που δεν είχα σκεφτεί να το πω στον δημοσιογράφο...

Τι να πρωτοσκεφτείς, άλλωστε, όταν έχεις περπατήσει σε χώρες και χωριά, όταν έχεις δει κόσμο και κοσμάκη, όταν έχεις κάνει λογιών – λογιών δουλειές στη ζωή σου;

Κι ενώ ο Κώστας με θαυμασμό μιλούσε για τ’ αρνιά και τα πρόβατά μου... εγώ για άλλη μια φορά θυμήθηκα τα τραύματα που εκείνο το «πρώτο επάγγελμα» της ζωής μου, μου είχε αφήσει...

Όχι τα τραύματα από την πολύ δουλειά! Η ολοήμερη βοσκή, με βροχές και κρύα και τις περισσότερες φορές δίχως νερό και φαί, δεν μας φόβιζαν, εμάς, τα "σιδερένια" και σκληραγωγημένα 13 αδέλφια!
Αυτά είχαν γίνει το ψωμοτύρι της ζωής μας!

Αλλά εκείνος ο καθημερινός ο φόβος, κυρίως των θηλυκών της οικογένειας, μην έρθουν τα «δίποδα» θηρία, διότι τα «τετράποδα» δεν τα φοβόμασταν.
Ίσα - ίσα, εκείνα φοβόντουσαν και δεν μας πλησίαζαν...
Τα δίποδα, όμως, πώς να τα αντιμετώπιζε ένα κοριτσάκι των 13-14-15-16;

... τι μου θύμισε η Γιάννα, σήμερα, που είπε ότι οι τούρκοι ενοικιάζουν τα παιδιά τους, για 20 ευρώ, σε δουλειές υπό αθλίων συνθηκών...
... τι μου θύμισε την δική μου "παιδική" δουλειά και τις δικές μου άθλιες συνθήκες!

(Τα πρόβατα στην φωτογραφία είναι σουηδικά... και τα βρήκα σε μια πρόσφατη εκδρομή σ’ ένα πανέμορφο νησάκι στο αρχιπέλαγος της Σκανδιναβίας, στο Bullerby)

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Εγώ κι ο Orhan Pamuk

Όταν χθες το απόγευμα άκουγα τον Orhan Pamuk να διαβάζει απόσπασμα του βιβλίου του «η βαλίτσα του πατέρα μου», δεν ήξερα τίποτα για λιμάνια και αεροδρόμια...
Αμφιβάλω αν το ήξερε και ο ίδιος ο Orhan, που από την στιγμή που ήρθε στην Στοκχόλμη, για να παραλάβει το βραβείο Nobel της λογοτεχνίας, καθαρά και επίμονα δήλωνε ότι για πολική δε θέλει να μιλήσει...

Τους το έχει κόψει, μη ριψοκινδυνεύσει την καριέρα του, ο άνθρωπος, γιατί μια φορά πήγε να πει κάτι για σφαγές και ανθρωποκτονίες και παραλίγο να μπει στα μπουντρούμια....

Μαζί μου τον άκουγε, μεταξύ άλλων, και όλη η ακαδημαϊκή αφρόκρεμα της Σουηδίας μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα της Σουηδικής ακαδημίας.

Τώρα αν ο συνάδελφός μου, Tandogan Uysal, είχε κάποιον ιδιαίτερο λόγο να βγάλει την φωτογραφία όπου εγώ, ο Pamuk και η κορούλα του ποζάρουμε, δεν πρόλαβα χθες να ρωτήσω.
Γεγονός πάντως είναι ότι ο Pamuk με το γλυκό παιδικό
του χαμόγελο δεν μου έδωσε αφορμή να τον μισήσω ή να τον κατηγορήσω για τις παλιές αμαρτίες των προγόνων του.... αλλά γιατί όχι, άλλωστε, και των προγόνων μας...
Σε καιρό πολέμου δεν είναι μονομερείς οι απανθρωπιές...

Όσο για τους τούρκους, που έτσι ξαφνικά αποφάσισαν να ανοίξουν αεροδρόμια και λιμάνια, θα το συζητήσουμε σε άλλο post δίχως αυτό να σημαίνει ότι θα πούμε και την αλήθεια.
Διότι την αλήθεια δεν την ξέρει κανείς και όλα αυτά που είτε εμείς λεμε είτε οι άλλοι, οι «ειδήμονες», είναι απλές υποθέσεις...


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

36 και άνεργος;

Τους σουηδούς τους εντυπωσίασε το γεγονός ότι ο Orhan Pamuk, που έχει καταφθάσει για το βραβείο Nobel κι έχει ήδη δώσει το πρώτο Conference – όχι, δεν ήμουν εγώ εκεί - δεν δούλευε μέχρι τα 36 του.
Το ότι τον «τάιζε» ο πατέρας του!
Το λεν και το ξαναλέν και δεν το πιάνει ο νους τους!

Ελάτε, σκέφτομαι εγώ, στην Ελλάδα να δείτε πόσους ταίζουν οι πατεράδες και οι μητεράδες...
Ελάτε να δείτε πόσοι μαντράχαλοι και μαντράχαλες ζουν με τους γονείς και, σαν να μην έφτανε αυτό, να απαιτούν ζεστό και τέλειο φαγητό από μια ως συνήθως φιλάσθενη μάνα, καθαρά και σιδερωμένα ρούχα, στρωμένα κρεβάτια... κλπ.

Οι ελληνίδες και οι ιταλίδες μάνες αποδείχτηκαν, σύμφωνα με μια έρευνα - δεν θυμάμαι ποια - σαν τις χειρότερες μάνες με την τάση και την επιθυμία να κακομαθαίνουν τα παιδιά τους...

Χρειαζόταν, άραγε, να διαβάσω και έρευνα; Δεν τα βλέπω η ίδια, κυρίως όταν κατεβαίνω στην χώρα μου;

Δεν βλέπω το χαρτζιλίκι που 30/40άριδες παίρνουν από τον πατέρα, ή μάλλον το χαρτζιλίκι που οι πατέρες/μάνες δίνουν στα 30άχρονα κανακάρια τους;
Κι αυτοί να μη νοιάζονται καρφί να πάνε, έστω με χαμηλό μισθό, να ξεκινήσουν κάπου μια δουλειά και σιγά-σιγά εκεί να εξελιχτούν;

Δεν βλέπω πόσο τους νοιάζει ο κόπος του φουκαρά του πατέρα και αντί για βοήθεια, έστω για κατανόηση, καλοκάθονται σε καφετέριες και πίνουν τα ουισκάκια τους με τα απανωτά τσιγαράκια τους, πληρωμένα από το μεροδούλι - μεροφάι του κακόμοιρου γονέα;

Χρειάζομαι, άραγε, και έρευνες γι αυτά τα συμπεράσματά μου...


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Σαν νέα και ωραία - γιατί τώρα είμαι μόνο ωραία - ;-) όπως πολύ όμορφα το λενε και οι σουηδοί, ήθελα να γίνω αστυνομικίνα.
Ίσως και η πρώτη στην Ελλάδα...

Μαλώματα με τον πατέρα μου, ασυνεννοησίες, φασαρίες, κακό κλπ., σηκώθηκα κι έφυγα τελείως από την χώρα μου...
Για να μην τα πολυλογώ στα 45 μου ‘ρθε πάλι η τρέλα να γίνω αστυνομικός, στην Σουηδία, πια!

Μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα να κάνουμε ένα γραπτό τεστ με περίπου 700 ερωτήσεις.
Και σε μια απ' αυτές κόλλησα.
Δεν προχωρούσε άλλο!

«Σ’ αρέσουν ή όχι οι νόμοι», ήταν η ερώτηση με μόνο δυο δυνατότητες να απαντήσεις.
Ή με το ΝΑΙ ή με το ΟΧΙ! Τίποτε το ενδιάμεσο!

Πού να το βάλεις το Χ;
Το βάζεις στο ΝΑΙ, λες ψέματα, αφού τουλάχιστον μερικοί νόμοι εμένα με κάνουν να σφάξω άνθρωπο!
Το βάζεις στο ΟΧΙ, χάνεις την ευκαιρία.
Χάνεις την δουλειά γιατί ένας Security ωφείλει να αγαπά τους νόμους και να είναι υπόδειγμα!!! Τι "όργανο" είσαι, σου λεει!

(Α, ένα λάθος, το τεστ ήταν για μια θέση για ένστολη Security, κι όχι για αστυνομία... ποιος περίμενε πέντε χρόνων εκπαίδευση, που χρειάζονταν για αστυνομικίνα)

Τι κάνεις, λοιπόν;
Λες αλήθεια και χάνεις την δουλειά ή λες ψέματα και τα βάζεις μετά με τον σαχλό, τον άτολμο και ψεύτη εαυτό σου;

... η ώρα περνούσε... οι άλλοι άρχισαν να βγαίνουν από την αίθουσα... πέρασα κι εγώ στις επόμενες ερωτήσεις... και στο τέλος, ακριβώς πριν αρπάξει την κόλα η επιτηρήτρια πρόλαβα και, σαν στην ρώσσικη ρουλέτα, κόλλησα το Χ στο ΟΧΙ... και περίμενα το τηλεφώνημά τους με την έκπληξη.

Και στο τηλεφώνημα είπαν: είσαι τολμηρή… είσαι δυνατή... ίσως περισσότερο από ότι έπρεπε... πιθανών συναντήσεις προβλήματα στη ζωή σου... αλλά δουλειά αρχίζεις από βδομάδα...

Τι με ένοιαζαν, τότε, οι προφητείες της για το μέλλον μου αφού, παρά την βολή που έριξα, πήρα τη δουλειά;

Τι να πω; Να πω ότι είχε άδικο; Ή ότι είχε δίκαιο;

Άστο να παει, άστο πονάει.... λεει και ο όμορφος Πάριος!


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Κατακτούμε την σελήνη...

Μα δεν έχουμε μόνο τον πυρετό του Νobel εδώ, στην Σουηδία, αλλά έχουμε άλλο έναν πυρετό!
Τον πυρετό του διαστήματος! Σε τρεις μέρες θα ξεκινήσει το διαστημόπλοιο για το ταξίδι του προς την σελήνη με έναν σουηδό στην παρέα!

Καλό ε;

Μας ανοίγει τον δρόμο προς εκεί και ποιος ξέρει που θα καταλήξουμε μετά!

Άκου τι υπηρεσία ανακάλυψαν: νωρίς την Παρασκευή να σου στείλουν sms να σε ξυπνήσουν για να μην χάσεις την απευθείας αναμετάδοση από το ταξίδι προς την σελήνη.
Όλα για το ταξίδι αυτό, αλλά και για το Νobel που κάθε χρόνο πομπωδώς το γιορτάζουν!

Δεν αποσκοπούσα να το γράψω αλλά το θυμήθηκα και δεν γίνεται! Θα το γράψω.

Πριν έξι περίπου χρόνια, που λετε, πήγαινα ένα πρωί για την δουλειά και στην εφημερίδα metro, της Στοκχόλμης (στο metro της Αθήνας έχω δημοσιεύσει απόψεις μου επί τρία χρόνια, ας το πω με τη ευκαιρία), διάβασα, λοιπόν, ότι κάπου στη Στοκχόλμη πουλούσαν οικόπεδα στη σελήνη – οικόπεδα σελήνης, ίσως είναι καλύτερα να πω!

Γελάτε; Μη γελάτε διότι εκεί θα καταλήξουμε σε λίγο...

Λίγο έλειψε να παρατήσω την δουλειά μου και να παω εκεί.
Μα ήταν πολύ υπεύθυνη η δουλειά, ένστολη security, ήμουν τότε και δεν γινόταν να μην πάω.
Αργότερα σκεφτόμουν ότι έπρεπε να είχα βρει τον τρόπο να παω και να αγοράσω καμιά δεκαριά στρέμματα!
Δεν ξέρεις τι γίνεται.
Τα παιδιά μου ίσως δεν δούνε τα οικόπεδα τους, εκεί πάνω, αλλά τα εγγόνια μου ίσως ευγνωμονούσαν τη γιαγιά τους που ήταν μερικά βήματα μπροστά και έκανε την έξυπνη αγορά...με 50 κορόνες (ούτε 5 ευρώ) έπαιρνα ένα στρέμμα!

Αυτό που δεν θα με συγχωρέσω είναι, κάποτε να πω: κοίτα τι έκανα και δεν τα αγόρασα τότε που κόστιζαν φραγκοδύφραγκα – πού να πάρεις ένα στέμμα τώρα που είναι απλησίαστα....


(Μη διατάξετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Chavez & Ευρωπαίοι

Αυτός ο Hugo Chavez, εκεί στην Βενεζουέλα που πάλι κέρδισε τις εκλογές, λίγο με ανησυχεί.
Με φοβίζει λιγάκι το στυλ του, αυτός ο τρόπος με τον οποίο «τουμπάρει» και πείθει τον πελάτη του, τον ψηφοφόρο του, εννοώ!

Καλά είναι, βέβαια, που υποστηρίζει τον φτωχό και κάνει τον «νονό» για τον φουκαριάρη, δε λεω, αλλά φοβάμαι μήπως με το πολύ «εκρηκτικό» του στυλ, ύπουλα και ασυνείδητα, φυτέψει μέσα τους ένα είδος φανατισμού!
Και τους κάνει σαν αυτούς που λενε «και τη ζωή μου ακόμα δίνω για την ιδεολογία μου» ή σαν αυτούς που λενε «και την ζωή μου ακόμα δίνω για το κόμμα μου... για τον αρχηγό μου»

Ε; Σας θυμίζει κάτι;
Και δεν εννοώ απαραίτητα στον χώρο του πολιτικής αλλά και σε άλλους χώρους, πχ. της θρησκείας... του αθλητισμού κλπ.

Ούτε, όμως, και το στυλ των σουηδών αρχηγών θα μπορούσα να πω ότι μ’ αρέσει!

Καλά, αυτοί είναι τελείως άχρωμοι!
Το χρώμα της επιδερμίδας τους μοιάζει τέλεια με το χρώμα της φωνής τους αλλά και με το χρώμα των κινήσεών τους.
Μα τόσο καλά να ταιριάζουν μεταξύ τους αυτά τα χρώματα!

Κάπου τα έγραψα αυτά, μου ήρθε τώρα στο μυαλό.. να ‘ναι στο βιβλίο μου;

Επομένως ούτε ο πολύ έγχρωμος Hugo Chavez μα ούτε ο πολύ άχρωμος
Fredrik Reinfeldt, που έχουμε τώρα, μου εμπνέουν!

Κάτι ενδιάμεσο θα μου άρεζε και εκτός αυτού θα με έπειθε και περισσότερο και μάλιστα με πιο έμπιστο τρόπο!


(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Στα μπουζούκια...

Δυο φίλοι από την Ελλάδα ήταν εδώ και ήθελαν, λεει, να με βγάλουν.
Να με πάνε έξω!
Στα μπουζούκια!

Χρόνια έχω να παω σε τέτοια.
Παλιά, κυρίως όταν ήμουν στην Ελλάδα τα καλοκαίρια, τα μπουζούκια «τα έκλεινα» εγώ για να πάρω από εκεί τον ιδιοκτήτη και να συνεχίσουμε σε άλλο μαγαζί και από εκεί στο επόμενο. Μέχρι που κάποια στιγμή, το πρωί, όταν όλα έκλειναν και η νέα μέρα είχε ήδη διανύσει το ένα τρίτο της, κατέφθανα στο σπίτι.
Αυτά, είπαμε, γινόταν παλιά, μέχρι πριν περίπου δέκα χρόνια.

Τώρα τι έβρισκα σ’ αυτή την ζωή, δεν ξέρω.
Προφανώς πίστευα ότι αυτό είναι η απόλαυση της ζωής.
Σήμερα τον όρο απόλαυση τον μεταφράζω και τον βιώνω τελείως διαφορετικά...
Αλλά ας μη μείνω εδώ.....

Πάμε στο χθεσινό!

Καταλήξαμε, λοιπόν, σε έναν ποντιακό χορό, και όχι στα μπουζούκια, επειδή κάποιοι της παρέας έχουν τρέλα με τα ποντιακά...
(πόντια είμαι κι εγώ αλλά τέτοια τρέλα ομολογώ πως έχω για να λεμε και του στραβού το δίκαιο...)

Δεν θα αναφερθώ στην απαίσια ένταση της μουσικής και στο απαίσιο στρίμωγμα των καρεκλών και τραπεζιών... το αφήνω αυτό το κλασικό πρόβλημα και σε κάτι άλλο θέλω να καταλήξω!

Βέβαια, στον χώρο δεν υπήρχαν μόνο πόντιοι! Υπήρχαν, όπως συνηθίζω να λεω, Έλληνες.
Έτσι απλά. Έλληνες μετανάστες.!

Χορεύανε, όταν μπήκαμε μέσα, και σε κάποια φάση ακούω στο μικρόφωνο, κάποιον από την ορχήστρα, να λεει το εξής:

Βλέπω και οι Σαρακατσάνοι χορεύουν ποντιακά...

Τσίμπησα εκεί! Ήρθαν και στην σκέψη μου κάποιες παλιές εικόνες μεταξύ ποντίων και σαρακατσαναίων, εδώ στην Σουηδία!
Μονίμως τους άκουγα οι μεν να θεωρούν τους δε «λιγότερο έλληνες»!
Όλα αυτά ήρθαν στην σκέψη μου και αντέδρασα βγάζοντας το συμπέρασμα: καλά, ακόμα εδώ ήμαστε; εδώ εμείς πάμε να ενώσουμε χώρες, χωριά, κράτη, πολιτισμούς, γλώσσες... για να κάνουμε μια Ενωμένη Ευρώπη και εδώ ακόμα τους σαρακατσάνους με τους πόντιους πάνε να ενώσουν....; τους έλληνες πάνε να ενώσουν...;

Σας φαίνεται παράξενη η σκέψη μου;
Εμένα συνεχίζει να μου κάνει εντύπωση γι αυτό και εμπνεύστηκα και κατέληξα σ’ αυτό το κείμενο...

Φεύγω, άργησα... πάω επίσκεψη στον γιο μου...

(Μη διστάσετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Τι κάνει η ιστορία!

Μια χαρά πήγε και γύρισε ο άνθρωπος δίχως κανένα ιδιαίτερο συμβάν, κυρίως αρνητικού περιεχομένου!
Και με ιμάμη προσευχήθηκε και τα περιστεράκια του πέταξε, σαν σύμβολο ειρήνης...τι φωνάζαμε και κράζαμε άραγε;

Η επίσκεψη αυτή του Πάπα στην Τουρκία, που μας προξένησε αναβρασμό και ανακατωσούρα, μου θυμίζει λίγο την κατάστασή μου πριν καμιά δεκαετία.
Τον πρώτο καιρό μετά τον χωρισμό μου από τον, επί δεκαεφτά χρόνια, σύντροφο της ζωής μου.

Η δική μου φιλοσοφία ήταν, και είναι, μετά τον χωρισμό το ζευγάρι να συνεχίζει πχ. να γιορτάζουν μαζί τα γενέθλια των παιδιών, τα Χριστούγεννα και κάπου - κάπου να τρωνε όλοι μαζί ένα γεύμα...κλπ.
Η δική του, δυστυχώς και των περισσότερων, είναι κάτι σαν: έφυγες, κυρά μου, άιντε στο.... !
Ή θα κάτσεις ή θα φύγεις... κάπως έτσι.
Εμ, δεν είναι έτσι κύριέ μου! Δυο πολίτες της κοινωνίας φτιάξαμε μαζί.
Ούτε μόνη μου τους έφερα ούτε μόνος σου, και γι αυτούς και μόνο οφείλεις να βρεις έναν πολιτισμένο τρόπο ζωής!

Τι γεύματα και τι όνειρα απατηλά, εδώ είχες την εντύπωση ότι εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρναμε ποτέ να βρεθούμε κάτω από την ίδια στέγη!
Ότι ή πιστόλια ή μαχαίρια θα ‘πεφταν!

Να, όμως, που τελικά βρεθήκαμε όχι κάτω από την ίδια στέγη αλλά μέσα σε αμάξι.
Τόσο κοντά ο ένας στον άλλον!
Μα πιστολιά δεν έπεσε!
Ούτε και μαχαιριά!
Μια χαρά μιλήσαμε και συμφωνήσαμε για κάποια πράγματα....

Και, τελικά, όλοι οι δήθεν φόβοι που προϋπήρξαν ήταν μια αόρατη αλλά βαθιά ριζωμένη φοβία που πραγματική και αληθινή αιτία δεν είχε.
Ήταν μια φοβία που είτε το θες είτε όχι την φορτώνεσαι επειδή πάντα υπάρχει στην αντίληψη των προηγούμενων!
Είναι μια φοβία που σαν ιστορία σε ακολουθεί και που εσύ απλά την κουβαλάς για να την συνεχίσεις και να την μεταφέρεις και στους επόμενους....
Που ποτέ δεν αναρωτήθηκες αν πράγματι την θέλεις, αν πράγματι σ’ αρέσει!
Που ούτε καν την αμφισβήτησες!
Που απλά την κουβαλάς!
(Όχι, δεν κατάφερα να τα πω όπως τα σκέφτομαι, χρειάζομαι λέξεις για να καταγράψω καλύτερα τις σκέψεις μου...θέλω λέξεις, που έλεγε και κάποιος σε φιλμ του Θεόδωρου Αγγελόπουλου)

Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινε και με τον Πάπα, για να καταλήξω και κάπου.
Μια χαρά μιλήσανε με τους αντίστοιχους της «απέναντι» θρησκείας και μάλιστα μέσα σε μουσουλμανική χώρα (στο αμάξι) και ούτε μια πιστολιά έπεσε!
Ούτε καν στον αέρα, έτσι συμβολικά!

Πόσο σκλάβοι κάποιων πραγμάτων, που άλλοι ρίζωσαν μέσα μας, είμαστε...


(Μη διατάξετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Τα γερά χαρτιά!

Μπα, δεν χωράει παρεξήγηση!
Ο Benedictus XVI με την χθεσινή του «πλάι-πλάι» προσευχή με μουσουλμάνο ιμάμη, στην Τουρκία, δείχνει καθαρά ότι αποσκοπεί σε ειρηνικές σχέσεις....
Πρώτα απ’ όλα σε διάλογο!

Αυτό, τουλάχιστον, μην το αρνηθούμε εμείς που φωνάζουμε και «κουτσομπολεύουμε» ή υμνούμε, τους μεγάλους και τρανούς εκπρόσωπους της θρησκείας.

Το θέμα, όμως, είναι πόσο μια τέτοια προσπάθεια βοηθά τώρα, που για αιώνες το δηλητήριο του φανατισμού έμπαινε στις γλυκές και αγαθές ψυχούλες των απλών ανθρωπάκων, και πρόλαβε να τις φαρμακώσει σε τέτοιο βαθμό που και τον εαυτό τους ακόμα θυσιάζουν!
Για την θρησκεία...
Δεν ακούγεται λίγο σαν «και την ζωή μου ακόμα δίνω για το κόμμα»!
Τέλος πάντων., μη ξεφύγω τώρα, γιατί πολύ λίγο χρειάζομαι από ένα θέμα να πηδώ σε άλλο...

Πάντως πολύ μ’ άρεσε η περιγραφή που κάνανε στην εφημερίδα, Svenska Dagbladet, για την επίσκεψη του Πάπα στην Αγιά Σοφιά!
Σαν ένας απλός και μοντέρνος τουρίστας περπατούσε στους μεγάλους χώρους της εκκλησιάς... με την μόνη διαφορά ότι τριγύρω του είχε έναν ολόκληρο λόχο από σωματοφύλακες.

Ούτε και προσευχή έκανε στην εκκλησιά μας, ο κύριος!
Γιατί άραγε;

Τώρα, το τι είπαν και τι δεν είπαν μεταξύ τους, τα γερά χαρτιά της χριστιανοσύνης, Βαρθολομαίος και Benedictus XVI, δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά.
Δεν ήμουν εκεί!
Δεν είδα τίποτα!
Δεν άκουσα τίποτα!
Δεν ξέρω τίποτα!

Εσείς τι λετε είπαν;


(Και μη διατάξετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Καλό ταξίδι!

Τέλεια τώρα με τις γιορτές, έτσι δεν είναι;
Τα αεροπορικά ταξίδια δεν είναι επικίνδυνα, πλέον, λόγω των εξτρεμιστών μουσουλμάνων αλλά λόγω του Putin το polonium!

Μη δεις δίπλα στο κάθισμά σου κανένα υγρό! Polonium θα είναι.
Έτσι και νοιώθεις ζαλάδες και κομμάρες polonium θα έχεις μέσα σου και αναμφισβήτητα ο Putin θα το έστειλε...
Άμεσα να επισκεφτείς τον γιατρό και να του εξηγήσεις ότι πρόκειται για μια μοντέρνα ασθένεια που λέγεται ραδιενέργεια και ότι σου το έφερε το polonium!
Τι κεφαλόπονο και βλακείες..... τώρα συζητάμε για μοντέρνες ασθένειες..

Μα είναι να μη νοιώθεις γελοία μ’ αυτά τα πράγματα;

Εγώ θα σας συνιστούσα να μην ακούτε ειδήσεις αυτές τις μέρες.
Ούτως ή άλως πάντα μεγαλοποιούν τα απλά πράγματα και κατατρομάζουν τον καταναλωτή!

Θες να πας Λονδίνο για χριστουγεννιάτικα ψώνια, τράβα.

Θέλεις να πας Μόσχα να επισκεφτείς τον Putin, τράβα.
Όσο επικίνδυνος είσαι εσύ κι εγώ τόσο είναι και αυτός... άλλοι είναι που δολοφονούν τύπους σαν τον Litvinenko και την Politkovskaja... στο όνομα αυτού...
Πού να ξέρω;

Και ποιός ξέρει;

Μη ξεχάσεις να του δώσεις και τα χαιρετίσματά μου ;-)

Αυτά
Καλό σας ταξίδι!

(Μη διατάξετε να πατήσετε το SSR σύμβολο για συνδρομή των κειμένων μου – άνευ αμοιβής)

Επιτέλους!

Όλα τα κομμάτια τα μετέφερα εδώ.

Και ησύχασα!

Ηρέμησα!

Τώρα μάλιστα! Τώρα να παω για ύπνο!
Μα δεν θα ησύχαζα αν δεν την αποτελείωνα την δουλειά!

Καλή μου νύχτα λοιπόν και αύριο με το καλό θα γράψω στο νέο μου blog!
Στο τελείως ελληνικό!

Ασφαλώς θα γράψω και στο σουηδικό, αφού το παλιό το διατηρώ μόνο σαν σουηδικό!

Αλλά θα γράψω, όπως είπαμε, και για μια εφημερίδα που, καθώς φαίνεται άρεσαν το blog και μου ζήτησαν ένα κομμάτι, άποψη ή σχόλιο!

Καλό;

Καλό!

Πολύ καλό!

Χαμός στο σπίτι

Κάθησα μπροστά στο λαπτοπ να γράψω κι ένα από τα άπειρα αποκόμματα εφημερίδας που έχω πάνω στο γραφείο μου, κάπως, με ενόχλησε και έπρεπε να το μετακινήσω.
Αυτή η μικρή κίνησή μου με πήγε πολλά χρόνια πίσω...
Έναν δημοσιογράφο σκέφτηκα που κάποτε, αρκετά παλιά θα ‘ταν, με κάλεσε στο σπίτι του! Δεν θυμάμαι τον λόγο...

Αυτό που, ωστόσο, θυμάμαι από εκείνη την επίσκεψη είναι οι στοίβες από εφημερίδες και περιοδικά που έβλεπα σε διάφορες γωνιές και άκρες του σπιτιού του!
«Μάλλον τρελός... ίσως και άρρωστος να ‘ναι ο άνθρωπος» ήταν, θυμάμαι, η σκέψη μου τότε!

Πού να ‘ξερα ότι μια μέρα, αρκετά αργότερα, θ’ άρχιζε και το δικό μου το χέρι να γράφει, για να με αποκαλέσουν και «καλλιτέχνη λέξεων»!
Κι ότι η πρώτη εφημερίδα που θα δημοσίευε τις απόψεις μου θα ήταν η μεγαλύτερη της Ελλάδος, που ταυτόχρονα είναι και παγκόσμια. Η metro-rama!

Σήμερα στο σπίτι μου γίνεται χαμός!
Δεν ξέρω πώς είναι στα δικά σας σπίτια αλλά στο δικό μου άκρη δεν βρίσκεις από στοιβαγμένες εφημερίδες, από περιοδικά, από αποκόμματα και κομμάτια παλιών και παλαιότερων αλλά και νέων και νεώτερων εφημερίδων...

Άλλη στοίβα τα των πολιτικών, άλλη των οικονομικών, άλλη της ψυχής και του νου, άλλη για τα διάφορα.... δεν υπάρχει κενό σημείο στα 45 τετραγωνικά που ζω.
Και αν, λοιπόν, κι εγώ είμαι τρελή ή άρρωστη, όπως τότε εκείνος ο δημοσιογράφος.... τι να κάνω, με χαλαλίζω σ’ αυτήν την τρέλα!

Ποιος, στο κάτω – κάτω, ορίζει την τρέλα;
Και μήπως, εδώ, στο blog, που τα «λεμε», τρελοί δεν θεωρούμαστε για άλλους;
Γι αυτούς που δεν έχουν ιδέα από τέτοια, blog, internet κλπ;

Τώρα, όμως, ο χώρος του blog τελείωσε και το περιεχόμενο αυτού του αποκόμματος, που τόση εντύπωση μου έχει κάνει, δεν χωρά να γράψω ;-)

Τι γράφω σήμερα;

Με τον ήλιο ντάλα σχεδόν να μ’ ενοχλεί στην ηλιόλουστη, σήμερα, Στοκχόλμη δεν έχω ακόμη καταλήξει σε ποιο θέμα να παραμείνω….

Οι επιλογές είναι πολλές αλλά τρία θέματα με ενδιαφέρουν περισσότερο… το ένα είναι για τον Πάπα Benedictus XVI, το άλλο για τον Bush και το τρίτο για το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Σουηδίας που έμεινε «ορφανό»...

Να γράψω για το θέμα του Πάπα που ετοιμάζεται για την Τουρκία;
Που όσες σελίδες και να γράψουμε, γι’ αυτό, άδειες θα παραμείνουν;
Που ναι μεν καλοπροαίρετη η κίνησή του, ανοίγει δε πληγές, και παλιές και νέες που πονούν; Που πονούν πολύ;
Που προκαλεί κυρίως ισλαμιστές και εθνικιστές αλλά ακόμα και την ορθοδοξία με τις παλιές πληγές του 1204... με το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη... ακόμα ζωντανός ακούγεται στα αυτιά μου ο θλιμμένος και μελαγχολικός ήχος των δασκάλων μου.. .. πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι... σαν τι να εννοεί κι αυτό!

Ή να γράψω για τον φουκαριάρη, τον Bush, που πουθενά πλέον δεν έχει ελπίδα για κατανόηση του αποτυχημένου του πολέμου; που είναι ο μοναδικός πόλεμός τους που κράτησε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα... και που η τελευταία του ελπίδα είναι οι Βαλτικές χώρες, παρθένες ήτοι, ελεύθερες και ωραίες που μόλις πρόσφατα απαλλάχτηκαν από τον άλλον;
Και που φιλοξενούν την πρώτη top-συνέλευση του ΝΑΤΟ;

Ή να γράψω για το ορφανό κόμμα των σοσιαλδημοκρατών που έμεινε δίχως κορυφή και αρχηγό;
Που φαγώθηκαν να βάλουν γυναίκα αλλά που η πιο κατάλληλή τους, η Margοt Wallström, κάνει ήδη καριέρα στην ΕΕ δίπλα στον Jose Manuel Barosso; και που μάλλιασε το στόμα της να λεει «είπα, δεν θέλω να υπηρετήσω την χώρα μου...», αλλά που το κόμμα συνεχίζει να την τσιμπά;

Ή να τα κλείσω όλα και να παω σ’ ένα σεμινάριο που με καλέσανε όπου υπάρχουν και σπουδαία στελέχη της οικονομίας της Σουηδίας... να κάνω και τα κονέ μου....;

Ή να τα παρατήσω όλα και να βγω έξω στην θεόμορφη Στοκχόλμη να κάνω απλά βόλτες... με την ευκαιρία να χαζεύω και τα χριστουγεννιάτικα που άφθονα ξεχειλίζουν σε μαγαζιά και πλατείες...
άλλο και τούτο πάλι...
θέμα καλό για αργότερα...

Ένα κι ένα = ένα

Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα με τα συντάξιμα στην Ελλάδα, δεν έχω προλάβει να ενημερωθώ, αλλά εδώ στην Σουηδία υπάρχουν δυο υπηρεσίες που διαχειρίζονται τα χρήματα που μοιράζονται στους συνταξιούχους.
Και που θα μοιραστούν και σε εμάς... όταν - όταν με το καλό θα έρθει η σειρά μας....
Βασικά πολλοί λίγοι σουηδοί γνωρίζουν αυτήν την λειτουργία, για τον απλό λόγο ότι είναι μπερδεμένη και δυσεξήγητη!

Γι αυτό δεν θα εμβαθύνω σε εξηγήσεις - εδώ οι σουηδοί δεν τα καταλαβαίνουν οι έλληνες θα τα καταλάβουν;

Το θέμα είναι, ωστόσο, ότι άρχισαν στις υπηρεσίες αυτές, και οι δυο με γυναίκες στην κορυφή, να φοβούνται πως θα αλλάξει τελείως το σύστημα.
Και πως ο κίνδυνος να χάσουν την «σταθερή» τους καρέκλα είναι μεγάλος!
Ειδικά τώρα που δεν είναι και κανένα πλεονέκτημα το να είσαι άνεργος στην Σουηδία!
Ή θα ενωθούν, αυτές οι υπηρεσίες, για να γίνει μια ή θα καταργηθούν τελείως για να ιδρυθεί μια άλλη.
Μια νέα υπηρεσία!
Αυτή είναι η νέα δήλωση της νέας κυβέρνησης, που όπως έγραψα και συνεχώς γράφω, κεντροδεξιήζει!

Και τραβάνε, που λετε, οι κυρίες το σιντόνι, η κάθε μια προς την πλευρά της!
Η Christina Lindenius, από τη μια υπηρεσία PPM, προς την δική της και η Adriana Lender, από την άλλη υπηρεσία Försäkringskassan, προς την δική της ..... και ξέρετε πώς μαλώνουν οι γυναίκες ε;
Σαν γάτες, σαν πάνθηρες με τις νυχάρες προς τα έξω... ποια θα κρατήσει το θήραμα!

Εμένα, βασικά, δεν μου πέφτει λόγος, αφού με τα σχεδόν 20 χρόνια «παραδοσιακής» συζύγου, με άλλον να με συντηρεί, ούτως ή άλλως δεν δικαιούμαι τίποτα από το «θήραμα» αυτό.
Ωστόσο με ενοχλεί ο τρόπος συμπεριφοράς τους θαρρείς και υπάρχει καμιά εγγύηση ότι η μια είναι καλύτερη από την άλλη στο να διαχειρίζεται τα λεφτά μας!

Γι αυτό, λοιπόν, αν μου έπεφτε ο λόγος, θα έλεγα να εξαφανιστούν και οι δυο υπηρεσίες!
Και να ιδρυθεί μια άλλη, τελείως νέα!

Με νέους, αμερόληπτους και άσχετους από τους προηγούμενους, υπαλλήλους!

Με νέο αίμα και με νέες ιδέες.

Έτσι, έξω τα παλιά και σκουριασμένα, μέσα τα νέα και ανανεωμένα!

Πρόσεχε την βέρα!

Βρε τι άλλο θα ακούσουμε;Κάποτε λέγαμε στα αγόρια (άντρες) πρόσεχε πού βάζεις την υπογραφή σου και το ... σου ;-)
Σήμερα προστέθηκε άλλο ένα «πρόσεχε» και αυτή τη φορά αφορά και τα αγόρια και τα κορίτσια κι έχει να κάνει με την βέρα!Καημένε – καημένε μάλλον, καημένη - καημένη πρόσεχε πού θα την βάλεις την βέρα!
Όχι σε πιο δάχτυλο αλλά σε ποια χώρα και πού θα ζεις με την βέρα στο χέρι....!
Δεν είναι ότι σας μπερδεύω εγώ!
Είναι από τη φύση του, αυτό το θέμα, μπερδεμένο!
Και σαν μην έφτανε αυτό έρχεται τώρα η Ε.Ε. και το μπερδεύει ακόμα περισσότερο!
Τόσο, που σου ‘ρχεται να μην την βάλεις ποτέ αυτήν την βέρα!

Θα γράψω τα ίδια παραδείγματα που έγραψε και η Ingrid Hedström στην πρωινή εφημερίδα Dagens Nyheter, που πάντα όταν την βλέπω την αποκαλώ «δασκάλα» αφού από τα κείμενά της μαθαίνω τι γίνεται στην ΕΕ.

Τα παραδείγματα λοιπόν:
1- Ο μανιασμένος «υψηλά ιστάμενος» σουηδός που κάνει τα πάντα να εμποδίσει την κακοποιημένη, παρακαλώ, γυναίκα του να πάρει το διαζύγιο όταν αυτή τον αφήνει στο σπίτι τους, στο Μιλάνο, και επιστρέφει στην Σουηδία!
2- Η μικρούλα σουηδέζα που βίαια την κατέβασαν οι γονείς της στο Ιράκ για να παντρευτεί έναν ξάδελφο, και που σε κανα δυο χρόνια καταφέρνει να τους ξεφύγει και να επιστρέψει στην Σουηδία.
Στην πρώτη περίπτωση, σύμφωνα με την νέα αυτή πρόταση της ευρωπαϊκής επιτροπής, ισχύουν της Ιταλίας οι νόμοι και στην δεύτερη του Ιράκ.Και στις δυο περιπτώσεις την πατά η γυναίκα...!
Από του χρόνου αυτά, όχι ακόμα!
Προσέχετε, λοιπόν, πού θα την βάλετε! Την βέρα!

Mεζeδάκια...

Στην Ολλανδία κέρδισαν, στις χθεσινές εκλογές, οι χριστιανοδημοκράτες.Χαρά τώρα οι θρησκο-χριστιανο-φουνταμενταλιστές! Αν νομίσατε ότι μόνο οι μουσουλμάνοι είναι φουνταμενταλιστές και εξτρεμιστές βγήκατε πολύ γελασμένοι....

Η Ρωσία με τον κοντό αλλά θαυματουργό, Putin, πρόκειται να ξεκινήσει νέες διαπραγματεύσεις με σκοπό να πλησιάσει στην ΕΕ.Η Πολωνία, όμως, πατά πόδι!
«Αν δεν αγοράσετε το κρέας μας», λενε «δεν πρόκειται να μας πλησιάζετε!»
Ε, πώς να το κάνουμε;
Είναι και η Πολωνία στην ΕΕ τώρα και η φωνή της μετρά...
Κάτι με Τουρκία και Ελλάδα δεν θυμίζει...

Σε διάφορα μέρη της Σουηδίας, μετά τον φόνο της υπουργού εξωτερικών, Anna Lindh, που συνέβη ταυτόχρονα με την καταψήφιση του EMU, ούτε καν την σημαία της ΕΕ βάζουν σε Νομαρχίες και Δήμους!Κι ας χρηματοδοτούνται απ’ αυτήν!«Είναι επίμαχο, αμφιλεγόμενο», λενε, αλλά η νέα κυβέρνηση ετοιμάζεται να τους τρίξει τα δόντια...
Και να ‘ταν μόνο στη Σουηδία που τρων τα λεφτά της ΕΕ και ταυτόχρονα να είναι εναντίνον της......

Ο ΠΑΠΑΣ μας, στο Βατικανό, ο Benedictus XVI, ποζάρει στο ημερολόγιο της χρονιάς 2007! Τον έχω μπροστά μου, τώρα, στην εφημερίδα Dagens Nyheter...
Κούκλος είναι ο άτιμος.... ουπς.... sorry, κούκλος είναι ο κούκλος, ήθελα να πω... μη μας κάψει κι ο θεός, που έλεγε και η μάνα μου...
Ούτε στην χρυσή της εποχή κουβαλούσε η Liz Taylor τέτοια χρυσά πάνω της!
Insieme γράφει, στα ιταλικά, πάνω – πάνω στο ημερολόγιο!
Κάπου γράφει και ΜΑΖΙ!
Για πάντα μαζί!
Με ποιον μαζί, δεν λεει!
Απλά ΜΑΖΙ!Insiders!

Για πρώτη φορά διαβάζω να γράφουν επίσημα για κάποιους Insiders!
Και πρόκειται, μάλιστα, για μεγάλα αστέρια της αγοράς της Σουηδίας!
Κάτι ονόματα σαν Gustaf Douglas, Carl Bennet, Fredrik Lundberg, Mats Qviberg… βαρειά ονόματα...
Εγώ, όμως, ακόμα δεν κατάλαβα, είναι ή δεν είναι απαγορευμένο αυτό το Insider εμπόριο! Άντε, ας πούμε οι υψηλά ιστάμενοι και τα μέλη του ΔΣ σε μια μεγαλοεταιρία «απαγορεύεται» να εμπορευτούν μετοχές κάποιο διάστημα πριν ή μετά τα ραπόρτο που ανά τρίμηνο αφήνουν!Μα αυτοί δεν έχουν φίλους...συγγενείς...παιδιά... γκόμενες....κλπ για να γίνει εκεί το εμπόριο;
Ή μήπως δεν υπάρχουν άλλοι, επίσης ενημερωμένοι για τα της εταιρίας, που ξέρουν πότε είναι η κατάλληλη ώρα για αγορά ή για πώληση;

Μπερδεύομαι, εγώ, πάντως

Με 400 Ευρώ

Η Gudrun Schyman είναι μια σουηδέζα που ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ!
Με την προυγούμενη κυβένηση, των κεντροαριστερών, εκπροσωπούσε το κομμουνιστικό κόμμα στην Βουλή, μα μάζεψε μια μέρα τα μπογαλάκια της και την έκανε...
Πήρε, λοιπόν, και μάζεψε γυναίκες και έκανε ένα νέο κόμμα που το ονόμασε Fi (feminist initiativ)

Τον καιρό εκείνο πολλοί με προέτρεψαν να γίνω μέλος, αλλά εγώ ποτέ δεν είχα συμπαθήσει οτιδήποτε έχει να κάνει μόνο με γυναίκες, από γυναίκες και για γυναίκες.
Το ίδιο, ασφαλώς, ισχύει και με κάτι που έχει να κάνει μόνο με άντρες, από άντρες και για άντρες...
«Θέλω και άντρες, εγώ, όχι μόνο γυναίκες» τους έλεγα τότε... για να τελείωνα από την συζήτηση ;-)

Ήρθε, που λετε, αυτή σήμερα και έκανε κάτι καινούργιο!Θέλει οπωσδήποτε να μπει σε διοικητικά συμβούλια εταιριών, αυτών που είναι στο χρηματιστήριο Nordic, πχ. στις Ericsson , SEB, Investor, Volvo, Kinnevik, SAS, H&M
Και αγόρασε με 4000 κορόνες (ούτε 400 ευράκια) μετοχές από αυτές για να «σηκώσει φωνή» στις ετήσιες συνελεύσεις των εταιριών, που από τον Μάρτιο θα ξεκινήσουν!
Θέλει οπωσδήποτε να ακουστούν και οι γυναικείες φωνές στον χώρο αυτό...

Τώρα μάλιστα! Τώρα την ακολουθώ ευχαρίστως αλλά με τα 400 ευράκια πόσο δικαιούται να ακουστεί η φωνή της;

Κάποτε έψαξα να δω με ποια κριτήρια μπαίνεις σε διοικητικά συμβούλια εταιριών.
Σιγά-σιγά να κάνω τα πρώρα βήματα, αφού, πώς να το κάνουμε, μ’ αρέσουν τέτοια «δωμάτια»!
Δωμάτια με Δύναμη και Κύρος, που τα αποκαλούν οι σουηδοί!
Δεν είναι καιρός, τώρα, να κρύβουμε τις επιθυμίες μας!
Και σε όσους ρώτησα, τότε, τόσες διαφορετικές απαντήσεις πήρα!
Ο ένας μου είπε ότι πρέπει να γνωρίζω την νομοθεσία που ισχύει για τις Ανώνυμες Εταιρίες.
Άλλος μου είπε ότι τέτοιες «βλακείες» είναι δουλειά των Nομικών που η συγκεκριμένη εταιρία έχει στο προσωπικό της δυναμικό, κι όχι του μέλους του Δ. Σ., που υποτίθεται θα είμαι.
Άλλος μου είπε ότι με την δυναμική και δραστήρια συμβολή μου δεν χρειάζομαι περισσότερα προσόντα.
Άλλος είπε ότι πρέπει να είμαι συμμέτοχος, να αγοράσω, δηλαδή, μετοχές από την συγκεκριμένη εταιρία, κι εγώ τότε πίστεψα ότι επρόκειτο για εκατομμύρια ευρώ...

Πού να τα 'βρισκα αυτά, διότι αν είναι να μπω σε συμβούλια με 400 μόνο ευρώ ασφαλώς και θα ακολουθήσω το παράδειγμα της Gudrun Schyman!
Αυτά..
Να δούμε πού θα μας παει και αυτό το παραμύθι!

Μπρος γκρεμός και...

Όχι, δεν είναι εύκολο να είσαι σήμερα πολικός στην Τουρκία.
Ούτε και για την Φιλανδία είναι εύκολο να είναι η «οικοδέσποινα» χώρα της ΕΕ!
Και τι δεν θα ‘δινε επί ένα μήνα να μην γίνονταν συνελεύσεις ή οτιδήποτε έχει να κάνει με Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο κλπ...

Χθες, τελικά, ούτε στο σεμινάριο πήγα ούτε στα χριστουγεννιάτικα παζάρια που άρχισαν κι αυτά να με απωθούν.. οτιδήποτε υπερβολικό με απωθεί, άλλωστε!
Αλλά πήγα στο pressroom, ένας χώρος που το υπουργείο εξωτερικών παραχωρεί στους ξένους ανταποκριτές της Σουηδίας.
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που άρχισα με το blog, όλο και αραιότερα βρίσκομαι εκεί και ένοιωσα χθες την επιθυμία να παω να δω και τις εξελίξεις!

Και καθίσαμε με τον συνάδελφο, Tandogan Uysal, τούρκο ανταποκριτή της εφημερίδας Hürriyet να τα πούμε...
«Fifty fifty πάμε για πραξικόπημα», είπε ακριβώς!
«Οι ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας δεν θα τον επιτρέψει ούτε να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις αποσκοπώντας για το πλησίασμα προς την ΕΕ αλλά ούτε και να γίνει ο πρόεδρος της χώρας», προσπαθούσε να εξηγήσει με τα σπαστά του σουηδικά...
Το 2007 δεν θα βγει σε καλό για τον Recep Tayyip Erdoğan που, όπως είπε και ο συνάδελφος, αλλά και όπως ισχυρίζεται και η αναγνώστριά μου Γιάννα, από την Αμερική, είναι προσκολλημένος στην χαμένη Οθωμανή αυτοκρατορία.

«Μα, κατάσταση είναι αυτή τώρα να επιβάλει στην γυναίκα του το τσεμπέρι...», είπε ενοχλημένος ο Tandogan δίνοντας σημασία σ’ αυτήν την τόσο ασήμαντη αλλά και τόσο σημαντική λεπτομέρεια!
Ναι, οι πολλές απαιτήσεις από την ΕΕ ίσως οδηγήσει την Τουρκία να επιλέξει να παραμένει στην κουλτούρα και στην ιστορία της!
Και μην είμαστε πολύ σίγουροι ότι μια τέτοια απόφασή τους συμφέρει εμάς, τους γείτονές της...
Θα δούμε και τις σημερινές εξελίξεις με τον Πάπα....