Friday, November 30, 2007

ΑΤΟΦΙΑ ΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΑΛΛΑ...


7 Νοεμβρίου, ώρα 12.00, στο τρένο Θεσσαλονίκη - Έδεσσα.

Κατά διαστήματα έχω την διαίσθηση, την ψευδαίσθηση, θα έλεγα, ότι θα μπορούσα να ζήσω στο χωριό μου, στις ρίζες μου!

Στο Καλοχώρι Σερρών!
Να εγκατασταθώ, δηλαδή, εκεί. Γίνεται αυτό;
Γίνεται, πιστεύω κάποιες φορές.


Στο κάτω - κάτω πληρώνω ένα ενοίκιο στο νούμερο 7 αδελφό μου, τον Χρίστο, αφού σε αυτού το σπίτι θα μένω, βάζω και ADSL internet και ζω στον κόσμο μου, στον κόσμο του διαδικτίου.
Βάζω κι έναν εκτυπωτή, ένα scanner, ένα φωτοτυπικό κλπ., και κάνω ένα γραφειάκι. Και πλάκα - πλάκα εξυπηρετώ και άλλους απ τα γύρω χωριά, μετ’ αμοιβής, βέβαια! (αυτό το τελευταίο τώρα, πάνω στο τρένο για την Έδεσσα, το σκέφτηκα)

Γίνεται αυτό;
Ίσως και να γίνεται...

Μα τώρα που ήμουν στο χωριό, για 2-3 μέρες, το ένοιωσα πολλές φορές πως όσο και να το θέλω θα ήταν αδύνατο να γίνει.
Όχι, δεν θα το άντεχα να μείνω εκεί για παραπάνω από ένα διάστημα.... είναι αυτός ο κόσμος, οι χωριανοί μου...

Όσο γλυκείς και χρυσόψυχοι και να είναι τόσο αδύνατον να συμβιώσω μαζί τους, μου φαίνεται.
Το μόνο θέμα τους είναι οι ασθένειές τους κι εγώ ακριβώς για ασθένειες δεν θέλω να συζητώ.
Πώς να αγγίξω θέματα ψυχολογίας, παραψυχολογίας, πνευματικά και διανοητικά;.
Εδώ εμείς που, ενώ τα γνωρίζουμε, τα συζητούμε και τα αναλύουμε πάλι επιστρέφουμε στα γνωστά κοινωνικά πρέπει, στους βαρετούς και ανιαρούς καθημερινούς καθωσπρεπισμούς, τι να πούμε για τους συχωριανούς μου!
Περί τίνος, λοιπόν, και με ποιον να συζητώ και να διαλογίζομαι;

Από διατροφή, ωστόσο, θα είμαι πλήρης.
Αυγά από την μία χωριανή μου, μαρούλια από την άλλη, τομάτες και πιπεριές από την πιο πέρα και το τραπέζι μου θα στρώνεται με οικολογικά και ατόφια προϊόντα!!!

Ποιος ξέρει;
Ίσως κάποια μέρα καθίσω και μετρήσω τα αρνητικά και τα θετικά μιας τέτοιας προοπτικής. Και ίσως, παρόλα αυτά, τα θετικά ζυγίσουν περισσότερο...

Wednesday, November 28, 2007

ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ - ΜΙΛΑΝΟ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Επέστρεψα από την Ελλάδα και σας γράφω αυτά που έγραφα την ώρα του ταξιδιού, στις 1 του Νοέμβρη, Στοκχόλμη - Μιλάνο - Θεσσαλονίκη.
Τα έγραφα σε τετράδιο τότε και τα καθαρογράφω τώρα:
(Η φωτογραφία από την Αλεξανδρούπολη... προσπαθώ να αγκαλιάσω όλη την Ελλάδα!)

1 Νοεμβρίου 2007, ώρα Ιταλίας, που είναι ίδια με της Σουηδίας, 17.00, αεροδρόμιο Μιλάνου.
Σε 4 ώρες μπαίνω στο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη.
Το ξεκίνημα από Στοκχόλμη καλό, η διαδρομή για το Μιλάνο καλή αλλά πώς περιμένω εδώ άλλες 4 ώρες σε έναν χώρο περιορισμένο δίχως εμπορικά μαγαζιά, έτσι, να περάσουμε και λίγη ώρα, βρε παιδί μου...

Στο αεροπλάνο για εδώ, στο Μιλάνο, καθόταν δίπλα μου μια γυναικεία ερωτευμένη ψυχή, η Nada.
Η Nada από την Σερβία που μένει Στοκχόλμη, και δουλεύει κάπου τελείως κοντά μου, έχει ερωτευτεί τηλεφωνικά, όχι ιντερνετικά, με έναν συμπατριώτη της που μένει στο Μιλάνο και κατέβαινε τώρα να τον γνωρίσει από κοντά.
Όσο η καρδιά της σπαρταρούσε, πλησιάζοντας προς το Μιλάνο, τόσο η γλώσσα της ανέβαζε ταχύτητα μιλώντας για το αίσθημά της και μου θύμιζε την δική μου ιστορία, πριν περίπου δεκαετίας, τότε που είχα ερωτευτεί, ιντερνετικά εγώ, και ήρθε επιτέλους η ώρα να κατέβω στην Αθήνα για να τον γνωρίσω.
Και που μέσα σε μια ώρα κοντά του είχε γκρεμιστεί το κάθε όμορφο και γλυκό που είχε χτιστεί επί έξι περίπου μήνες...
Εύχομαι ειλικρινά να μην συμβεί το ίδιο με την Nada.
Της εύχομαι ολόψυχα η γλύκα από την ηδονή του ερωτικού της συναισθήματος να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.

«Χαίρομαι που ζεις σ’ αυτήν την κατάσταση – θα ήθελα πολύ να την ζήσω κι εγώ ... ζήσε την όσο πιο δυνατά μπορείς διότι τέτοιες στιγμές είναι σπανιότατες...»
Με αυτά τα λόγια χωρίσαμε και κατά τα τέλη του Νοέμβρη, όταν επιστρέψω από την Ελλάδα, θα την επισκεφτώ να μάθω για την εξέλιξη της ιστορίας της....


Μιλάνο ώρα 19.15

Φάγαμε τις 2 ώρες και πάμε σχετικά καλά....
Έκανα την πρώτη μου βόλτα να σκοτώσω λίγη ώρα, έκανα την δεύτερη να σκοτώσω λίγη ώρα ακόμα, και στην τρίτη βόλτα πέρασα από το μοναδικό μπαρ, έτσι, από περιέργεια να δω τι ποικιλία έχουν.

Απογοητεύτηκα! Όχι σαν ποικιλία, 4-5 ειδών σάντουιτς αρκούν και περισσεύουν, αλλά η ποιότητα μ’ ανησυχεί.
Το ίδιο σάντουιτς μας σέρβηραν και στο αεροπλάνο, λίγες ώρες νωρίτερα.
Όχι, δεν το έχω φαει. Σήμερα περνώ με φρούτα που πήρα από το σπίτι μου.

Μα πιο πολύ μ’ ανησυχεί που προσπαθούν να μας μάθουν να τρωμε αυτό το άσπρο, άχρωμο, άοσμο, άνοστο, άχρηστο και άθρεπτο ψωμί.
Το ψωμί από χιλιομυριοεπεξεργασμένο αλεύρι από το οποίο όχι μόνο βγάζουν τις θρεπτικές του ουσίες αλλά που προσθέτουν και επικίνδυνες για να το διατηρήσουν λευκό και "πολυτελείας".
Αυτό το ψωμί που λίγο αν το πατήσεις γίνεται ξανά ζυμάρι...

Τι να πάρω από το μπαρ;
Καφέ που δεν πίνω; Αυτόν προτιμώ να τον μυρίζω παρά να τον πίνω.
Ψωμί που πλέον δεν θέλω να βλέπω;
Αναψυκτικό που με την ζάχαρή του γίνεται επικίνδυνο για την υγεία μας;

Κι έτσι επέστρεψα ξανά στο gate 1, στην θέση μου, που παραλίγο να την πάρουν οι πορτογάλοι που ξαφνικά εμφανίστηκαν και κατέκλυσαν τις θέσεις για να περιμένουν το αεροπλάνο τους για την Λισσαβόνα.

Έλληνες, πάντως, εδώ στο gate, ακόμα δεν είδα αλλά περιμένω...