ΑΤΟΦΙΑ ΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΑΛΛΑ...

7 Νοεμβρίου, ώρα 12.00, στο τρένο Θεσσαλονίκη - Έδεσσα.

Κατά διαστήματα έχω την διαίσθηση, την ψευδαίσθηση, θα έλεγα, ότι θα μπορούσα να ζήσω στο χωριό μου, στις ρίζες μου!

Στο Καλοχώρι Σερρών!
Να εγκατασταθώ, δηλαδή, εκεί. Γίνεται αυτό;
Γίνεται, πιστεύω κάποιες φορές.

Στο κάτω - κάτω πληρώνω ένα ενοίκιο στο νούμερο 7 αδελφό μου, τον Χρίστο, αφού σε αυτού το σπίτι θα μένω, βάζω και ADSL internet και ζω στον κόσμο μου, στον κόσμο του διαδικτίου.
Βάζω κι έναν εκτυπωτή, ένα scanner, ένα φωτοτυπικό κλπ., και κάνω ένα γραφειάκι. Και πλάκα - πλάκα εξυπηρετώ και άλλους απ τα γύρω χωριά, μετ’ αμοιβής, βέβαια! (αυτό το τελευταίο τώρα, πάνω στο τρένο για την Έδεσσα, το σκέφτηκα)

Γίνεται αυτό;
Ίσως και να γίνεται...

Μα τώρα που ήμουν στο χωριό, για 2-3 μέρες, το ένοιωσα πολλές φορές πως όσο και να το θέλω θα ήταν αδύνατο να γίνει.
Όχι, δεν θα το άντεχα να μείνω εκεί για παραπάνω από ένα διάστημα.... είναι αυτός ο κόσμος, οι χωριανοί μου...

Όσο γλυκείς και χρυσόψυχοι και να είναι τόσο αδύνατον να συμβιώσω μαζί τους, μου φαίνεται.
Το μόνο θέμα τους είναι οι ασθένειές τους κι εγώ ακριβώς για ασθένειες δεν θέλω να συζητώ.
Πώς να αγγίξω θέματα ψυχολογίας, παραψυχολογίας, πνευματικά και διανοητικά;.
Εδώ εμείς που, ενώ τα γνωρίζουμε, τα συζητούμε και τα αναλύουμε πάλι επιστρέφουμε στα γνωστά κοινωνικά πρέπει, στους βαρετούς και ανιαρούς καθημερινούς καθωσπρεπισμούς, τι να πούμε για τους συχωριανούς μου!
Περί τίνος, λοιπόν, και με ποιον να συζητώ και να διαλογίζομαι;

Από διατροφή, ωστόσο, θα είμαι πλήρης.
Αυγά από την μία χωριανή μου, μαρούλια από την άλλη, τομάτες και πιπεριές από την πιο πέρα και το τραπέζι μου θα στρώνεται με οικολογικά και ατόφια προϊόντα!!!

Ποιος ξέρει;
Ίσως κάποια μέρα καθίσω και μετρήσω τα αρνητικά και τα θετικά μιας τέτοιας προοπτικής. Και ίσως, παρόλα αυτά, τα θετικά ζυγίσουν περισσότερο...