Επέστρεψα από την Ελλάδα και σας γράφω αυτά που έγραφα την ώρα του ταξιδιού, στις 1 του Νοέμβρη, Στοκχόλμη - Μιλάνο - Θεσσαλονίκη.
Τα έγραφα σε τετράδιο τότε και τα καθαρογράφω τώρα:
(Η φωτογραφία από την Αλεξανδρούπολη... προσπαθώ να αγκαλιάσω όλη την Ελλάδα!)
1 Νοεμβρίου 2007, ώρα Ιταλίας, που είναι ίδια με της Σουηδίας, 17.00, αεροδρόμιο Μιλάνου.
Σε 4 ώρες μπαίνω στο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη.
Το ξεκίνημα από Στοκχόλμη καλό, η διαδρομή για το Μιλάνο καλή αλλά πώς περιμένω εδώ άλλες 4 ώρες σε έναν χώρο περιορισμένο δίχως εμπορικά μαγαζιά, έτσι, να περάσουμε και λίγη ώρα, βρε παιδί μου...
Στο αεροπλάνο για εδώ, στο Μιλάνο, καθόταν δίπλα μου μια γυναικεία ερωτευμένη ψυχή, η Nada.
Η Nada από την Σερβία που μένει Στοκχόλμη, και δουλεύει κάπου τελείως κοντά μου, έχει ερωτευτεί τηλεφωνικά, όχι ιντερνετικά, με έναν συμπατριώτη της που μένει στο Μιλάνο και κατέβαινε τώρα να τον γνωρίσει από κοντά.
Όσο η καρδιά της σπαρταρούσε, πλησιάζοντας προς το Μιλάνο, τόσο η γλώσσα της ανέβαζε ταχύτητα μιλώντας για το αίσθημά της και μου θύμιζε την δική μου ιστορία, πριν περίπου δεκαετίας, τότε που είχα ερωτευτεί, ιντερνετικά εγώ, και ήρθε επιτέλους η ώρα να κατέβω στην Αθήνα για να τον γνωρίσω.
Και που μέσα σε μια ώρα κοντά του είχε γκρεμιστεί το κάθε όμορφο και γλυκό που είχε χτιστεί επί έξι περίπου μήνες...
Εύχομαι ειλικρινά να μην συμβεί το ίδιο με την Nada.
Της εύχομαι ολόψυχα η γλύκα από την ηδονή του ερωτικού της συναισθήματος να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.
«Χαίρομαι που ζεις σ’ αυτήν την κατάσταση – θα ήθελα πολύ να την ζήσω κι εγώ ... ζήσε την όσο πιο δυνατά μπορείς διότι τέτοιες στιγμές είναι σπανιότατες...»
Με αυτά τα λόγια χωρίσαμε και κατά τα τέλη του Νοέμβρη, όταν επιστρέψω από την Ελλάδα, θα την επισκεφτώ να μάθω για την εξέλιξη της ιστορίας της....
Το ξεκίνημα από Στοκχόλμη καλό, η διαδρομή για το Μιλάνο καλή αλλά πώς περιμένω εδώ άλλες 4 ώρες σε έναν χώρο περιορισμένο δίχως εμπορικά μαγαζιά, έτσι, να περάσουμε και λίγη ώρα, βρε παιδί μου...
Στο αεροπλάνο για εδώ, στο Μιλάνο, καθόταν δίπλα μου μια γυναικεία ερωτευμένη ψυχή, η Nada.
Η Nada από την Σερβία που μένει Στοκχόλμη, και δουλεύει κάπου τελείως κοντά μου, έχει ερωτευτεί τηλεφωνικά, όχι ιντερνετικά, με έναν συμπατριώτη της που μένει στο Μιλάνο και κατέβαινε τώρα να τον γνωρίσει από κοντά.
Όσο η καρδιά της σπαρταρούσε, πλησιάζοντας προς το Μιλάνο, τόσο η γλώσσα της ανέβαζε ταχύτητα μιλώντας για το αίσθημά της και μου θύμιζε την δική μου ιστορία, πριν περίπου δεκαετίας, τότε που είχα ερωτευτεί, ιντερνετικά εγώ, και ήρθε επιτέλους η ώρα να κατέβω στην Αθήνα για να τον γνωρίσω.
Και που μέσα σε μια ώρα κοντά του είχε γκρεμιστεί το κάθε όμορφο και γλυκό που είχε χτιστεί επί έξι περίπου μήνες...
Εύχομαι ειλικρινά να μην συμβεί το ίδιο με την Nada.
Της εύχομαι ολόψυχα η γλύκα από την ηδονή του ερωτικού της συναισθήματος να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.
«Χαίρομαι που ζεις σ’ αυτήν την κατάσταση – θα ήθελα πολύ να την ζήσω κι εγώ ... ζήσε την όσο πιο δυνατά μπορείς διότι τέτοιες στιγμές είναι σπανιότατες...»
Με αυτά τα λόγια χωρίσαμε και κατά τα τέλη του Νοέμβρη, όταν επιστρέψω από την Ελλάδα, θα την επισκεφτώ να μάθω για την εξέλιξη της ιστορίας της....
Μιλάνο ώρα 19.15
Φάγαμε τις 2 ώρες και πάμε σχετικά καλά....
Έκανα την πρώτη μου βόλτα να σκοτώσω λίγη ώρα, έκανα την δεύτερη να σκοτώσω λίγη ώρα ακόμα, και στην τρίτη βόλτα πέρασα από το μοναδικό μπαρ, έτσι, από περιέργεια να δω τι ποικιλία έχουν.
Απογοητεύτηκα! Όχι σαν ποικιλία, 4-5 ειδών σάντουιτς αρκούν και περισσεύουν, αλλά η ποιότητα μ’ ανησυχεί.
Το ίδιο σάντουιτς μας σέρβηραν και στο αεροπλάνο, λίγες ώρες νωρίτερα.
Όχι, δεν το έχω φαει. Σήμερα περνώ με φρούτα που πήρα από το σπίτι μου.
Μα πιο πολύ μ’ ανησυχεί που προσπαθούν να μας μάθουν να τρωμε αυτό το άσπρο, άχρωμο, άοσμο, άνοστο, άχρηστο και άθρεπτο ψωμί.
Το ψωμί από χιλιομυριοεπεξεργασμένο αλεύρι από το οποίο όχι μόνο βγάζουν τις θρεπτικές του ουσίες αλλά που προσθέτουν και επικίνδυνες για να το διατηρήσουν λευκό και "πολυτελείας".
Αυτό το ψωμί που λίγο αν το πατήσεις γίνεται ξανά ζυμάρι...
Τι να πάρω από το μπαρ;
Καφέ που δεν πίνω; Αυτόν προτιμώ να τον μυρίζω παρά να τον πίνω.
Ψωμί που πλέον δεν θέλω να βλέπω;
Φάγαμε τις 2 ώρες και πάμε σχετικά καλά....
Έκανα την πρώτη μου βόλτα να σκοτώσω λίγη ώρα, έκανα την δεύτερη να σκοτώσω λίγη ώρα ακόμα, και στην τρίτη βόλτα πέρασα από το μοναδικό μπαρ, έτσι, από περιέργεια να δω τι ποικιλία έχουν.
Απογοητεύτηκα! Όχι σαν ποικιλία, 4-5 ειδών σάντουιτς αρκούν και περισσεύουν, αλλά η ποιότητα μ’ ανησυχεί.
Το ίδιο σάντουιτς μας σέρβηραν και στο αεροπλάνο, λίγες ώρες νωρίτερα.
Όχι, δεν το έχω φαει. Σήμερα περνώ με φρούτα που πήρα από το σπίτι μου.
Μα πιο πολύ μ’ ανησυχεί που προσπαθούν να μας μάθουν να τρωμε αυτό το άσπρο, άχρωμο, άοσμο, άνοστο, άχρηστο και άθρεπτο ψωμί.
Το ψωμί από χιλιομυριοεπεξεργασμένο αλεύρι από το οποίο όχι μόνο βγάζουν τις θρεπτικές του ουσίες αλλά που προσθέτουν και επικίνδυνες για να το διατηρήσουν λευκό και "πολυτελείας".
Αυτό το ψωμί που λίγο αν το πατήσεις γίνεται ξανά ζυμάρι...
Τι να πάρω από το μπαρ;
Καφέ που δεν πίνω; Αυτόν προτιμώ να τον μυρίζω παρά να τον πίνω.
Ψωμί που πλέον δεν θέλω να βλέπω;
Αναψυκτικό που με την ζάχαρή του γίνεται επικίνδυνο για την υγεία μας;
Κι έτσι επέστρεψα ξανά στο gate 1, στην θέση μου, που παραλίγο να την πάρουν οι πορτογάλοι που ξαφνικά εμφανίστηκαν και κατέκλυσαν τις θέσεις για να περιμένουν το αεροπλάνο τους για την Λισσαβόνα.
Έλληνες, πάντως, εδώ στο gate, ακόμα δεν είδα αλλά περιμένω...
Κι έτσι επέστρεψα ξανά στο gate 1, στην θέση μου, που παραλίγο να την πάρουν οι πορτογάλοι που ξαφνικά εμφανίστηκαν και κατέκλυσαν τις θέσεις για να περιμένουν το αεροπλάνο τους για την Λισσαβόνα.
Έλληνες, πάντως, εδώ στο gate, ακόμα δεν είδα αλλά περιμένω...
