Πολύ χρήσιμες εμπειρίες οι κρίσεις!

Επιμένει να λεει η καλή μου η φίλη από την Αθήνα, η Βέρα, ότι αν σεβόμουν λίγο περισσότερο το γυναικείο μου κορμί και αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου και την θηλυκότητά μου, ίσως δεν θα επέτρεπα τους γιατρούς να μου αφαιρέσουν αυτό το πιο θηλυκό κομμάτι στην όλη ολότητά μου.
Αυτό για το οποίο ακόμα και οι σουηδοί, που δεν είναι και από αυτούς που δίνουν κομπλιμέντα, τελείως φανερά θαύμασαν και λαχτάρισαν!
(Για τους λιγούρηδες έλληνες που με τις κραυγές τους, «ΑΧ, να τα είχα στο κρεβάτι μου» ή «ΜΑ, ποια μάνα τα γέννησε και με τρέλανε...», δείχνουν τον σεβασμό τους στην γυναίκα, δεν μιλώ)

Η δε αναγνώστρια Κατερίνα λεει ότι μπορεί να έχασα ένα κομμάτι της θηλυκής μου φύσης αλλά κέρδισα στην αυτογνωσία και στη δύναμη, διαφορετικά δεν μπορεί, λεει, να καταλάβει από πού απορρέει η νηφαλιότητα και η ισορροπία που άλλωστε αναδύεται και από τα κείμενά μου...

Αχ, Κατερίνα μου μόνο η καρδούλα μου το ξέρει πόσο φοβάται μα δεν πρέπει αυτό να το δει ο καρκίνος.
Έτσι και με δει να φοβάμαι έχω χάσει τη μάχη!
Διότι μια μάχη δίνουμε τώρα. Όχι ακριβώς τώρα αλλά σε πολύ λίγο.
Εγώ σε συμμαχία με τον γιατρό μου από τη μια και ο καρκίνος από την άλλη έχοντας το κορμί μου σαν πεδίο μάχης.
(Αυτό κάποιος άλλος το ‘πε αλλά αν δεν το διάβαζα στο βιβλίο της Jane Plant, είμαι σίγουρη πως θα το έλεγα κι εγώ)

Πολύ βάση, όμως, δε δίνω στον σύμμαχο διότι πολλοί από αυτούς εύκολα παραδίνονται και αφήνουν την μάχη, ενώ εγώ είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω και να πολεμήσω αντρίκεια, που λενε!!!

Ευτυχώς που έχω και κάποιες εμπειρίες από άλλους πολέμους διότι το έτος 2000 πολεμούσα με έναν άλλον κίνδυνο. Τον κίνδυνο της φοβίας προς έναν νέο και άγνωστο κόσμο, που απλώνονταν μπροστά μου, στο μεγάλο βήμα που έπαιρνα να αλλάξω ριζικά και κάθετα τη ζωή μου!
Στο μεγάλο άλμα που έκανα για να ξαναγεννηθώ... όπως το λενε και διαφορετικά!

Να, λοιπόν, που τώρα θα μου φανούν χρήσιμες εκείνες οι εμπειρίες.
Όχι, τίποτα δεν πάει χαμένο...

Κομμένα μαχαίρι τα γαλακτοκομικά!

Ένα άλλο θετικό που μου συνέβη, τώρα με την ευκαιρία του καρκίνου, είπαμε υπάρχουν και τα θετικά αρκεί να είσαι openminded και να τα δεις, είναι η διατροφή.
Τα γαλακτοκομικά έχουν κοπεί.
Μαχαίρι!
Όχι πως ήμουν και κανένας σπουδαίος καταναλωτής του γάλατος. Γάλα ήπια, από μικρή, τόσο που αρκεί για όλα τα επόμενά μου χρόνια.
Για πρωινό γάλα, για μεσημεριανό γάλα και για βραδινό πάλι γάλα αλλά με ψωμί, την λεγόμενη παπάρα...
Μπορεί μαρμελάδα να μην είχα να βάλω πάνω στην φέτα του ψωμιού μου, που τόσο την επιθυμούσα, αλλά από γαλακτοκομικά είχαμε τόσα που κυριολεκτικά τα είχα σιχαθεί.
Και αυτό επειδή είχαμε και πρόβατα και γίδες και αγελάδες και γουρούνια... δε νομίζω να υπάρχει τετράποδο που να μην το είχε η οικογένεια του Ιορδάνη Μελετλίδη.

Ακόμα και γάλα κατευθείαν από το βυζί της προβατίνας έχω πιει... να μη το σιχαθείς μετά;
Επομένως η αμοιβή μας από την υπηρεσία, σαν βοσκοί, ήταν η πληθώρα των γαλακτοκομικών προϊόντων.

Έλα, όμως, που τα τυριά και τα γιαούρτια, τα μόνα γαλακτοκομικά που έτρωγα σαν μεγάλη, τώρα έχουν κοπεί...
Γιατί; Επειδή με έπεισε η Jane Plant με το βιβλίο της «your life in your hands» με το συμπέρασμά της ότι οι κινέζες, που δεν τρων τέτοια, έχουν τις λιγότερες περιπτώσεις καρκίνου μαστού.
Λίγο ήθελα να πεισθώ για να τα κόψω και να μάθω τον κόσμο της σόγια και όλων των προϊόντων που προέρχονται από αυτό το ευλογημένο όσπριο.

Αλλά, εδώ που τα λεμε, από χωρίο όπως είμαι, και από φτωχή οικογένεια, είχα την τύχη να πάρω μαζί μου συνταγές από λογιών - λογιών φαγητά που μόνο υγιεινά μπορείς να τα πεις. Επομένως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αλλάξω την διατροφή μου.
Οι άλλες, οι άμοιρες οι σουηδέζες, τι να πουν που μόνο κρέας και διάφορα αλλαντικά ξέρουν να μαγειρεύουν και αυτά να πλημμυρίζουν σε σάλτσες από παχιά γαλακτοκομικά...

Πού είναι οι ομοιοπαθείς άντρες;

Με το laptop στα γόνατα και ξάπλα στον καναπέ, γράφω, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είμαι αδιάθετη... μη το κάνουμε σαν τον Γιωρίκα που ανησύχησε μη και αρρώστησε ο φίλος του, ο Κωστίκας, επειδή τον είχε δει να βγαίνει από το φαρμακείο...
«Νέπε ντο λες, ασα ταφία πα αμά εβγαίνα πεθαμένος θα έμνε; = Μα τι λες, δηλαδή αν έβγαινα από τα νεκροταφεία πεθαμένος θα ήμουν;», ρώτησε και ο Κωστίκας που πολύ καλά αναρωτήθηκε για την λογική του φίλου του, του Γιωρίκα.

Έτσι και με την περίπτωση μου. Με το που αργώ να γράψω ή με το που ξάπλωσα για να γράψω, στο εξής, δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει ότι είμαι αδιάθετη, επειδή ο καρκίνος μαστού μας έχει κατατρομάξει!

Ένα από τα καλά του καρκίνου, λοιπόν, που έλεγα στο προηγούμενο post, διότι όσο κι αν ακούγεται παράλογο υπάρχουν και τα καλά, είναι το γεγονός ότι άρχισα να περπατώ!
Δεν είναι ακριβώς καλό του καρκίνου αλλά του φόβου από τον καρκίνο.

Τουλάχιστον μια ώρα τη μέρα είμαι έξω και περπατώ... κάτι που ασφαλώς δεν θα έκανα αν δεν είχα ταρακουνηθεί από τον καρκίνο!
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, βέβαια λεω, διότι μόνο καλό κάνει το περπάτημα και κανένα κακό...

Και πρόσεξα χθες που ήμουν έξω ότι μόνο γυναίκες περπατούν!
Μα πού πήγαν οι άντρες; Είναι γυναικείο σπόρ το περπάτημα;
Οι άντρες που προσβλήθηκαν από προστάτη, διότι είναι πολλοί αυτοί, δεν φοβήθηκαν τον καρκίνο να ξεκινήσουν και αυτοί το ίδιο σπορ;
Ή μήπως αυτοί είναι οι άνδρες οι πολύ βαρείς, απ’ αυτούς που ακόμα και τον καρκίνο φοβερίζουν;

Κατά τ’ άλλα είμαι καλά...

Για εσάς που ανησυχείτε είμαι καλά.
Όσο καλά θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα των 53, που μόλις της αφαίρεσαν τον έναν μαστό λόγω καρκίνου, που σε λίγο ξεκινά μια αγωγή με δυνατές χημειοθεραπείες, που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί την κατάστασή της κλπ...κλπ...κλπ! Είναι, όμως, καλά!
Απλά υπήρξε κάποιο πρόβλημα στο Internet μου γι αυτό δεν μπορούσα να γράψω στο blog...

Επιθετικός μου βγήκε ο καρκίνος, που λετε!
Έτσι είπε ο χειρούργος όταν πήγα εκεί, δέκα μέρες μετά την εγχείρηση, για να ακούσω τα αποτελέσματα από τα μολυσμένα κομμάτια του κορμιού μου.
Αλλά εγώ, όπως είπα και στο προηγούμενο post, δεν άκουγα τι έλεγε και αργότερα που ξαναρώτησα μου το επιβεβαίωσε.

«Ήταν επιθετικός, τώρα δεν υπάρχει», λεει ο μικρός μου γιος για να με παρηγορήσει, μάλλον να παρηγορήσει τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι με την εγχείρηση έφυγε ο βάναυσος εφιάλτης μου. Ο εφιάλτης όλων μας!
Και των γιων μου και της οικογένειας των 100 περίπου ατόμων...
Ότι τελείωσε. Ότι εξαφανίστηκε.
Ότι, έτσι και κάτι απομεινάρια του έχουν μείνει μέσα μου, θα καούν και αυτά με τα δυνατά δηλητήρια που σε κάνα - δυο εβδομάδες θα αρχίσουν να μπαίνουν στο κορμί μου.

Κατά τα άλλα είμαι καλά και θα σας γράψω περισσότερα, όχι απαραίτητα μόνο για τα αρνητικά του καρκίνου αλλά και για χαριτωμένα παρατράγουδά του... διότι υπάρχουν και αυτά!
Ουδέν κακόν άνευ καλού.
Αλλά και ουδέν καλόν άνευ κακού!

Με ζάλησαν οι καρικατούρες των σουηδών...

Πέρασαν ήδη 14 μέρες από τη μέρα που ο Lars και ο Markus με την χειρουργική τους μαστοριά μου αφαίρεσαν τον αριστερό μου μαστό και τους 11 λεμφαδένες. Για προληπτικούς λόγους τους τελευταίους!

Στις 5 Απριλίου που πήγα με τον μεγάλο μου γιο για να μας πει ο Lars τι έδειξαν όλα τα μολυσμένα κομμάτια που βγάλανε από πάνω μου πάλι ζαλίστηκα.
Πάλι έγινε όπως με τον Markus που νέτα σκέτα μου αμόλησε το «έχεις καρκίνο μαστού» και ήθελα η Ulla να ακούσει τα υπόλοιπα...
Όχι πως ο Lars, τώρα, είπε κάτι το τραγικό, σαν να μην ήταν τραγικό η αφαίρεση του μαστού και μόνο... αλλά με τον φόβο μη πει κάτι ακόμα πιο τραγικό έκλεισα τα αυτιά μου και άφησα τα υπόλοιπα να τα ακούσει ο γιος μου.

Ίσα – ίσα είχα και ευχάριστα νέα διότι κανένας από τους 11 λεμφαδένες δεν είχαν προσβληθεί από τον άπονο και απαίσιο καρκίνο!

«Επομένως πάμε καλά», είπε ο χειρούργος αλλά αντί για χαμόγελο που περίμενα να δω στα χείλη του είδα κάτι καρικατούρες που άρχισε να φτιάχνει, βρε αυτοί οι σουηδοί με τις καρικατούρες τους....
Για οστά κάτι άκουγα να λεει και εγώ πιστεύοντας πως στους λεμφαδένες μπορεί να μη πήγε, μεν, αλλά στα οστά σίγουρα πήγε σφράγισα τελείως τα αυτιά μου.

Ναι, στα οστά πήγε!
Ήμουν σίγουρη γι αυτό αν και δεν καταλάβαινα, ούτε καν γλωσσικά...
Μη ξεχνάμε ότι εκτός από την άγνωστη, για μένα, ορολογία της ιατρικής είναι και η γλώσσα ξένη που όσο καλά και να την ξέρεις πάλι δεν την ξέρεις!

Και αν κατάλαβα καλά, από αυτά που ο γιος μου κατάλαβε, έκανε όλες εκείνες τις καρικατούρες, ο τύπος, θέλοντας έτσι να μας πει ότι προληπτικά, πάλι προληπτικά, θέλει να κάνω χημειοθεραπείες... για να μη πάει το αγρίμι στα οστά...

Τις δε ακτινοβολίες τις γλιτώνω, επειδή δεν έχουμε κρούσμα στους λεμφαδένες!
Ε, κάτι είναι κι αυτό!

Με τον Θεό δεν τα παω καλά...

Μου γράφει η Μαρία, από Στοκχόλμη, που πρόσφατα διάβασε κείμενά μου, ότι ο τρόπος που γράφω αγγίζει ψυχές!
Επειδή εσκεμμένα δεν το κάνω θαρρώ πως ο λόγος που αγγίζω των άλλων τις ψυχές είναι επειδή γράφω από τα βάθη της δικής μου της ψυχής! Δε νομίζω να υπάρχει άλλη εξήγηση...

Η Γιάννα, από την Νέα Υόρκη, λεει ότι η αδελφή της έχει κάνει δυο επεμβάσεις στο στήθος και πως νοιώθει μια χαρά...
Βασικά τον καιρό αυτό μόνο για τέτοιες περιπτώσεις ακούω.
Μια η μία έχει κάνει τοπική μια η άλλη έχει κάνει ολική και ξαφνικά μου βγήκαν ένα σωρό γυναίκες με την ίδια νόσο.
Πάνω απ’ όλα με τον ίδιο φόβο! Με τον φόβο μη μας πάρει ο Χάρος παγανιά... πριν την ώρα μας!
Και με την αναπάντητη ερώτηση: Γιατί; Τι έχουμε κάνει εμείς που οι άλλες δεν έχουν; Κάποια τιμωρία μας βρήκε; Από ποιον και γιατί; Καλά εγώ, με τον Θεό δεν τα παω και τόσο καλά, μα αυτές που ξημερωβραδιάζουν στον οίκο του και με τεμενάδες τον προσκυνούν και τον ευλογούν, αυτές γιατί;

Όχι πως και παλιά δεν άκουγα για περιπτώσεις με καρκίνο μαστού αλλά τότε από τη μια έμπαιναν κι από την άλλη έβγαιναν! Ποιος σκέφτεται για τέτοια τώρα... σ’ εμένα δεν συμβαίνουν τέτοια, σκεφτόμουν τότε, έτσι όπως σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι κάνουν!
Μα τώρα που συνέβη και σε μένα όχι μόνο τα ακούω αλλά θέλω και λεπτομέρειες να μου πουν!

Ο δε Στέλιος, που έχει τελειώσει ιατρική, μου γράφει πως η λέξη καρκίνος παλιά θεωρούνταν για κακό και μοιραίο. Πως σήμερα, ειδικά όσον αφορά αυτόν του μαστού, η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο που δεν υπάρχει κανένας λόγος για ανησυχία!

Μου υποσχέθηκε, μάλιστα, πως δεν τα λεει για να με παρηγορήσει. Είναι εις γνώσει ότι εμείς από μια τρίχα κρεμόμαστε!
Από μια τρίχα παρηγοριάς κι ας είναι μια σάπια κλωστή που με μια μικρούλα και μόνο ανάσα θα κοπεί για να βρεθούμε αιωρούμενοι στο χάος...

Να μου λείψουν οι τοξίνες του ΠΑΣΧΑ!

«Πώς, πώς να πας να κάνεις Πάσχα με έλληνες», μου είπε η κοινωνικός λειτουργός του νοσοκομείου, όταν της είπα ότι δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι το ιδιαίτερο το Πάσχα, που φέτος συμπίπτει με το σουηδικό.
Άλλες χρονιές κάνουμε δυο φορές το Πάσχα, μια το δικό μας και μια το σουηδικό και μας φεύγει η κάθε διάθεση αν το δικό μας πέφτει μετά το σουηδικό. Τι το περάσαμε, κάθε Κυριακή Πάσχα θα έχουμε;

«Το δικό σας Πάσχα είναι πολύ ευχάριστο ... δεν θέλει στεναχώρια ο καρκίνος...», μου είπε, μάλιστα, μόνο και μόνο μη μείνω μόνη και πατήσω στεναχώριες και μελαγχολίες αγνοώντας, βέβαια, αυτή, τις μοναξιές που παλιότερα έχω περάσει. Τότε που και με φόβιζαν και με τρόμαζαν!

Και ακούγοντας ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, και κυρίως το ράδιο Θεσσαλονίκη, με τα χαιρετίσματα και τις ευχές που στέλνουν οι ακροατές μεταξύ τους, νοιώθω πως έκανα ήδη το Πάσχα μου...

Σιγά τις μοναξιές! Στο κάτω – κάτω κάθομαι και γράφω και δεν νοιώθω καμιά μελαγχολία. Προτιμώ να γράφω παρά να βρεθώ με κόσμο μόνο και μόνο για παρέα.

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι και αυτή και δεν είναι πάντα απαραίτητο να διασκεδάζουμε, να πίνουμε και να τρωμε τα παχιά αρνιά.
Κι εμείς, δηλαδή, που ούτε πίνουμε ούτε τρωμε παχιά αρνιά τι να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Θα βλέπουμε τους άλλους που καταβροχθίζουν τις τοξίνες από τα λίπη και τα αλκοόλ;
Όσο για χορό και διασκέδαση....έχω χορέψει τόσο στη ζωή μου που μου αρκεί και για τα υπόλοιπα μου χρόνια.

Εδώ που τα λεμε, ο όρος μοναξιά έχει παρεξηγηθεί σε αφάνταστο βαθμό. Δυστυχώς! Κι εμείς που την βρίσκουμε μ’ αυτήν πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις να μας αφήσουν ήσυχους και να μη μας τραβάν, με το έτσι θέλω, σε διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες, επειδή αυτοί νομίζουν ότι μας κάνει καλό!

Σιγά, βρε συνάνθρωποί μου, σεβαστείτε και την δική μας θέληση...

Άλλωστε αν μ’ ενοχλούσε τόσο θα μάζευα τα παιδιά μου. Τι θα γίνει, δηλαδή, αν φαμε ένα γεύμα αύριο κι όχι σήμερα;

Βιομηχανία η αφαίρεση των μαστών...

Άφησα κατά μέρος τα second opinion, από άλλους γιατρούς, και τις άλλες βλακείες που σκεφτόμουν καθοδόν για το σπίτι, και αποφάσισα να το βγάλω.
«Θα το βγάλω και θα το πετάξω στα σκυλιά», έλεγα θυμωμένη σ’ αυτούς που με τηλεφωνούσαν, αλλά ταυτόχρονα το ‘παιρνα πίσω εξηγώντας τους πως ούτε και τα σκυλιά κάνει να τρωνε τέτοια μολυσμένα κρέατα...

Άλλωστε τι τα χρειάζομαι από τη στιγμή που τα παιδιά μου τα τάισα και τα μεγάλωσα; Σε τι χρησιμεύουν πια εφόσον την δουλειά, για την οποία μας τα ‘δωσε ο Πανάγαθος, που ακόμα σταυρωμένος είναι, ήδη την έχουν κάνει;

Και τηλεφώνησα να πάω το συντομότατο να το βγάλουμε.
Ο νεαρούλης Markus Holmberg, αυτός που 14 μέρες πριν μ’ είχε κόψει τα φτερά ανακοινώνοντάς μου τα αποτελέσματα, μαζί με τον Lars Löfgren, τον προϊστάμενο του τμήματος στο νοσοκομείο της Στοκχόλμης St Görans, ενώσανε τις ιατρικές τους ικανότητες για να αφαιρέσουν και τον αριστερό μου μαστό και τις 11 λεμφαδένες! Για προληπτικούς λόγους, όπως έλεγαν.

Την Τρίτη στις 27 Μαρτίου, ώρα 13.00 και επί 2,5 ώρες με εγχειρίζανε και την επομένη, την Τετάρτη, στις 09.30 πήρα ταξί και γύρισα σπίτι μου.
Τσάκα- τσάκα παει το πράμα γιατί περίμεναν άλλες τρεις για τον ίδιο τον θάλαμο!
Βιομηχανία και αυτή η αφαίρεση των μαστών φαίνεται πως έγινε!

Στο δε σπίτι με περίμενε η αδελφή μου, η Αναστασία, η οποία πιστεύοντας ότι θα είναι μαζί μου και κατά την εγχείρηση κατέφθασε από την Θεσσαλονίκη.
«Κι εγώ περίμενα να κοιμηθώ στον ίδιο θάλαμο μαζί σου», έκανε, μάλιστα, την παρατήρησή της παραπονεμένα νομίζοντας ότι, σαν στα νοσοκομεία της Ελλάδας, θα ξενυχτούσε δίπλα στο κρεβάτι μου και θα με νοσήλευε... θαρρείς και οι νοσοκόμες για άλλον λόγο παίρνουν τον μισθό τους!

Όλο ή μόνο το ένα τέταρτο;

Τι κάνουμε λοιπόν;
Βγάζουμε μόνο τον όγκο ή όλο το βυζί;
Ο γιατρός περίμενε την απάντησή μου σαν να επρόκειτο να αποφασίσω για την αγορά ενός παλτού.

Ζωγράφισε εκεί δυο βυζιά, έβαλε και κάτω από την ρόγα του δεξιού βυζιού έναν στρογγυλό και αιμοβόρο καρκίνο και είπε ότι αν βγάλουμε μόνο αυτό, το «καρύδι» των 2,5 εκατοστών, θα βγει το ένα τέταρτο του βυζιού, σαν να μιλούσε για τούρτα, ο κερατάς.
Είπε μάλιστα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται μια άσχημη τομή, θαρρείς και τις ομορφιές ενός βυζιού σκεφτόμουν εγώ εκείνη την ώρα...

Εγώ που μάλλον είχα προλάβει να αντιληφθώ ότι όντως επρόκειτο για κάποιο μεγάλο κακό και θέλοντας να διαψεύσω την πικρή αλήθεια, είχα κολλήσει στην σκέψη να παω και σ’ έναν άλλον γιατρό, να πάρω μια second opinion.

Να πάρω απ' αυτούς τις ακτίνες και τις βιοψίες μου και να ψάξω κι έναν δεύτερο γιατρό...
Μου ‘ρθε τώρα το μικρό αυτό γιατρουδάκι, που το στόμα του ακόμα γάλα μυρίζει, που δεν ξέρει καν τι του γίνεται, και μου λεει τώρα χαζομάρες, σκεφτόμουν θυμωμένη.
Θυμωμένη, βέβαια, απ’ τον ομορφούλη τον γιατρό, εκείνη την ώρα, μα στην πραγματικότητα από τον ηλίθιο τον καρκίνο μου...

Η δε Ulla, σαν ουδέτερη και υποτίθεται σαν πιο ψύχραιμη, σοκαρίστηκε τόσο που φυσώντας και ξεφυσώντας χτυπούσε ολοένα τα χέρια της και αντί να με στηρίξει με θόλωσε ακόμα πιο πολύ.
Μα ήταν και αυτή προετοιμασμένη για μια μικρο-επεμβασούλα για να παμε μετά στα σπίτια μας.

Δεν πέρασε καν η πρώτη μέρα και η απόφασή μου είχε παρθεί.

Ο απαίσιος καρκίνος μου!

Θαρρώ πως έχω ήδη λάβει την τιμωρία μου. Αυτή για την οποία γράφω στο προηγούμενό μου κείμενο…

Στις 8 Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, ακριβώς τρεις ώρες μετά την δημοσίευση του τελευταίου μου κειμένου «αν και γυναίκα... sorry γυναίκες», είχα πάει στον γιατρό να δω τα αποτελέσματα από την μαστογραφία που είχα κάνει δέκα μέρες πρωτύτερα.

Ένα μικρός όγκος, καλοήθης όπως αυτόν στην Αμερική, πίστευα, και ήμουν προετοιμασμένη να κάνω μια μικρούλα επέμβαση, μιας ώρας, και να γυρίσω σπίτι.

Εμ, τα πράματα δεν ήταν έτσι... διότι τα αποτελέσματα έλεγαν άλλα.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ, μου είπε ο νεαρός χειρούργος γιατρός, Markus Holmberg, και το μυαλό είχε θολώσει! Το κορμί είχε μουδιάσει!

Για να μου έκανε χωρατά δεν τον έκοβα! Aπό πού κι ως πού που ούτε καν τον γνωρίζω τον άνθρωπο!
Μα ούτε και για σοβαρά μου φαίνονταν αφού 20 χρόνια πριν είχα κάτι παρόμοιο και ήταν καλοήθης. Γιατί τώρα κακοήθης, σκεφτόμουν...

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ; Τι εννοώ γράφοντας σκεφτόμουν;
Πώς είναι δυνατόν να σκεφτόμουν όταν γύρω μου όλα είχαν θολώσει και του ζήτησα να φέρει μέσα την Ulla. Μια Φιλανδή συγγενή μου που ναι μεν προθυμοποιήθηκε να έρθει μαζί μου αλλά προτίμησε να μείνει στην αίθουσα αναμονής όταν ο γιατρός με πήρε μέσα για να μου... χτυπήσει την καμπάνα.

Ήθελα αυτή να ακούει, να καταλαβαίνει, να ρωτά...
Το μόνο που ήθελα εγώ ήταν να μην υπήρχα, να μην άκουγα και να μην έβλεπα! Ειδικά τις καρικατούρες με μαστούς που ζωγράφιζε αυτός για να μας δώσει να αντιληφθούμε πού χτύπησε ο απαίσιος ο καρκίνος... πώς θα κάνουμε τις τομές...
Άστα να πάνε....