Οι τσαρουχοφορεμένοι, βρακοφορεμένοι, βιαστές τούρκοι!!!

Δεν ξέρω ποια εικόνα για τους τούρκους σας δώσανε εσάς τα σχολικά ιστορικά βιβλία αλλά εγώ τους είχα φοβηθεί. Τους φοβόμουν και τους μισούσα.
Τους έβλεπα νοερά τσαρουχοφορεμένους, κουκουλοφορεμένους, μαυροβρακοφορεμένους, μαχαιροβγάλτες, σπαθοβγάλτες, βιαστές, κακοποιούς, σκυθρωπούς... με άλλα λόγια, όλα τα απαίσια με τα οποία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος.

Με αυτή την εικόνα άφησα την Ελλάδα, 20 ετών τότε, και με τρένο ταξίδευα για ένα χωριό της Γερμανίας, κοντά στην Φρανκφούρτη, όπου έμεναν 4 από τα αδέλφια μου.

Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήθελα να ρωτήσω συνεπιβάτες για να επιβεβαιωθώ αν η στάση όπου θα κατέβαινα ήταν η επόμενη ή η μεθεπόμενη!

Τρις τέσσερις θέσεις πιο πέρα κάθονταν δυο ευπρεπείς κύριοι συζητώντας χαμηλόφωνα οπότε σηκώθηκα να ρωτήσω αυτούς.
Μα σαν τους πλησίασα αντιλήφθηκα πως μιλάν τουρκικά και κοντοστάθηκα προσπαθώντας να δω αν φοράνε τα τσαρούχια, αν κρατούν τα σπαθιά, αν τα πρόσωπά τους είναι σκυθρωπά - βίαια....

Αφού οι ίδιοι αντιλήφθηκαν ότι ήθελα κάτι, γι αυτό και τους είχα πλησιάσει, προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν αυτοί.
Και όταν μου απάντησαν ότι και αυτοί στην ίδια στάση θα κατέβαιναν επομένως θα μπορούσα να τους ακολουθήσω κοκάλωσα!
Φοβήθηκα μήπως μου χώσουν από μια μαχαιριά ο καθένας στα πλευρά μου και άργησα να τους ευχαριστήσω ότι δεχόμουν την πρότασή τους.

Αφότου κατεβήκαμε από το τρένο τους ακολουθούσα με ένα βήμα πιο πίσω έτοιμη να το βάλω στα πόδια σε περίπτωση που....

Ίσως νομίζεται πως υπερβάλω μα οι σκέψεις στο μυαλό μου, και οι εικόνες από τότε, είναι ακόμα ζωντανές και τώρα εν συντομία καταγράφω πώς το βίωσα εκείνο το βράδυ....

«Εδώ είναι η διεύθυνση που θέλεις», μου είπαν σε λίγο, κι εγώ, μην περιμένοντας να φτάσουμε τόσο σύντομα, νόμισα ότι τον βιασμό είχαν στο μυαλό τους....

Να πω και την σημαντική λεπτομέρεια ότι πολλά περί του ταξιδιού δεν γνώριζα επειδή, για πολλούς και διάφορους λόγους, πήγαινα στα αδέλφια μου εν αγνεία τους...

Να, λοιπόν, τι μας έχει κάνει «η ιστορία» που φυτεύει μέσα μας το μίσος!
Αμφίπλευρο το κακό διότι το ίδιο παθαίνουν και οι τούρκοι!

Οι εναλλακτικές των ανθρωποσόφων...

(ένα μέρος από την κλινική)

Κάποιοι αναγνώστες με παρακαλούν να γράψω τις εντυπώσεις μου από την Vidarklinik, "οι ανθρωποσόφοι" όπως τους αποκαλούμε στην Σουηδία, εκεί που είχα παει για μια κούρα το καλοκαίρι.

Ήταν Ιούλιος μήνας, όλοι οι γνωστοί και φίλοι ήταν σε διακοπές κι εγώ ζήτησα από τον ογκολόγο μου να τακτοποιήσει να πάω για 15 μέρες στην κλινική αυτή όπου εκτός από την κλασική ιατρική ασχολούνται και με εναλλακτικές θεραπείες.

Δυστυχώς, όμως, σαν καλοκαίρι έλειπαν και από εκεί διάφοροι θεραπευτές όπως πχ. η θεραπεύτρια μουσικής. Και μ’ αυτήν ακριβώς ήθελα εγώ να ασχοληθώ.
Γιατί; Επειδή ήθελα να μ’ ακούσει να τραγουδώ!

Κάτι με το οποίο δουλεύουν οι θεραπευτές εκεί είναι αυτές οι κρυφές μας επιθυμίες που ποτέ δεν βρήκαν την ευκαιρία να εμφανιστούν. Ή μάλλον, που ποτέ δεν τις δώσαμε την ευκαιρία να φανούν και πιθανών να τις εξελίξουμε - διότι επιθυμίες και ταλέντα έχει πολλά ο άνθρωπος μα είναι κρυφά και παραχωμένα...
Και επειδή σαν κοπέλα, στο χωριό, κυρίως όταν έβοσκα τα αρνιά, ανέβαινα ψηλά σε βράχους και τραγουδούσα για να μ’ ακούσουν και σε διπλανά χωριά.... ήθελα, λοιπόν, τώρα να συζητήσω το θέμα με ειδικούς.

Μη το γελάτε! Μπορεί και να ασχοληθώ με το τραγούδι διότι το ταλέντο της καλλιφωνίας υπάρχει ήδη. Μια "κλωτσιά" χρειάζομαι μόνο.... και ποιος ξέρει πού θα καταλήξω!
Είχα επίσης σκεφτεί να την ρωτήσω μια απορία μου: γιατί όταν τραγουδώ μερικά τραγούδια με πιάνει το κλάμα και ο πόνος.... ;

Αντί, όμως, για τραγούδι και μουσική ασχολήθηκα, μεταξύ άλλων, και με ζωγραφική.
Μας έβαλε η θεραπεύτρια να ανακατέψουμε διάφορα χρώματα και να φτιάξουμε το χαρμάνι με το οποίο θα δουλεύαμε από την επόμενη φορά.
Κι εγώ αντί να ανακατεύω χρώματα akvarell, και να χάνω τον χρόνο μου, εμπνεύστηκα το καπέλο!
Αυτό που μου χάρισε ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο Γούσης, όταν επέστρεψε ένα φθινόπωρο στο χωριό μας, για μια νέα σχολική χρονιά, και μου το φόρεσε στο κεφάλι!!!
7- 8 ετών τότε εγώ έτρεχα με αυτό να το δείξω σε όλο το χωριό αλλά και στο σπίτι μου το οποίο κατακλυζόταν από ένα σωρό κοριτσάκια – αδελφές μου... αυτό το ΚΑΠΕΛΟ, λοιπόν, που έχει γράψει ιστορία στη ζωή μου, ζωγράφισα και η θεραπεύτρια το κρέμασε ψηλά να φαίνεται!

Αυτό που κυριολεκτικά απόλαυσα στην κλινική είναι το ρυθμικό μασάζ!
Ο θεραπευτής Bosse Kjällström χαϊδεύοντας με τα μαγικά του χέρια απαλά και ρυθμικά το κορμί μου μού θύμισε πως υπάρχουν κάποιες χορδές συναισθημάτων που για χρόνια είχαν ξεχαστεί τελείως!

Κι άλλα πολλά συνέβησαν μα θα συνεχίσω σε άλλο post...

Οι αχόρταγοι, οι χαραμοφαγάδες....!!!

(εδώ μένω - το τρίτο μπαλκόνι είναι δικό μου)

Ένα, δυο, τρια...δέκα...τριάντα...σαράντα... πενήντα σκαλοπάτια!
Μονομιάς τα "ρούφηξα"!

Μεμιάς ανέβηκα τα πενήντα σκαλοπάτια (για πρώτη φορά τα μέτρησα με ακρίβεια) για να μπω στο σπιτάκι μου, τώρα που επέστρεψα από μια βόλτα, και ούτε καν μια ανάπαυση έκανα ενδιάμεσα. Έτσι όπως έκανα τους τελευταίους μήνες, κάποιες φορές και δυο διαλείμματα έκανα μέχρι να τ’ ανέβω.

Ασανσέρ στην πολυκατοικία που κατοικώ δεν υπάρχει.

Το 1949 μέχρι το 1951, τον καιρό της κατασκευής των τριώροφων κατοικιών στην περιοχή που μένω, στο Hägersten, προφανώς δεν πίστευαν ότι τα ασανσέρ μελλοντικά θα χρειαζόντουσαν. Κι έτσι έμειναν αυτά τα χαμηλά σπίτια δίχως ασανσέρ.

«Τι; Το 1950 χτίστηκαν αυτά που φαίνονται για μιας δεκαετίας σπίτια;» τσίριξε η οξύφωνη αδελφή μου, η Αναστασία (το νούμερο 8 στην σκάλα των δεκατριών αδελφών), όταν κατέφτασε στην Σουηδία για να με βοηθήσει, τον Μάρτιο, που έκανα την εγχείρηση της μαστεκτομής!
Τα είχε χαμένα με την ομορφιά και της φύσης αλλά και της κατασκευής των πάντων.

Και δεν είναι κάποια που ανέβηκε στην Σκανδιναβία κατευθίαν από κανένα ελληνικό χωριό για να τις αρέσουν τα πάντα και οι πάντες εδώ!
Στην Θεσσαλονίκη μένει, όχι πως κι αυτό βοηθά, αλλά έχει ζήσει και πολλά χρόνια στην Γερμανία που στο κάτω – κάτω θεωρείται και από τις πιο εξελιγμένες χώρες!

«Μπα, καλή και η Γερμανία αλλά αυτό που βλέπω εδώ είναι το κάτι άλλο», μουρμούριζε, πλέον, επειδή της είχα πει ότι είχα βαρεθεί να ακούω τα επιφωνήματα και τις επιβραβεύσεις που συνεχώς έδινε στους τέλειους σουηδούς!
«Μου ‘ρχεται να μαζέψω και να φέρω εδώ τους δικούς μας να πάρουν μαθήματα και να φτιάξουν και την χώρα μας...» είχε πει και μερικές φορές... «τους αχόρταγους τους χαραμοφαγάδες....!» φώναζε!

Ποιους, άραγε, να εννοούσε;;;

Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα!

Το παθαίνετε κι εσείς ή μόνο σε μένα συμβαίνει, αυτό το να ξεκινώ για κάπου συγκεκριμένα αλλά να καταλήγω κάπου τελείως διαφορετικό;

Για την σημερινή μου φυσική αντοχή και για τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, που έπαιρνα, θα έγραφα, όπως το υποσχέθηκα και κάποτε, αλλά κατέληξα εδώ.
Δεν πειράζει, όμως... για τις θεραπείες θα γράψω άλλη φορά.

Ένας γερμανός και μια εβραία...

Στην περίπτωσή μας ένας Τούρκος και μια Eλληνίδα!

Χθες ήμουν σε μια βάφτιση που έγινε στην ελληνική εκκλησία της Στοκχόλμης.
Πριν 28 περίπου χρόνια, στην ίδια εκκλησία, εγώ είχα βαφτίσει την μάννα της μπέμπας που βαφτίστηκε χθες και ένοιωθα σαν μια γιαγιονουνά!

Η Joanna, έτσι βάφτισε την μπέμπα η όμορφη νουνά Αλέκα, όπως καταλάβατε γεννήθηκε από μάνα ελληνίδα, την Κική, αλλά από πατέρα Τούρκο, τον Zafer.

Τα παιδιά γεννημένα και μεγαλωμένα στην Σουηδία τι τους ενδιέφερε η ιστορία και το περιεχόμενό της (για το οποίο γίνεται και ο καυγάς σήμερα), τι τους ένοιαζαν οι σφαγές και οι βιασμοί μεταξύ αυτών των λαών πριν πολλά – πολλά χρόνια.
Σφάχτηκε ή βιάστηκε κανένας γνωστός ή συγγενής τους; Ασφαλώς όχι!
Όσο για κάποιους προγόνους, που προφανώς υπήρξαν θύματα, τι να κάνουμε..... το τότε είναι τότε και το τώρα, τώρα!
Σήμερα ζούμε το σήμερα και, ασφαλώς, πρέπει να σκεφτούμε και για το αύριο επομένως το τότε δεν πρέπει να μας εμποδίσει στην σημερινή μας εξέλιξη!
Μέχρι πότε, δηλαδή, θα μας κυνηγά αυτή η ιστορία και θα μας φορτώνει με ενοχές επειδή έτυχε να γουστάρουμε κάποιους τούρκους. Διότι, ναι, θα την πω και αυτήν την αλήθεια: υπάρχουν τούρκοι που οι έλληνες μπροστά τους δεν φτουράν.

Κι έτσι πριν 9-10 χρόνια βρεθήκανε τα νέα αυτά παιδιά, γουστάρανε, ερωτευτήκανε και κάποτε παντρευτήκανε! Και μετά ήρθε η μπέμπα!
Έτσι, δηλαδή, όπως αρχίζουν όλα τα παραμύθια με την διαφορά ότι εδώ οι προκαταλήψεις και οι επιρροές από την Ιστορία υπήρξαν αφορμή να γίνουν οι προσπάθειες για τον χωρισμό τους!
Θα μου πεις, σε άλλα παρόμοια παραμύθια δεν έχουμε παρόμοιες προσπάθειες για χωρισμό; Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα, κυρίως όταν ανακατεύονται οι συμπεθέρες... ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!
Βέβαια οι προσπάθειες για χωρισμό, εκεί, δεν έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ο μεν είναι τούρκος και η δε ελληνίδα, ωστόσο οι φασαρίες και οι ίντριγκες δεν απουσιάζουν!

Εγώ χάρηκα όταν στην εκκλησία μας είδα την τουρκική οικογένεια Kilic, χάρηκα που η μπέμπα βαφτίστηκε με το ελληνικό όνομα, Ιωάννα, (του παππού της Ιωάννη) χάρηκα που μετά σερβιρίστηκαν και ελληνικά φαγητά... χάρηκα που η μικρή Ιωάννα κατάφερε να μαζέψει τούρκους και έλληνες για να τους κάνει μια ευχάριστη παρέα!

Κι ας είναι ελαφρύ το χώμα των προγόνων μας!

Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς, που συνηθίζει να λεει και ένας αδελφός μου (το νούμερο 2) ο Πολυχρόνης!

Να μας ζήσει η μικρή Ιωάννα!!!

Θέλει δουλειά πολύ....

Τον τελευταίο καιρό παίζεται ένα ενδιαφέρον διεθνές παιχνίδι μεταξύ Σκανδιναβίας (βόρειες χώρες), Αραβικών κρατών (Qatar και Dubai - οι δυο ανταγωνιστικές πλούσιες αραβικές χώρες), Αμερικής και Αγγλίας που αφορά τα χρηματιστήριά τους (OMX, Nasdaq... κλπ.), και από χθες κάθομαι στα καρφιά και θέλω να γράψω γι αυτό αλλά φοβάμαι πως οι αναγνώστες μου θα αρχίσουν τα παράπονα!!!
«Άσε, μωρέ, αυτά τώρα και γράψε μας για σένα και για το πώς αντιμετωπίζεις τον καρκίνο» συνηθίζουν να μου λενε διότι «τέτοια πράγματα, χρηματιστήρια, οικονομία, επενδύσεις, και βλακείες, εμείς δεν καταλαβαίνουμε...!»

Και τι να γράψω για τον καρκίνο; Αυτόν τον έχω ξεχάσει κιόλας και σπάνια τον σκέφτομαι!

Πριν 3 εβδομάδες έχω κάνει την τελευταία από τις 6 χημειοθεραπείες - άλλες με ταλαιπώρησαν λιγάκι άλλες καθόλου, μα καθόλου, και στις 10 Οκτωβρίου ξεκινώ την επόμενη θεραπεία, την λεγόμενη Herceptin! Επειδή ο τύπος του καρκίνου (μαστού), γι αυτούς που δεν ξέρουν το ιστορικό, ΗΤΑΝ, λεει, επιθετικός!
ΗΤΑΝ, έμαθα να λεω διότι θέλω να πιστεύω ότι με την μαστεκτομή, που έχει γίνει στις 27 Μαρτίου 2007, έχουν εξαφανιστεί όλα τα κομμάτια του.

Εν τω μεταξύ έχω πνιγεί κυριολεκτικά στα μεταφυσικά και στα πνευματικά και στις ένα σωρό θεωρίες που ο κάθε ένας ασκεί για την προσωπική του υγεία και αναρωτιέμαι ποια από όλες αυτές τις θεωρίες θα επιλέξω εγώ. Ψάχνω να βρω αυτό που ταιριάζει σε μένα και όχι σ’ όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν.

Δεν πείθομαι εύκολα εγώ – δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι καλό ή κακό, και αυτό το βλέπω και στο ότι ούτε οι εκκλησίες και οι παπάδες μ’ έχουν πείσει πως θα με βοηθήσουν να επικοινωνήσω με τον Παντοδύναμο.
Διότι κάτι Παντοδύναμο υπάρχει - αυτό δεν μπορώ να το αμφισβητήσω, τον τρόπο επικοινωνίας με ΑΥΤΟ αμφισβητώ!
Ωστόσο όλες τις θεωρίες τις ασπάζομαι και πιστεύω ότι η κάθε μια από αυτές βοηθά όταν πραγματικά την πιστεύεις!

Ιδέα δεν είχα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να ασχοληθείς με τον εσωτερικό εαυτό σου και με τον ψυχικό και πνευματικό σου κόσμο!
Πάντως, ψάχνοντας τον τελευταίο καιρό ένα πράγμα έχω αντιληφθεί: Το ότι εγώ προκάλεσα τον καρκίνο και ότι μόνον εγώ θα βρω τις ΒΑΘΙΕΣ αιτίες για να βοηθήσω στο να μην επανέλθει!
Και αυτό απαιτεί ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΥ... αλλά εμείς δεν κολλάμε στην δουλειά και προχωράμε στον αγώνα!

Έλληνες και Τούρκοι απ’ έξω!

Tην στιγμή αυτή οι συνάδελφοί μου, οι ξένοι ανταποκριτές της Σουηδίας, βρίσκονται σ’ ένα δημοσιογραφικό ταξίδι στην βόρεια Κύπρο – στο «τούρκικο» κομμάτι.
Εγώ δεν συμμετέχω σ’ αυτό το ταξίδι όχι επειδή δεν το ήθελα..... θα σας το εξηγήσω παρακάτω.

Στις 13 Αυγούστου μας ήρθε μια επίσημη πρόσκληση από τo TURKISH REPUBLIC OF NORTHERN CYPRUS PRIME MINISTRY PUBLISH INFORMATION OFFICE όπου μας καλούσαν για να μας ξεναγήσουν στην βόρεια Κύπρο, στην «χώρα τους».

Κάνουν τεράστιες δαπάνες οι Τούρκοι για την προώθησή τους και η διαφορά μεταξύ τούρκων και ελλήνων είναι ότι οι τούρκοι διαθέτουν όλα τα κονδύλια για την προώθηση ενώ οι έλληνες ένα μεγάλο μέρος των κονδυλίων το διαθέτουν για προσωπικές ικανοποιήσεις... αλλά άλλο καπέλο αυτό.

Πονούσα όταν σαν γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου της ένωσης των ξένων ανταποκριτών έπρεπε να δεχτώ την πρόσκλησή τους και μαζί με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο να συντάξω την ευχαριστήρια επιστολή για να τους την στείλουμε με φαξ.

Πιστεύω πως ο κάθε έλληνας θα πονούσε αλλά δεν μπορούσα και να την αρνηθώ την στιγμή που όλα τα μέλη του Δ.Σ. την δέχονταν.

Να, όμως, που μετά από λίγο βγήκε το φασόλι της ιστορίας!
Τούρκοι και Έλληνες δημοσιογράφοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο εβδομαδιαίο αυτό ταξίδι..... κι εγώ τούρκεψα!
Γιατί; Δεν καταλαβαίνουν ότι με την απαγόρευση αυτή κάνουν τα πράγματα χειρότερα! Ότι η απαγόρευσή τους προκαλεί τους συναδέλφους μου; Ότι αυτό ακριβώς θα κάνει τους συναδέλφους μου να θέσουν την καυτή ερώτηση γιατί απέκλεισαν τους έλληνες δημοσιογράφους; Και ότι αυτό ακριβώς θα είναι το καυτό θέμα στις ανταποκρίσεις τους;

Τους περιμένω να επιστρέψουν για να μάθω τα νέα!!!

Και... μη ξεχάσετε τα παιδιά σας!!!

Έκανα μια βόλτα στα Δωδεκάνησα...Ρόδος, Κως, Σύμη, Τήλος, με την περισσότερη διαμονή στην Νίσυρο όπου με φιλοξένησε η φίλη μου, η Βέρα, που εργάζεται εκεί σαν ξεναγός...
Βέβαια, μια εβδομάδα τι να σου κάνει αλλά τόσο μπόρεσα να λείψω από την έδρα μου, από την Στοκχόλμη.

Το νησί Σύμη (στην φωτογραφία) με την διαφορετική αρχιτεκτονική στα σπιτάκια της, μου άρεσε περισσότερο από κάθε άλλο νησί που έχω δει.

Διότι, εδώ που τα λεμε, και τα κατάλευκα σπίτια σε άλλα νησιά σε κουράζουν!
Πέρασα καλά, ήρεμα και όμορφα αλλά θα σας γράψω γι αυτό που άκουσα στο αεροπλάνο επιστρέφοντας και πετώντας από την Ρόδο.

Με το αντίο σας και να μας προτιμήσετε και πάλι, που είπε ο καπετάνιος του αεροσκάφους, είπε και το εξής: «... και μη ξεχάσετε να πάρετε όλα τα πράγματα από τα καθίσματά σας, καθώς και τα παιδιά σας, διότι ότι παραμένει εδώ τα βάζουμε σε αγγελία για πώληση!»
ΧΑΧΑΧΑ πάτησαν τα γέλια οι επιβάτες!
«... χαχαχα αστειεύομαι» συνέχισε μετά η ίδια η φωνή.

Μη νομίζετε πως δεν υπήρχε σοβαρότητα και αλήθεια σ’ αυτά που είπε ο τύπος, διότι μαζί με ένα σωρό πράγματα που ξεχνούν οι, ως συνήθως, μεθυσμένοι σουηδοί έχουν ξεχάσει και παιδιά.
Αυτό που αναμφισβήτητα ποτέ δεν ξεχνούν είναι οι φιάλες των ποτών που έχουν φορτωθεί ή από την Ρόδο ή από το αεροδρόμιο της Ρόδου ή και ακόμα από μέσα από το σκάφος.
Παιδιά, όμως, έχουν ξεχάσει και κάπου - κάπου διαβάζουμε τέτοια ρεζιλίκια σε εφημερίδες.

Σήμερα η συνάντηση – 35 χρόνια γερασμένοι!

Πολλά πράγματα μαζί συνωμότησαν στο να μην είμαι σήμερα στην Ελλάδα - και το ήθελα τόσο!
Σήμερα γίνεται η συνάντηση της τάξης μας από το γυμνάσιο των Κάτω Πορροίων Σερρών.
Μου το είπε η Άννα Σπυρωνάσιου, η οργανώτρια της συνάντησης, στις 6 Αυγούστου, τότε που μόλις είχα επιστρέψει από την κλινική, Vidarkliniken – antroposoferna, όπου είχα παει για μια δεκαπενθήμερη κούρα. Και που τελικά οι δυο εβδομάδες είχαν γίνει τρεις... αλλά άλλη ιστορία αυτή!

«Στις 1 Σεπτεμβρίου μαζευόμαστε στο γυμνάσιό μας και μετά πάμε στην Μακρινίτσα για τα υπόλοιπα» μου είχε πει κι εγώ τότε φαντάστηκα ότι μέχρι τις 1 Σεπτεβρίου σίγουρα θα τα καταφέρω.

Είπα, πολλά μαζί μου απαγορεύουν τώρα να κατέβω και ούτε καν έκπληξη μπορώ να τους κάνω έτσι όπως τους είχα κάνει την περασμένη φορά πριν 16 ή 17 χρόνια; Ούτε που θυμάμαι!
«Μπαααα, δεν μπορώ να κατέβω», τους έλεγα και τότε μα τελικά κατέβηκα και δεν τους έβρισκα και στο σημείο, στην Θεσσαλονίκη, όπου ήταν να γίνει η συνάντηση... μα όποιος θέλει να βρει κάτι το βρίσκει καθώς κι εγώ τους είχα βρει κάπου στα λαδάδικα!

Τι πολλά συνέβησαν από τότε; Τουλάχιστον σε μένα!

Αυτούς που δεν είχαν παρευρεθεί στην τότε συνάντηση έχω να τους δω κάπου 35 χρόνια!!! Και πόσο ήθελα να τους δω....

Προηγουμένως έστειλα sms στην Άννα και της παρακάλεσα να το διαβάσει δυνατά στην συνάντηση.
Έγραψα πως λυπάμαι πολύ, μα πάρα πολύ, που αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να τους κάνω την έκπληξη που είχα κάνει την προηγούμενη. Και πως όποιος με θυμάται και θέλει να έρθει σε επαφή μαζί μου θα με βρει στο mail... και όποιος θέλει να με διαβάζει θα με βρει στο blog!

Μα πόσοι από αυτούς γνωρίζουν από Internet;
Εγώ είχα την τύχη, που καμιά φορά την θεωρώ και ατυχία, να ζω στην Σουηδία όπου έχουμε και το δικαίωμα και τις προϋποθέσεις να εξελισσόμαστε και στις ηλικίες που βρισκόμαστε!
Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις;
Βέβαια, ο άνθρωπος όταν θέλει τις προϋποθέσεις τις φτιάχνει ο ίδιος..... έτσι όπως κι εγώ έφτιαξα τις δικές μου διότι κανείς δεν ήρθε να μου τις δώσει στο χέρι!

Αυτά!
Με λίγη καλή τύχη ίσως μου στείλουν φωτογραφίες και για να τους δω αλλά και για να τις ανεβάσω στο blog!

Καλή διασκέδαση εύχομαι σε όλους και καλές αναμνήσεις!