Friday, February 29, 2008

ΓΡΥΠΗ ΠΤΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΕΓΟΝΟΣ;


Φίλη και αναγνώστρια που εργάζεται σ' έναν Δήμο του νομού Σερρών μου γράφει μεταξύ άλλων:

...Άκου τώρα ένα συγκλονιστικό νέο!!!
Χθες έγινε η κηδεία μιας 47χρονης εδώ στο Χ χωριό που είναι και η έδρα του Δήμου μας. Από τί πέθανε? Από την γρίπη των πτηνών. Έφαγε αυτή, ο άντρας της και ο γιος της αγριόπαπια που κάποιος κυνηγός σκότωσε. Αφού ανέβασε υψηλό πυρετό και οι εγκληματίες γιατροί του Νοσοκομείου της έδωσαν αντιβίωση και την έδιωξαν δύο φορές από το Νοσοκομείο, τελικά το κακό έγινε. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται στην εντατική και απομονωμένοι ο σύζυγος και το παιδί της, βρίσκεται σε καραντίνα το σπίτι τους και λέγεται ότι κάλεσαν όλους αυτούς που είχαν έρθει σε επαφή μαζί τους τις τελευταίες μέρες, στο Νοσοκομείο για εξετάσεις. Επίσης μάθαμε ότι πέθαναν δύο ακόμη άτομα στο Νοσοκομείο (άλλοι μιλούν για το Νοσοκομείο της Ξάνθης) από τον ίδιο λόγο.
Το θέμα είναι ότι δεν βγήκε κανείς να πει έστω και το παραμικρό, εννοώ από τους υπευθύνους του νοσοκομείου μας. Προφανώς δεν θέλουν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, ναι αλλά έχει βουίξει ο τόπος. Είναι καλύτερα έτσι?

Δεν αναφέρω ονόματα πρώτον επειδή δεν γνωρίζω αν τα στοιχεία είναι επιβεβαιωμένα και δεύτερον επειδή δεν βρίσκω την φίλη μου για να λάβω το ΟΚ για την ανάρτηση αυτού του ποστ.

Συμβουλή μου, ωστόσο, είναι να αποφεύγετε τα ορνιθοειδή αλλά και όλα τα κρέατα γενικά όσο ντελικάτη κι αν σας φαίνεται η «κυρία» στην φωτογραφία!!!

Wednesday, February 27, 2008

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ MADONNΑ, LOPEZ & HILTON

Α, σήμερα δεν άντεξα τον πειρασμό!
Μα, μια ο ένας μου στέλνει υλικό μια ο άλλος, είναι και αυτά τα ΜΜΕ που παρά την υπόσχεση στον εαυτό μου για αποτοξίνωση όλο παρασύρομαι και τα χαζεύω......

Η φίλη μου η Μαίρη, που είναι και από το χωριό μου - όχι ακριβώς αλλά από το διπλανό, την Καστανούσα - μου έστειλε πριν λίγο ένα mail με κάποια από τα αστέρια που έχουμε μάθει να τα βλέπουμε μακιγιαρισμένες κάργα...

Δείτε πώς είναι στην πραγματικότητα και πώς αλλάζουν με τα χρώματα και τ’ αρώματα...

Επομένως έχουμε κι εμείς ελπίδα να γίνουμε αστέρια.
Έτσι και μας αναλάβει και κανένας Ψηνάκις... ε, καλά τις έχουμε φαει και τις Μαντόνες, προφανώς και τις Paris Hilton...



1 -Madonna
2- Jennifer Lopez
3 – Paris Hilton

ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ...


Πατήστε ΕΔΩ να δείτε πώς γίνεται η έκρηξη ενός πύργου, απ’ αυτούς που παράγουν αιολική ενέργεια., που ανήκει στην εκ Δανίας εταιρία Vestas!
(Δείτε και λίγο δανέζικη τηλεόραση, έτσι, για αλλαγή)

Παρόμοια περιστατικά συνέβησαν παλαιότερα και στην Σκοτία και στην Αγγλία και στη Σουηδία και οφείλεται, γράφει στο Dagens PS, στην έλλειψη συντήρησης....δεν την καταλαβαίνω, βέβαια, την δικαιολογία αυτή!

Πλάκωσαν, φαίνεται, οι παραγγελίες για να σεβαστεί, υποτίθεται, ο κόσμος το περιβάλλον και στο φινάλε οι προμηθευτές δεν τα βγάζουν πέρα με αποτέλεσμα τα προϊόντα ή το σέρβις να είναι ελλιπή.

Να μια καλή ιδέα για εταιρία, γι αυτούς που σκέφτονται να ξεκινήσουν επιχείρηση.
Ο χώρος της εναλλακτικής Ενέργειας έχει μεγάλο μέλλον και πολύ ψωμί!

ΓΗ... ΣΕΛΗΝΗ... DALAI LAMΑ...


Έκανα ένα μικρό διάλειμμα για άλλα θέματα αλλά ο 14ος DALAI LAMA συνεχίζει να με συνεπαίρνει και να παίρνει αρκετή από την καθημερινή μου ώρα.

Όχι, δεν ασπάστηκα τον Βουδισμό, όπως αναγνώστες μου αναρωτιούνται, απλά συνεχίζω να ψάχνω την αλήθεια προσπαθώντας να δω τα πράγματα και από άλλες οπτικές γωνίες εκτός από αυτές που μας επιβάλανε από τον πλακούντα μας ακόμα...


Λεει, λοιπόν, δημοσιογράφος: Ο βουδισμός, αντίθετα από το χριστιανισμό, δεν θεωρεί τον άνθρωπο επίκεντρο της Δημιουργίας, δεν του αναγνωρίζει το δικαίωμα να εξουσιάζει την φύση...

Και απαντάει ο DALAI LAMA: Σήμερα η σκληρή πραγματικότητα μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τις θέσεις μας, όποιες κι αν είναι αυτές.
Εμείς οι βουδιστές βλέπουμε τη Γη σαν «μητέρα» όλων των ανθρώπων. Μια μητέρα που μας έφερε στον κόσμο και μας περιβάλει με στοργή και αγάπη. Η φύση μάς κρατάει στη ζωή, γι αυτό κι εμείς, με τη σειρά μας, πρέπει να φροντίσουμε για την προστασία της.
Σήμερα η «Μητέρα Γη», βλέποντας την αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και την τρομοκρατική μόλυνση του περιβάλλοντος, μας λεει: «Παιδιά μου, δεν βλέπετε τι κάνετε; Αν συνεχίσετε έτσι, θα καταστρέψετε τον πλανήτη σας».

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, η «Μητέρα Γη» ήταν υπομονετική με τα κακομαθημένα παιδιά της και συγχωρούσε την κακή συμπεριφορά τους.
Τώρα, όμως, που έχουμε χάσει κάθε έλεγχο μας βάζει όρια. Μας στέλνει αμέτρητα σήματα κινδύνου, τα οποία δεν πρέπει να παραβλέπουμε. Δεν μπορούμε να εξακολουθήσουμε να επιδεικνύουμε ανευθυνότητα και να εκμεταλλευόμαστε αλόγιστα τους φυσικούς πόρους για δικό μας όφελος. Αυτός ο πλανήτης είναι το σπίτι μας και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θα έβαζε φωτιά στο σπίτι του για να ζεσταθεί ο ίδιος.
Πού θα πάμε αν καταστραφεί ο πλανήτης μας; Στη Σελήνη;

Έλα ντε; Πού θα πάμε; Και να υπήρχε ζωή στη σελήνη, παει κι έρχεται, μα δεν υπάρχει! Έτσι δεν είναι; Ή κάνω λάθος;.
Και «φτιαχτή – ψεύτικη» ζωή να σκέφτηκαν να κάνουν στη σελήνη, για τους άκρως ευνοούμενους (ε, αυτό έλειπε να τα κάνουν για μένα και για σένα), θα τους βγει κούκος κι αηδόνι επομένως συμφέρει να συμμαζευτούν και να λάβουν μέτρα για να βοηθήσουν ετούτο εδώ τον πλανήτη...

Tuesday, February 26, 2008

Η JENNIFER ANISTON ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΨΥΚΤΗΣ.....


Το έλεγα εγώ και με κορόιδευαν!
«Τι πολλά ξέρεις...», μου έλεγαν ειρωνικά και νά που τώρα το κάνει η Jennifer Aniston!
Βάζει, λεει, τα ωάριά της σε κατάψυξη για να γίνει μητέρα αργότερα διότι ακόμα, λεει, δεν βρήκε τον πρίγκιπα της ζωής της!
Μάλιστα! Κι έχοντας έτσι ρεζέρβα τα παγωμένα της ωάρια έχει τακτοποιήσει και το θέμα αυτό και δε βιάζεται.... και στα 50 της μπορεί τώρα να γίνει μητέρα!

Άνω των 30 ετών πλέον η ικανότητα της γυναίκας για «παραγωγή ανθρώπου» μειώνεται! Τα ωάρια αδυνατούν και, μη βρει η κοπέλα όποιον κι όποιον, πάνω στην βιασύνη της, και αραδιάσει 2-3 πιτσιρδέλια και μετά να ψάχνεται στα δικαστήρια για χωρισμούς και για το ένα και για το άλλο...

Όταν εγώ το έλεγα στα θηλυκά του οικογενειακού μου κύκλου μ’ έβλεπαν σαν εξωγήινη και ο καιρός συνεχίζει να τρέχει ενώ ο αριθμός στην οικογένειά μου παραμένει ο ίδιος!
Υπογεννητικότητα έχει πέσει στο Μελετλιδέηκο!

Και το άλλο;
Παλιά, μεταξύ σοβαρού και αστείου και λόγω της δυσκολίας άμεσα να ενημερωνόμαστε μεταξύ μας τα 100 άτομα της οικογένειας, πρότεινα να ξεκινήσουμε ένα είδος newsletter με νέα από όλες τις υποοικογένειες Μελετλίδη...
Γέλαγε, τότε, σαρκαστικά ο συχωρεμένος, τώρα, ανιψιός μου Ιορδάνης.

«Ε, ρε φαντασμένη», μου ‘λεγε και νά που σήμερα όντως μαθαίνουν τα νέα μου μέσω του blog!

Το να είσαι κάποια βήματα μπροστά από τα γεγονότα είναι καλό αλλά το να είσαι πολλά βήματα μπροστά επιφέρει πολλές φορές προβλήματα και κάπου εκεί έχω κάνει σφάλματα εγώ κατά καιρούς....

Monday, February 25, 2008

ΚΙ ΕΝΑ AWARD ΑΠΟ ΣΟΥΗΔΙΑ...


«Επιτέλους βρήκα δυο blogs από Ελλάδα», λέει με ευχαρίστηση η σουηδή Marlene και εννοεί το δικό μου και της Ingabritt Τομπουλίδου, Aktuellt i Grekland = Επίκαιρα στην Ελλάδα

Όπως εγώ είμαι ελληνίδα στην Σουηδία και γράφω για Έλληνες η Ingabritt είναι σουηδέζα στην Ελλάδα (συγκεκριμένα στη Νάουσα) και γράφει για σουηδούς. Έχουμε και κάποια άλλα κοινά αλλά δεν είναι το θέμα μας...

Η Marelen λοιπόν θέλησε να μας απονέμει έναν τιμητικό τίτλο που λέγεται you make my day award

Ένα Award εξοικονομήσαμε λοιπόν!
Καλό κι αυτό!

Σ’ ευχαριστώ Marlene, TACK SÅ MYCKET!
You really made my day today και εύχομαι να συνεχίζω να σου τη φτιάχνω τη μέρα!
Και η Marlene από το Göteborg της Σουηδίας και η Ingabritt από τη Νάουσα ξέρουν ελληνικά! (είναι παντρεμένες με Έλληνες και ίσως είναι από την περίπτωση που έλεγα τις προάλλες... . τα καλά ελληνόπουλα επέλεξαν σουηδέζες)... ςςςςςς... μη μας ακούσουν ;-)

Και υπόσχομαι ότι θα το διαβιβάσω κι’ εγώ σε άλλα blogs που φτιάχνουν την δική μου μέρα/διάθεση και αυτά είναι: ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, Φουρτούνα στο Αιγαίο και Sweet December!

Να, κάτι τέτοια με προβληματίζουν και με βάζουν σε δίλημμα – κι άλλα blogs μ’ αρέσουν αλλά δε γίνεται να απονέμω τον τιμητικό τίτλο σε όλα...

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕ DALAI LAMA...

....σαν συνέχεια από το προηγούμενο post!

Ερώτηση:
Όπως λεει ένας ύμνος του Γερμανού ποιτή του 17ου αιώνα Πολ Κερχαρντ «Η ανησυχία, οι στενοχώριες και τα βάσανα /δεν φτάνουν στο Θεό/ μόνο την προσευχή μας ακούει Εκείνος». Συνήθως όταν ανησυχούμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα...

Απάντηση:
Μου άρεσαν πολύ αυτοί οι στίχοι και το νόημά τους.
Εμείς πιστεύουμε ότι όταν αυτό που μας προβληματίζει μπορεί να λυθεί, δεν υπάρχει λόγος να απελπιζόμαστε.
Όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα, τότε και πάλι δεν βοηθά η απόγνωση. Γιατί θα πρέπει να ανησυχούμε όταν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί;
Όταν υπάρχει λύση δεν χρειάζεται να φοβόμαστε.
Από την άλλη, όταν κάτι είναι οριστικό και αμετάκλητο, θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχτούμε την κατάσταση. Δεν ωφελεί σε τίποτα να ανησυχούμε. Το μόνο που καταφέρνουμε με τις ανησυχίες είναι να σπαταλάμε τη δύναμή μας.
Η συμβουλή που δίνω εγώ είναι: «Να ελπίζεις για το καλύτερο και να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο».
Άλλωστε, εμείς οι βουδιστές πιστεύουμε στο κάρμα, «στη σχέση αιτίας – αποτελέσματος».
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις, κάθε φορά που σε βρίσκει ένα μεγάλο κακό, ότι η αιτία για τα βάσανά σου είναι τα προηγούμενα λάθη σου.
Έτσι παύεις να είσαι αμέτοχος και αναλαμβάνεις την ευθύνη για το πεπρωμένο σου.
Αυτή η αντίληψη μπορεί να βοηθήσει πολύ τους ανθρώπους να νικήσουν το φόβο και την απελπισία...

Μ’ αρέσει ο κύριος... όχι πως αυτά που λεει δεν τα ‘ξερα (γι αυτό άλλωστε ψάχνω την αιτία του καρκίνου) αλλά ίσως εμπεδώνουν καλύτερα - περισσότερο!

Saturday, February 23, 2008

ΜΕ ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ Ο DALAI LAMA!!!


Διαβάζω ένα βιβλίο που μου ‘φεραν στα γενέθλια και βρίσκομαι σε διαλογισμούς...
Λέγεται «Συμπόνια και σοφία» και είναι αποσπάσματα από συνεντεύξεις που έχει πάρει η Felizitas von Schönborn από τον Δαλάι Λάμα η οποία και γράφει το συγκεκριμένο βιβλίο που είναι από τις εκδόσεις «Κριτική»

Θα ήθελα να παραθέσω μερικά κομμάτια εδώ - αυτά που μέχρι στιγμής με εντυπωσίασαν περισσότερο αν και πολύ δύσκολο επειδή είναι πολλά τα σημεία που με βάζουν σε διαλογισμό και σκέψη...

Ερώτηση: πιστεύετε ότι η συνάντηση των θρησκευτικών αρχηγών στην Ασίζη το 1986, με πρωτοβουλία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β´, και η κοινή προσευχή τους για την παγκόσμια ειρήνη είναι απόδειξη ότι οι θρησκείες μπορούν πράγματι να συνεργαστούν;

Απάντηση: α) ...όλες οι θρησκείες έχουν την ίδια αποστολή: το καλό της ανθρωπότητας!

Να, όμως, που εις το όνομα της θρησκείας γίνονται οι περισσότεροι πόλεμοι...


β) ... κάποιοι γοητεύονται από την διδασκαλία του χριστιανισμού για έναν Θεό-Δημιουργό και Πατέρα των πάντων ενώ άλλοι στρέφονται στο βουδισμό γιατί τους αγγίζει περισσότερο η ιδέα του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Αυτό έλειπε ένα Θεούλης να τους προλαβαίνει όλους από την μια άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη...

γ) ... οι θρησκευτικές παραδόσεις μπορούν να συνυπάρξουν. Δεν πρέπει να πολεμούν η μια την άλλη αλλά ούτε και να γίνουν ένα!

Σεβασμός λοιπόν στα πιστεύω του άλλου με οποιονδήποτε τρόπο κι αν πιστεύει...

Ερώτηση: είναι εντυπωσιακό το πόσο διαφορετικά παρουσιάζονται ο Ιησούς και ο Βούδας Γκαουτάμα. Ο Βούδας κάθεται χαμογελαστός σε ένα λωτό ενώ ο Ιησούς, προσωποποίηση του πόνου, κρέμεται από έναν ξύλινο σταυρό...

Απάντηση:
θα μπορούσα να πω ότι η διαφορά οφείλεται στο ότι ο Βούδας ήταν ένας αγαπητός πρίγκιπας ενώ, αντίθετα, ο Ιησούς είχε ξεσηκώσει τους εβραίους ιεράρχες και τους Ρωμαίους εναντίον του. Άρα, λοιπόν, προέρχονται από διαφορετικές τάξεις...

Μόλις το διάβασα αυτό ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου, περίπου σαν αυτό στην φωτογραφία, και δεν θα ‘θελα ποτέ μα ποτέ να σβήσει - θέλω να το κουβαλώ μαζί μου παντού και πάντα...

Επιτρέπεται να γουστάρω τον χαμογελαστό Βούδα περισσότερο από τον μαρτυριάρη τον Ιησού;

Thursday, February 21, 2008

ΤΡΕΙΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΣΤΟ QUEENS THEATRE!


Η μικρούλα ελληνίδα, Ζωή, από το «lost and found» της Lufthansa στην Φρανκφούρτη, με στενοχώρησε σήμερα!
Λυπήθηκε που δεν βρέθηκε η φωτογραφική κάμερα που είχα ξεχάσει στο αεροπλάνο, από Νέα Υόρκη για Φρανκφούρτη, στο πρόσφατό μου ταξίδι.

Δε βαριέσαι για την μηχανή, ας την χαρεί αυτός που την πήρε, αλλά τις φωτογραφίες από το τελευταίο μου βράδυ στην Νέα Υόρκη και από την εκδήλωση στο Queens Theatre, χίλιες και μια μηχανές δεν τις αναπληρώνουν!

Είχα παει με την συντοπίτισσα και αναγνώστριά μου, Ιωάννα από την Αστόρια, να δούμε το χορευτικό συγκρότημα «Ο κύκλος» που είχε πάει από την Θεσσαλονίκη στην Νέα Υόρκη για μια παράσταση και οι φλασίες μου, στο θέατρο, η μια την άλλη διαδέχονταν!

Την ανιψιά μου την Βέρη, κόρη ενός ιερέα εξαδέλφου μου, ήξερα ότι θα την έβλεπα στο χορευτικό επειδή όμως αυτή δεν το ήξερε έπαθε την φλασιά της βλέποντάς με και την μετέδωσε και σε μένα!
Πριν ακόμα συνέλθω από την πρώτη έκπληξη βλέπω την Ιωάννα να αγκαλιάζει και να μιλά σ’ έναν τύπο που τελικά ήταν ένας συχωριανός μας, ο Νίκος Καλογιαννίδης, που επίσης ανήκε στην ομάδα και παθαίνω κι εκεί άλλη μια φλασιά!
Καλά για τον Νϊκο δεν το συζητώ – αυτού του ερχόταν ευκολότερο να πιστέψει πως ο ίδιος βρισκόταν στην Στοκχόλμη και όχι εγώ στην Νέα Υόρκη...

Και μιλώντας εγώ με τον Νίκο έρχεται ένας κύριος από το ίδιο γκρουπ και μου συστήνεται σαν Γιώργος Πεγκλίδης!
Το όνομα Πεγκλίδης παλαιότερα έχει αφήσει ιστορία στο γυμνάσιο των Κάτω Πορροίων Σερρών, όπου πήγαινα κι εγώ, και αναπόφευκτα ξεφώνησα «Πεγκλίδης λεγόταν ο μαθηματικός μου στο γυμνάσιο!¨
«Ε, ο πατέρας μου θα ‘ταν», άκουσα τον Γιώργο να λεει... Ε ΟΧΙ άλλη έκπληξη, βρε παιδιά, δεν την αντέχω!!!
Τρίτωσε το «κακό!»

Και στα παρασκήνια του θεάτρου πάνω στις χαρές και στις φλασιές μας βγάλαμε φωτογραφίες ένα σωρό με τους πέντε: εμένα, την Ιωάννα, την Βέρη, τον Νίκο και τον Γιώργο Πεγκλίδη... που ποιος ξέρει αυτή τη στιγμή πού βρίσκονται!

«Πω, πω θα τις δείξω στον πατέρα μου.... άσε που φοβάμαι μη βάλει και τα κλάματα» έλεγε ο Γιώργος για τον 75άχρονο, τώρα, πατέρα του!

Ω, ναι την θυμάμαι την ευαισθησία του Πεγκλίδη εγώ!
Παρά τις αρνητικές εμπειρίες άλλων μαθητών του εγώ θυμάμαι τα υγρά του μάτια την ημέρα της αποφοίτησής μου από το γυμνάσιο, την ημέρα του αποχωρισμού της τάξης μου! Το 1973 ήταν; Ούτε που θυμάμαι...
(δεν θυμάμαι καν την χρονιά που αποφοίτησα από το γυμνάσιο... αλλά άλλο καπέλο αυτό!)

Τον έβλεπα σαν κηδεμόνα εγώ τον Κύριο Χρίστο Πεγκλίδη και τον αγαπούσα - τον αγαπούσα με ιδιαίτερο τρόπο!
Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα να του δώσω την χαρά που έφερε η συνάντηση του γιου του με μια παλιά του μαθήτρια από Στοκχόλμη, στην Νέα Υόρκη....

Η φωτογραφία, με τον ποντιακό χορό, είναι από την σελίδα του χορευτικού συγκροτήματος ΚΥΚΛΟΣ

Wednesday, February 20, 2008

ΞΕΧΝΩ ΕΓΩ ΤΟΝ ΘΕΜΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ;

Δεν είναι δυνατόν, βέβαια, να ξεχάσω να γράψω για τον Θέμη Λαζαρίδη (στην φωτογραφία) που γνώρισα στην Νέα Υόρκη, αυτόν που μόλις διάβασε ότι επρόκειτο να ταξιδέψω για εκεί μου έστειλε mail να βρεθούμε για καφέ!

Και βρεθήκαμε - όχι για καφέ αλλά για ψάρι στο Elias corner, στην Astoria.

Είχα διαβάσει νωρίτερα για τους αγώνες του όσον αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας και λίγο πολύ ήξερα το θέμα της συζήτησης αλλά ο πόντιος, ο Θέμης μας, μ’ έχει αφήσει άναυδη που επιμένει στην αλλαγή του συστήματος και που δεν πτοείται από το «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη!»

«Δεν γίνεται να αλλάξεις ολόκληρο σύστημα - δεν γίνεται να αλλάξεις τον έλληνα και την νοοτροπία του», επέμενα να του λεω εγώ διότι μιλούσα από εμπειρία!

Εγώ άντεξα τρία χρόνια να προωθώ τα εκλεκτά ελληνικά κρασιά στην αγορά της Σουηδίας – από δική μου πρωτοβουλία, έτσι, για την ΕΛΛΑΔΑ ρε ΓΑΜΩΤΟ, που λεμε, αλλά ο Θέμης επέμενε ότι θα αντέξει στον δικό του Γολγοθά για δέκα χρόνια!

Μακάρι!
Εγώ το μόνο που του εύχομαι είναι ΚΟΥΡΑΓΙΟ!

Αν και φοβάμαι ότι πολλά δεν θα καταφέρει είμαι, ωστόσο, σίγουρη ότι έναν λίθο, για τα θεμέλια της ριζικής αλλαγής του ξεφτίλα συστήματος που μόνο στην χώρα μας βλέπεις, θα ρίξει!
Είθε Θέμη οι λίθοι σου να ‘ναι περισσότεροι!
Πολύ περισσότεροι από έναν!

Μπείτε οι ίδιοι στο blog που διατηρεί, στο GREEK UNIVERSITY REFORM FORUM όπου καθημερινά γράφει σχετικά με το θέμα και όπου επίσης σχολιάζουν άλλοι επιστήμονες και μη.

Α, ξέχασα να συστήσω τον Θέμη – γεννήθηκε κάπου κοντά στην Θεσσαλονίκη, σπούδασε εκεί αλλά εδώ και 20 χρόνια ζει στην Νέα Υόρκη και σήμερα εργάζεται σαν αναπληρωτής καθηγητής χημείας σε πανεπιστήμιο κάπου στο Harlem της Νέας Υόρκης.... sorry αν δεν τα λεω «όπως πρέπει» Θέμη...


Και αν πάτε μια βόλτα από το Elias Corner, στο 31 street και 24 avenue στην Astoria αν θυμάμαι καλά, προσέξτε το μηχάνημα αυτό στην φωτογραφία που μου θύμισε τα παλιά καλά χρόνια – μεταξύ άλλων έχω κάνει και σερβιτόρα, στην Σουηδία, κάποτε... και ξέρω από τέτοιες αντίκες!

Tuesday, February 19, 2008

ΔΕΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ ΜΩΡΕ....


Σ' έναν αναγνώστη μου θέλω να δώσω όλα μου τα συγχαρητήρια επειδή στην ηλικία των 57 προσπαθεί να μάθει τον κόσμο του υπολογιστή και το χάος του internet.

Διαβάζοντας το κειμενάκι που σήμερα μου έστειλε με mail: jia sou simela mou ti kanis ise kala kathe mera diava zo to blog mou aresoun kai emis kala ixa ligo gripi jia fto den akoustika pola filia sagapo poli καταλαβαίνετε ότι ίσως ούτε καν το δημοτικό σχολείο έχει βγάλει!
Ή ότι δεν πήγε σε σχολείο εδώ, στην Σουηδία, διότι από εδώ είναι ο συγκεκριμένος αναγνώστης!

Δεν γράφω περί τίνος πρόκειται - που κατά καιρούς μου στέλνει κάποια mail - διότι το θέμα δεν είναι το ίδιο το πρόσωπο αλλά η διάθεση και ο αγώνας του για μάθηση και για προσωπική εξέλιξη!
Ξέρω ότι κάθεται μπροστά στον υπολογιστή των παιδιών του και μόνος προσπαθεί να μάθει να εξοικειωθεί με το διαδίκτιο!

Κάπως έτσι είχα ξεκινήσει κι εγώ πριν περίπου δεκαετίας...

Συγχαρητήρια και πάλι καλέ μου αναγνώστη!
Κι εγώ σ’ αγαπώ - περισσότερο επειδή δεν τα βάζεις κάτω!!!
Συνέχισε τον αγώνα σου και μη ξεχνάς ότι ο δρόμος για την Ιθάκη έχει περισσότερο ενδιαφέρον από την ίδια την Ιθάκη!!!!
Fortsätt utvecklingen!!!

ΥΓ: λεω μόνο ότι πρόκειται περί γυναίκας κι εμείς οι γυναίκες, πώς να το κάνουμε, ήμαστε περισσότερο θηρία στις αποφάσεις μας!!! Αρκεί να τις παίρνουμε...

Monday, February 18, 2008

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟΣ Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ!

Στο 72 Street του Queens στη Νέα Υόρκη υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης όπου και εκκλησιάστηκα δυο φορές πρόσφατα που με φιλοξενούσε εκεί κοντά η φίλη και αναγνώστρια Μαίρη.

Βλέποντας στην εκκλησία την εικόνα του Αγίου Γεωργίου (στην φωτογραφία) θυμήθηκα την νοητική εικονοπλασία με πολλούς Αη Γιώργηδες που κάποτε έκανα - Διαβάστε πρώτα το σχετικό κείμενο για να καταλάβετε την όλη έννοια.

Στις 18 Ιουνίου είχα γράψει το κείμενο «και ιεροτελεστία και εικονοπλασία» για το blog μου αλλά πέρασε πολύς καιρός, δεν θυμάμαι πόσος, για να σκεφτώ τον συνδυασμό!

Το νοσοκομείο που είχα κάνει την μαστεκτομή πέρυσι τον Μάρτιο λέγεται Sant Görans που ερμηνεύοντάς το στα ελληνικά σημαίνει ακριβώς Άγιος Γεώργιος!

Θυμάμαι πόσο είχα ανατριχιάσει όταν συνδύασα τους Άγιους Γεώργηδες, της εικονοπλασίας μου, που τρέχοντας με τα άλογά τους σκότωσαν το θηρίο και το έβγαλαν από μέσα μου με το νοσοκομείο Sant Görans εκεί όπου με εγχείρησαν και έβγαλαν τον όγκο από μέσα μου...

Ανατρίχιαζα από φόβο, από χαρά, από ικανοποίηση, από δέος, από ευχαρίστηση...

Η Μαίρη έχει γράψει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή για τον Άγιο Γεώργιο ΕΔΩ

Saturday, February 16, 2008

ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΒΥΖΙΑ...


Συνάντησα την Αθηνά τις προάλλες.
Από τα μέρη μου είναι κι αυτή και είχαμε καιρό να βρεθούμε αλλά η Αθηνά είχε ήδη ακούσει για την υπόθεσή μου!
Ό,τι γίνεται μαθαίνεται, βλέπετε, κυρίως όταν ο κόσμος είναι μικρός έτσι όπως είναι και οι έλληνες της Σουηδίας όπου όλοι λίγο - πολύ γνωριζόμαστε....

«Ε, ρε Συμέλα σε σένα ήρθε κι αυτός ο καρκίνος», είπε μόλις χαιρετηθήκαμε και το ‘λεγε μ’ εκείνο το αληθινό το ενδιαφέρον!

Φαίνεται το ενδιαφέρον όταν είναι αληθινό!
Ω, ναι εγώ το βλέπω καθαρά!
Φαίνεται επίσης και όταν είναι φτιαχτό, όταν δηλαδή γίνεται από καθαρή υποχρέωση και όχι από πραγματική έννοια!

«Στα δικά σου τα βυζιά έπρεπε να χτυπήσει κι αυτός... βρε Συμέλα και άντρες και γυναίκες συζητούσαμε τα βυζιά σου εκείνα... όλοι για ‘κεινα μιλούσαμε...», συνέχιζε να λεει ειλικρινέστατα!

Τι ήθελες, βρε Αθηνούλα, και μου την θύμισε εκείνη την εποχή που ακόμα και των σουηδών τα βλέμματα, που σπάνια δείχνουν θαυμασμό ή ενθουσιασμό, έστρεφαν προς αυτά!

Άθελά της η Αθηνά με στενοχώρησε – με πήγε πίσω κάποια χρόνια και μου θύμισε την ομορφιά της θηλυκότητας που προσφέρει ένα όμορφο στήθος...

Μου θύμισε το σημαντικό κομμάτι της θηλυκότητάς μου που πριν περίπου ένα χρόνο έμεινε στο νοσοκομείο της Στοκχόλμης, Sant Görans, και που έκτοτε καταβάλλω προσπάθειες να αποφεύγω να το σκέφτομαι για να καταφέρω να μην πτοούμαι από την όλη κατάσταση!

Friday, February 15, 2008

ΤΑ "ΚΑΛΑ" ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΞΕΝΕΣ...


Τελικά και ζελέ καραμελίτσες σε σχήμα καρδιάς μου φέρανε χθες και sms με βαλεντίνικες ευχές φτάσανε στο κινητό μου και λουλούδια, έστω ιντερνετικά, μου στείλανε και ΟΛΑ αυτά από γυναίκες!
Καλέ που είναι αυτοί οι άντρες;
Πού πήγαν όλα τα καλά μας παιδιά;

Και σκέφτηκα, για άλλη μια φορά, αυτά που σκεφτόμασταν παλιά τότε που σαν νέες ψάχναμε για άνδρα, για έλληνα άνδρα στην Σουηδία, για να κάνουμε κι εμείς οικογένεια αφού, υποτίθεται, αυτός είναι ο σκοπός μιας κοπέλας...

Το πιστεύετε ότι οι έλληνες άνδρες απέρριπταν τις ελληνίδες; Τις, κατά τα λεγόμενα, δυναμικές γυναίκες;

Σήμερα έχουμε φτάσει στην φάση του "αν είναι να έρθει θα έρθει κι αν δεν θέλει να έρθει έχουμε ήδη μάθει να ζούμε και μόνες" αλλά θυμάμαι ότι τον καιρό εκείνο μ' ενοχλούσε κάπως να βλέπω τον έλληνα να προτιμά την σουηδέζα άσχετα αν αυτή ήταν δυναμική!
Και με λίγα λόγια θα σας εξηγήσω τον λόγο της τότε κατάστασης!

Ο έλληνας είχε έρθει στην Σουηδία τότε παίρνοντας μαζί του την ελληνική νοοτροπία να προορίζουν την γυναίκα για την κουζίνα, για την γέννα των παιδιών τους κλπ., τα ξέρετε!
Έχοντας σαν πρότυπο την μάνα ή την θειά τους ονειρεύονταν την ελληνίδα σαν την κλασική εκείνη νοικοκυρούλα που θα του μαγείρευε και θα του έραβε τις τρύπιες του κάλτσες!
Και μια εργαζόμενη ελληνίδα με φιλοδοξίες για καριέρα ήταν γι αυτόν ένα είδος απειλής! Ήταν μια απειλή για το κατεστημένο της εικόνας του ΑΝΤΡΑ και της ΓΥΝΑΙΚΑΣ που κουβάλαγε μαζί του στην βαλίτσα!

Την δε εργαζόμενη και φιλόδοξη σουηδέζα, βαδίζοντας σύμφωνα με την σουηδική «μοντέρνα» νοοτροπία, την θεώρησε σαν κάτι το φιλολογικό και προτίμησε αυτήν αν και απελευθερωμένη καριερίστας!
Κι έβλεπες τότε τα «καλά» μας ελληνόπουλα να κυκλοφορούν με σουηδέζες, να σπιτώνονται μ’ αυτές και ν’ απορρίπτουν τις «καλές» ελληνοπούλες!

Και το αστείο είναι ότι κοντά στις σουηδέζες και να μαγειρεύουν έχουν μάθει τα ελληνόπουλά μας και να ξεσκατώνουν τα μωρά τους κλπ., κάτι που κοντά σε μια ελληνίδα δεν επρόκειτο να μάθουν!

Αυτά τα λίγα για τις δεκαετίες του 70 και 80 - εύχομαι τώρα να έχουν αλλάξει τα πράγματα αλλά πολύ φοβάμαι πως η ιστορία συνεχίζεται αλλά με μια διαφορετική, πιο μοντέρνα, εκδοχή!

Γι' αυτά άλλη φορά!

Thursday, February 14, 2008

ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΗ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ ;-(


...που δεν έχουμε να λάβουμε ούτε ένα τριαντάφυλλο!
Ούτε καν μια καραμέλα για να γλυκάνει η ψυχούλα μας...
Τι κρίμα - τι απογοήτευση!

Από την μια σκέφτομαι σαν καταναλωτής και τέτοιες «αμερικάνικες» καταναλώσεις με εκνευρίζουν αφάνταστα κι από την άλλη σκέφτομαι σαν έμπορας (υπήρξα και τέτοια) και υποστηρίζω την υπερπαραγωγή και την υστερική κατανάλωση, έτσι, για να προχωράει η οικονομία αν πράγματι είναι αυτό που μια χώρα χρειάζεται για να ευδοκιμήσει...

Παλιά ήμουν κι εγώ μια από τις τρελές καταναλώτριες, πάντα στην τελευταία λέξη της μόδας, αλλά τα τελευταία χρόνια, κυρίως τον τελευταίο χρόνο, έχω γίνει η χειρότερη.
Χαίρι δεν έχουν από μένα οι παραγωγοί πχ. αρωμάτων και χρωμάτων, καλλυντικών, κοσμημάτων κλπ. - τον τελευταίο μήνα όμως ξανάρχισα να ψάχνω κάποια απ' αυτά... μπα, δεν νομίζω να κρατήσει για πολύ αυτή η ανεξήγητη αλλαγή μου!

Έτσι, λοιπόν, και με τα δισεκατομμύρια τριαντάφυλλα που καταναλώνονται σήμερα αλλά και με τις άλλες τόσες, και ακόμα περισσότερες, άνοστες ζελέ καραμέλες για να δείξουμε την αγάπη μας θαρρείς και άλλος τρόπος δεν υπάρχει για κάτι τέτοιο!

...λες να αισθάνομαι το σύνδρομο της αλεπούς που όταν δεν έφτανε στα σταφύλια τα ‘λεγε άγουρα - ίσως να ‘ναι κι έτσι...
Μη ξεχνάμε, ωστόσο, πόση αλήθεια υπάρχει σ’ αυτό που μου λεει μια φίλη με mail: μη στεναχωριέσαι Συμέλα, κι αυτοί που πάνε λουλούδια αυτή τη μέρα μακάρι νάταν αληθινοί...
Αλλά από συνήθεια ας το ευχηθώ κι αυτό: Happy Valentine´s Day

Wednesday, February 13, 2008

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΜΑ ΑΛΗΘΙΝΟ!

Σε περίπτωση που δεν βλέπετε το κείμενο πατήστε την εικόνα να διαβάσετε κάτι που μου έχει στείλει φίλος και αναγνώστης από Θεσσαλονίκη.

Βλέπετε πόσο η συνήθεια μας τυφλώνει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι μόνον όπως τα γνωρίζουμε τα μπορούμε...
Εγώ το διάβασα το ίδιο γρήγορα όπως θα διάβαζα το κανονικό κείμενο!
Το ξέρω ότι κι εσείς το ίδιο θα κάνετε!

Tuesday, February 12, 2008

ICEHOTEL ΚΑΙ ICEBAR ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ...

Είμαι σίγουρη ότι έχετε ακούσει για το icehotel, στο Jukkasjärvi, στα Kiruna – κάπου ψηλά στην Σουηδία και κοντά στην Νορβηγία και Φιλανδία.
Μιλάμε για πολύ κοντά στον βόρειο πόλο και λυπάμαι που ακόμα δεν έχει φτάσει η χάρη μου εκεί.
Το θέλω όμως και με την πρώτη ευκαιρία θα παω...

Η χάρη μου, ωστόσο, έχει φτάσει στο icebar... αφού είναι εδώ, δίπλα μου, στην Στοκχόλμη.

Την ημέρα των γενεθλίων μου, παρά το στρες της προετοιμασίας, ήθελα να παω και σε μια ξενάγηση που οργάνωσαν από το ξενοδοχείο Nordic Light Hotel.
Εκεί είναι και αυτό το μπαρ το κατασκευασμένο από πάγο και το οποίο συνεργάζεται με το icehotel του Jukkasjärvi!

Αλλά και με την Absolut vodka αφού ότι πίνεις εκεί μέσα είναι ανακατεμένο με βότκα - ούτε νεράκι είχαν να με δώσουν όταν μπήκαμε εκεί!

Πριν μπεις μέσα στο μπαρ σε ντύνουν και με αυτό το «πάπλωμα», που βλέπετε, αλλά ότι και να σε κάνουν πάνω από μισή ώρα δεν αντέχεις...
Ίσα – ίσα να βγάλεις κάποιες φωτογραφίες, έτσι σαν απόδειξη ότι πήγες κι εσύ εκεί, και να πιεις ένα ποτό!
Άσε που ανά 45 λεπτά μπαίνει νέα φουρνιά μέσα...

Αν καμιά φορά έρθετε στην Στοκχόλμη ψάξτε με να πάμε εκεί...

Όσο για το ίδιο το ξενοδοχείο είναι μέσα – έξω όπως όλα τα άλλα ξενοδοχεία αλλά μ’ εντυπωσίασε ο φωτισμός του.
Ένας από τους στόχους του concept είναι να γίνεται ένα είδος θεραπείας φωτός!
Ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση επιλέγεις τον φωτισμό στο δωμάτιό σου...
Στο δε lobby του ξενοδοχείου ο ελαφρής φωτισμός αλλάζει τα χρώματά του τόσο αργά και μαλακά που αν και δεν αισθάνεσαι την αλλαγή του φωτισμού αισθάνεσαι την αλλαγή της ψυχολογίας σου...

Πολλές επενδύσεις, βλέπετε, γίνονται για την ψυχολογία του ανθρώπου!

Και το design ήταν αξιόλογο και μου φάνηκε σαν να θέλανε να δώσουν σε νέους καλλιτέχνες την ευκαιρία εκθέτοντας τα έργα τους να αναδειχτούν και αυτοί.
Και, προφανώς, να γίνει και η δουλειά πιο φτηνά - και οι δυο πλευρές βολεύονται έτσι...

Φωτογραφία 1: με το ποτό μου μέσα σε ποτήρι από πάγο - όλα εκεί μέσα είναι από πάγο!

Φωτογραφία 2: με μια παρέα, αρχιτέκτονες από Τουρκία, που βρήκαμε εκεί - ο ένας γεννημένος εκεί που είχαν γεννηθεί και οι γονείς μου.


Φωτογραφία 3: με τους δυο ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, που τυχαία βρέθηκαν εκεί, μέσα στο lobby και σ’ ένα φτιαχτό δασάκι από έλατα – το παγκάκι είναι από το γνωστό ξύλο της Σουηδίας furu αλλά είναι fake και μαλακό, το ίδιο και το πάτωμα!
(αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που βλέπουμε, είναι το σύνθημα αυτής της έκθεσης στο lobby...)

Monday, February 11, 2008

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΤV! ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ…


Κλείστε την τηλεόραση!
Για μια μέρα, έστω.
Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.
Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι: Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής. Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ. Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.
Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.
Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.
Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.
Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου.
Oλοι μας!

Υ.Γ1. Αναδημοσιεύεστε το στα blog σας. Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.
Ας τους αποδείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε άλλο τα “σκουπίδια” τους.


Υ.Γ2. Προσωπικά την έχω κλείσει εδώ και 5-6 μήνες - ίσως και 7!

Sunday, February 10, 2008

ΣΤΟ ΣΚΑΙ ΡΑΔΙΟ ΑΠΟΨΕ...


Πατήστε να δείτε πόσο όμορφα διακόσμισαν το κείμενο που έχω στείλει στο σκάι ράδιο για το αποψινό πρόγραμμα.
Αν ήξερα ότι θα το έκαναν έτσι κουκλί θα τους έγραφα ένα καλό κείμενο – δεν το ‘ξερα και έγραψα ένα πολύ πρόχειρο κειμενάκι αλλά με την δουλειά τους έγινε κι αυτό πανέμορφο... ειδικά εκεί με τα ροζ κορδελάκια, πώς το σκέφτηκαν τα παιδιά;

Στις 1 απόψε, δηλαδή ξημερώματα Δευτέρας 11 Φεβρουαρίου - σε 2 ώρες από τώρα-, θα συζητούν περίπου 50 bloggers για το μέλλον των blogs κλπ.
Ένας από τους 50 είμαι κι εγώ.



Διαβάστε στο Ανεμολόγιο την εξέληξη της συζήτησης...

Καλή μας επιτυχία!

ΤΑ «ΑΔΕΙΑ» ΨΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΗΔΩΝ ΚΑΙ...

Με τα γενέθλιά μου τελευταία, όπου λόγω δυσκολίας να απορρίψω μερικούς και να προσκαλέσω άλλους, έγραψα μια δημόσια πρόσκληση στο blog μου να έρθει όποιος θέλει, θυμήθηκα το εξής:

Πριν μερικά χρόνια η απογευματινή σουηδική εφημερίδα Expressen ήθελε να κάνει ένα ρεπορτάζ με θέμα τις διαφορές των λαών στην διατροφή και ήθελαν να δουν πώς τρωμε κι εμείς, οι έλληνες.

Ήρθαν λοιπόν στο σπίτι μου ο δημοσιογράφος και ο φωτογράφος της εφημερίδας, φάγαμε τα εδέσματα που επί 4-5 ώρες μαγείρευα, είπαμε, γελάσαμε και την επόμενη μέρα διαβάσαμε στην εφημερίδα τα παινέματά τους για την ελληνική κουζίνα και τις τεράστιες διαφορές μεταξύ ημών και υμών...
Μεταξύ άλλων όμως διαβάσαμε και το εξής:
«Η ελληνίδα Συμέλα Μελετλίδου ´κλαιει´ για τα άδεια ψυγεία των σουηδών στα οποία υπάρχει ίσως λίγο ´μουχλιασμένο´ βούτυρο ίσως και λίγο τυρί...».

Ομολογώ ότι ντράπηκα όταν το διάβασα!
Όχι, δεν φταιει ο δημοσιογράφος διότι έτσι ακριβώς του το ‘πα του ανθρώπου – όχι πως δεν ισχύει κιόλας διότι τέτοια ψυγεία πραγματικά έχω δει σε πολλά σουηδικά σπίτια – αλλά, να πάρει η ευχή, μεταφρασμένο στην σουηδική γλώσσα ακούγεται τρομερό... τραγικό!

Κάτι σαν να μου δημιουργούσαν ψυχικά τραύματα, τα κενά τους ψυγεία, κάτι σαν να θρηνούσα τους πεινασμένους σουηδούς, κάπως έτσι...μυστήρια ακούγεται!!!


50 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΩ...

Στο ίδιο ρεπορτάζ είχαν γράψει και το εξής:

«.... ακόμα και 50 άτομα να επισκεφτούν την Συμέλα, τελείως απρόβλεπτα, με γεμάτη κοιλιά θα φύγουν απ αυτήν...»

Και αυτό του το ‘πα - Ασφαλώς και δεν έγραψε κάτι που δεν είχε ειπωθεί!

Μετά από εκείνο το ολοσέλιδο ρεπορτάζ κατέφθασαν κάποια γράμματα με πολύ ευχάριστο περιεχόμενο αλλά ένα γράμμα είχε μέσες - άκρες αυτό το περιεχόμενο:
«Ήρθατε εσείς οι ξένοι, πήρατε τις δουλειές μας και πλουτίσατε σε σημείο που μπορείτε ξαφνικά να χορτάσετε και 50 άτομα την στιγμή που εμείς ούτε καν τους εαυτούς μας μπορούμε να χορτάσουμε...»

Δεν πίστευα σ’ αυτά που διάβαζα, δεν πίστευα ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο.
Δεν με ενόχλησε ο ρατσισμός του – δεν το πήρα καν έτσι – αλλά λυπήθηκα για την φτώχεια του!
Όχι βέβαια για την οικονομική φτώχεια διότι για να γεμίσεις τις κοιλιές των ανθρώπων δεν χρειάζονται πολλά λεφτά – χρειάζονται ωστόσο φαντασία και ευρηματικότητα!

Φαντασία, σβελτάδα, ευχάριστη παρουσία και θετικότητα σε οτιδήποτε κάνεις και προσφέρεις είναι τα απαραίτητα μέσα για να γεμίσεις πολλές – πολλές κοιλιές!

Κρίμα που δεν μπορούσα να του/της τα πω – εκείνο το συγκεκριμένο γράμμα ήταν ανώνυμο!

Saturday, February 9, 2008

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ... ΚΙ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ!

Με mail, τηλεφωνήματα, e-κάρτες, και sms κατέφθασαν οι ευχές αναγνωστών και φίλων... τι θαύμα αυτή η άμεση και ταχεία ανταπόκριση!

Να ‘ναι καλά οι δημιουργοί του blogspot αλλά και η φίλη μου, η Colette, που πριν ενάμιση περίπου χρόνο μ’ άνοιξε τα μάτια και μου ‘μαθε τι εστί blog...

Άλλοι στενοχωρήθηκαν που δεν προλάβαιναν να πάρουν το αεροπλάνο να έρθουν – μ’ άρεσε ιδιαίτερα αυτό το «συγνώμη» θαρρείς κι ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν!!!
Σας υπέρ-ευχαριστώ και δημόσια παιδιά – σαν να ήσασταν εδώ!!!

Άλλοι ζήτησαν, αν γίνεται, να αλλάξει η μέρα διότι Παρασκευές είναι αδύνατον να αφήσουν τις δουλειές τους!

Άλλοι ρωτούσαν αν, σύμφωνα με το post, πράγματι μπορούν να έρθουν... είχε ενδιαφέρον το θέμα και λυπάμαι που δεν υπήρχε κάμερα να έχω κάτι για να ανεβάσω...

Και πάνω σ’ όλο αυτό το μπάχαλο, που τελείως ξαφνικά και απρόβλεπτα αποφάσισα να οργανώσω, κατέφθασε και το τηλεφώνημα με μια νέα πρόσκληση!

«Ε, αφού πήγες σε αναγνώστριά σου στην Νέα Υόρκη πρέπει να δεχτείς και την δική μας πρόσκληση στην Γερμανία...», επέμενε η Κούλα από το Dortmund!

Δελεαστική η πρόσκλησή της, δεν λεω, μα τώρα μόλις επέστρεψα από το προηγούμενό μου ταξίδι!

Να συνέλθω πρώτα λίγο Κούλα.... λίγο αργότερα να συναντήσω τον ερχομό της Άνοιξης πιο νότια από την Σκανδιναβία;

SAVE THE GREEK FORESTS

Ο αναγνώστης και φίλος, Γιάννης, από την Θεσσαλονίκη μου έχει στείλει με mail το εξής και προτείνω σε όλους να συμβάλουμε!

Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισµα για όλες τις µεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσµευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. Το ψήφισµα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός µίας. Guess who?... Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέµßαση στο Σύνταγµα της Χώρας ßλέπε Αρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!...

Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόµα και των κρατικών καναλιών αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέµµατα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε µεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήµατα.

Οφείλουµε να δείξουµε σε όλα τα κόµµατα οτι δεν είµαστε σύµφωνοι και οτι δεν αδιαφορούµε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.


Οι τωρινές117.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουµε να τις κάνουµε 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοßούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.

www.petitiononline.com/forestgr/

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

Wednesday, February 6, 2008

ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Άσχετα με το πότε ακριβώς γεννήθηκα δηλωμένη, πάντως, είμαι στις 7 Φεβρουαρίου του 1954 και κάθε χρόνο τέτοια μέρα με πιάνει θλίψη!
Α, μπα, όχι επειδή γερνάμε – άλλωστε τον εαυτό μου τον γουστάρω περισσότερο σαν «γριά» -, αλλά με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν κατάφερα να αποκτήσω ένα "παλάτι", σαν αυτό που έγραφα εδώ, για να μπορώ να καλώ όλους τους συγγενείς, φίλους, γνωστούς κλπ., που αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απορρίπτω κάποιους!

Κι αυτό εμένα με στενοχωρεί γι αυτό σκέφτηκα φέτος να κάνω κάτι διαφορετικό για να συνδέσω και την ιδιαίτερη μου χαρά που επιτέλους καθάρισα την χαρτούρα που υπήρχε στοιβαγμένη σε όλο μου το σπίτι - τα αρχειοθέτησα όλα μια χαρά!

Προσκαλώ δημόσια όλους σε öppet hus!
Έτσι, να μπαινοβγαίνει κόσμος... Είναι μάλλον ο μοναδικός τρόπος για να χωρέσουμε στο σπιτάκι των 54 τετραγωνικών!

Όποιος με διαβάζει, λοιπόν, και θέλει να έρθει είναι καλοδεχούμενος!

Ο μπουφές θα είναι στρωμένος την Παρασκευή (8 Φεβρουαρίου) από τις 14.00 και θα αποτελείται από ελληνικά, ανατολίτικα, ευρωπαϊκά κλπ. εδέσματα!
Πολυπολιτισμικοί εμείς πολυπολιτισμικό και το μενού και φτιαγμένο από τα χεράκια μου, παρακαλώ!!!

Διεύθηνση: Skridskovägen 16, στάση metro: Hägerstensåsen, Στοκχόλμη!

Η πρόσκληση ισχύει και για τους εκτός Στοκχόλμης – πάρτε αμάξι, τρένο, αεροπλάνο κλπ. κι ελάτε ;-)

Σε περίπτωση που βρείτε την κάτω πόρτα κλειδωμένη καλέστε στο 073-9813644 να σας ανοίξω
Αυτά!

Πάρτε μαζί σας μια καλή μερίδα χιούμορ πάρτε και την γλυκειά σας καρδούλα και... Καλή αντάμωση!

Να συνεχίσω τώρα το μαγείρεμα.....

ΥΓ: μη ξεχάσετε να πάρτε και κάμερα διότι η δικιά μου ίσως είναι στη Σιγκαπούρη τώρα.Ίσως και στο Τέξας, αλλά ίσως κι εδώ δίπλα, στην Φρανκφούρτη, ... στο σπίτι μου, πάντως, δεν είναι!

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ Η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΤΟΥ 1954!!!


Έχω γενέθλια!!! ΟΥΑΟΥ!
Όχι ακριβώς σήμερα αλλά αύριο... αλλά στη μέρα θα κολλήσουμε τώρα; Εδώ δεν ξέρουμε την χρονιά!

Την χρονιά που είχε πολλά χιόνια, λενε οι μεγαλύτεροι!
Σύμφωνα με αυτούς που θυμούνται, τα πολλά τα χιόνια ήταν το 54... αλλά πότε το 54;
Τον Ιανουάριο ή τον Δεκέμβριο διότι και στους δυο αυτούς μήνες θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλά χιόνια!
Ιδού το ερώτημα!
Εδώ παίζεται ένας ολόκληρος χρόνος!

Από τον Ιανουάριο του 1954 μέχρι τον Δεκέμβριο, του ίδιου χρόνου, έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος επομένως εάν είμαι γεννημένη τον Ιανουάριο του 54 σήμερα είμαι 54 ετών. Εάν όμως είμαι τον Δεκέμβριο του 54 τότε είμαι 53 ετών!

Τόση είναι η διαφορά!
Τώρα τι 54 τι 53 – καταλαβαίνετε ότι το θέμα είναι άλλο...

Και ο Φεβρουάριος πού κολλάει;
Ε, Φεβρουάριο θα πήγε ο πατέρας μου να με δηλώσει στην κοινότητα, που απείχε 3 χιλιόμετρα από το Καλοχώρι, και που τότε πήγαιναν ποδαράτοι.
Και αφού είχε τα χιόνια σίγουρα θα περίμενε πρώτα να λειώσουν, να μαζέψει κι άλλες υποθέσεις, και μετά να πήγαινε στην Καστανούσσα, στο χωριό που τότε ήταν η κοινότητα!

«Έλα τώρα, σιγά μη πήγαινες κατευθείαν στην κοινότητα - γεννιόμασταν πρώτα δυο – τρία μωρά και μετά πήγαινες να μας δηλώσεις όλα μαζί», του είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου κανα-δυο χρόνια πριν πεθάνει!

Προσεκτικά του το ‘ ριξα μη θυμώσει... κάρβουνο είχε γίνει ο μακαρίτης!
Του πάτησα στον κάλο!

«Αφορεσμέντσα κε ντρέπεσε...», έλεγε...
ο νοών νοήτω!

ΥΓ: Στη φωτογραφία η Συμέλα στα 21-22 της - λενε οι σουηδοί «παλιά, τότε που ήμουν και νέα και ωραία, διότι τώρα είμαι μόνο ωραία,...»
Καλό ε;

Monday, February 4, 2008

ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ;


Νέα εβδομάδα, νέα διαδικασία να ψάξω την κάμερά μου, που σαν ερωτευμένη ξέχασα πρόσφατα στο Lufthansa-αεροπλάνο μεταξύ Νέας Υόρκης και Φρανκφούρτης, αφού την περασμένη εβδομάδα δεν κατάφερα τίποτα...

Και κατέληξα να τηλεφωνήσω στο lost and found της Lufthansa στην Φρανκφούρτη αλλά μ’ έναν φόβο μη πέσω σε κανέναν στραβόξυλο γερμανό που απαξιεί να μιλήσει τα αγγλικά!

Κι ευτυχώς μου τα ‘λεγε μια χαρά η κοπελιά στο τηλέφωνο, κοίταξε και αν είχε βρεθεί η κάμερα, «δυστυχώς όχι ακόμα», μου λεει κι εκεί που παω να αφήσω τα στοιχεία μου, όταν την βρουν να επικοινωνήσουν μαζί μου, τσαααακ γίνεται το θαύμα!

«Συμέλα...» αρχίζω να λεω εγώ «Is it a greek name» ρωτάει αυτή και εκεί ξέσπασε η φουρτούνα.
Η ποντιακή, κιόλας, διότι η Ζωή δεν είναι μόνο ελληνίδα αλλά είναι και πόντια κι εμείς οι πόντιοι μπερδευόμαστε όταν θέλουμε να εκφράσουμε χαρά, ευγνωμοσύνη, συγκίνηση κλπ., - μας βγαίνει ένα σύνολο από διαπεραστικές και ακατανόητες κραυγές κάπως...

Ωραία, λοιπόν!
Θα μας προσέξει ιδιαίτερα η Ζωή - η κάμερα θα ψαχτεί σε διεθνή χώρο, Ασία, Ευρώπη, Αμερική και βάλε...και θα επικοινωνήσει μαζί μου.

Αυτά, καλή μας επιτυχία!

Sunday, February 3, 2008

ΕΝΑ SMS - ΜΑ ΤΙ ΜΗΝΥΜΑ!!!

To χρονογράφημα που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο Metro της Αθήνας στις 10 Ιουλίου του 2001.

Χαζεύοντας σήμερα στο businesswoman.gr το είδα κι εκεί - το είχαν δημοσιεύσει και αυτοί στις 4 Μαίου του 2004.
Έχει δημοσιευτεί και αλλού... διαβάστε το κι εσείς - αξίζει!

..............................................................................................

Ήρθε στο κινητό μου πρόσφατα ένα sms!
Έτσι λέγονται στην γλώσσα της τεχνολογίας τα μηνύματα και ήταν σταλμένο από μια μικρούλα φίλη, 23 ετών περίπου.

Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, ταιριάζουν τα χνώτα μου περισσότερο με νεώτερους, παρά με άτομα της ηλικίας μου.
Τη βρίσκω δηλαδή, που λέμε, με τα παιδιά αυτών που υποτίθεται θα καθόμουν και θα έπινα τα επανωτά καφεδάκια μου.
Επειδή όμως τα καφεδάκια τυγχάνει κάπως να με πικρίζουν, προτιμώ να γεύομαι τα IT, internet, διάφορα projects με αναπτυξιακό περιεχόμενο…. κλπ.

Στο sms λοιπόν:
« Τα τέσσερα ζώα που κάνουν ευτυχισμένη μια γυναίκα: ένας τίγρης στο κρεβάτι, μια αλεπού στην γκαρνταρόμπα, ένας πάνθηρα (jaguar) στο γκαράζ και ένα βόδι να τα πληρώνει όλα»
Λύθηκα στα γέλια έτσι ντελικάτο όπως το βρήκα!
Νοερά και βιαστικά έψαξα να βρω - όλοι θα το έκαναν, θαρρώ αυτό - αν και εγώ είχα την τιμή ή την τύχη να είμαι κάτοχος έστω ενός από αυτά τα τέσσερα ζώα.
Bingo!
Βρήκα ένα!
Τυχερή είσαι Συμέλα, είπα!
Πόσες είναι οι γυναίκες που δεν έχουν ούτε ένα ζώο! Ουδέν ίχνος ευτυχίας δηλαδή!
Μια ολόκληρη αλεπού κρέμεται στην γκαρνταρόμπα σου.
Και μη νομίσετε πως την απέκτησα τώρα, ή πως την πλήρωσε κάποιο βόδι!
Μόνη μου την πλήρωσα και μάλιστα πριν ακόμα γίνει της μόδας το «φιλοζωικό κίνημα»
Μη φαω και καμιά πέτρα, αν με δείτε έξω να τη φοράω!
Εδώ στην Στοκχόλμη, σπάζανε τζάμια κάποιων furshopp κάποτε.
«Είναι απάνθρωπο να σκοτώνουμε ζώα για να φοράμε τα ρούχα τους» λέγανε.
Σωστό και δίκαιο!
Αλλά εγώ τώρα που την έχω τι να την κάνω;
Να την πετάξω;

Πίσω στο sms μας.
Δεν ξέρω ποιος ή ποια ξεφούρνισε αυτό το ντελικάτο «ρητό» αλλά με εντυπωσιάζει που αφορά γυναίκες, που γυναίκες το στέλνουν, γυναίκες το λαμβάνουν, γυναίκες το σχολιάζουν, γυναίκες το διασκεδάζουν με αυτό, γυναίκες μιλάνε για συντήρηση από κάποιον άντρα, γυναίκες μιλάνε για ισότητα…γυναίκες επιλέγουν ακριβά αμάξια για να τις βολτάρουν οι κάτοχοι…

«Από BMW και πάνω» μου έλεγε τις προάλλες μια μικρούλα 22 ετών στα μπουζούκια, στη Στοκχόλμη! «Διαφορετικά ας βάλει την μάνα του μέσα»…συνέχισε!
Όσο να ‘ναι, μάνα είμαι και εγώ και με έτσουξε κάπως!

Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη μου φορά που ακούω κάτι τέτοια. Πιστεύω πως και εγώ η ίδια παλαιότερα, επέλεγα μάρκες αυτοκινήτων. Δεν θυμάμαι! Πέρασαν εξάλλου τόσα χρόνια!
Τώρα όμως, αυτή η κουβέντα με πείραξε.

Άκουσε να σου πω, πιτσιρίκα μου!
Μην έρθεις μετά και ζητήσεις ισότητα στην συζυγική σου ζωή, διότι μόνη σου έστρωσες, μόνη σου θα ξαπλώσεις!
Και μη ζητήσεις ποτέ να «ξεσκατώσει» και το μωρό σας ή να βάλει ποδιά για να σου μαγειρέψει ο κύριός σου!
Διότι ψάχνοντας εσύ το BMW, δήλωσες καθαρά, αλλά κωδικοποιημένα, πως μια ζωή θα είσαι εξαρτημένη από αυτόν!
Και αν θες, σου το λεω και αλλιώς!
Μια ζωή θα είναι αυτός η εξάρτησή σου και από πάνω θα του μαγειρεύεις κιόλας!

Διότι δεσποινιδούλα μου, το BMW εκείνο, έχεις όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές- και κάτι παραπάνω- να αποκτήσεις μόνη σου, αντί να κάθεσαι στις καφετερίες, με τα απανωτά φραπεδάκια και τα επίσης απανωτά τσιγαράκια, ψάχνοντας γύρω σου για γκόμενο με ΒMW και πάνω!……δεν μου ‘ρθανε αυτά να τις τα πω τότε!

Όπως λένε οι Σουηδοί: Είναι πολύ εύκολο να είσαι «εκ των υστέρων έξυπνος».
Φανταστείτε να ερχόταν «αυτή» πάνω στο άσπρο της BMW για να πάρει «αυτόν»……και να πάνε σε κόσμους παραμυθένιους, γεμάτους ευτυχία….και έτσι να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Αλήθεια πως θα ήταν;
Σκεφτείτε το λιγάκι!

Saturday, February 2, 2008

ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΤΕΩΣ WTC ΚΑΙ ΣΤΟ TIME SQUARE!

Μερικές φωτογραφίες ακόμα από την Νέα Υόρκη που πρόσφατα επισκέφτηκα!

Η πρώτη φωτογραφία:
Δεν ξέρω σε ποιόν ή σε ποιους αρέσει αυτό το `καρναβάλι` του TIME SQUARE της Νέας Υόρκης αλλά εγώ δεν συγκινήθηκα θετικά όταν επιτέλους το είδα ζωντανά απέναντί μου!
Κάτι σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο με χρωματιστές λάμπες να αναβοσβήνουν ασταμάτητα μου φάνηκε.
Ένας χαμός από λογιών – λογιών, και διαφορετικών μεγεθών, αφίσες που αλλάζουν χρωματισμό αργά και σταδιακά ή απότομα, λαμπάκια που αναβοσβήνουν, φώτα που σε τυφλώνουν με τον δυνατό τους φωτισμό , οθόνες, κλπ., και φυσικά με μαγαζιά και αμάξια.
Με ένα σωρό μαγαζιά, αμάξια κόσμο... και αυτά τα λογότυπα;
Λένε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος, και τόπος, για μια εταιρία να διαφημιστεί!
Είμαι σίγουρη ότι εγώ αν είχα εταιρία εκεί δεν θα την διαφήμιζα...

Την φωτογραφία την τράβηξα μέσα από το αμάξι και φυσικά την έχω σώσει στο USB διαφορετικά θα ήταν μέσα στην κάμερα που ακόμα δεν ξέρω πού βρίσκεται – την έχω ξεχάσει μέσα στο αεροπλάνο από Νέα Υόρκη για Φρανκφούρτη... τρέχα γύρευε δηλαδή!


Η δεύτερη φωτογραφία:
Σε παγκάκι του πάρκου, δίπλα στο τέως WTC, και πολύ κοντά στο Wall Street, υπάρχει αυτό το γλυπτό που παριστάνει έναν που γλίτωσε από την καταστροφή του 9-11.

Τον βλέπεις με τα σκονισμένα του ρούχα αλλά παρόλα αυτά κάθεται και κάτι ψάχνει στην γραντζουνιασμένη του attaché τσάντα... και συλλογίζεται!
Τι συλλογίζεται; μόνο αυτός το ξέρει!
Προφανώς και ο γλύπτης που το κατασκεύασε!
Εγώ λεω ότι συλλογίζεται την χασούρα του στις μετοχές... εσείς τι λετε;


Η τρίτη Φωτογραφία:
Όπως είναι η φωτογραφία, μπροστά ακριβώς, φαίνεται ότι κάτι κατασκευάζουν.
Είναι ακριβώς το σημείο όπου υπήρχαν οι δίδυμοι πύργοι.
Πιο κοντά δεν γίνεται να πας να φωτογραφίσεις, δεν σε επιτρέπουν κιόλας αλλά άκουσα ότι οργανώνουν κάποια τουρς - φτιάχνουν κάτι σαν γέφυρα και περνάν τα γκρουπ από πάνω για να δουν στο βάθος τις τρύπες... πάντως εγώ τέτοιο πράγμα εκεί γύρω δεν είδα!

Με άλλα λόγια αν υπήρχαν οι πύργοι και εγώ έβγαζα φωτογραφία από το ίδιο ακριβώς σημείο θα φαίνονταν μόνο τοίχοι. Οι τοίχοι των πύργων και όχι αυτό το κενό που τώρα φαίνεται μέχρι τα επόμενα κτίρια!

(διαβάστε και στο άλλο μου blog γι αυτήν που μια ζωή ονειρευόταν ένα καπέλο με φτερό ΕΔΩ)