(ένα μέρος από την κλινική)
Κάποιοι αναγνώστες με παρακαλούν να γράψω τις εντυπώσεις μου από την Vidarklinik, "οι ανθρωποσόφοι" όπως τους αποκαλούμε στην Σουηδία, εκεί που είχα παει για μια κούρα το καλοκαίρι.
Ήταν Ιούλιος μήνας, όλοι οι γνωστοί και φίλοι ήταν σε διακοπές κι εγώ ζήτησα από τον ογκολόγο μου να τακτοποιήσει να πάω για 15 μέρες στην κλινική αυτή όπου εκτός από την κλασική ιατρική ασχολούνται και με εναλλακτικές θεραπείες.
Δυστυχώς, όμως, σαν καλοκαίρι έλειπαν και από εκεί διάφοροι θεραπευτές όπως πχ. η θεραπεύτρια μουσικής. Και μ’ αυτήν ακριβώς ήθελα εγώ να ασχοληθώ.
Γιατί; Επειδή ήθελα να μ’ ακούσει να τραγουδώ!
Κάτι με το οποίο δουλεύουν οι θεραπευτές εκεί είναι αυτές οι κρυφές μας επιθυμίες που ποτέ δεν βρήκαν την ευκαιρία να εμφανιστούν. Ή μάλλον, που ποτέ δεν τις δώσαμε την ευκαιρία να φανούν και πιθανών να τις εξελίξουμε - διότι επιθυμίες και ταλέντα έχει πολλά ο άνθρωπος μα είναι κρυφά και παραχωμένα...
Και επειδή σαν κοπέλα, στο χωριό, κυρίως όταν έβοσκα τα αρνιά, ανέβαινα ψηλά σε βράχους και τραγουδούσα για να μ’ ακούσουν και σε διπλανά χωριά.... ήθελα, λοιπόν, τώρα να συζητήσω το θέμα με ειδικούς.
Μη το γελάτε! Μπορεί και να ασχοληθώ με το τραγούδι διότι το ταλέντο της καλλιφωνίας υπάρχει ήδη. Μια "κλωτσιά" χρειάζομαι μόνο.... και ποιος ξέρει πού θα καταλήξω!
Είχα επίσης σκεφτεί να την ρωτήσω μια απορία μου: γιατί όταν τραγουδώ μερικά τραγούδια με πιάνει το κλάμα και ο πόνος.... ;
Αντί, όμως, για τραγούδι και μουσική ασχολήθηκα, μεταξύ άλλων, και με ζωγραφική.
Μας έβαλε η θεραπεύτρια να ανακατέψουμε διάφορα χρώματα και να φτιάξουμε το χαρμάνι με το οποίο θα δουλεύαμε από την επόμενη φορά.
Κι εγώ αντί να ανακατεύω χρώματα akvarell, και να χάνω τον χρόνο μου, εμπνεύστηκα το καπέλο!
Αυτό που μου χάρισε ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο Γούσης, όταν επέστρεψε ένα φθινόπωρο στο χωριό μας, για μια νέα σχολική χρονιά, και μου το φόρεσε στο κεφάλι!!!
7- 8 ετών τότε εγώ έτρεχα με αυτό να το δείξω σε όλο το χωριό αλλά και στο σπίτι μου το οποίο κατακλυζόταν από ένα σωρό κοριτσάκια – αδελφές μου... αυτό το ΚΑΠΕΛΟ, λοιπόν, που έχει γράψει ιστορία στη ζωή μου, ζωγράφισα και η θεραπεύτρια το κρέμασε ψηλά να φαίνεται!
Αυτό που κυριολεκτικά απόλαυσα στην κλινική είναι το ρυθμικό μασάζ!
Ο θεραπευτής Bosse Kjällström χαϊδεύοντας με τα μαγικά του χέρια απαλά και ρυθμικά το κορμί μου μού θύμισε πως υπάρχουν κάποιες χορδές συναισθημάτων που για χρόνια είχαν ξεχαστεί τελείως!
Κι άλλα πολλά συνέβησαν μα θα συνεχίσω σε άλλο post...
Κάποιοι αναγνώστες με παρακαλούν να γράψω τις εντυπώσεις μου από την Vidarklinik, "οι ανθρωποσόφοι" όπως τους αποκαλούμε στην Σουηδία, εκεί που είχα παει για μια κούρα το καλοκαίρι.
Ήταν Ιούλιος μήνας, όλοι οι γνωστοί και φίλοι ήταν σε διακοπές κι εγώ ζήτησα από τον ογκολόγο μου να τακτοποιήσει να πάω για 15 μέρες στην κλινική αυτή όπου εκτός από την κλασική ιατρική ασχολούνται και με εναλλακτικές θεραπείες.
Δυστυχώς, όμως, σαν καλοκαίρι έλειπαν και από εκεί διάφοροι θεραπευτές όπως πχ. η θεραπεύτρια μουσικής. Και μ’ αυτήν ακριβώς ήθελα εγώ να ασχοληθώ.
Γιατί; Επειδή ήθελα να μ’ ακούσει να τραγουδώ!
Κάτι με το οποίο δουλεύουν οι θεραπευτές εκεί είναι αυτές οι κρυφές μας επιθυμίες που ποτέ δεν βρήκαν την ευκαιρία να εμφανιστούν. Ή μάλλον, που ποτέ δεν τις δώσαμε την ευκαιρία να φανούν και πιθανών να τις εξελίξουμε - διότι επιθυμίες και ταλέντα έχει πολλά ο άνθρωπος μα είναι κρυφά και παραχωμένα...
Και επειδή σαν κοπέλα, στο χωριό, κυρίως όταν έβοσκα τα αρνιά, ανέβαινα ψηλά σε βράχους και τραγουδούσα για να μ’ ακούσουν και σε διπλανά χωριά.... ήθελα, λοιπόν, τώρα να συζητήσω το θέμα με ειδικούς.
Μη το γελάτε! Μπορεί και να ασχοληθώ με το τραγούδι διότι το ταλέντο της καλλιφωνίας υπάρχει ήδη. Μια "κλωτσιά" χρειάζομαι μόνο.... και ποιος ξέρει πού θα καταλήξω!
Είχα επίσης σκεφτεί να την ρωτήσω μια απορία μου: γιατί όταν τραγουδώ μερικά τραγούδια με πιάνει το κλάμα και ο πόνος.... ;
Αντί, όμως, για τραγούδι και μουσική ασχολήθηκα, μεταξύ άλλων, και με ζωγραφική.
Μας έβαλε η θεραπεύτρια να ανακατέψουμε διάφορα χρώματα και να φτιάξουμε το χαρμάνι με το οποίο θα δουλεύαμε από την επόμενη φορά.
Κι εγώ αντί να ανακατεύω χρώματα akvarell, και να χάνω τον χρόνο μου, εμπνεύστηκα το καπέλο!
Αυτό που μου χάρισε ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο Γούσης, όταν επέστρεψε ένα φθινόπωρο στο χωριό μας, για μια νέα σχολική χρονιά, και μου το φόρεσε στο κεφάλι!!!
7- 8 ετών τότε εγώ έτρεχα με αυτό να το δείξω σε όλο το χωριό αλλά και στο σπίτι μου το οποίο κατακλυζόταν από ένα σωρό κοριτσάκια – αδελφές μου... αυτό το ΚΑΠΕΛΟ, λοιπόν, που έχει γράψει ιστορία στη ζωή μου, ζωγράφισα και η θεραπεύτρια το κρέμασε ψηλά να φαίνεται!
Αυτό που κυριολεκτικά απόλαυσα στην κλινική είναι το ρυθμικό μασάζ!
Ο θεραπευτής Bosse Kjällström χαϊδεύοντας με τα μαγικά του χέρια απαλά και ρυθμικά το κορμί μου μού θύμισε πως υπάρχουν κάποιες χορδές συναισθημάτων που για χρόνια είχαν ξεχαστεί τελείως!
Κι άλλα πολλά συνέβησαν μα θα συνεχίσω σε άλλο post...
