(εδώ μένω - το τρίτο μπαλκόνι είναι δικό μου)Ένα, δυο, τρια...δέκα...τριάντα...σαράντα... πενήντα σκαλοπάτια!
Μονομιάς τα "ρούφηξα"!
Μεμιάς ανέβηκα τα πενήντα σκαλοπάτια (για πρώτη φορά τα μέτρησα με ακρίβεια) για να μπω στο σπιτάκι μου, τώρα που επέστρεψα από μια βόλτα, και ούτε καν μια ανάπαυση έκανα ενδιάμεσα. Έτσι όπως έκανα τους τελευταίους μήνες, κάποιες φορές και δυο διαλείμματα έκανα μέχρι να τ’ ανέβω.
Ασανσέρ στην πολυκατοικία που κατοικώ δεν υπάρχει.
Ασανσέρ στην πολυκατοικία που κατοικώ δεν υπάρχει.
Το 1949 μέχρι το 1951, τον καιρό της κατασκευής των τριώροφων κατοικιών στην περιοχή που μένω, στο Hägersten, προφανώς δεν πίστευαν ότι τα ασανσέρ μελλοντικά θα χρειαζόντουσαν. Κι έτσι έμειναν αυτά τα χαμηλά σπίτια δίχως ασανσέρ.
«Τι; Το 1950 χτίστηκαν αυτά που φαίνονται για μιας δεκαετίας σπίτια;» τσίριξε η οξύφωνη αδελφή μου, η Αναστασία (το νούμερο 8 στην σκάλα των δεκατριών αδελφών), όταν κατέφτασε στην Σουηδία για να με βοηθήσει, τον Μάρτιο, που έκανα την εγχείρηση της μαστεκτομής!
Τα είχε χαμένα με την ομορφιά και της φύσης αλλά και της κατασκευής των πάντων.
«Τι; Το 1950 χτίστηκαν αυτά που φαίνονται για μιας δεκαετίας σπίτια;» τσίριξε η οξύφωνη αδελφή μου, η Αναστασία (το νούμερο 8 στην σκάλα των δεκατριών αδελφών), όταν κατέφτασε στην Σουηδία για να με βοηθήσει, τον Μάρτιο, που έκανα την εγχείρηση της μαστεκτομής!
Τα είχε χαμένα με την ομορφιά και της φύσης αλλά και της κατασκευής των πάντων.
Και δεν είναι κάποια που ανέβηκε στην Σκανδιναβία κατευθίαν από κανένα ελληνικό χωριό για να τις αρέσουν τα πάντα και οι πάντες εδώ!
Στην Θεσσαλονίκη μένει, όχι πως κι αυτό βοηθά, αλλά έχει ζήσει και πολλά χρόνια στην Γερμανία που στο κάτω – κάτω θεωρείται και από τις πιο εξελιγμένες χώρες!
«Μπα, καλή και η Γερμανία αλλά αυτό που βλέπω εδώ είναι το κάτι άλλο», μουρμούριζε, πλέον, επειδή της είχα πει ότι είχα βαρεθεί να ακούω τα επιφωνήματα και τις επιβραβεύσεις που συνεχώς έδινε στους τέλειους σουηδούς!
«Μου ‘ρχεται να μαζέψω και να φέρω εδώ τους δικούς μας να πάρουν μαθήματα και να φτιάξουν και την χώρα μας...» είχε πει και μερικές φορές... «τους αχόρταγους τους χαραμοφαγάδες....!» φώναζε!
Στην Θεσσαλονίκη μένει, όχι πως κι αυτό βοηθά, αλλά έχει ζήσει και πολλά χρόνια στην Γερμανία που στο κάτω – κάτω θεωρείται και από τις πιο εξελιγμένες χώρες!
«Μπα, καλή και η Γερμανία αλλά αυτό που βλέπω εδώ είναι το κάτι άλλο», μουρμούριζε, πλέον, επειδή της είχα πει ότι είχα βαρεθεί να ακούω τα επιφωνήματα και τις επιβραβεύσεις που συνεχώς έδινε στους τέλειους σουηδούς!
«Μου ‘ρχεται να μαζέψω και να φέρω εδώ τους δικούς μας να πάρουν μαθήματα και να φτιάξουν και την χώρα μας...» είχε πει και μερικές φορές... «τους αχόρταγους τους χαραμοφαγάδες....!» φώναζε!
Ποιους, άραγε, να εννοούσε;;;
Άλλα ξεκίνησα να γράφω και αλλού κατέληξα!
Το παθαίνετε κι εσείς ή μόνο σε μένα συμβαίνει, αυτό το να ξεκινώ για κάπου συγκεκριμένα αλλά να καταλήγω κάπου τελείως διαφορετικό;
Για την σημερινή μου φυσική αντοχή και για τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, που έπαιρνα, θα έγραφα, όπως το υποσχέθηκα και κάποτε, αλλά κατέληξα εδώ.
Δεν πειράζει, όμως... για τις θεραπείες θα γράψω άλλη φορά.
Για την σημερινή μου φυσική αντοχή και για τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, που έπαιρνα, θα έγραφα, όπως το υποσχέθηκα και κάποτε, αλλά κατέληξα εδώ.
Δεν πειράζει, όμως... για τις θεραπείες θα γράψω άλλη φορά.
