Ένα άλλο θετικό που μου συνέβη, τώρα με την ευκαιρία του καρκίνου, είπαμε υπάρχουν και τα θετικά αρκεί να είσαι openminded και να τα δεις, είναι η διατροφή.
Τα γαλακτοκομικά έχουν κοπεί.
Μαχαίρι!
Όχι πως ήμουν και κανένας σπουδαίος καταναλωτής του γάλατος. Γάλα ήπια, από μικρή, τόσο που αρκεί για όλα τα επόμενά μου χρόνια.
Για πρωινό γάλα, για μεσημεριανό γάλα και για βραδινό πάλι γάλα αλλά με ψωμί, την λεγόμενη παπάρα...
Μπορεί μαρμελάδα να μην είχα να βάλω πάνω στην φέτα του ψωμιού μου, που τόσο την επιθυμούσα, αλλά από γαλακτοκομικά είχαμε τόσα που κυριολεκτικά τα είχα σιχαθεί.
Και αυτό επειδή είχαμε και πρόβατα και γίδες και αγελάδες και γουρούνια... δε νομίζω να υπάρχει τετράποδο που να μην το είχε η οικογένεια του Ιορδάνη Μελετλίδη.
Ακόμα και γάλα κατευθείαν από το βυζί της προβατίνας έχω πιει... να μη το σιχαθείς μετά;
Επομένως η αμοιβή μας από την υπηρεσία, σαν βοσκοί, ήταν η πληθώρα των γαλακτοκομικών προϊόντων.
Έλα, όμως, που τα τυριά και τα γιαούρτια, τα μόνα γαλακτοκομικά που έτρωγα σαν μεγάλη, τώρα έχουν κοπεί...
Γιατί; Επειδή με έπεισε η Jane Plant με το βιβλίο της «your life in your hands» με το συμπέρασμά της ότι οι κινέζες, που δεν τρων τέτοια, έχουν τις λιγότερες περιπτώσεις καρκίνου μαστού.
Λίγο ήθελα να πεισθώ για να τα κόψω και να μάθω τον κόσμο της σόγια και όλων των προϊόντων που προέρχονται από αυτό το ευλογημένο όσπριο.
Αλλά, εδώ που τα λεμε, από χωρίο όπως είμαι, και από φτωχή οικογένεια, είχα την τύχη να πάρω μαζί μου συνταγές από λογιών - λογιών φαγητά που μόνο υγιεινά μπορείς να τα πεις. Επομένως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αλλάξω την διατροφή μου.
Οι άλλες, οι άμοιρες οι σουηδέζες, τι να πουν που μόνο κρέας και διάφορα αλλαντικά ξέρουν να μαγειρεύουν και αυτά να πλημμυρίζουν σε σάλτσες από παχιά γαλακτοκομικά...
