Να μου λείψουν οι τοξίνες του ΠΑΣΧΑ!

«Πώς, πώς να πας να κάνεις Πάσχα με έλληνες», μου είπε η κοινωνικός λειτουργός του νοσοκομείου, όταν της είπα ότι δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι το ιδιαίτερο το Πάσχα, που φέτος συμπίπτει με το σουηδικό.
Άλλες χρονιές κάνουμε δυο φορές το Πάσχα, μια το δικό μας και μια το σουηδικό και μας φεύγει η κάθε διάθεση αν το δικό μας πέφτει μετά το σουηδικό. Τι το περάσαμε, κάθε Κυριακή Πάσχα θα έχουμε;

«Το δικό σας Πάσχα είναι πολύ ευχάριστο ... δεν θέλει στεναχώρια ο καρκίνος...», μου είπε, μάλιστα, μόνο και μόνο μη μείνω μόνη και πατήσω στεναχώριες και μελαγχολίες αγνοώντας, βέβαια, αυτή, τις μοναξιές που παλιότερα έχω περάσει. Τότε που και με φόβιζαν και με τρόμαζαν!

Και ακούγοντας ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, και κυρίως το ράδιο Θεσσαλονίκη, με τα χαιρετίσματα και τις ευχές που στέλνουν οι ακροατές μεταξύ τους, νοιώθω πως έκανα ήδη το Πάσχα μου...

Σιγά τις μοναξιές! Στο κάτω – κάτω κάθομαι και γράφω και δεν νοιώθω καμιά μελαγχολία. Προτιμώ να γράφω παρά να βρεθώ με κόσμο μόνο και μόνο για παρέα.

Μια μέρα σαν τις άλλες είναι και αυτή και δεν είναι πάντα απαραίτητο να διασκεδάζουμε, να πίνουμε και να τρωμε τα παχιά αρνιά.
Κι εμείς, δηλαδή, που ούτε πίνουμε ούτε τρωμε παχιά αρνιά τι να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Θα βλέπουμε τους άλλους που καταβροχθίζουν τις τοξίνες από τα λίπη και τα αλκοόλ;
Όσο για χορό και διασκέδαση....έχω χορέψει τόσο στη ζωή μου που μου αρκεί και για τα υπόλοιπα μου χρόνια.

Εδώ που τα λεμε, ο όρος μοναξιά έχει παρεξηγηθεί σε αφάνταστο βαθμό. Δυστυχώς! Κι εμείς που την βρίσκουμε μ’ αυτήν πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις να μας αφήσουν ήσυχους και να μη μας τραβάν, με το έτσι θέλω, σε διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητες, επειδή αυτοί νομίζουν ότι μας κάνει καλό!

Σιγά, βρε συνάνθρωποί μου, σεβαστείτε και την δική μας θέληση...

Άλλωστε αν μ’ ενοχλούσε τόσο θα μάζευα τα παιδιά μου. Τι θα γίνει, δηλαδή, αν φαμε ένα γεύμα αύριο κι όχι σήμερα;