Πολύ χρήσιμες εμπειρίες οι κρίσεις!

Επιμένει να λεει η καλή μου η φίλη από την Αθήνα, η Βέρα, ότι αν σεβόμουν λίγο περισσότερο το γυναικείο μου κορμί και αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου και την θηλυκότητά μου, ίσως δεν θα επέτρεπα τους γιατρούς να μου αφαιρέσουν αυτό το πιο θηλυκό κομμάτι στην όλη ολότητά μου.
Αυτό για το οποίο ακόμα και οι σουηδοί, που δεν είναι και από αυτούς που δίνουν κομπλιμέντα, τελείως φανερά θαύμασαν και λαχτάρισαν!
(Για τους λιγούρηδες έλληνες που με τις κραυγές τους, «ΑΧ, να τα είχα στο κρεβάτι μου» ή «ΜΑ, ποια μάνα τα γέννησε και με τρέλανε...», δείχνουν τον σεβασμό τους στην γυναίκα, δεν μιλώ)

Η δε αναγνώστρια Κατερίνα λεει ότι μπορεί να έχασα ένα κομμάτι της θηλυκής μου φύσης αλλά κέρδισα στην αυτογνωσία και στη δύναμη, διαφορετικά δεν μπορεί, λεει, να καταλάβει από πού απορρέει η νηφαλιότητα και η ισορροπία που άλλωστε αναδύεται και από τα κείμενά μου...

Αχ, Κατερίνα μου μόνο η καρδούλα μου το ξέρει πόσο φοβάται μα δεν πρέπει αυτό να το δει ο καρκίνος.
Έτσι και με δει να φοβάμαι έχω χάσει τη μάχη!
Διότι μια μάχη δίνουμε τώρα. Όχι ακριβώς τώρα αλλά σε πολύ λίγο.
Εγώ σε συμμαχία με τον γιατρό μου από τη μια και ο καρκίνος από την άλλη έχοντας το κορμί μου σαν πεδίο μάχης.
(Αυτό κάποιος άλλος το ‘πε αλλά αν δεν το διάβαζα στο βιβλίο της Jane Plant, είμαι σίγουρη πως θα το έλεγα κι εγώ)

Πολύ βάση, όμως, δε δίνω στον σύμμαχο διότι πολλοί από αυτούς εύκολα παραδίνονται και αφήνουν την μάχη, ενώ εγώ είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω και να πολεμήσω αντρίκεια, που λενε!!!

Ευτυχώς που έχω και κάποιες εμπειρίες από άλλους πολέμους διότι το έτος 2000 πολεμούσα με έναν άλλον κίνδυνο. Τον κίνδυνο της φοβίας προς έναν νέο και άγνωστο κόσμο, που απλώνονταν μπροστά μου, στο μεγάλο βήμα που έπαιρνα να αλλάξω ριζικά και κάθετα τη ζωή μου!
Στο μεγάλο άλμα που έκανα για να ξαναγεννηθώ... όπως το λενε και διαφορετικά!

Να, λοιπόν, που τώρα θα μου φανούν χρήσιμες εκείνες οι εμπειρίες.
Όχι, τίποτα δεν πάει χαμένο...