Άφησα κατά μέρος τα second opinion, από άλλους γιατρούς, και τις άλλες βλακείες που σκεφτόμουν καθοδόν για το σπίτι, και αποφάσισα να το βγάλω.
«Θα το βγάλω και θα το πετάξω στα σκυλιά», έλεγα θυμωμένη σ’ αυτούς που με τηλεφωνούσαν, αλλά ταυτόχρονα το ‘παιρνα πίσω εξηγώντας τους πως ούτε και τα σκυλιά κάνει να τρωνε τέτοια μολυσμένα κρέατα...
Άλλωστε τι τα χρειάζομαι από τη στιγμή που τα παιδιά μου τα τάισα και τα μεγάλωσα; Σε τι χρησιμεύουν πια εφόσον την δουλειά, για την οποία μας τα ‘δωσε ο Πανάγαθος, που ακόμα σταυρωμένος είναι, ήδη την έχουν κάνει;
Και τηλεφώνησα να πάω το συντομότατο να το βγάλουμε.
Ο νεαρούλης Markus Holmberg, αυτός που 14 μέρες πριν μ’ είχε κόψει τα φτερά ανακοινώνοντάς μου τα αποτελέσματα, μαζί με τον Lars Löfgren, τον προϊστάμενο του τμήματος στο νοσοκομείο της Στοκχόλμης St Görans, ενώσανε τις ιατρικές τους ικανότητες για να αφαιρέσουν και τον αριστερό μου μαστό και τις 11 λεμφαδένες! Για προληπτικούς λόγους, όπως έλεγαν.
Την Τρίτη στις 27 Μαρτίου, ώρα 13.00 και επί 2,5 ώρες με εγχειρίζανε και την επομένη, την Τετάρτη, στις 09.30 πήρα ταξί και γύρισα σπίτι μου.
Τσάκα- τσάκα παει το πράμα γιατί περίμεναν άλλες τρεις για τον ίδιο τον θάλαμο!
Βιομηχανία και αυτή η αφαίρεση των μαστών φαίνεται πως έγινε!
Στο δε σπίτι με περίμενε η αδελφή μου, η Αναστασία, η οποία πιστεύοντας ότι θα είναι μαζί μου και κατά την εγχείρηση κατέφθασε από την Θεσσαλονίκη.
«Κι εγώ περίμενα να κοιμηθώ στον ίδιο θάλαμο μαζί σου», έκανε, μάλιστα, την παρατήρησή της παραπονεμένα νομίζοντας ότι, σαν στα νοσοκομεία της Ελλάδας, θα ξενυχτούσε δίπλα στο κρεβάτι μου και θα με νοσήλευε... θαρρείς και οι νοσοκόμες για άλλον λόγο παίρνουν τον μισθό τους!
