Ο απαίσιος καρκίνος μου!

Θαρρώ πως έχω ήδη λάβει την τιμωρία μου. Αυτή για την οποία γράφω στο προηγούμενό μου κείμενο…

Στις 8 Μαρτίου, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, ακριβώς τρεις ώρες μετά την δημοσίευση του τελευταίου μου κειμένου «αν και γυναίκα... sorry γυναίκες», είχα πάει στον γιατρό να δω τα αποτελέσματα από την μαστογραφία που είχα κάνει δέκα μέρες πρωτύτερα.

Ένα μικρός όγκος, καλοήθης όπως αυτόν στην Αμερική, πίστευα, και ήμουν προετοιμασμένη να κάνω μια μικρούλα επέμβαση, μιας ώρας, και να γυρίσω σπίτι.

Εμ, τα πράματα δεν ήταν έτσι... διότι τα αποτελέσματα έλεγαν άλλα.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ, μου είπε ο νεαρός χειρούργος γιατρός, Markus Holmberg, και το μυαλό είχε θολώσει! Το κορμί είχε μουδιάσει!

Για να μου έκανε χωρατά δεν τον έκοβα! Aπό πού κι ως πού που ούτε καν τον γνωρίζω τον άνθρωπο!
Μα ούτε και για σοβαρά μου φαίνονταν αφού 20 χρόνια πριν είχα κάτι παρόμοιο και ήταν καλοήθης. Γιατί τώρα κακοήθης, σκεφτόμουν...

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ; Τι εννοώ γράφοντας σκεφτόμουν;
Πώς είναι δυνατόν να σκεφτόμουν όταν γύρω μου όλα είχαν θολώσει και του ζήτησα να φέρει μέσα την Ulla. Μια Φιλανδή συγγενή μου που ναι μεν προθυμοποιήθηκε να έρθει μαζί μου αλλά προτίμησε να μείνει στην αίθουσα αναμονής όταν ο γιατρός με πήρε μέσα για να μου... χτυπήσει την καμπάνα.

Ήθελα αυτή να ακούει, να καταλαβαίνει, να ρωτά...
Το μόνο που ήθελα εγώ ήταν να μην υπήρχα, να μην άκουγα και να μην έβλεπα! Ειδικά τις καρικατούρες με μαστούς που ζωγράφιζε αυτός για να μας δώσει να αντιληφθούμε πού χτύπησε ο απαίσιος ο καρκίνος... πώς θα κάνουμε τις τομές...
Άστα να πάνε....