Πέρασαν ήδη 14 μέρες από τη μέρα που ο Lars και ο Markus με την χειρουργική τους μαστοριά μου αφαίρεσαν τον αριστερό μου μαστό και τους 11 λεμφαδένες. Για προληπτικούς λόγους τους τελευταίους!
Στις 5 Απριλίου που πήγα με τον μεγάλο μου γιο για να μας πει ο Lars τι έδειξαν όλα τα μολυσμένα κομμάτια που βγάλανε από πάνω μου πάλι ζαλίστηκα.
Πάλι έγινε όπως με τον Markus που νέτα σκέτα μου αμόλησε το «έχεις καρκίνο μαστού» και ήθελα η Ulla να ακούσει τα υπόλοιπα...
Όχι πως ο Lars, τώρα, είπε κάτι το τραγικό, σαν να μην ήταν τραγικό η αφαίρεση του μαστού και μόνο... αλλά με τον φόβο μη πει κάτι ακόμα πιο τραγικό έκλεισα τα αυτιά μου και άφησα τα υπόλοιπα να τα ακούσει ο γιος μου.
Ίσα – ίσα είχα και ευχάριστα νέα διότι κανένας από τους 11 λεμφαδένες δεν είχαν προσβληθεί από τον άπονο και απαίσιο καρκίνο!
«Επομένως πάμε καλά», είπε ο χειρούργος αλλά αντί για χαμόγελο που περίμενα να δω στα χείλη του είδα κάτι καρικατούρες που άρχισε να φτιάχνει, βρε αυτοί οι σουηδοί με τις καρικατούρες τους....
Για οστά κάτι άκουγα να λεει και εγώ πιστεύοντας πως στους λεμφαδένες μπορεί να μη πήγε, μεν, αλλά στα οστά σίγουρα πήγε σφράγισα τελείως τα αυτιά μου.
Ναι, στα οστά πήγε!
Ήμουν σίγουρη γι αυτό αν και δεν καταλάβαινα, ούτε καν γλωσσικά...
Μη ξεχνάμε ότι εκτός από την άγνωστη, για μένα, ορολογία της ιατρικής είναι και η γλώσσα ξένη που όσο καλά και να την ξέρεις πάλι δεν την ξέρεις!
Και αν κατάλαβα καλά, από αυτά που ο γιος μου κατάλαβε, έκανε όλες εκείνες τις καρικατούρες, ο τύπος, θέλοντας έτσι να μας πει ότι προληπτικά, πάλι προληπτικά, θέλει να κάνω χημειοθεραπείες... για να μη πάει το αγρίμι στα οστά...
Τις δε ακτινοβολίες τις γλιτώνω, επειδή δεν έχουμε κρούσμα στους λεμφαδένες!
Ε, κάτι είναι κι αυτό!
