Με το laptop στα γόνατα και ξάπλα στον καναπέ, γράφω, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είμαι αδιάθετη... μη το κάνουμε σαν τον Γιωρίκα που ανησύχησε μη και αρρώστησε ο φίλος του, ο Κωστίκας, επειδή τον είχε δει να βγαίνει από το φαρμακείο...
«Νέπε ντο λες, ασα ταφία πα αμά εβγαίνα πεθαμένος θα έμνε; = Μα τι λες, δηλαδή αν έβγαινα από τα νεκροταφεία πεθαμένος θα ήμουν;», ρώτησε και ο Κωστίκας που πολύ καλά αναρωτήθηκε για την λογική του φίλου του, του Γιωρίκα.
Έτσι και με την περίπτωση μου. Με το που αργώ να γράψω ή με το που ξάπλωσα για να γράψω, στο εξής, δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει ότι είμαι αδιάθετη, επειδή ο καρκίνος μαστού μας έχει κατατρομάξει!
Ένα από τα καλά του καρκίνου, λοιπόν, που έλεγα στο προηγούμενο post, διότι όσο κι αν ακούγεται παράλογο υπάρχουν και τα καλά, είναι το γεγονός ότι άρχισα να περπατώ!
Δεν είναι ακριβώς καλό του καρκίνου αλλά του φόβου από τον καρκίνο.
Τουλάχιστον μια ώρα τη μέρα είμαι έξω και περπατώ... κάτι που ασφαλώς δεν θα έκανα αν δεν είχα ταρακουνηθεί από τον καρκίνο!
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, βέβαια λεω, διότι μόνο καλό κάνει το περπάτημα και κανένα κακό...
Και πρόσεξα χθες που ήμουν έξω ότι μόνο γυναίκες περπατούν!
Μα πού πήγαν οι άντρες; Είναι γυναικείο σπόρ το περπάτημα;
Οι άντρες που προσβλήθηκαν από προστάτη, διότι είναι πολλοί αυτοί, δεν φοβήθηκαν τον καρκίνο να ξεκινήσουν και αυτοί το ίδιο σπορ;
Ή μήπως αυτοί είναι οι άνδρες οι πολύ βαρείς, απ’ αυτούς που ακόμα και τον καρκίνο φοβερίζουν;
