Με τον Θεό δεν τα παω καλά...

Μου γράφει η Μαρία, από Στοκχόλμη, που πρόσφατα διάβασε κείμενά μου, ότι ο τρόπος που γράφω αγγίζει ψυχές!
Επειδή εσκεμμένα δεν το κάνω θαρρώ πως ο λόγος που αγγίζω των άλλων τις ψυχές είναι επειδή γράφω από τα βάθη της δικής μου της ψυχής! Δε νομίζω να υπάρχει άλλη εξήγηση...

Η Γιάννα, από την Νέα Υόρκη, λεει ότι η αδελφή της έχει κάνει δυο επεμβάσεις στο στήθος και πως νοιώθει μια χαρά...
Βασικά τον καιρό αυτό μόνο για τέτοιες περιπτώσεις ακούω.
Μια η μία έχει κάνει τοπική μια η άλλη έχει κάνει ολική και ξαφνικά μου βγήκαν ένα σωρό γυναίκες με την ίδια νόσο.
Πάνω απ’ όλα με τον ίδιο φόβο! Με τον φόβο μη μας πάρει ο Χάρος παγανιά... πριν την ώρα μας!
Και με την αναπάντητη ερώτηση: Γιατί; Τι έχουμε κάνει εμείς που οι άλλες δεν έχουν; Κάποια τιμωρία μας βρήκε; Από ποιον και γιατί; Καλά εγώ, με τον Θεό δεν τα παω και τόσο καλά, μα αυτές που ξημερωβραδιάζουν στον οίκο του και με τεμενάδες τον προσκυνούν και τον ευλογούν, αυτές γιατί;

Όχι πως και παλιά δεν άκουγα για περιπτώσεις με καρκίνο μαστού αλλά τότε από τη μια έμπαιναν κι από την άλλη έβγαιναν! Ποιος σκέφτεται για τέτοια τώρα... σ’ εμένα δεν συμβαίνουν τέτοια, σκεφτόμουν τότε, έτσι όπως σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι κάνουν!
Μα τώρα που συνέβη και σε μένα όχι μόνο τα ακούω αλλά θέλω και λεπτομέρειες να μου πουν!

Ο δε Στέλιος, που έχει τελειώσει ιατρική, μου γράφει πως η λέξη καρκίνος παλιά θεωρούνταν για κακό και μοιραίο. Πως σήμερα, ειδικά όσον αφορά αυτόν του μαστού, η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο που δεν υπάρχει κανένας λόγος για ανησυχία!

Μου υποσχέθηκε, μάλιστα, πως δεν τα λεει για να με παρηγορήσει. Είναι εις γνώσει ότι εμείς από μια τρίχα κρεμόμαστε!
Από μια τρίχα παρηγοριάς κι ας είναι μια σάπια κλωστή που με μια μικρούλα και μόνο ανάσα θα κοπεί για να βρεθούμε αιωρούμενοι στο χάος...