Ήθελα να επιστρέψω σ’ αυτό που μου ‘πε η φίλη μου, η Βέρα.
Αυτό, το ότι δεν σέβομαι το κορμί μου και το ότι αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου δεν θα επέτρεπα στους γιατρούς να μου αφαιρέσουν ολόκληρο τον μαστό, αυτό το θυλικώτατο κομμάτι μιας γυναίκας.
Ανησύχησα λιγάκι μ’ αυτό επειδή εγώ πίστευα ότι αυτό ακριβώς είχα καταφέρει να κάνω, το έτος 2000, τότε που περνούσα την πρώτη μου κρισ-άρα!
Είδα σε όνειρό μου, τότε, ότι με μάλωνα.
Ότι μάλωνα τη Συμέλα (εμένα) η οποία είχε βαρεθεί και ήθελε να τα παρατήσει όλα και να φύγει...
Καθόταν μπροστά σε ένα μεγάλο αρχιτεκτονικό τραπέζι και κάποια δουλειά έπρεπε να κάνει εκεί μα αυτή, η Συμέλα, είχε βαρεθεί και έκανε να σηκωθεί από την καρέκλα της και να φύγει. Έκανε, μάλιστα, με βαρεμάρα και το «ουφ, μωρέ...άσε μας τώρα...»
Και ήρθε τότε η άλλη η Συμέλα, η δραστήρια και η εργατική, η άφοβη και η τολμηρή και της είπε: «Για πού το ‘βαλες, κυρά μου; Δεν έχει να πας πουθενά αν δεν τελειώσει αυτή η δουλειά», και της έδειχνε πάνω στο πελώριο τραπέζι όπου υπήρχαν αμέτρητες, σκόρπιες και ασυνάρτητες λέξεις. Λέξεις, γράμματα και προτάσεις και όλα ακαταλαβίστικα.
«Όλο αυτό μαζί θα το κάνουμε κείμενο αντιληπτό», της έλεγα και χτυπούσα στο τραπέζι, πάνω στις μη αναγνώσιμες λέξεις και προτάσεις.
Όταν είχα ξυπνήσει, τότε, και άρχισα να κολλώ τα κομμάτια του πάζελ, για να δώσω μια εξήγηση σ’ εκείνο το τόσο σημαδιακό όνειρο, ένοιωθα έναν παράξενο λυγμό να βγαίνει από τα βάθη του εσωτερικού μου κόσμου!
Από τα βάθη της ψυχής μου έβγαινε ένα μείγμα από κλάμα, γέλιο, χαρά και ευτυχία – τον ίδιο λυγμό νοιώθω ακόμα και τώρα όταν θυμάμαι αυτό το όνειρο!
Αντιλαμβανόμουν, στον ξύπνο, ότι επρόκειτο να δουλέψω, και να δουλέψω πολύ. (εκείνο τον καιρό έκανα τα πρώτα μου βήματα στο γράψιμο ανίδεη ότι αργότερα θα εξέδιδα βιβλίο και θα δημοσίευα χρονογραφήματα σε διάφορες εφημερίδες).
Με θυμόμουν στο όνειρο να παροτρύνω για δουλειά ακόμα και την «βαρεμένη» την Συμέλα και με αγαπούσα. Με αγαπούσα και με θαύμαζα....ναι, εμείς την αγαπάμε την δουλειά - δεν την μισούμε - ίσως επειδή από μικρά μας μάθανε στην σκληραγωγία!
Να, εκεί πίστεψα ότι με αγάπησα και έκτοτε θαρρώ πως με αγαπώ και έρχεται τώρα η Βέρα και θέλει να μου αλλάξει τα πιστεύω μου.
Λες να ‘ναι όπως τα λεει η Βέρα;
Και τι θα έκανα, δηλαδή, αν αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου;
Ξέρω- ξέρω! Ξέρω τι θα λέγανε οι γνώστες!
Θα μάθαινα, θα λέγανε, να αγαπούσα και τους άλλους και αναμφισβήτητα θα μάθαινα να αγαπώ και έναν άντρα, κάτι που απουσιάζει από τη ζωή μου εδώ και δέκα χρόνια.
Η καριέρα, βλέπετε, με έφαγε και δεν με επέτρεψε να σκεφτώ άντρες, συντροφικότητες, παρέες, σεξοιστορίες ...κλπ. Ε, ουδείς τέλειος!
