Και νέα και λαχταριστά θα τα κάνουν...

- Να πας να παραγγείλεις περούκα, να την έχεις στο σπίτι, γιατί δεν ξέρεις πότε θα αρχίσει η πτώση των μαλλιών, μου είπε η νοσοκόμα η υπεύθυνη των χημειοθεραπειών μου εκ των οποίων την πρώτη θα την φαω την Τρίτη στις 8 Μαίου! – άσε, δε θέλω να το σκέφτομαι ακόμα...

- Ωχ, ωχ... θα ‘χουμε και τέτοια, γαμώτο, αντέδρασα εγώ σαν να μην το ‘ξερα ήδη, αλλά να, το είχα ξεχάσει.
Ή μάλλον δεν ήθελα να το σκεφτώ επομένως σοκαρίστηκα πάλι όταν μου το θύμισε.

Ευτυχώς μας τα παραχωρούν και δεν επιβαρύνουν το οικονομικό μας που αυτόματα γίνεται άθλιο ειδικά όταν είσαι ΝΕΟΣ στην καριέρα, ελεύθερος επαγγελματίας και frilans αλλά κυρίως όταν απεχθάνεσαι την ρουτίνα και την μούχλα του οκτάωρου!

Αχ, να τον πάρει και να τον σηκώσει αυτόν τον καρκίνο!
Αχ, πόσο με νευριάζει.... αλλά δεν μπορώ να του σηκώσω φωνή.
Όχι ακόμα γιατί τον φοβάμαι. Τον φοβάμαι γιατί δεν τον γνωρίζω.

Όχι δεν τον γνώρισα ακόμα...
Άλλα ίσως είναι και όπως επιμένει να λεει ο μικρός μου γιος «είχες καρκίνο, μαμά, τώρα δεν έχεις, τώρα τον βγάλανε οι χειρούργοι».
Ναι, ίσως είναι κι έτσι επομένως μη νευριάζω για ζημιές που δεν μου έχει κάνει αλλά που φοβάμαι μήπως μου κάνει.

Όσο για το κομμάτι από τη θηλυκή μου ταυτότητα, που ήδη έχει απολεσθεί, ε, δεν θα τα βάψω και μαύρα, να πάρει η ευχή.
Στο κάτω - κάτω υποσχέθηκαν να μου βάλουν άλλο.
Ένα νέο, στητό και λαχταριστό πράμα θα κολλήσουν εκεί και επί πλέον θα σιάξουν και το άλλο. Ε, να μην είναι ομοιόμορφα;
Να τα αφήσουν το ένα να κοιτάζει στο πάτωμα και το άλλο στο ταβάνι;