Thursday, May 24, 2007

Periklis Resor - Stockholm!


Δεν υπάρχει Σουηδός να μην έχει ακούσει για το Periklis Resor (Τα ταξίδια του Περικλή) και να μην έχει ταξιδέψει με την εταιρία αυτή στην τουριστική μας Ελλάδα!
Τουλάχιστον οι λίγο μεγαλύτεροι διότι εδώ και μερικά χρόνια η εταιρία Periklis Resor δεν λειτουργεί πια.

Ο Περικλής Αντωνόπουλος είναι ο μεγάλος entrepreneur που κατά την δεκαετία του 70 ίδρυσε την εταιρία αυτή κ' έτσι «έκανε την χάρη» στην Ελλάδα και τις έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη για να καταναλώσει το πουγκί των διακοπών του στα νησιά της και να πλουτίσει τουs εκεί καταστηματάρχες και εμπόρους!
Και με το concept των Charter ταξιδιών να αναπτύξει την τουριστική βιομηχανία της χώρας!
Την μοναδική, άλλωστε, βιομηχανία της Ελλάδας και είναι αξιολύπητο που ακόμα δεν έχουν βρεθεί μερικοί δραστήριοι και σοβαροί για να αναλάβουν την περαιτέρω αναβάθμιση και εξέλιξη αυτής της βιομηχανίας που έχει να δώσει στους έλληνες και στην Ελλάδa "μπόλικο ψωμί" ακόμα!

Αυτός, λοιπόν, ο Περικλής που οι Έλληνες της Σουηδίας τόσο αγάπησαν αλλά και που αυτός τόσο ζεστά έχει αγκαλιάσει, βρίσκεται τη στιγμή αυτή 3 μέτρα βαθιά στη γη.
Όχι ένα, ούτε δυο αλλά τρία. Έτσι είναι οι οικογενειακοί τάφοι - τους φτιάχνουν στο βάθος και όχι στο πλάτος γι αυτό, άλλωστε, ποτέ δεν χρειάζεται να τους βγάλουν για να τους μεταφέρουν.... χώρος υπάρχει πάντα!

Σταθήκαμε κοντά του παρέα στην ελληνική εκκλησία, σήμερα, όπου αποχαιρετίστηκε χριστιανικά, μάλλον ορθόδοξα γιατί και οι σουηδοί χριστιανοί είναι, μετά τον ακολουθήσαμε στα νεκροταφεία της Solnas για να του πούμε το τελευταίο αντίο και από εκεί κατεβήκαμε στην εκκλησία Oscarskyrka για να φάμε κάτι για τη μνήμη του.

Και αποχαιρετώντας την οικογένειά του, τα παιδιά και τα εγγόνια του χάρηκα ιδιαίτερα όταν μου είπαν ότι το ένα από τα μικρά εγγονάκια φέρει το όνομά του! Και το επώνυμο!
«Α, ένας μικρός Περικλής Αντωνόπουλος, τι καλά που ίσως συνεχιστεί η ιστορία που ο πατέρας σου ξεκίνησε», μερίμνησα να μη ξεχάσω να πω στον γιο του συχωρεμένου, στον Χρίστο.
Είθε!
Να είσαι καλά εκεί που πήγες Περικλή!
Κρίμα που δεν μπορείς να μας πεις πώς περνάς εκεί γιατί, το ξέρω, θα το 'κανες με ΜΕΓΑΛΗ ευχαρίστηση και θέλοντας πάντα να κερνάς εκείνο το ουζάκι!!!