Friday, May 18, 2007
Ένα ΠΑΡΤΙ μα τι ΠΑΡΤΙ!
Σήμερα νοιώθω μια ιδιαίτερη έμπνευση και, τι μου ‘ρθε, έφτιαξα άλλο ένα blog σαν να μη μου ‘φταναν τα δυο που ήδη έχω.
Το χωριό μου σκεφτόμουν, για το οποίο δημιουργήθηκε το blog, και το πολύτιμο κομμάτι γης που κάποτε, πριν 32 χρόνια, με βρισιές και με άχτι είχα αφήσει πίσω μου ρίχνοντας, ασφαλώς, και την γνωστή ΜΑΥΡΗ πέτρα.
Ποιος, άραγε, ήταν ο πραγματικός λόγος που μ' έφερε στο σημείο να πω το ΜΕΓΑΛΟ ΑΙΣΙΧΤΙΡ και να φύγω από εκεί;
Να ‘ταν η φτώχεια μας, να ‘ταν η αγανάκτηση από τον πατέρα μου, η αγανάκτηση από την καλλιέργεια των καπνών, η αγανάκτηση από τους αγροίκους χωριανούς που με το που με ‘βλεπαν να μιλώ με αρσενικό ξεκινούσαν τον πόλεμο φέρνοντάς με αντιμέτωπο με τον αιώνιο εχθρό, τον ίδιο τον πατέρα μου;
Με ποιους αρσενικούς, δηλαδή, να μιλούσα που στο χωριό μου όλο κι όλο κανα δυο τρεις θα υπήρχαν. Και εκείνοι ακατάλληλοι...
Και μια και θυμήθηκα τους αρσενικούς του χωριού μου ας γράψω για το ιστορικό μας ΠΑΡΤΙ!
Ο Σταμάτης, παπά γιος και μορφονιός, συχωρεμένος σήμερα, είχε οργανώσει ένα πάρτι - σπάνιο φαινόμενο για τον καιρό εκείνο τα πάρτια...!
Το δικό μας σπίτι που πάντα προσέφερε μπόλικα θηλυκά και που αναπόφευκτα έλκυε και τα βλέμματα των περαστικών, κυρίως των αρσενικών, τον καιρό εκείνο είχε στην διάθεση για πάρτι τρία κομμάτια.
Εμένα, την επόμενή μας, την Ρίκα (Φρειδερίκη και βαφτισιμιό της τότε βασίλισσάς μας... αμέ...) και την τελευταία στην σκάλα των 13 αδελφών, την Μαρία.
Επόμενο ήταν να παραχωρήσουμε τις θηλυκές μας παρουσίες και μάλιστα να παραβιάσουμε τους "κανόνες της καλής συμπεριφοράς" και να κάνουμε στο πάρτι την νεανική βλακεία, να καπνίσουμε.
Και το γεγονός σαν να έχει δημοσιευτεί στην τοπική εφημερίδα και πρωί- πρωί είχε αρχίσει το μακελειό με ήρωες τον πατέρα μου και εμάς, τις τρεις χάριτες, τις κόρες του.
Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να σηκώσω χέρι αλλά η Ρίκα δεν καταλάβαινε τίποτα και δώστου τα χέρια και τα πόδια σε ένα τρικούβερτο παιχνίδι που ούτε καν οι καλές διαθέσεις του Spielberg θα κατάφερναν να σκηνοθετήσουν την τέλεια σκηνή....
Ζωντανή την κουβαλώ την σκηνή στο μυαλό μου ίσως επειδή την ίδια ώρα περνούσε από τον δρόμο ο Δεσπότης με το επιτελείο του για να παν στην εκκλησιά....
Έπρεπε και αυτοί εκείνη την ώρα να περάσουν;;;;