Ετοιμάστηκα για την πρώτη χημειοθεραπεία.
Σήμερα θα μπει μέσα στο κορμί μου η πρώτη από τις έξι δόσεις δηλητηρίων και εμένα αυτό μ’ ενοχλεί περισσότερο από ότι η ίδια η εγχείριση, η αφαίρεση του μαστού μου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται και για εσάς και για μένα!
Εγώ που ούτε καν ασπιρίνη έχω βάλει μέσα στο κορμί μου θα υποστώ τώρα όλα τα δηλητήρια... εις το όνομα της επιστήμης! Να αυτό με ενοχλεί!
Άλλο, όμως, ήθελα να πω... με βλέπω πώς συμπεριφέρομαι, τώρα, πριν ξεκινήσω για το νοσοκομείο.
Ήρθε προχθές η Όλγα, μια συγγενής μου, και με το έτσι θέλω μου ‘βαλε, στο laptop, τον ραδιοφωνικό σταθμό ΤΟ ΝΤΕΡΤΙ.
«Τέλεια λαϊκά βάζουν εκεί.. από τα παλιά καλά λαϊκά», μου είπε.
«Σιγά μην ακούσω σκυλάδικα», διαμαρτυρόμουν εγώ, (το Δεύτερο Πρόγραμμα βάζω συνήθως), ξεχνώντας τα ξενύχτια που έκανα, σαν νέα.
Την έβρισκα σε κάποιο διασκεδαστικό κέντρο μέχρι να κλείσει αυτό για να πάρω από εκεί το προσωπικό, και τ’ αφεντικό, και να πάμε στην επόμενη διασκέδαση μέχρι που κάποια στιγμή, το πρωί, κατέφθανα στο σπίτι μου.
Αυτή ήταν η νυχτερινή μου ζωή πριν κάποιες δεκαετίες κι εμένα, την αλανιάρα και ξενύχτισα, μου κακοφάνηκε τώρα που ήθελε η Όλγα να βάλει τα «σκυλάδικα»!
Αυτόν τον ραδιοφωνικό σταθμό έβαλα τώρα, που λετε, και το έριξα στον χορό!
Μα τι κέφι, τι κακό! Έτσι, ούτε καφές, ούτε ούζο ούτε και κρασί χρειάστηκε να ανάψουν οι χορευτικές μου διαθέσεις.
Να ‘ναι το δηλητήριο που με περιμένει στο νοσοκομείο που με έκανε να μερακλωθώ πρωί - πρωί;
Μέχρι και τα λουλουδάκια μου χάιδεψα και πότισα που διαφορετικά δεν είμαι και απ’ αυτές που χαϊδεύουν και μιλούν με τα λουλουδάκια....
