Τι άλλο έκοψα με το που μου χτύπησαν οι γιατροί την καμπάνα, το μεσημέρι της 8 Μαρτίου, με το ΑΚΟΥ ΚΥΡΑ ΜΟΥ, ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ ΕΧΕΙΣ....!
Έτσι εν ψυχρώ μου το ‘πε, ο αθεόφοβος, ο γιατρός Markus Holmberg!
Εκτός από αυτά που έγραψα χθες έκοψα ακόμα και τον καφέ!
Γίνεται να κόψεις τον καφέ που κάθε πρωί, τουλάχιστον για μένα, μου ήταν απαραίτητος;
Τι απαραίτητος, δηλαδή, διότι στο μυαλό μου ήταν απαραίτητος και όχι στον οργανισμό μου!
Και όλες οι συνήθειές μας είναι ένα κόλλημα του μυαλού μας και τίποτα άλλο.
Ασφαλώς κόβεται και ο καφές, και δεν παν να λενε οι άλλοι ότι δίχως αυτόν δεν μπορούν να ξυπνήσουν!
Κουραφέξαλα όλα αυτά τα δήθεν μου... και τα τάχα μου....
Όλα κόβονται η θέληση να υπάρχει και η απόφαση να παρθεί!
«Ε, τώρα, ρε Συμέλα τιμωράς τον εαυτό σου...», μου είπε πρόσφατα η Μαρία, ομοιοπαθείς κι αυτή, επειδή δεν δέχτηκα να με κεράσει καφέ και γλυκό σε μια εκδήλωση όπου μόνο αυτό μπορούσαν δυο κυρίες να κάνουν.
Μόνο καφέ και κανένα γλυκό ή ζαχαρωτό θα μπορούσαν να πάρουν αφού δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί.
Ε, όχι και τιμωρώ τον εαυτό μου....ίσα κι ίσα τον αγαπώ και τον προσέχω γι αυτό και τον κρατώ μακριά από τέτοιες προκλήσεις που μάθαμε δεκαετίες τώρα να νομίζουμε ότι είναι η καθημερινότητά μας! Και η πραγματικότητά μας!
Από πού κι ως πού ο καφές μας κάνει καλό;
Αν καθίσεις και σκεφτείς ούτε ένα θρεπτικό στοιχείο θα βρεις σ’ αυτόν τον καφέ αλλά σαν βλάκες τον πίνουμε απλά και μόνο επειδή τον μάθαμε.
Και επειδή τον πίνουν οι άλλοι!
Αλλά και επειδή τον βλέπουμε παντού, στο σπίτι μας, στον δρόμο μας, στο γραφείο μας, στην θεία μας, στην ξαδέλφη μας, στον γκόμενό μας... κι έτσι απο συνήθεια τον παίρνουμε!
Δεν μπορείς να ξυπνήσεις κυρία ή κύριέ μου;
Τράβα έξω να τρέξεις ένα μισάωρο να δεις πώς ξυπνάς!
Έστω και να περπατήσεις!
Έλα, όμως, που οι γιατροί θα μείνουν άνεργοι αν εμείς μάθουμε να κάνουμε υγιεινή ζωή!
Πώς θα ζήσουν αυτοί, ντε;
