(Είπαν πως με το κυκλάμινο είμαι πολύ όμορφη γι αυτό άφησα την φωτογραφία με το προηγούμενο κείμενο περισσότερο...)
Για την πρώτη μου χημειοθεραπεία θα σας πω αλλά πρώτα θα ήθελα να πω πως παίρνω την άδεια από τον εαυτό μου και αυτοαποκαλούμε Αμαζόνα και πως στο εξής έτσι θα με παρουσιάζω.
Και ιδού ο λόγος, σύμφωνα με την Βικιπαίδεια:
Οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Μυθικός λαός κυνηγών και πολεμιστριών που κατάγονταν από τον θεό του πολέμου Άρη και τη νύμφη Αρμονία ή κατά άλλη εκδοχή τη θεά Αθηνά. Το όνομά τους προέρχεται κατά μία εκδοχή από το στερητικό άλφα και τη λέξη μαζός που σημαίνει στήθος, επειδή ακρωτηρίαζαν ή συνέθλιβαν το δεξί στήθος των κοριτσιών τους για να διευκολύνουν το χειρισμό του τόξου......
Πολεμίστριες είμαστε είτε το θέλαμε είτε όχι να ακρωτηριαστεί ο μαζός μας!
Πάμε, λοιπόν, στην χημειοθεραπεία της Τρίτης που με τόσο μεράκι την είχα ξεκινήσει εκείνη τη μέρα θαρρείς και για κάποιο πανηγύρι, από αυτά που πηγαίναμε σαν μωρά, ετοιμαζόμουν....
Με συνοδεία τις κοπελιές των δυο γιων μου καταφθάσαμε στο νοσοκομείο Söder Sjukhus, όπου στεγάζεται το ογκολογικό τμήμα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Karolinska.
Για να μην τα πολυλογώ ήρθε η υπεύθυνη νοσοκόμα, Carin Gustafsson, έβαλε στο δεξί μου χέρι τις σύριγγες, τους ορούς και τα τοιαύτα ενώ ταυτόχρονα μου έδινε συμβουλές για τα μετέπειτα...για παρενέργειες, για την χρήση φαρμάκων που θα έπαιρνα μαζί μου στο σπίτι... κλπ.
Μου ‘βαλε τελικά τις κορτιζόνες μου, τα Flouracil, τα Epirubicin και τα Cyclofosfamid μου και μετά από περίπου τρεις ώρες διαδικασία σηκώθηκα και περπάτησα γύρω στα 400 μέτρα για να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι... σαν να μη συνέβη τίποτα!
Το μόνο που με ενδιέφερε, μάλιστα, ήταν το φαγητό.
Πεινούσα σαν λύκος και μόλις έφτασα στο σπίτι έφαγα, επίσης σαν λύκος, σούπα από σολομό με ψωμάκι από βρώμη και σίκαλη, ζυμωμένο από ίδια μου τα χεράκια, παρακαλώ, πασαλειμμένο με χόμους.
Πήρα και έναν υπνάκο, αφού με την αγωνία μου μάτι δεν είχα κλείσει την προηγούμενη νύχτα και με το που σηκώθηκα πήρα τον δρόμο για την καθημερινή μου βόλτα.
Συνοδευόμενη από μια ελαφρά "γεύση" σαν αυτή που έχουμε μετά από μια επίσης ελαφρά μέθη.
Αυτό ήταν το μόνο που αισθάνθηκα μετά την θεραπεία πού τόσο με τρομάξανε για παρενέργειες, για ζαλάδες, για εμετούς και πόνους...και αν με τον ίδιο τρόπο περάσω και τις επόμενες πέντε θεραπείες μου θα είμαι η τέλεια πολεμίστρια.
Μια ηρωίδα Αμαζόνα!
