Στο κέντρο της Στοκχόλμης, στο Tantolunden γι αυτούς που την γνωρίζουν, υπάρχει μια απέραντη έκταση με πάρκα, δέντρα κλπ.
Εκεί υπάρχει και ένας χώρος τεμαχισμένος σε μικρούς κήπους τους οποίους με έναν μικρό ετήσιο οβολό μπορείς να ενοικιάσεις και να καλλιεργήσεις λαχανικά, να φυτέψεις λουλούδια ή να κάνεις οτιδήποτε θέλει η ψυχούλα σου!
(Δύσκολο να το εξηγήσω διότι κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα δε νομίζω να υπάρχει)
Εκεί έχει έναν μικρό κήπο και η ομογενής Μαρία α., Αμαζόνα κι αυτή εδώ και 7 χρόνια!
Αυτή η Μαρία, μάλιστα, πριν περίπου τρεις μήνες, όταν άκουσε ότι κι εγώ διαγνώστηκα με καρκίνο μαστού, έτρεξε να με συμπαρασταθεί.
«Να με δεις με ένα βυζί.... μη σου ‘ρθει ταμπλάς όταν σου το αφαιρέσουν γιατί εγώ αυτό έπαθα όταν με είδα στον καθρέπτη μετά την εγχείρηση...» μου είπε τότε και ήρθε αμέσως στο σπίτι μου.
Έκτοτε έχει γίνει το στήριγμά μου και πάντα σ’ αυτήν τηλεφωνώ πρώτα όταν έχω ερωτηματικά και ανησυχίες.
Πηγαίνουμε συχνά στον κήπο της, kolonilott όπως τον λενε, και μεταξύ άλλων κάνουμε και την ψυχική και την πνευματική μας ανάρρωση!
Το ίδιο κάναμε και χθες, που είχε πανέμορφο καιρό, και αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα, εκτός από τα λουλουδάκια της που ως τώρα μόνο τέτοια φροντίζει, να κάνουμε και κάτι ακόμα!
Να φυτέψουμε πχ. και λίγα λαχανικά.
Να βάλουμε τις πατατούλες μας, τα καροτάκια μας, τα κρεμμυδάκια μας, τις τομάτες, τα αγγουράκια κλπ.
«Και μελιτζάνες και πιπεριές, αχ και τέτοια θέλω», επιμένω εγώ να λεω παρά τις προσπάθειές της να με πείσει ότι τέτοια στη Σουηδία δε γίνονται.
Και να που έφτασα στην φάση, παρά την αγανάκτηση και τις βρισιές φεύγοντας πριν τριανταεπτά χρόνια από το χωριό μου, να μου φανούν χρήσιμες κι εκείνες οι γνώσεις... μα τίποτα δεν παει χαμένο!
Αργότερα, λοιπόν, κατά το φθινόπωρο, ορίστε να φαμε λαχανικά από δική μας παραγωγή σε ένα πάρκο στην καρδιά της Στοκχόλμης!
