«Καλέ τι έγινε με τη Συμέλα - έμαθα ότι έκανε μετάσταση...», ρώτησε μια κυρία την αδελφή μου μεταφέροντας, ταυτόχρονα, την πληροφορία που... «είχε μάθει».
Μόλις κατέφθασε από τη Στοκχόλμη στη Θεσσαλονίκη, είχε επισκεφτεί οικογενειακά της πρόσωπα εδώ, και είχε την καλοσυνάτη διάθεση να μεταφέρει τα ΝΕΑ στην οικογένειά μου.
Εγώ, εν τω μεταξύ, δεν είχα καν ιδέα ότι η συγκεκριμένη κυρία βρισκόταν στη Στοκχόλμη – περιττό να πω ότι ούτε βρεθήκαμε μα ούτε και τηλεφωνηθήκαμε!
Τώρα από πού, αυτή η κυρία, είχε ακούσει το ΝΕΟ, πότε το είχε ακούσει και πώς το είχε ακούσει, άγνωστο!
Λεει ποτέ ο άνθρωπος πώς, πότε και από ποιόν μαθαίνει «το μαντάτο» κυρίως όταν αυτό είναι αρνητικής φύσεως; ασφαλώς όχι
Τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές των ανθρώπων εμένα, βασικά, με φέρνουν γέλιο - τόσο γέλιο που αν εγώ ήμουν η αδελφή μου θα της είχα απαντήσει: ναι, είδες τι μας έχει κάνει ο άτιμος ο καρκίνος, και θα έδινα στην γυναίκα την ευκαιρία να χαρεί η να λυπηθεί ή να νοιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα γούσταρε.
Διότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι ο άνθρωπος νοιώθει τα δυο συνηθισμένα συναισθήματα: την λύπη και την χαρά!
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γαρ, και άγνωστες οι αδυναμίες και οι επιθυμίες της.
Το μόνο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν με ενοχλούσε είναι ο κίνδυνος μήπως η οικογένειά μου πίστευε ότι η μετάσταση όντως αληθεύει και ότι εγώ αποφεύγω να τους το ανακοινώσω!
«Καρφί δε μου καίγεται διαφορετικά, ίσα - ίσα το διασκεδάζω» έλεγα χθες στην φίλη μου και αυτή, με το ειρωνικό της στυλ, συμπέρανε: δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, ρε Συμέλα, αυτή η γυναίκα πήγε σίγουρα και συνάντησε τον ογκολόγο σου και αυτός της το εκμυστηρεύτηκε!!!
Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, μεταστάσεις δεν υπάρχουν.
Μόλις κατέφθασε από τη Στοκχόλμη στη Θεσσαλονίκη, είχε επισκεφτεί οικογενειακά της πρόσωπα εδώ, και είχε την καλοσυνάτη διάθεση να μεταφέρει τα ΝΕΑ στην οικογένειά μου.
Εγώ, εν τω μεταξύ, δεν είχα καν ιδέα ότι η συγκεκριμένη κυρία βρισκόταν στη Στοκχόλμη – περιττό να πω ότι ούτε βρεθήκαμε μα ούτε και τηλεφωνηθήκαμε!
Τώρα από πού, αυτή η κυρία, είχε ακούσει το ΝΕΟ, πότε το είχε ακούσει και πώς το είχε ακούσει, άγνωστο!
Λεει ποτέ ο άνθρωπος πώς, πότε και από ποιόν μαθαίνει «το μαντάτο» κυρίως όταν αυτό είναι αρνητικής φύσεως; ασφαλώς όχι
Τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές των ανθρώπων εμένα, βασικά, με φέρνουν γέλιο - τόσο γέλιο που αν εγώ ήμουν η αδελφή μου θα της είχα απαντήσει: ναι, είδες τι μας έχει κάνει ο άτιμος ο καρκίνος, και θα έδινα στην γυναίκα την ευκαιρία να χαρεί η να λυπηθεί ή να νοιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα γούσταρε.
Διότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι ο άνθρωπος νοιώθει τα δυο συνηθισμένα συναισθήματα: την λύπη και την χαρά!
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γαρ, και άγνωστες οι αδυναμίες και οι επιθυμίες της.
Το μόνο που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν με ενοχλούσε είναι ο κίνδυνος μήπως η οικογένειά μου πίστευε ότι η μετάσταση όντως αληθεύει και ότι εγώ αποφεύγω να τους το ανακοινώσω!
«Καρφί δε μου καίγεται διαφορετικά, ίσα - ίσα το διασκεδάζω» έλεγα χθες στην φίλη μου και αυτή, με το ειρωνικό της στυλ, συμπέρανε: δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, ρε Συμέλα, αυτή η γυναίκα πήγε σίγουρα και συνάντησε τον ογκολόγο σου και αυτός της το εκμυστηρεύτηκε!!!
Όχι, αγαπητοί αναγνώστες, μεταστάσεις δεν υπάρχουν.
Απεναντίας, ο σκελετός και οι πνεύμονές μου χαίρουν πλήρης υγείας!
Ο δε οργανισμός μου με ευχαριστεί που δεν τον επιβαρύνω ούτε με υπερβολική μάσα - ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, ούτε με λίπη, ούτε με κρέατα, ούτε με ζάχαρες, ούτε με επιτραπέζια αλάτια, κυρίως δε όχι με γαλακτοκομικά, κάτι που εγώ θεωρώ έναν από τους λόγους που οι μαστοί μας προσβάλλονται από το σύγχρονο, πλέον, «συνάχι» - τον καρκίνο!
Ο δε οργανισμός μου με ευχαριστεί που δεν τον επιβαρύνω ούτε με υπερβολική μάσα - ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, ούτε με λίπη, ούτε με κρέατα, ούτε με ζάχαρες, ούτε με επιτραπέζια αλάτια, κυρίως δε όχι με γαλακτοκομικά, κάτι που εγώ θεωρώ έναν από τους λόγους που οι μαστοί μας προσβάλλονται από το σύγχρονο, πλέον, «συνάχι» - τον καρκίνο!
