(Συνιστώ πρώτα να διαβάσετε το προηγούμενό μου κείμενο )
Μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία έτρεξε μια φίλη μου, η Τασούλα, φορτωμένη με φρούτα και λαχανικά, να με δει.
Παλιά είχε συνοδεύσει την εξαδέλφη της, Κική, που τώρα δεν υπάρχει πια, σε όλων των ειδών τις θεραπείες και ξέρει τι εστί χημειοθεραπεία.
Και αφού τα είπαμε και γελάσαμε και τα ξαναείπαμε και ξαναγελάσαμε «φτου – φτου – φτου», φώναξε! «Φτου μη σε ματιάσω, δέκα ώρες περάσανε και ακόμα χαμπάρι δεν πήρες από παρενέργειες!»
Το ήξερε ότι ακόμα δεν είχα πάρει και αυτά τα χάπια, που είναι προληπτικά κατά των παρενεργειών, και συνέχισε να λεει βγάζοντας και τα συμπεράσματά της: Μα και γιατί να μη νοιώθεις καλά; Μόνη είσαι και κανενός μαλακίες δεν ακούς! Τι να έκανε και η καημένη η εξαδέλφη μου που ξεκινώντας το πρωί για θεραπεία τους ειδοποιούσε στο σπίτι να μη μαγειρέψουν φαγητό με δυνατές μυρωδιές... και όταν επέστρεφε σαν τους είχε πει να πάρουν όλα τα σκόρδα από το μαγαζί και να τα βάλουν στο φαγητό!!!! Και να ‘ταν μόνο αυτό; Πόσες άλλες μαλακίες άκουγε, ακόμα και περί κομματικών!
Θα γράψω εδώ κι ένα περιστατικό:
Καμία εβδομάδα μετά την διάγνωση του καρκίνου μαστού ήμουν σε συγγενικό σπίτι και ακούγοντας του Καζαντζίδη το «Ίσως αύριο χτυπήσει του θανάτου η καμπάνα και για μένα, κάπως έτσι το λεει» είδα τα βλέμματά τους να πηγαινοέρχονται μεταξύ τους και να στέλνουν τα υπονοούμενα μηνύματα σε στιλ «μη μας ξεφύγει τώρα τίποτα... ή πώς κάνουμε τώρα... ή λες να χτυπήσει και γι αυτήν η καμπάνα!»
Χθες η άλλη με το κλάμα της άνοιξε τον τάφο μου....
Ε, δεν ξέρω εσείς τι λετε αλλά εγώ πολλές φορές έχω συμπεράνει ότι η μοναξιά λειτουργεί και σαν θεραπευτής.
Μπορεί η λέξη μοναξιά να τρομάζει αλλά για μένα προσωπικά υπήρξε μια ευκαιρία να δυναμώσω και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δίχως κανενός κρητική ή σχόλιο να επηρεάζει τις επιλογές και τις αποφάσεις μου!
Ναι, υπεύθυνα και άφοβα δηλώνω ότι προτιμώ την μοναξιά από την επιρροή των γονέων, των αδελφών, των ξαδέλφων, των συγγενών, των γειτόνων και όλων όσων υπάρχουν στον στενό κύκλο και δεν παει να ακούγεται απάνθρωπο και αντιδογματικό!
Είναι ταυτόχρονα και αληθινό διότι τα μεγάλα κακά συμβαίνουν ακριβώς μέσα στις οικογένειες και στο στενό μας περιβάλλον, αλλά πού να τολμήσουμε να το αναγνωρίσουμε νομίζοντας ότι κατηγορούμε ή ενοχοποιούμε την ίδια μας την οικογένεια... ;
Μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία έτρεξε μια φίλη μου, η Τασούλα, φορτωμένη με φρούτα και λαχανικά, να με δει.
Παλιά είχε συνοδεύσει την εξαδέλφη της, Κική, που τώρα δεν υπάρχει πια, σε όλων των ειδών τις θεραπείες και ξέρει τι εστί χημειοθεραπεία.
Και αφού τα είπαμε και γελάσαμε και τα ξαναείπαμε και ξαναγελάσαμε «φτου – φτου – φτου», φώναξε! «Φτου μη σε ματιάσω, δέκα ώρες περάσανε και ακόμα χαμπάρι δεν πήρες από παρενέργειες!»
Το ήξερε ότι ακόμα δεν είχα πάρει και αυτά τα χάπια, που είναι προληπτικά κατά των παρενεργειών, και συνέχισε να λεει βγάζοντας και τα συμπεράσματά της: Μα και γιατί να μη νοιώθεις καλά; Μόνη είσαι και κανενός μαλακίες δεν ακούς! Τι να έκανε και η καημένη η εξαδέλφη μου που ξεκινώντας το πρωί για θεραπεία τους ειδοποιούσε στο σπίτι να μη μαγειρέψουν φαγητό με δυνατές μυρωδιές... και όταν επέστρεφε σαν τους είχε πει να πάρουν όλα τα σκόρδα από το μαγαζί και να τα βάλουν στο φαγητό!!!! Και να ‘ταν μόνο αυτό; Πόσες άλλες μαλακίες άκουγε, ακόμα και περί κομματικών!
Θα γράψω εδώ κι ένα περιστατικό:
Καμία εβδομάδα μετά την διάγνωση του καρκίνου μαστού ήμουν σε συγγενικό σπίτι και ακούγοντας του Καζαντζίδη το «Ίσως αύριο χτυπήσει του θανάτου η καμπάνα και για μένα, κάπως έτσι το λεει» είδα τα βλέμματά τους να πηγαινοέρχονται μεταξύ τους και να στέλνουν τα υπονοούμενα μηνύματα σε στιλ «μη μας ξεφύγει τώρα τίποτα... ή πώς κάνουμε τώρα... ή λες να χτυπήσει και γι αυτήν η καμπάνα!»
Χθες η άλλη με το κλάμα της άνοιξε τον τάφο μου....
Ε, δεν ξέρω εσείς τι λετε αλλά εγώ πολλές φορές έχω συμπεράνει ότι η μοναξιά λειτουργεί και σαν θεραπευτής.
Μπορεί η λέξη μοναξιά να τρομάζει αλλά για μένα προσωπικά υπήρξε μια ευκαιρία να δυναμώσω και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου δίχως κανενός κρητική ή σχόλιο να επηρεάζει τις επιλογές και τις αποφάσεις μου!
Ναι, υπεύθυνα και άφοβα δηλώνω ότι προτιμώ την μοναξιά από την επιρροή των γονέων, των αδελφών, των ξαδέλφων, των συγγενών, των γειτόνων και όλων όσων υπάρχουν στον στενό κύκλο και δεν παει να ακούγεται απάνθρωπο και αντιδογματικό!
Είναι ταυτόχρονα και αληθινό διότι τα μεγάλα κακά συμβαίνουν ακριβώς μέσα στις οικογένειες και στο στενό μας περιβάλλον, αλλά πού να τολμήσουμε να το αναγνωρίσουμε νομίζοντας ότι κατηγορούμε ή ενοχοποιούμε την ίδια μας την οικογένεια... ;