Είπα να περάσω για λίγο από την Μαρία, χθες, κάνοντας την καθημερινή μου βόλτα.
Και για να κάνω ένα διάλειμμα αλλά και για να την αποχαιρετήσω γιατί τέτοιο καιρό πολλοί έλληνες μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και κατεβαίνουν για 5 – 6 μήνες. Πάντα αναρωτιέμαι γιατί αφήνουν το σκανδιναβικό δροσερό και "ευγενικό" καλοκαίρι και προτιμούν τον βάναυσο καύσωνα της χώρας μας....τέλος πάντων!
Ήξερα ότι η Μαρία θα καθόταν στην αυλή με παρέα. Κάθε 2- 3 πολυκατοικίες, εδώ, έχουν την αυλή τους με πράσινο, πολύ και βαθύχρωμο πράσινο, με παγκάκια και τραπέζια και τα τελευταία χρόνια πολλές φορές και με μια ψηστιέρα με σκοπό να τα χαίρονται όλοι οι ενοικιαστές.
Με το που έφτασα, λοιπόν, στην αυλή και είδα από μακριά ότι η παρέα με είδε σήκωσα το καπελάκι, που φορούσα, και για να χαιρετίσω αλλά και για να τους προειδοποιήσω ότι η Συμέλα, αυτή την φορά, σας έρχεται δίχως μαλλί... μη σοκαριστούν κιόλας!
Όχι, δεν έπεσε το μαλλί μου αλλά πριν πέσει, αν πέσει, το ξύρισα... λιγότερο ψυχοφθόρο μου φάνηκε έτσι!
Ένα ποτπουρί από εθνικότητες καθόντουσαν στην παρέα, δυο ελληνίδες, η Μαρία και η Βούλα, ένας σοκολατί χρώματος από USA, μια ταϊλανδέζα και μια φιλανδή τσιγγάνα με τα χαρακτηριστικά και φαρδιά τους φορέματα!
Με το που έφτασα στο τραπέζι, και, όπως είπα και στο προηγούμενο κείμενο, σηκώθηκαν να με προσφέρουν την καλύτερη θέση, βλέπω την Βούλα να πατά τα κλάματα βλέποντας το κεφάλι μου!
«Έλα Χριστέ και Κύριε δεν πεθάναμε κιόλας ρε Βούλα», πήγα να της πω μα δεν βγήκε λέξη.
Μου ‘ρθαν και μένα οι λυγμοί – δεν αντέχω να βλέπω άνθρωπο να κλαιει.
Να, αυτά δε μ’ αρέσουν εμένα. Αυτά είναι που ενοχλούν και εμένα και προφανώς και άλλους με διάφορες παθήσεις, και όχι απαραίτητα μόνο καρκίνο!
Αυτά δεν αντέχουμε διότι μας θυμίζουν και την ασθένεια και τον κίνδυνο που διατρέχουμε....
Συνήλθαμε, ευτυχώς, νωρίς και περάσαμε μια ευχάριστη βραδιά με διάφορες κουλτούρες και συνήθειες... και με την ώρα συχώρεσα και την Βούλα που έγινε η αιτία μαζί να ανοίξουμε τον τάφο μου....
