Η Γιώτα Βαζούρα από το ΘΕΜΑ επικοινώνησε χθες με mail και μου ζήτησε μια συνέντευξη με θέμα το blog μου και την δημοσιοποίηση της ασθένειας μου, του καρκίνου μαστού, ας το πω κιόλας να μη νομίζουν ότι φοβόμαστε ή ότι ντρεπόμαστε!
Τις προάλλες, σε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό – δεν θυμάμαι σε ποιόν - μιλούσαν περί νόσων και άκουσα τον δημοσιογράφο να λεει «μακριά από εδώ»... εννοώντας τον καρκίνο!
Σιγά ρε μάγκα και ποιος είσαι εσύ και διώχνεις τον καρκίνο μακριά;
Και, στο κάτω - κάτω, γιατί μακριά από σένα και κοντά σε μένα;
Ποιος είσαι εσύ και «δε θα σου ‘ρθει ο καρκίνος»;
Και με χρυσά κουταλάκια να τρως, κύριε, θα σου ‘ρθει, αν είναι να ‘ρθει!
Και του παντοκράτορα ο γιος ή ο αδελφός να είσαι θα σου ‘ρθει, αν είναι να ‘ρθει!
Εδώ που τα λεμε ο καρκίνος είναι ο μόνος που δεν κάνει εξαιρέσεις και γι αυτόν τον συγκεκριμένο λόγο "τον παω"!
Έτσι, να μην ήμαστε άπληστοι και πάντα να θέλουμε οι ΑΛΛΟΙ να παθαίνουν το «κακό» θαρρείς και οι ίδιοι δώσαμε στον Θεό «το φακελάκι»!
Και μια και ήρθε το φακελάκι στη συζήτηση η μια από τις ερωτήσεις που μου ‘γραψε η Γιώτα, γραπτή έγινε η συνέντευξη και είχα και τόσα τρεχάματα χθες που τελικά από την αίθουσα των Ξένων Ανταποκριτών της Σουηδίας έστειλα τις απαντήσεις και μάλιστα στα greklish αφού εκεί δεν υπάρχει ελληνική γραμματοσειρά, αφορούσε την άμοιρη Αμαλία, της οποίας η κηδεία γίνεται σήμερα...
Ξέχασα να τις γράψω ότι αυτό το κακό με το φακελάκι και με τους ρεντίκολο γιατρούς δεν το βιώνουμε εμείς, εδώ πάνω στην Σουηδία, και μου 'ρχεται κομμάτι δύσκολο να το διανοηθώ!
Είχα και την τύχη να μη χρειαστούμε ποτέ τις υπηρεσίες της Υγείας, τις φορές που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, και δεν μπορώ να μπω στο νόημα αυτό!
Έτυχε, ωστόσο, πριν μερικά χρόνια να ακούσω μια συζήτηση μεταξύ μιας προϊσταμένης ενός τμήματος νοσοκομείου και μιας συγγενή ενός ασθενή της!
Ήμουν στην Αθήνα, στο σπίτι της προϊσταμένης, που είναι γνωστή και από τα μέρη μου, και εκεί που τα λέγαμε χτυπά το τηλέφωνο!
Η συγγενής καθώς φαινόταν ήταν πολύ ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες της προϊσταμένης και ήθελε οπωσδήποτε να τις φέρει ένα δοχείο λάδι!
«Μα κυρία μου μη το συζητάτε... μα τη δουλειά μου κάνω...», έλεγε η φίλη μου θέλοντας και να την ξεφορτωθεί για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την συζήτησή μας μα δεν τα κατάφερνε!
Η κυρία συνέχιζε με ενοχλητική επιμονή να θέλει να φέρει το λάδι της!
Εγώ είχα αγανακτήσει από την ανένδοτη συμπεριφορά της μα δεν μπορούσα να κάνω και κάτι....
Ε, τώρα, ποιος μωρέ φταιει;
Και αυτός που τα δίνει δεν φταιει;
Εδώ μιλάμε για νοοτροπία των ελλήνων κι όχι παίξε γέλασε....
Διαβάστε "TO ΘΕΜΑ" της Κυριακής (03.06.07) και τη συνέντευξή μου εκεί!
