Έχω γράψει και παλαιότερα ότι με την διάγνωση του καρκίνου μαστού έκοψα «μαχαίρι» το υστερικό κυνήγι της ενημέρωσης, και όχι μόνο!
Σταμάτησα τις συνδρομές των εφημερίδων Dagens Industri, Dagens Nyheter και Svenska Dagbladet όπου καθημερινά μελετούσα αναλύσεις και ρεπορτάζ επί 4 με 6 ώρες, έβγαλα τα καλώδια από την τηλεόραση και στο laptop δεν βάζω πλέον την ελληνική τηλεόραση.
Σήμερα, αν κατά λάθος πέσει στα χέρια μου μια εφημερίδα, νοιώθω την αδρεναλίνη και το στρες να ανεβαίνουν στο κατακόρυφο και την αφήνω αμέσως.
Οι τίτλοι των ειδήσεων στο Internet με αρκούν και με περισσεύουν... τουλάχιστον για την ώρα.
Και κάνοντας χθες την βόλτα μου έκανα ένα διάλειμμα στην Μαρία και τον Σπύρο στο σπίτι των οποίων η τηλεόραση παίζει ασταμάτητα άσχετα αν την παρακολουθούν ή όχι.
Αυτό, άλλωστε, γίνεται σε πάμπολλα σπίτια είτε ελληνικά είναι αυτά είτε σουηδικά....
Και χαζεύοντας το κουτί να και μια σειρά στο NET με έλληνες συνταξιούχους σε γηροκομείο.
Φάση είχαν τα γεροντάκια..... δεν ξέρω τι λετε εσείς αλλά εμένα μ’ άρεσε πάρα πολύ η ζωή τους εκεί.
Και αν είναι να ζήσω κι εγώ τα τελευταία μου χρόνια με τέτοιον τρόπο θα προτιμούσα να καταλήξω σε γηροκομείο παρά σε σπίτι ενός παιδιού μου για να βάζω το ανδρόγυνο σε διχόνοιες και φασαρίες.
Και τα φλερτάκια τους είχαν, τα γεροντάκια, και τους έρωτές τους ζούσαν... έχουμε, δηλαδή, ελπίδες να τα ζήσουμε και αυτά :-)
Και αναρωτιέμαι γιατί φαγώνονται οι έλληνες σώνει και καλά να ζήσουν τα τελευταία τους χρόνια μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους!
Τη στιγμή που όλοι αυτοί έχουν την δική τους ζωή με τα δικά τους τρεχάματα και τις δικές τους ασχολίες...
