Τον Αύγουστο είναι η εποχή που οι σουηδοί τρωνε τις καραβίδες αλλά εμείς, εγώ η Μαρία και η αδελφή της, η Συμέλα που είναι εδώ επίσκεψη από την Αθήνα, τις φάγαμε χθες. Τώρα βόλεψε τώρα τις φάγαμε - σιγά μη γίνουμε σκλάβοι των πολλών και διαφόρων πολιτισμών...
Και εκεί πάνω που σπάζαμε τα καβούκια τους για να ρουφήξουμε τα ντελικάτα ζουμιά και τα κατανόστιμα μεδούλια τους βγήκε η συζήτηση του προηγούμενού μου post, του καπνίσματος και των συνηθειών των ελλήνων.
Για την ανησυχία μου που θα πνιγώ στην μπόχα και στους καπνούς των καπνιστών, τώρα που θα κατέβω στην Ελλάδα, που όλοι οι έλληνες φοβούνται να ανοίξουν παράθυρα...κλπ.
Με τα καραβιδοζουμιά στο στόμα, στα δάχτυλα και στα χέρια προσπαθούσαμε να βρούμε μια λύση για το «πρόβλημά» μου...
Το ότι δεν γίνεται να τους βγάζω έξω από το σπίτι τους για να καπνίσουν, έτσι όπως εμείς καπνίζουμε, το ξέραμε όλες.
Τι το περάσαμε - κουμάντο στο σπίτι σου, κυρά μου, που μας ήρθες από την Σουηδία και μας πλασάρεις τις παράξενες και μυστήριες συνήθειές σας....εμείς, στην Ελλάδα, έτσι καπνίζουμε τα δηλητήριά μας τι κι αν έχουμε μικρά μωρά και αδιάθετους δίπλα μας...
Και η Μαρία συνηθισμένη, ως επιστήμων, να βρίσκει λύσεις σε προβλήματα, ξεστόμισε: ε, θα βγαίνεις εσύ έξω μια που εμείς από τον βορά δεν φοβόμαστε το κρύο όπως οι έλληνες.... και σκάσαμε στα γέλια....
