Πολλοί αναγνώστες αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν με καρκίνο μαστού να φαίνομαι τόσο διαυγής, τόσο ήρεμη και ευχάριστη - τουλάχιστον στα κείμενά μου.
Μου το ‘πε ο ένας μου το ‘πε ο άλλος και αποφάσισα κι εγώ σήμερα να ανησυχήσω!
Ολόκληρος όγκος δυόμισι εκατοστών βρέθηκε μέσα μου να μην περάσω κι εγώ τις ανάλογες στενοχώριες μου... κι έτσι αποφάσισα να στενοχωρηθώ!
Σκέφτηκα τις σχέσεις μου με τα παιδιά μου που με το σοκ του καρκίνου κατά κάποιον τρόπο έχουν αλλάξει και αργούν να ομαλοποιηθούν, σκέφτηκα τον διαολάκο τον καρκίνο μήπως αρχίσει να μου ξανακάνει παιχνιδάκια, σκέφτηκα μήπως η θεραπεία Herceptin, που πριν δυο εβδομάδες ξεκίνησα, μου επιφέρει καμιά ανωμαλία στην λειτουργία της καρδιάς, κυρίως επειδή εδώ και κάνα - δυο μήνες καπνίζω κανονικά... σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα και ΝΑΙ, ανησύχησα!
Και ανησύχησα και στενοχωρήθηκα.
Καπάκι μου φάνηκε και η μοναξιά βαριά και ασήκωτη και... άστα να πάνε!
Και τι κάνεις, λοιπόν, όταν στενοχωριέσαι;
Βγήκα λιγάκι να περπατήσω μα το σκοτάδι, στην Σουηδία, μας πλακώνει αρκετά νωρίς τώρα επομένως δεν περπάτησα παραπάνω από 20 λεπτά... και η στενοχώρια να επιμένει!
Επέστρεψα, λοιπόν, πήρα την φιάλη που πρόσφατα μου έδωσε μια κουμπάρα μου - μια φιάλη με ποτό από κράνα ανακατεμένο με τσίπουρο, έβαλα το μπουφάν και την κουκούλα και στο μπαλκόνι κατέβασα ήδη μερικά ποτήρια σε συνοδεία με μερικά τσιγάρα...
Αυτό έκανα και παω τώρα πάλι να το ξανακάνω... γι αυτό, λοιπόν, μη με παροτρύνετε να στενοχωριέμαι!!!
Αλήθεια εσείς πώς κάνετε όταν στενοχωριέστε;
