Με την ευκαιρία του «διαγωνισμού κειμένων», στο blog του συγγραφέα Νίκου Δήμου, έστειλα κι εγώ ένα κειμενάκι!
Δεν ξέρω τι θα βγει απ’ αυτό, δεν ξέρω καν με τι κριτήρια θα κρίνει διότι, εγώ, πράγματι γράφω διαφορετικά από τους αναγνώστες του!
Τα κείμενα του Νίκου στο blog τα καταλαβαίνω, εντάξει, είναι απλά και αντιληπτά γραμμένα!
Τα σχόλια, όμως, τουλάχιστον μερικά από αυτά, δεν καταλαβαίνω ντιπ για ντιπ τι εννοούν!
Καμιά φορά έχω την εντύπωση ότι μερικοί γράφουν για κάποιον συγκεκριμένο σκοπό!
Γράφουν για να τους διαβάσει κάποιος συγκεκριμένος ή κάποιοι συγκεκριμένοι!
Μόνο γι αυτούς γράφουν και θέλουν μόνο αυτοί να τους διαβάσουν!
Ή, τουλάχιστον, μόνο αυτοί να τους αντιληφθούν!
Κάνουν, δηλαδή, σαν ένα είδος επίδειξης! Σαν έναν διαγωνισμό! Σαν ένα κάτι τις δεν ξέρω κι εγώ τι....
Και πάντα όταν σκέφτομαι αυτό θυμάμαι έναν πιτσιρικά που είδα στην κρατική τηλεόραση της Σουηδίας.
Ήταν ένα πάνελ από πέντε έξι πιτσιρικάδες, γύρω στα δέκα χρονών, για να κάνουν debate με πολιτικούς!
Και ρώτησε, λοιπόν, ο ένας από αυτούς στον πολιτικό: γιατί όταν μιλάτε εσείς εμείς δεν σας καταλαβαίνουμε αφού, πράγματι, θέλουμε να σας καταλάβουμε...
Και τι απάντησε ο πολιτικός στον μικρό;
«Έχεις δίκαιο... ξέρεις, καμιά φορά εμείς οι ενήλικοι... εμείς οι πολιτικοί... κάνουμε πως ξέρουμε πολλά... μιλάμε για να δείξουμε ότι ξέρουμε πολλά... δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνεις είναι ότι εμείς δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε...»
Κάπως έτσι ήταν η απάντησή του!
Μπορεί να τα μάσησε λιγάκι ο άνθρωπος αλλά, έτσι, νέτα σκέτα τα είπε!
Κι εγώ, λοιπόν, κάπως έτσι τους βλέπω αυτούς που γράφουν και μιλούν ακαταλαβίστικα και που, με απλά λόγια, λενε μηδέν! Ένα μεγάλο τίποτα λενε!
Εγώ, πάντως, επαναπαύομαι στον θαυμασμό αναγνωστών και στο ότι γράφω με γνησιότητα και ομορφιά, όπως αυτοί λενε, και ελπίζω και στο δώρο από τον Νίκο Δήμου για το απλό, το ειλικρινές, το αντιληπτό, το αληθινό και βιωματικό κειμενάκι μου!
Αυτά και καλή μου τύχη!
