Γιατί, μωρέ Ελλάδα, επιμένεις!

Σήμερα έτρεχα με μια κυρία που ήρθε από την Ελλάδα για δουλειές... για να προωθήσει το προϊόν της.

Να πάμε εδώ, να πάμε εκεί, να πάμε παραπέρα, να μιλήσουμε εκεί, να συναντήσουμε τον έναν...τον άλλον...
Και σκεφτόμουν την εποχή των κρασιών που επί τρία χρόνια, με πάθος και με αγάπη για την Ελλάδα μου, τα προωθούσα!
Να φανεί η Ελλάδα μας... να ακουστούν τα προϊόντα μας...
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Και να ένοιωθα, ταυτόχρονα, ντροπή όταν αρμόδιοι στον χώρο του κρασιού με ρωτούσαν τι κάνουν οι αντίστοιχοι αρμόδιοι της χώρας μου!
-Πού είναι η πρεσβεία σας... τι κάνει ο εμπορικός σας ακόλουθος...γιατί δεν επικοινωνεί μαζί μας... γιατί δεν ενδιαφέρεται η Ελλάδα να προωθήσει τα προϊόντα της, αφού, όντως είναι αξιέπαινα.
Αφού τα δοκίμαζαν, οι άνθρωποι!
Τους τα παρουσίαζα με οινογνωσίες, με διαλέξεις και με τα τοιαύτα...

-Τα χέρια μου κόπηκαν να κουβαλώ βαλίτσες γεμάτες με μπροσούρες, έλεγε σήμερα η κυρία και θυμόμουν τα δικά μου κουβαλήματα, τότε, και τις δικές μου βαλίτσες, τις γεμάτες με φιάλες και μπροσούρες...
Κουβαλήματα που η πολιτεία, με συλλογικές και οργανωμένες προσπάθειες, οφείλει να κάνει. Και με δαπάνες από κρατικά κονδύλια! Ακόμα και ευρωπαϊκά...

Βαρέθηκα!

Βαρέθηκα να βλέπω τον απένταρο έλληνα να προσπαθεί μεμονωμένα...
Βαρέθηκα να βλέπω την Ελλάδα να επιμένει να παραμένει ανοργάνωτη...

-Έτσι, μου ‘ρχεται να μην ασχοληθώ πλέον μαζί σου, μωρέ, Ελλάδα...