Τελευταία σκέφτομαι έντονα ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν οκταετίας περίπου. Μια στιχομυθία που μ’ έκανε να σκάσω στα γέλια... αλλά και να κλάψω!
Για μια πληροφορία τηλεφώνησα σ’ έναν έλληνα που χρόνια κι αυτός ζει στην Σουηδία αλλά που δεν βλεπόμασταν συχνά.
-Βρε, βρε Συμέλα χαθήκαμε τελείως, έκανε την συνηθισμένη παρατήρηση που σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι κάνουμε... και συνέχισε μετά
-Σε είδα τις προάλλες να κάθεσαι στην ταβέρνα με τον Κώστα...
Επόμενο είναι να ρωτήσω γιατί δεν μας πλησίασε να τα λέγαμε λιγάκι...
(Κι εδώ έπεσε η κανονιά)
-Να, είπα να μην ενοχλήσω! Θα είναι, σκέφτηκα, ο «γαμιάς» της...
Ούπς, τα καμπανάκια χτύπησαν...
Τα λαμπάκια άναψαν...
Τα γέλια ξέσπασαν...
Η τρίχα άρχισε να τεντώνεται...
Το συναίσθημα της αηδίας άρχισε να τσουρουφλίζει το μυαλό...
Με ταχύτητα φωτός έτρεχε ο νους μου να σκεφτεί και να μετρήσει με πόσους «γαμιάδες» έχω καθίσει σε ταβέρνες... σε θέατρα... σε κονσέρτα... σε σεμινάρια... σε κονφερανς...κοκ, σε όλη μου την ζωή!
Ρεκόρ, η κυρία …για το βιβλίο Guinness!
Διότι σύμφωνα με τον τύπο μας και, δυστυχώς, σύμφωνα με πάρα πολλούς άλλους τύπους, ο κάθε άντρας που κάθεται δίπλα σε γυναίκα αυτόματα είναι και ο εραστής της, για να το πω και «πολιτισμένα»...
Δεν θυμάμαι την ερώτηση που του είχα κάνει αλλά θυμάμαι την απάντησή του!
(Η δεύτερη κανονιά)
-Ε, τι ρε Συμέλα... γιατί, δηλαδή, να κάτσω με μια γυναίκα αν δεν είναι να την πηδήσω!
Ίσως είχε καταλάβει την γκάφα του, ο άνθρωπος, και την δεύτερη φορά το ‘πε λίγο πιο «πολιτισμένα»
Αυτά, λοιπόν, που σου κάνουν και να γελάς και να κλαις!
