Κάποτε, όταν έμενα στην Αμερική, σε ένα μας φιλοσοφικό ξενύχτι με τα αδέλφια του τότε συντρόφου μου, βγάλαμε το θέμα των σχέσεων μεταξύ τούρκων και ελλήνων...
Ο μεγάλος αδελφός του είχε προλάβει να βγάλει το σχολείο στην Τουρκία, πριν η οικογένεια πάρει την μεγάλη απόφαση να μετακομίσουν σε μια χριστιανική χώρα.
(Είναι χριστιανοί αλλά γεννημένοι στην Τουρκία κι όταν είχαν φύγει για την κοντινή χριστιανική χώρα, τον Λίβανο, ο σύντροφός μου ήταν γύρω στα 10 - αργότερα είδαν και τα δεινά των εκεί πολέμων... αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)
Και έλεγε, λοιπόν, ο Ηatsik (Σταύρος στα ελληνικά), ότι στο σχολείο που πήγαινε, μικρός, στην Τουρκία, τα βιβλία έγραφαν πολύ αρνητικά για τους έλληνες.
Έγραφαν ότι οι έλληνες ήταν κακούργοι και αιμοβόροι, ότι βίαζαν τις τουρκάλες, τις γυναίκες τους, ότι σφάζανε όποιον αλλόθρησκο έβρισκαν μπροστά τους, ότι ρημάζανε τα σπίτια τους, ότι απαγχονίζανε μικρούς και μεγάλους, ότι καίγανε τα σπίτια τους, ότι...ότι...
HELLO, φώναξα κάποια στιγμή, εγώ, διότι αυτά εγώ ήξερα ότι οι τούρκοι τα κάνανε! Όχι οι έλληνες!
Οι έλληνες είναι άγγελοι! Έτσι πίστευα εγώ! Αφού μας είχαν μάθει, στο σχολειό, ότι όταν μας χαστουκίζουν στο ένα μάγουλο τους σερβίρουμε και το άλλο να την φαμε κι από εκεί!
Επομένως όσο κι αν μας βιάζανε οι τούρκοι εμείς τους παρακαλούσαμε να μας βιάσουν κι άλλο!
Και ποτέ μα ποτέ, ούτε καν μας ήρθε στην σκέψη, να βιάσουμε τις δικές τους!
Το μυαλό μου είχε θολώσει... ο κουνιάδος μου το πήρε προσωπικά και νόμισε ότι μ’ αυτόν είχα θυμώσει!
Τι γίνεται μωρέ, εδώ;
Ποιος βίαζε ποιον και ποιος είναι αιμοχαρής και άγριος;
Μωρέ, ένας και μοναδικός ήταν ο συγγραφέας αυτών των βιβλίων που μεταφράστηκαν και στις δυο γλώσσες, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε χώρας;
Με μοναδικό σκοπό να φαρμακώσουν τις ψυχές των άμοιρων και άλογων παιδιών;
Όχι, εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω τι συνέβη μ’ αυτά τα σχολικά βιβλία...
