Αν τα blog είναι σαν του συγγραφέα Νίκου Δήμου, όπου επί ώρες σχολιάζουν το κάθε κείμενό του, δεν ξέρω.
Η αλήθεια είναι ότι έχω επισκεφτεί πολύ ελάχιστα κι αν κατάλαβα καλά γίνεται ένα είδος chat, μια συζήτηση.
Αν, λοιπόν, τα blog είναι έτσι, ακόμα και την επισκεψιμότητα του Νίκου να είχα, δεν θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες και να απαντώ στα σχόλια του κάθε σχολιαστή.
Όχι πως δεν θα το ‘θελα! Αλίμονο! Μα δεν γίνεται.
Αν αυτοί, που συζητούν με τις ώρες, έχουν την πολυτέλεια του χρόνου και την οικονομική ασφάλεια από τους γονείς τους ή από τον μισθό μιας σίγουρη και καλοκαρφωμένης κρατικής θέσης, δεν ξέρω.
Εγώ, πάντως, τέτοιον «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει» μισθό δεν έχω επομένως πρέπει να δουλέψω...
Τα λεω αυτά για να εξηγήσω γιατί πάντα δεν απαντώ σε σχόλιά σας και με την ευκαιρία να ζητήσω και συγνώμη γι αυτό!
Άλλωστε, στα πέντε έξι χρόνια, τώρα, που κάνω καριέρα, δεν έχω κάνει και τίποτα πατώντας πάνω στα χνάρια των άλλων που προηγήθηκαν!
Ίσως επειδή ήμουν αυτοδίδαχτη ίσως επειδή είχα άγνοια του ότι, όντως, δημιουργώ (αυτό θα το εξηγήσω περισότερο άλλη φορά), τα έφτιαχνα όλα my way, που πολύ καλά το τραγούδησε και ο Sinatra.
Μα γι αυτό, άλλωστε, έγιναν όμορφα και γι αυτό τα άρεσαν αυτοί που, πράγματι, αρέσουν το διαφορετικό και πρωτότυπο!
Οι άλλοι, αυτοί που δεν τα άρεσαν διότι υπάρχουν κι αυτοί, παραμένουν στο «έτσι κάνουν άλλοι, έτσι κάναμε πάντα κι έτσι θα συνεχίσουμε να κάνουμε...»
Μια φιλοσοφία που κι εδώ, στην Σουηδία, βασανίζει τους καινοτόμους δημιουργούς, σε όλους τους χώρους, και τους καταδικάζει να κάνουν κι αυτοί «μια από τα ίδια!»
Μη με παρεξηγείτε, λοιπόν, αν δεν σας απαντώ.
Επιτρέψτε με, σας παρακαλώ, να έχω άλλο είδος blog, εγώ.
Θέλετε εσείς να ανοίξετε συζήτηση;
Μετά χαράς!
Και βέβαια να το κάνετε κι εγώ αν έχω χρόνο θα ρίχνω από κανένα σχόλιο ;-)
Αυτά για την ώρα
Αυτά για την ώρα
(Στην φωτογραφία ο «πρωθυπουργικός» μου χαιρετισμός, όπως τον αποκάλεσαν φίλοι, σε ένα πανέμορφο νησάκι στο Σκανδιναβικό Αρχιπέλαγος- Bullerbyn)
