-Μεταξύ μας, μη βάζεις φωτογραφίες σου στο blog, μου ‘πε πρόσφατα ένας φίλος.
-Μα γιατί, αυτό ακριβώς αρέσει τους αναγνώστες μου, ρώτησα!
-Ναι, αλλά βλέπεις σε άλλα blog να έχουν φωτογραφίες τους, απάντησε αυτός ρωτώντας!
Η αλήθεια είναι ότι αυτοδίδακτη, όπως είμαι, μια ζωή, δεν προσέχω πολύ πώς κάνουν οι άλλοι και κάνω όπως λεει το ένστικτό μου και όπως ορίζει η λογική μου στην κάθε περίπτωση.
Και στην προκειμένη περίπτωση, επειδή δεν ήξερα πού υπήρχαν άλλες φωτογραφίες, και αφού είχα στο αρχείο μου αρκετές δικές μου, ξεκίνησα προσωρινά να βάζω τέτοιες. Κάτι που στην συνέχεια έχει εντυπωσιάσει πάρα πολλούς!
Τώρα τι κάνεις!
Όπως τον Αίσωπο με το γαϊδούρι το εγγονάκι και τον παππού, που μια τον λέγανε να ανεβάσει το μικρό που κουράζεται να περπατά, μια τον λέγανε να τον κατεβάσει και να ανέβει αυτός, μη περπατά γέρος άνθρωπος, και μια του λέγανε να περπατάν και οι δυο να μείνει ελαφρύ το καημένο το γαιδουράκι!
Το ξέρετε το παραμύθι...
Ποιον να ακούσεις, τώρα;
Και πώς να πράξεις;
Και γιατί, γενικά, να ακούσεις κάποιον;
Γιατί, δηλαδή, να είμαστε όλοι ομοιόμορφοι; Δεν κατάλαβα!
Δεν είναι κουραστικό και βαρετό να μοιάζουμε όλοι;
Εννοώ, όλα τα blog;
Και, στο κάτω – κάτω, γιατί, κύριε, να ακούσω εσένα και να μην κάνω του κεφαλιού μου, άμα το παμε κι έτσι!
Γιατί να μην κάνω όπως εγώ θέλω και όπως εγώ γουστάρω;
Γιατί, μια ζωή, άλλοι να θέλουν να με κατευθύνουν;
Γιατί αυτή η καταπίεση, μωρέ, που ακόμα και στα 52 (53 σε λίγο), σαν τον εφιάλτης ακολουθεί;
Μα πότε, τέλος πάντως, θα νοιώθουμε ελεύθεροι και ωραίοι;
Όχι ρε φιλαράκι! Εγώ αποφασίζω, εγώ πράττω κι όποιος δεν γουστάρει να με βλέπει να μην με διαβάζει!
Άλλωστε, το περιεχόμενό μου θέλω να δείτε κι όχι την εμφάνισή μου!
(Φοιτήτρια, είμαι, στην φωτογραφία - σ’ ένα σεμινάριο, ούτε που θυμάμαι σε ποιο...)
Αυτά!
