Όχι, δεν χόρευα μέχρι τώρα για τα "άψογα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων" όπως μου γράφει και γιατρός αναγνώστρια διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ!Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πολύ ένα τρομερό επεισόδιο της ζωής μου και ίσως είναι καλά να το μοιραστώ μαζί σας.
Ήμουν, λεει, γύρω στα 8 με 10 ετών και με την νούμερο 12 αδελφή μου ήμασταν σ’ ένα μεγάλο ρέμα στην δροσιά του οποίου τα πρόβατά μας ξεκουράζονταν τα καυτά καλοκαιρινά μεσημέρια.
Περιμέναμε εκεί τον νούμερο 7 αδελφό μας να έρθει για να αρμέξει τα πρόβατα πριν τα βγάλει πάλι για βοσκή.
Στην κουφάλα μιας γέρικης πλατανιάς ο αδελφός μου είχε κρεμασμένο ένα όπλο – ένα από αυτά που κουβαλούσε μαζί του σε περίπτωση που κάποιο αγρίμι (λύκος) επιτεθεί στο κοπάδι.
(Γι αυτά τα όπλα ίσως γράψω άλλη φορά... υπάρχουν πολλά επεισόδια στο Μελετλιδέηκο με πρωταγωνιστικό ρόλο τα όπλα αυτά!)
Σε κάποια φάση, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, πιάνω εγώ το όπλο και σημαδεύω την αδελφή μου προσπαθώντας, μάλιστα, να πατήσω και τον κόκορα!!!
Ήθελα να δω πώς δουλεύουν εκείνα τα ρημάδια τα φονικά κατασκευάσματα;
Δεν ξέρω! Δεν ξέρω πόσα καταλαβαίνει ένα 8άχρονο μωρό!
Σήμερα ίσως καταλαβαίνουν περισσότερα αλλά και πάλι δεν ξέρω...
Μα ο κόκορας ΔΕΝ πατιέται!
Προσπαθώ πάλι τίποτα αυτό...
Αλλάζω κατεύθυνση και σημαδεύω τώρα στο γαιδουράκι, που ανέμελα έβοσκε πέντε έξι μέτρα πιο πέρα, μα ο κόκορας πάλι ΔΕΝ πατιέται!
Με απορία και με περιέργεια (από μικρό με κυνηγά η περιέργεια) ερευνώ τον λόγο που δεν καταφέρνω να πατήσω τον κόκορα και με κατευθυνόμενο το όπλο προς το έδαφος γίνεται το μοιραίο!
Ένα εκρηκτικό ΜΠΑΜ ακούγεται και η γης κάτω από τα πόδια μας τραντάζει.... μαζί κι εγώ κι η αδελφή μου και το γαιδουράκι πιο πέρα!!!
Το φαντάζεσαι μια ζωή να κουβαλάς στην συνείδησή σου τον χαμό μιας αδελφής σου;;;;;
Εγώ αδυνατώ να το φανταστώ....
Τι θέλει τώρα αυτή η ιστορία κι έρχεται στο μυαλό μου;
