Η Δήμητρα, η φίλη που μου έγραψε για την γρίπη των αγριόπαπιων, παλιά έχει κάνει στην Σουηδία και μαζί έχουμε «φαει ψωμί και αλάτι», που λεμε.
Και σε σχολεία πήγαμε μαζί και πόνους αντιμετωπίσαμε μαζί και ανησυχίες ανταλλάξαμε μεταξύ μας...
Εδώ και χρόνια τώρα κατοικεί στο χωριό της, στον νομό Σερρών, και προσπαθεί να «αλλάξει τον κόσμο» με τις διάφορες δραστηριότητές της...
Επιτυχία στους αγώνες σου, σου εύχομαι φιλενάδααααα!!!
Καιρό είχαμε να τα πούμε με την Δήμητρα, ακόμα και ιντερνετικά, και πρόσφατα μου εξέπληξε με ένα της μειλ. Και στην έντονη αλληλογραφία μας που προέκυψε της είχα γράψει έναν εφιάλτη όνειρο που είδα προχθές...
Το σενάριο του ονείρου μου: Ήμουν ξαπλωμένη στον σοφά, σε σπίτι μιας φίλης, και όπως φιλοσοφούσαμε άγγιξα κάτι στο στήθος μου ανάμεσα σους μαστούς... έτσι όπως είχα αγγίξει και τον όγκο πριν ακριβώς ένα χρόνο! Μα σαν το ‘πιασα καλά ήταν ένα πράμα ίσα με τρία καρύδια μέγεθος!
Το πράμα «από τρία καρύδια» γέμιζε την παλάμη μου κι εγώ αναρωτιόμουν πώς γίνεται, στο μέγεθος που βρίσκεται, να μην το είχα αντιληφθεί νωρίτερα...
Μόλις ξύπνησα, και το ‘κανα ευθέως, τα χέρια μου αυτόματα πήγαν εκεί μα μόνο κόκαλα έπιασαν... έτσι όπως χάσαμε και κάποια κιλά...
«Καρύδια» ευτυχώς δεν έπιασα...
Και η απάντηση της Δήμητρας έχει ως εξής:
Και σε σχολεία πήγαμε μαζί και πόνους αντιμετωπίσαμε μαζί και ανησυχίες ανταλλάξαμε μεταξύ μας...
Εδώ και χρόνια τώρα κατοικεί στο χωριό της, στον νομό Σερρών, και προσπαθεί να «αλλάξει τον κόσμο» με τις διάφορες δραστηριότητές της...
Επιτυχία στους αγώνες σου, σου εύχομαι φιλενάδααααα!!!
Καιρό είχαμε να τα πούμε με την Δήμητρα, ακόμα και ιντερνετικά, και πρόσφατα μου εξέπληξε με ένα της μειλ. Και στην έντονη αλληλογραφία μας που προέκυψε της είχα γράψει έναν εφιάλτη όνειρο που είδα προχθές...
Το σενάριο του ονείρου μου: Ήμουν ξαπλωμένη στον σοφά, σε σπίτι μιας φίλης, και όπως φιλοσοφούσαμε άγγιξα κάτι στο στήθος μου ανάμεσα σους μαστούς... έτσι όπως είχα αγγίξει και τον όγκο πριν ακριβώς ένα χρόνο! Μα σαν το ‘πιασα καλά ήταν ένα πράμα ίσα με τρία καρύδια μέγεθος!
Το πράμα «από τρία καρύδια» γέμιζε την παλάμη μου κι εγώ αναρωτιόμουν πώς γίνεται, στο μέγεθος που βρίσκεται, να μην το είχα αντιληφθεί νωρίτερα...
Μόλις ξύπνησα, και το ‘κανα ευθέως, τα χέρια μου αυτόματα πήγαν εκεί μα μόνο κόκαλα έπιασαν... έτσι όπως χάσαμε και κάποια κιλά...
«Καρύδια» ευτυχώς δεν έπιασα...
Και η απάντηση της Δήμητρας έχει ως εξής:
Ρε Συμελάκι τί φοβάσαι? Έχεις δείξει και έχεις αποδείξει πόσο δυνατή και θαρραλέα είσαι!!! Λεβέντισσα είσαι που έπιασες το πρόβλημα απ΄ τα μαλλιά και το τσάκισες!!! Πλάκα μου κάνεις? Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να σου μοιάσουν?
Όταν για πρώτη φορά διάβασα για τον καρκίνο και την μαστεκτομή στην οποία υποβλήθηκες έπαθα σοκ, το ομολογώ. Σιγά - σιγά όμως και διαβάζοντας τα πάντα, όλα όσα έγραφες, άρχισα και ‘γω, μέσω εσού, να το αντιμετωπίζω όπως έκανες και εσύ.
Μην κολλάς πολύ - πολύ στα όνειρα. Είναι δυνατόν μετά από τέτοια δοκιμασία να μην έχεις εφιάλτες? να μην έχεις φοβίες?
Το σημαντικό όμως ποιο είναι? Το σημαντικό είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ που το αντιμετωπίζεις και πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος.
Μεγάλη υπόθεση η απομυθοποίηση και η δύναμη να αντιμετωπίζουμε φόβους και "κακά" πράγματα.
Εάν δεν το έχεις καταλάβει, σου λεω ότι είσαι ηρωίδα. Και όλα αυτά δεν είναι παπαριές, όλα αυτά τα απέδειξε η Συμέλα.
Και από λιθάρι να είμαστε φτιαγμένες, εμείς οι ΑΜΑΖΟΝΕΣ, τέτοια λόγια τα χρειαζόμαστε! Μας δίνουν φως - μας δίνουν ψυχή!
Μας ανυψώνουν και μας εξυψώνουν!
Μας σπρώχνουν για πιο πέρα... διότι, ΝΑΙ, έχουμε ζωή μπροστά μας και θέλουμε να την ζήσουμε!
Δεν θέλουμε να τα παραδώσουμε τα όπλα!
Όχι ακόμα! Όχι σε αυτή την ηλικία!
Όχι ρε γαμώτοοοο!
Δεν θέλουμε να τα παραδώσουμε τα όπλα!
Όχι ακόμα! Όχι σε αυτή την ηλικία!
Όχι ρε γαμώτοοοο!
Ευχαριστώ φιλενάδα!!!
Αξίζεις ένα You made my day Award - κρίμα που δεν έχεις blog να σου το στείλω!
Και ΝΑΙ, Σ' αγαπώ και δημόσια!
Έτσι, να τα λέμε τα σ' αγαπώ και μεταξύ γυναικών δίχως να φοβόμαστε μη μας πάρουν για λεσβίες...
Αυτά κι άλλα πάρα πολλά!
Καλό Σαββατόβραδο σε όλους και όλες...
