Η ημέρα αυτή είναι ιδιαίτερη για μένα - γιόρταζε ο πατέρας μου - και θα μπορούσα επί ώρες να γράφω για παιδικά μου βιώματα αλλά θα αναφερθώ σ’ αυτό που πριν λίγο είδα δορυφορικά από το ΕΡΤ world.
Κατ’ αρχάς είμαι ακόμα με πονοκέφαλο γι αυτό δεν πήγα στην εκκλησία της Στοκχόλμης που συνήθως τέτοια μέρα πηγαίνω, περισσότερο για να θυμηθώ τον πατέρα μου.
Κι άνοιξα το laptop μου, παρά τα προβλήματά του, για να ακούσω εκείνο το «Εν Ιορδάνη βαφτιζομένου σου Κύριε...»
Ιορδάνης ο πατέρας μου... και τι δεν μου θυμίζει αυτή η ψαλμωδία!
Κατ’ αρχάς είμαι ακόμα με πονοκέφαλο γι αυτό δεν πήγα στην εκκλησία της Στοκχόλμης που συνήθως τέτοια μέρα πηγαίνω, περισσότερο για να θυμηθώ τον πατέρα μου.
Κι άνοιξα το laptop μου, παρά τα προβλήματά του, για να ακούσω εκείνο το «Εν Ιορδάνη βαφτιζομένου σου Κύριε...»
Ιορδάνης ο πατέρας μου... και τι δεν μου θυμίζει αυτή η ψαλμωδία!
Ήθελα, λοιπόν, να την ακούσω έστω δορυφορικά κι έπεσα σε μια λειτουργία από μια εκκλησία Αγίου Γεωργίου, που αν κατάλαβα καλά κάπου στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι.
Διότι μετά την λειτουργία η πομπή συνέχισε για την κατάδυση του τιμίου σταυρού στον Κεράτιο κόλπο - στον Βόσπορο δηλαδή!
Δεν θα αναφερθώ στις γυμνές κορμάρες που μου φάνηκε πως ήταν εκεί πιο πολύ τον ανδρισμό τους να εκθέσουν παρά τον σταυρό να πιάσουν αλλά σ’ αυτό που μ’ εντυπωσίασε όσο τίποτα άλλο!
Και μου ‘κανε μάλιστα να γελώ - δεν ξέρω γιατί - διότι άλλοι ίσως θα έκλαιγαν, το σίγουρο είναι ότι θα θύμωναν! «Τούρκοι» θα γίνονταν...
Μακάρι κι άλλοι από εσάς να το είδαν και να το πρόσεξαν!
Από την μια πλευρά, της ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης, η δική μας πομπώδης πομπή, οι δικοί μας παπάδες με του ύμνους και τις ψαλμωδίες και από την ΑΛΛΗ πλευρά, ίσως κι από την άλλη πλευρά του Βοσπόρου, ακουγόταν ιμάμηδες να ψέλνουν στα τζαμιά τους!!!
Δυνατά, θαρρείς και αντίπραξη στους χριστιανούς ήθελαν να κάνουν...
Διότι μετά την λειτουργία η πομπή συνέχισε για την κατάδυση του τιμίου σταυρού στον Κεράτιο κόλπο - στον Βόσπορο δηλαδή!
Δεν θα αναφερθώ στις γυμνές κορμάρες που μου φάνηκε πως ήταν εκεί πιο πολύ τον ανδρισμό τους να εκθέσουν παρά τον σταυρό να πιάσουν αλλά σ’ αυτό που μ’ εντυπωσίασε όσο τίποτα άλλο!
Και μου ‘κανε μάλιστα να γελώ - δεν ξέρω γιατί - διότι άλλοι ίσως θα έκλαιγαν, το σίγουρο είναι ότι θα θύμωναν! «Τούρκοι» θα γίνονταν...
Μακάρι κι άλλοι από εσάς να το είδαν και να το πρόσεξαν!
Από την μια πλευρά, της ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης, η δική μας πομπώδης πομπή, οι δικοί μας παπάδες με του ύμνους και τις ψαλμωδίες και από την ΑΛΛΗ πλευρά, ίσως κι από την άλλη πλευρά του Βοσπόρου, ακουγόταν ιμάμηδες να ψέλνουν στα τζαμιά τους!!!
Δυνατά, θαρρείς και αντίπραξη στους χριστιανούς ήθελαν να κάνουν...
Ενώ άκουγες την δική μας τελετή άκουγες ταυτόχρονα και από κάπου την δική τους και ήταν φαινόμενο να ακούς τους χριστιανούς από εδώ και τους μουσουλμάνους από εκεί να ενώνουν τις φωνές, τις προσευχές και τις παρακλήσεις τους για τον έναν και αυτό Θεό!
Καλό;
Καλό.... καλό, εμένα μου φάνηκε αστείο!
