Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στον νούμερο 9 αδελφό μου, Βασίλη Μελετλίδη, που πλέον δεν υπάρχει.Αγαπημένε μου αδελφέ σου στέλνω τις ευχές μου για την σημερινή σου γιορτή!
Αν και έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια που στο κυκλαδικό νησί, Δονούσα, ξαφνικά και λίαν περιέργως άφησες την ψυχούλα σου ακόμα δεν κατάφερα να πω ότι ήμαστε 12 αδέλφια.
Δεν αντέχω να το λεω - συνεχίζω να επιμένω να λεω ότι ήμαστε 13 διότι συνεχίζεις να είσαι ένα κομμάτι της οικογένειας μας.
Ήθελα να σου πω πόσο λυπάμαι που το κίνημα των blog ξεκίνησε μετά τον χαμό σου - ξέρω ότι αν ήσουν εδώ θα έγραφες.
Ω ναι, θα έγραφες, θα αποκάλυπτες και θα ξέσπαγες!
Το ξέρω ότι θα μάθαινες την χρήση του υπολογιστή μόνο και μόνο να χειρίζεσαι το blog για να γράφεις - και θα έγραφες, και θα έγραφες, και θα έγραφες....
Και θα έβριζες, και θα έβριζες, και θα έβριζες αφού κανείς δεν θα ήξερε από πού έρχονται οι βρισιές που ξέρω θα έγραφες...
Τι ΠΡΕΖΑ TV και τι PRESS-GR , κοντά στα δικά σου καυτά κείμενα τα δικά τους δεν θα φτουρούσαν!
Κι εσύ θα την έβρισκες που ανώνυμα θα λύσσαγες αυτούς που ήθελες να λυσσάξουν.
Κι εγώ θα χαιρόμουν που κατάφερα να σου μάθω να χειρίζεσαι υπολογιστή και blog – κάτι μου λεει ότι εγώ θα σου τα μάθαινα... κατάλαβες;
Αχ, τι κρίμα!
Τι κρίμα που δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να εκφραστείς και να αδειάσουν από μέσα σου οργή, πικρίες και παραχωμένα άχτια να απολάμβανες κι εσύ την γλύκα της εκκένωσης!
Και γράφοντας σιγά - σιγά ίσως αντιλαμβανόσουν πως, όσο και να το ‘θελες, τον κόσμο εσύ δεν θα τον άλλαζες!
Πως εσύ μόνο τον εαυτό σου θα άλλαζες!
Ναι, αυτό σ’ έφαγε εσένα!
Η μανία σου να θέλεις τον κόσμο δίκαιο και σύμφωνα με τα μέτρα σου σαν σαράκι σε έτρωγε για χρόνια... και σ’ έφαγε!
Καλά να είσαι εκεί που είσαι! Πού να ξέρω; Εκεί ίσως τα λες....
