Με τα γενέθλιά μου τελευταία, όπου λόγω δυσκολίας να απορρίψω μερικούς και να προσκαλέσω άλλους, έγραψα μια δημόσια πρόσκληση στο blog μου να έρθει όποιος θέλει, θυμήθηκα το εξής:Πριν μερικά χρόνια η απογευματινή σουηδική εφημερίδα Expressen ήθελε να κάνει ένα ρεπορτάζ με θέμα τις διαφορές των λαών στην διατροφή και ήθελαν να δουν πώς τρωμε κι εμείς, οι έλληνες.
Ήρθαν λοιπόν στο σπίτι μου ο δημοσιογράφος και ο φωτογράφος της εφημερίδας, φάγαμε τα εδέσματα που επί 4-5 ώρες μαγείρευα, είπαμε, γελάσαμε και την επόμενη μέρα διαβάσαμε στην εφημερίδα τα παινέματά τους για την ελληνική κουζίνα και τις τεράστιες διαφορές μεταξύ ημών και υμών...
Μεταξύ άλλων όμως διαβάσαμε και το εξής:
«Η ελληνίδα Συμέλα Μελετλίδου ´κλαιει´ για τα άδεια ψυγεία των σουηδών στα οποία υπάρχει ίσως λίγο ´μουχλιασμένο´ βούτυρο ίσως και λίγο τυρί...».
Ομολογώ ότι ντράπηκα όταν το διάβασα!
Όχι, δεν φταιει ο δημοσιογράφος διότι έτσι ακριβώς του το ‘πα του ανθρώπου – όχι πως δεν ισχύει κιόλας διότι τέτοια ψυγεία πραγματικά έχω δει σε πολλά σουηδικά σπίτια – αλλά, να πάρει η ευχή, μεταφρασμένο στην σουηδική γλώσσα ακούγεται τρομερό... τραγικό!
Κάτι σαν να μου δημιουργούσαν ψυχικά τραύματα, τα κενά τους ψυγεία, κάτι σαν να θρηνούσα τους πεινασμένους σουηδούς, κάπως έτσι...μυστήρια ακούγεται!!!
50 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΩ...
Στο ίδιο ρεπορτάζ είχαν γράψει και το εξής:
«.... ακόμα και 50 άτομα να επισκεφτούν την Συμέλα, τελείως απρόβλεπτα, με γεμάτη κοιλιά θα φύγουν απ αυτήν...»
Και αυτό του το ‘πα - Ασφαλώς και δεν έγραψε κάτι που δεν είχε ειπωθεί!
Μετά από εκείνο το ολοσέλιδο ρεπορτάζ κατέφθασαν κάποια γράμματα με πολύ ευχάριστο περιεχόμενο αλλά ένα γράμμα είχε μέσες - άκρες αυτό το περιεχόμενο:
«Ήρθατε εσείς οι ξένοι, πήρατε τις δουλειές μας και πλουτίσατε σε σημείο που μπορείτε ξαφνικά να χορτάσετε και 50 άτομα την στιγμή που εμείς ούτε καν τους εαυτούς μας μπορούμε να χορτάσουμε...»
Δεν πίστευα σ’ αυτά που διάβαζα, δεν πίστευα ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο.
Δεν με ενόχλησε ο ρατσισμός του – δεν το πήρα καν έτσι – αλλά λυπήθηκα για την φτώχεια του!
Όχι βέβαια για την οικονομική φτώχεια διότι για να γεμίσεις τις κοιλιές των ανθρώπων δεν χρειάζονται πολλά λεφτά – χρειάζονται ωστόσο φαντασία και ευρηματικότητα!
Φαντασία, σβελτάδα, ευχάριστη παρουσία και θετικότητα σε οτιδήποτε κάνεις και προσφέρεις είναι τα απαραίτητα μέσα για να γεμίσεις πολλές – πολλές κοιλιές!
Κρίμα που δεν μπορούσα να του/της τα πω – εκείνο το συγκεκριμένο γράμμα ήταν ανώνυμο!
