Η μικρούλα ελληνίδα, Ζωή, από το «lost and found» της Lufthansa στην Φρανκφούρτη, με στενοχώρησε σήμερα!
Λυπήθηκε που δεν βρέθηκε η φωτογραφική κάμερα που είχα ξεχάσει στο αεροπλάνο, από Νέα Υόρκη για Φρανκφούρτη, στο πρόσφατό μου ταξίδι.
Δε βαριέσαι για την μηχανή, ας την χαρεί αυτός που την πήρε, αλλά τις φωτογραφίες από το τελευταίο μου βράδυ στην Νέα Υόρκη και από την εκδήλωση στο Queens Theatre, χίλιες και μια μηχανές δεν τις αναπληρώνουν!
Λυπήθηκε που δεν βρέθηκε η φωτογραφική κάμερα που είχα ξεχάσει στο αεροπλάνο, από Νέα Υόρκη για Φρανκφούρτη, στο πρόσφατό μου ταξίδι.
Δε βαριέσαι για την μηχανή, ας την χαρεί αυτός που την πήρε, αλλά τις φωτογραφίες από το τελευταίο μου βράδυ στην Νέα Υόρκη και από την εκδήλωση στο Queens Theatre, χίλιες και μια μηχανές δεν τις αναπληρώνουν!
Είχα παει με την συντοπίτισσα και αναγνώστριά μου, Ιωάννα από την Αστόρια, να δούμε το χορευτικό συγκρότημα «Ο κύκλος» που είχε πάει από την Θεσσαλονίκη στην Νέα Υόρκη για μια παράσταση και οι φλασίες μου, στο θέατρο, η μια την άλλη διαδέχονταν!
Την ανιψιά μου την Βέρη, κόρη ενός ιερέα εξαδέλφου μου, ήξερα ότι θα την έβλεπα στο χορευτικό επειδή όμως αυτή δεν το ήξερε έπαθε την φλασιά της βλέποντάς με και την μετέδωσε και σε μένα!
Πριν ακόμα συνέλθω από την πρώτη έκπληξη βλέπω την Ιωάννα να αγκαλιάζει και να μιλά σ’ έναν τύπο που τελικά ήταν ένας συχωριανός μας, ο Νίκος Καλογιαννίδης, που επίσης ανήκε στην ομάδα και παθαίνω κι εκεί άλλη μια φλασιά!
Καλά για τον Νϊκο δεν το συζητώ – αυτού του ερχόταν ευκολότερο να πιστέψει πως ο ίδιος βρισκόταν στην Στοκχόλμη και όχι εγώ στην Νέα Υόρκη...
Και μιλώντας εγώ με τον Νίκο έρχεται ένας κύριος από το ίδιο γκρουπ και μου συστήνεται σαν Γιώργος Πεγκλίδης!
Το όνομα Πεγκλίδης παλαιότερα έχει αφήσει ιστορία στο γυμνάσιο των Κάτω Πορροίων Σερρών, όπου πήγαινα κι εγώ, και αναπόφευκτα ξεφώνησα «Πεγκλίδης λεγόταν ο μαθηματικός μου στο γυμνάσιο!¨
«Ε, ο πατέρας μου θα ‘ταν», άκουσα τον Γιώργο να λεει... Ε ΟΧΙ άλλη έκπληξη, βρε παιδιά, δεν την αντέχω!!!
Τρίτωσε το «κακό!»
Και στα παρασκήνια του θεάτρου πάνω στις χαρές και στις φλασιές μας βγάλαμε φωτογραφίες ένα σωρό με τους πέντε: εμένα, την Ιωάννα, την Βέρη, τον Νίκο και τον Γιώργο Πεγκλίδη... που ποιος ξέρει αυτή τη στιγμή πού βρίσκονται!
«Πω, πω θα τις δείξω στον πατέρα μου.... άσε που φοβάμαι μη βάλει και τα κλάματα» έλεγε ο Γιώργος για τον 75άχρονο, τώρα, πατέρα του!
Ω, ναι την θυμάμαι την ευαισθησία του Πεγκλίδη εγώ!
Παρά τις αρνητικές εμπειρίες άλλων μαθητών του εγώ θυμάμαι τα υγρά του μάτια την ημέρα της αποφοίτησής μου από το γυμνάσιο, την ημέρα του αποχωρισμού της τάξης μου! Το 1973 ήταν; Ούτε που θυμάμαι...
(δεν θυμάμαι καν την χρονιά που αποφοίτησα από το γυμνάσιο... αλλά άλλο καπέλο αυτό!)
Τον έβλεπα σαν κηδεμόνα εγώ τον Κύριο Χρίστο Πεγκλίδη και τον αγαπούσα - τον αγαπούσα με ιδιαίτερο τρόπο!
Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα να του δώσω την χαρά που έφερε η συνάντηση του γιου του με μια παλιά του μαθήτρια από Στοκχόλμη, στην Νέα Υόρκη....
Η φωτογραφία, με τον ποντιακό χορό, είναι από την σελίδα του χορευτικού συγκροτήματος ΚΥΚΛΟΣ
